ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 14

อู๋เป่ยถอนมือของเขาออก ในขณะที่ชื่นชมร่างกายที่สวยงามของเธอ เขากล่าวว่า "คุณฝึกกำลังภายในทำให้เส้นลมปราณปอดของมือซ้ายและขวาบาดเจ็บ เมื่อซักครู่ฉันช่วยคุณเปิดเส้นลมปราณ และแน่นอนว่าจะมีผลกระทบหลังจากรักษา อย่ากังวลมาก ไอแค่ไม่กี่จังหวะก็ไม่เป็นไร"

จูชิงเหยียนก็รู้สึกโล่งใจ "ขอบคุณมาก ทักษะทางการแพทย์ของคุณน่าทึ่งจริง ๆ ฉันเคยรู้สึกว่าปอดของฉันไม่ดี และหายใจไม่ค่อยออก ตอนนี้ฉันหายใจสะดวกขึ้นมาก"

อู๋เป่ยพยักหน้า เขารู้สึกกระหายน้ำ ขณะที่เอื้อมมือไปแตะถ้วยชา จูชิงเหยียนรีบยกถ้วยชาและยื่นให้เขา "เชิญดื่มชาค่ะ"

จูหย่วนซานแอบสังเกตจากระยะไกล เมื่อเขาเห็นอู๋เป่ยปิดตาฝังเข็มเขาก็ชื่นชมในใจ หากชายชรารู้อู๋เป่ยมองเห็นขณะปิดตา เขาจะโกรธจนกระอักเลือดออกมาตรงนั้นไหม?

หลังจากดื่มชา อู๋เป่ยเริ่มถามเธอถึงวิธีการฝึกกังฟู หลังจากได้ยินคำตอบ เขาคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า "วิธีการฝึกความแข็งแกร่งของคุณก่อนหน้านี้ไม่ค่อยดีซักเท่าไหร่ คุณต้องผสมผสานหยินหยางเพื่อฝึกกำลังภายใน ไม่อย่างนั้นมันจะทำร้ายร่างกายคุณ”

จากนั้นเขาปรับเปลี่ยนวิธีการฝึกฝนให้จูชิงเหยียน และขอให้จูชิงเหยียนทำตามอย่างเหมาะสมในอนาคต

จูชิงเหยียนถือเป็นผู้เชี่ยวชาญเช่นกัน หลังจากได้ยินวิธีการของเขา ดวงตาของเธอก็เปล่งประกาย พร้อมกับพูดว่า "คุณน่าทึ่งที่สามารถคิดวิธีการดังกล่าวได้ ! แม้ว่าฉันจะยังไม่ได้ฝึกฝน ฉันคิดว่ามันดีกว่าการฝึกฝนครั้งก่อนของฉันมาก”

อู๋เป่ยวางถ้วยชาลง "เอาล่ะ ตอนนี้ฉันจะฝังเข็มที่แขนขวาของคุณ..."

จากนั้นเขาสัมผัสจูชิงเหยียนอีกครั้ง แต่จูชิงเหยียนไม่ประหม่าอีกต่อไป และให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี

หลังจากฝังเข็มที่เส้นลมปราณปอดของมือทั้งสองข้างแล้ว อู๋เป่ยก็พูดว่า "เอาล่ะ ใส่เสื้อผ้าได้"

จูชิงเหยียนรีบแต่งตัว และพูดว่า “เรียบร้อย”

อู๋เป่ยเปิดผ้าสีดำและพูดว่า "ทำตามวิธีการฝึกที่ฉันบอก ไม่มีปัญหาอะไร"

ทันใดนั้นจูหย่วนซานก็เข้ามาและพูดด้วยรอยยิ้มว่า "คุณอู๋ คุณช่วยชีวิตเสี่ยวเหยียน คุณเป็นผู้มีพระคุณต่อตระกูลจู ฉันจูหย่วนซานคารวะด้วยความเคารพจากใจจริง !"

อู๋เป่ยพยุงเขาและพูดว่า "ไม่ต้องเกรงใจ ฉันทำตามความสะดวก"

จูหย่วนซาน "คุณอู๋สะดวกหรือไม่ที่จะทิ้งข้อมูลการติดต่อให้ฉัน ? ตระกูลจูมีต้นกำเนิดอยู่ที่หยุนจิง หากคุณมีโอกาสไปหยุนจิง บอกฉัน หย่วนซานคนนี้ได้ตลอด หย่วนซานจะให้การต้อนรับอย่างอบอุ่น"

ในความเป็นจริงเขายังคงหวังว่า อู๋เป่ยจะช่วยให้เขายกระดับพลังได้

อู๋เป่ยรู้ว่าเขากำลังคิดอะไร เขาคิดอยู่ครู่หนึ่งและจดเบอร์โทรศัพท์ให้เขา

จูหย่วนซานหยิบเช็คออกมา และพูดอย่างจริงจัง "ขอบคุณสำหรับความช่วยเหลือ นี่แทนคำขอบคุณจากหย่วนซาน"

อู๋เป่ยมองไปที่กระดาษที่หย่วนซานยื่นให้ กระดาษนั้นกลายเป็นเช็ค 500,000 หยวน หลังจากลังเลอยู่พักหนึ่ง เขาก็ยอมรับเช็ค ครอบครัวของเขายังค่อนข้างขาดแคลนเงิน ดังนั้นเงินนี้เขาต้องรับไว้

เดิมทีจูหย่วนซานต้องการให้คนรถไปส่ง แต่อู๋เป่ยปฏิเสธ เขาโบกมือแล้วเดินข้ามสะพานหิน จากนั้นร่างนั้นก็สั่นไหวอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะหายไป

จูหย่วนซานกลับมาที่ห้องโถง เขาถามทันทีว่า "เสี่ยวเหยียนเป็นอย่างไรบ้าง ?"

จูชิงเหยียนกล่าว "คุณปู่ ทักษะทางการแพทย์ของคุณอู๋นั้นทรงพลังจริง ๆ ฉันรู้สึกผ่อนคลายและดีขึ้นกว่าเดิมมาก นอกจากนี้วิธีการฝึกฝนที่เขาสอนฉันนั้นน่าอัศจรรย์มาก"

ชายชราถอนหายใจด้วยความโล่งอก "คุณอู๋คนนี้เป็นคนที่น่าอัศจรรย์ เราต้องสานสัมพันธ์ ! ชิงเหยียน ถ้าว่างก็ติดต่อคุณอู๋บ่อย ๆ คนหนุ่มสาวพูดคุยภาษาเดียวกัน"

จูชิงเหยียนหน้าแดง "คุณปู่ ฉันมีแฟนแล้ว"

จูหย่วนซาน ถอนหายใจเบา ๆ "โรคที่อาของเธอเป็นรักษาได้หรือไม่อยู่ที่คุณอู๋คนนี้"

เมื่อได้ยินคุณปู่พูดถึงอา สีหน้าของจูชิงเหยียนก็มืดมน จากนั้นเธอก็พูดว่า "ไม่ต้องห่วงค่ะคุณปู่ แม้ว่าจะต้องคุกเข่าอ้อนวอนเขา หนูก็จะขอร้องให้เขาช่วยรักษาคุณอา"

เมื่ออู๋เป่ยกลับถึงบ้านก็เป็นเวลา 6 โมงเช้าแล้ว เขาจึงซื้ออาหารเช้าไว้ และเรียกจางลี่กับเสียวเหม่ยมากินข้าว

กินข้าวได้เพียงครึ่งหนึ่งก็ได้ยินเสียงเคลื่อนไหวข้างนอกประตู เมื่อออกไปดูเขาเห็นมั่นต้าหวู่และม่านฉงหู่ สองพ่อลูกคุกเข่าอยู่หน้าต้นตั๊กแตนเทวดา ก้มหัวทุกนาทีและพึมพำอะไรบางอย่าง

ภาพที่หายากเช่นนี้ย่อมดึงดูดผู้ชมจำนวนมาก ทุกคนที่เดินผ่านไปมาต่างพูดถึง

สองพ่อลูกทำความเคารพไปทางลานบ้านของอู๋เป่ยด้วยสีหน้าเคร่งขรึม ผู้ที่ไม่รู้ก็จะคิดว่าพวกเขาทำความเคารพตระกูลอู๋

"เคยได้ยินไหมว่าต้นตั๊กแตนเทวดาของตระกูลอู๋เป็นอมตะ หลังจากสองพ่อลูกถูกลงโทษ พวกเขาจึงมาสารภาพผิดอย่างเชื่อฟัง"

“ผู้ใหญ่บ้านรังแกคนเกินไป แม้แต่ต้นตั๊กแตนเทวดาก็ยังไม่เว้น”

ทั้งสองมาถึงห้องประชุม ผู้ปกครองและนักเรียนหลายคนมาถึงแล้ว รวมถึงหวังเฉียง เด็กหญิงที่ทักทายอู๋เหม่ยก่อนหน้านี้

อู๋เป่ยนั่งในแถวสุดท้ายและพูดกับอู๋เหม่ยว่า "เสียวเหม่ยถ้ามีการแข่งขันฟิสิกส์และการแข่งขันคณิตศาสตร์ เธอสามารถสมัครได้ทั้งหมด ตราบใดที่สามารถชนะรางวัลที่หนึ่ง เธอจะได้รับคะแนนพิเศษในการสอบเข้าวิทยาลัย ถ้าหากสามารถคว้ารางวัลที่ 1 ระดับชาติได้ก็สามารถสมัครเข้ามหาวิทยาลัยหัวชิงได้เช่นกัน"

อู๋เหม่ยผงะ "พี่ ฉันจะทำได้ไหม ? คำถามยากจริง ๆ "

นั่งถัดจากเขาคือผู้ปกครองที่สวมแว่นตาขอบดำอายุสี่สิบต้น ๆ คนๆ นี้อดไม่ได้ที่จะเหลือบมองไปที่อู๋เป่ยด้วยสายตาเย้ยหยัน "ฟังฉันนะ ไม่ใช่ทุกคนที่สามารถเข้าร่วมได้ ถ้าไอคิวของนักเรียนไม่พอ ก็เสียเวลาเปล่า"

จากนั้นเขาก็เปลี่ยนน้ำเสียง "แต่ลูกชายของฉันแตกต่างออกไป เขาเก่งวิชาฟิสิกส์และคณิตศาสตร์ การไม่เข้าร่วมการแข่งขันจะเป็นการเสียพรสวรรค์ ดังนั้นฉันจึงช่วยเขาสมัครแข่งขันฟิสิกส์และคณิตศาสตร์ระดับเขตสองรายการล่าสุด "

อู๋เป่ยโกรธจนปวดท้อง IQ ไม่เพียงพอหมายความว่าอย่างไร เขาพูดทันทีว่า "ว่ากันว่านักเรียนที่ฉลาดอย่างน้องสาวของฉันสามารถคว้ารางวัลที่หนึ่งของประเทศได้อย่างแน่นอน หากไม่เข้าร่วมก็เท่ากับเสียดายความสามารถ"

อีกฝ่ายแสดงรอยยิ้มเย้ยหยันอย่างไม่สามารถควบคุมได้ "รางวัลที่หนึ่งระดับประเทศ? ล้อเล่นจริง ๆ !"

อู๋เป่ยกล่าว “ทำไมคิดว่าฉันล้อเล่น ฉันพูดจริง แล้วลูกชายของคุณสอบวิชาคณิตศาสตร์ครั้งล่าสุดได้เท่าไหร่?"

ชายวัยกลางคนดูภาคภูมิใจ "ลูกชายของฉันเก่งคณิตศาสตร์มาก แม้ว่าการทดสอบครั้งล่าสุดจะยาก แต่เขาก็ยังทำคะแนนได้ 124 คะแนน ! เป็นอันดับสามของโรงเรียน!"

“ไม่เลว” อู๋เป่ยพยักหน้า

ชายวัยกลางคนยิ่งภูมิใจ "ก็แน่สิ คณิตศาสตร์ต้องใช้พรสวรรค์"

อู๋เป่ยยิ้ม และถามอู๋เหม่ย "เสียวเหม่ย เธอสอบได้คะแนนเท่าไหร่นะ ?"

อู๋เหม่ยรู้ว่าพี่ชายของเธอกำลังจะตบหน้าใครบางคน ดังนั้นเธอจึงให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี "พี่ชาย ฉันสอบได้หนึ่งร้อยสี่สิบหก มีคำถามหนึ่งฉันประมาทไป ไม่อย่างนั้นฉันคงได้คะแนนเต็ม"

อู๋เป่ยดูโกรธ "ประมาท? ประมาทได้อย่างไร? คำถามง่าย ๆ เช่นนี้ต้องได้คะแนนเต็มสิ ไม่เช่นนั้นจะชนะการแข่งขันคณิตศาสตร์ระดับชาติได้อย่างไร? จะเข้ามหาวิทยาลัยหัวชิงได้อย่างไร?"

อู๋เหม่ยก้มหน้าลง "โอ้ ฉันผิดไปแล้ว"

การแสดงออกของชายวัยกลางคนนั้นน่าตื่นเต้นอย่างยิ่ง ใบหน้าแข็งทื่อ หนึ่งร้อยสี่สิบหกคะแนน?