ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 136

ชวีสิงยี่ก็อยู่ เขามองอู๋เป่ยนิ่งๆ แววตาเต็มไปด้วยความนับถือ！ เขารู้ดี ว่าปรมาจารย์เสินจิ้นนั้นน่ากลัวแค่ไหน

ในห้องนั้นที่ซ่อนอะไรไว้ของอู่เหมยและหวังเฉียงนั้น แววตาของหญิงชราก็เป็นประกาย: "คือปรมาจารย์เสินจิ้น!"

ลูกชายทั้งสองเธอ ต่างก็รีบพุ่งไปในสวน ด้วยสีหน้าที่ไม่สู้ดีนัก พลังของพวกเขาทั่งสามคนรวมกัน ก็ไม่ใช่คู่แข่งของปรมาจารย์เสินจิ้น!

"ให้ตายเถอะ! ที่แท้ก็คือน้องสาวของปรมาจารย์เสินจิ้น!" ชายที่แผ่นหลังว่างเปล่าท่าทางลุกลี้ลุกลน "แม่ ทำยังไงกันดี?"

หญิงชราพูดด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น: "เรื่องมันมาถึงขั้นนี้แล้ว ก็ฆ่าปิกปาก จัดการให้เสร็จ อย่าให้ใครรู้!จากนั้นก็บอกให้เซียงจู๋มารอรับพวกเรา!"

"หนึ่ง!"

อู๋เป่ยเริ่มนับเลขแล้ว ในขณะเดียวกันเขาก็หลับตาลง เปิดในพลังการรู้สึก รับรู้ถึงพลังงานรอบด้าน

“สอง！”

พลังของเขา ได้สะท้อนออกไปยี่สิบเมตรแล้ว

“สาม！”

พอนับถึงสาม พลังของเขาก็ได้สะท้อนออกนอกสามสิบเมตรแล้ว

ทันใดนั้น เขาก็ลืมตาขึ้น เพราะว่าที่ไม่ไกลจากนี้มีบ้านหลังหนึ่ง มีชั้นลมปรานของผู้มีพลังถึงสามคน！มันช่างน่าแปลกจริงๆ！

มีแสงอันนึง สอดส่องไปทั่วทุกห้อง เขาเหมือนกันสิ่งที่ว่างเปล่า แค่แวบเดียวก็มาถึงในสวน

ในขณะนี้ หญิงชรากักลูกชายทั้งสองของเธอ กำลังเดินเข้าไปในห้อง ข้างหลังก็มีคนเพิ่มเข้ามาคนนึง หญิงชราไม่พูดอะไร ก็ใช้พลังออกตีก่อนเลย

“โค่มมมม！”

พื้นดินสั่นสะท้อนอย่างรุนแรง และในขณะที่หญิงชรากำลังจะใช้พลัง อู๋เป่ยก็มาถึงข้างๆตัวเธอ ฟาดด้วยฝ่ามือ

"ตุบตับบ!"

หญิงชราเหมือนกับว่าวที่เส้นขาด กระเด็นออกไปไกลสิบเมตร ชนกับต้นไม้ต้นแก่ต้นนึงอย่างแรง อวัยวะภานในทั้งห้าก็แตกหักหมด ผ่นเลือดสีดำที่ผสมกับเศษอวัยวะภายในออกมา

ชายทั้งสองต่างก็ตกใจ ตะโกนออกมาพร้อมกัน แล้วก้พุ่งเข้าหาอู๋เป่ย ทั้งสองต่างก็มีพลังชั้นลมปรานกันแค่ไม่กี่วันเท่านั้น ความแข็งแกร่งเองก็ไม่เลว แต่น่าเสียดายถ้าเทียบกับอู๋เป่ยแล้ว ยังไม่พอให้เขาตีเลย

"ตุบตุบ!"

พวกเขายังไม่ทันได้เข้าใกล้เขา เพิ่งเห็นเงาเท้า ก็ถูกอู๋เป่ยถีบกระเด็น ชนกับกำเเพงซ้ายขวา เลือดออกตามจุด

เขาเองก็ไม่ถามทั้งสามคน หันมองรอบข้าง ก็เห็นอู๋เหมยและหวังเฉียงที่สลบอยู่ชั้นใต้ดืน

เขารีบหาทางเข้าชั้นใต้ดินทันที กระโดดลงไป อุ้มอู๋เหมยและหวังเฉียงขึ้นมาด้วยมือละข้าง

พอดูอย่างละเอียด ยังดีที่พวกเธอแค่โดนยา ไม่ได้เป็นอะไรมาก มือของเขาขบับไปมาบนตัวของอู่เหมย จากนั้นเธอก็ฟื้น

พอลืมตาขึ้น เธอก็เห็นอู่เป่ย ร้องออกมาอย่างดีใจ: "พี่!"

อู๋เป่ยพยักหน้า จากนั้นก็ทำให้หวังเฉียงฟื้น

หวังเฉียงกระโดดขึ้นมา ชี้ที่หญิงชรา: "เธอคือคนร้าย!"

อู่เป่ยเดินไปตรงหน้าของหญิงชราที่ยังหายใจอยู่ แล้วถามว่า: "ทำไมต้องจับตัวน้องสาวฉัน?"

หญิงชราใกล้ตาย ไม่สามารถพูดได้ อู๋เป่ยถีบเธฮ แล้วมันก็กระตุ้นพลังชีวิตที่เหลืออยู๋ของเธอ สีหน้าของหญิงชราแดงก่ำ พูโอย่างอำมหิต: "ไอ้หมาน้อย ฉันเป็นคนของเฉินเทียนเจียว! เฉินเทียนเจียวไม่ปล่อยแกไว้แน่!"

"หยุดพูดเรื่องไร้สาระ แล้วก็ตอบคำถามฉันเดี๋ยวนี้!"

หญิงชราพูดอย่างโหดเหี้ยม:"พวกเราได้รับมอบหมาย ให้มาหาหญิงสาวบนโลกที่มีอายุสิบถึงสิบห้าปี ส่งไปที่สำนักงานใหญ่เพื่อใช้งาน"

"ใช้งาน?ใช้ทำอะไร?" อู๋เป่ยถาม

"เข้ารับการฝึกฝน เพื่อเป็นคนที่มีประโยชน์ของเรา!"

พอพูดจบ ใบหน้าที่เป็นสีแดงของหญิงชราก็หายไป คอเอียง จากนั้นก็ตายไปเลย

ติงซั่งเสียนสมควรแล้วที่มีชีวิตมาแล้วเป็นร้อยปี เห็นมามากมีความรู้มากมาย เขาบอกกับอู่เป่ย เฉินเทียนเจียวนี่เป็นลักธิที่มีอำนาจใหญ่ มีข่าวลือว่าเบื้องหลังมีคนใหญ่มีอำนาจคอยสนับสนุนหนุนหลัง

เฉินเทียนเจียว เคยถูกยุบไปสามรอบ แต่ทุกครั้งก็ฟื้นคทนกลับมา แล้วก็ยิ่งอยู่ยิ่งยิ่งใหญ่ขึ้น

อู๋เป่ยวางสายลงอย่างครุ่นคิด เขายังจะไปถามที่สวี่จี้เฟย แต่ก็มีเบอร์แปลกเบอร์นึงโทรเข้ามา หลังจากที่กดรับสาย ก็มีเสียงที่เยือกเย็นพูดขึ้น

"แกคืออู๋เป่ย?"

อู๋เป่ยขมวดคิ้ว : "แกเป็นใคร?"

คนคนนั้นพูดอย่างเย็นชา : "คนที่จะมาเอาชีวิตแก!แกกล้าฆ่าคนของลักธิฉัน เป็นความผิดโดนฆ่าทั้งสามโคต แกกับคนในครอบครัวของแก ต้องตายทั้งหมด!"

ไฟในใจของอู๋เป่ยร้อนระอุ พูดอย่างเยือกเย็น: "แกเป็นไอ้หมาของเฉินเทียนเจียวนี่เองหรอ?แกจะฆ่าฉัน ได้ฉันให้โอกาสแก เลือกที่มาเลย ฉันจะไปเดี๋ยวนี้เลย!"

"ได้ แกมันแน่ !" ฝั่งตรงข้างยิ้มอย่างเยือกเย็น "คืนนี้ ฉันรอแกที่คูฟูซื่อ!"

"ฉันไปแน่นอน!"

พอวางโทรศัพท์ลง จูชิงเหยียนก็รีบพูดขึ้น: "พี่อู๋ พี่อย่าไปเลยนะ ในเมื่ออีกฝั่งจะฆ่าพี่ ก็ต้องเตรียมทุกอย่างไว้พร้อมแล้ว มันอันตรายเกินไป"

อู๋เป่ยสีหน้าไม่ดีนัก: "อีกฝั่งสามารถสืบประวัติของฉันได้ในเวลาที่สั้นๆนี้ได้ ถึงขั้นโทรหาฉัน แสดงว่าพวกเขามีความสามารภอำนาจที่น่ากลัว ฉันต้องสู้กลับ ให้พวกเขารู้ถึงความสามารถของฉัน ไม่อย่างนั้นพวกเขาไม่มีทางยอมหยุดง่ายๆหรอก!"

พอพูดจบ เขาก็หยิบนามบัตรใบนึงขึ้นมา นี่คือเบอร์ของรุ่นพี่รอง เขาลังเลสักพัก สุดท้ายก็กดโทรออก

ในเมืองหลวง จริงๆแล้วในพระราชวังแห่งนึงนั้น มีชายคนนึ่งที่ใส่เสื้อสีขาวยาว รูปร่างสง่างาม เดาอายุไม่ออก

นั่งเอียงๆอยู่ในห้องโถง มองดูผู้คนที่อยู่ด้านล่าง บนใบหน้าไม่มีสีหน้าอะไรแสดงออกมา

ในห้องโถงมีผู้นำยอดฝีมือจากแต่ละที่เป็นสอบกว่าคนนั่งอยู๋ พวกเขาต่างเป็นผู็ที่มีความสามารถเก่งที่สุดในแต่ละเขตของตัวเอง แต่พวกเขาอยู่ต่อหน้าของชายที่ใส่ชุดขาว ก็เหมือนกับเป็น

ภรรยาน้อยที่เชื่อฟัง แม้แต่หัวก็ไม่กล้าเงย