ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 147

หลิวไห่เซิง: "โอ้ น้องชายข้าไปทำให้ท่านปรมาจารย์ขุ่นเคืองใจหรือ"

หลี่หลงเฉินโบกมือ: "เขาจะทำให้ฉันขุ่นเคืองได้อย่างไร เพียงแค่อาจารย์อาของฉันนั้นมีเรื่องขัดแย้งกับน้องชายของคุณเท่านั้น และทั้งสองคนก็ได้นัดหมายกันเพื่อปะทะกันในคืนนี้"

หลิวไห่เซิงตกตะลึง: "อะไรนะ? อาของปรมาจารย์ผู้ยิ่งใหญ่อย่างนั้นเหรอ?"

หลิวไห่หวังถึงกับตกใจ พระเจ้าช่วย! หลี่หลงเฉินก็อยู่ในกลุ่มปรมาจารย์ระดับสูงจนน่ากลัวอยู่แล้ว แล้วอย่างนี้ปรมาจารย์ขั้นอาวุโสคนนั้นของเขาไม่น่ากลัวยิ่งกว่าหรือ?

หลิวไห่เซิงมองน้องชายคนที่สามอย่างเคร่งขรึม จากนั้นรีบพูดว่า: "ฉันเพิ่งรู้เรื่องนี้เช่นกัน ฉันจึงโทรหาน้องชายของฉันให้มาที่นี่ตั้งแต่เช้า"

หลี่หลงเฉินพูดอย่างเฉยเมย: "เขาเป็นศิษย์น้องคนใหม่ของฉันเอง ซึ่งฉันนั้นรักเขาอย่างมาก ฉันคิดว่าการปะทะกันในวันนี้นั้นสามารถที่จะหลีกเลี่ยงได้ หากต้องการปะทะจริงๆ ก็ขอให้นัดหมายวันกันอีกที แล้วฉัน หลี่หลงเฉินจะติดตามไปเอง"

ประโยคสุดท้ายนั้นเป็นน้ำเสียงที่หนักแน่นมาก แต่หลิวไห่เซิงนั้นไม่กล้าตอบอะไรกลับ ดังนั้นเขาจึงได้แต่รับฟัง พร้อมกับพยักหน้าครั้งแล้วครั้งเล่า

หลี่หลงเฉิน: "คุณทั้งสองน่าจะรู้จักจู่ซือของข้าใช่หรือไม่"

หลิวไห่เซิงรีบพูดว่า: "ท่านตงฝัวอย่างไรเล่า เราได้ชื่อเสียงของเขามานานแล้ว"

หลี่หลงเฉิน: "ในเมื่อรู้แล้ว ฉันก็จะไม่พูดมาก หลิวไห่หวัง คุณต้องไปขอโทษอาจารย์อาของฉัน แล้วเรื่องนี้ก็จะจบลง"

หลี่ไห่หวังไม่มั่นใจ ทำไมเขาต้องขอโทษ? แต่เขาไม่กล้าพูดออกไปเพราะท่านตงฝัวนั้นมีชื่อเสียงมากใครจะกล้ารุกรานลูกศิษย์ของเขากันล่ะ?

เหนือสิ่งอื่นใด พี่น้องทั้งสามคนของหลี่หลงเฉินที่อยู่ต่อหน้าพวกเขาล้วนเป็นปรมาจารย์ อย่าได้พูดถึงอาจารย์ผู้ถ่ายทอดวิชาให้พวกเขาเลย

หลิวไห่เซิงพูดทันที: "ท่านอาจารย์ผู้ยิ่งใหญ่ ฉันจะไปขอโทษเขาเป็นการส่วนตัวอย่างแน่นอน!"

หลี่หลงเฉินพอใจมาก: "เอาล่ะ พวกคุณให้เกียรติฉันเช่นนี้ก็ดี หากคุณทั้งสองไปที่เจียงหู ฉันเองก็จะต้อนรับอย่างดีเช่นกัน ถ้าอย่างนั้นฉันจะไม่รบกวนแล้ว ลาก่อน!"

หลี่หลงเฉินชี้แจงเรื่องนี้ให้ชัดเจนขึ้น ก่อนจะลุกขึ้นและจากไป จากนั้นพี่น้องตระกูลหลิวก็รีบออกไปส่งทันที

หลังจากขึ้นเฮลิคอปเตอร์ ใบหน้าของหลี่หลงเฉินก็แสดงความเคร่งขรึมออกมา และในที่สุดเขาก็กัดฟันพูด: "ไปที่เขตชุนหราน!"

ที่จริงเขาไม่อยากเจออู่เป่ย แต่อู่เป่ยเป็นอาจารย์อาของเขา และเขาจะต้องทำความเคารพเมื่อเขาเห็นอู่เป่ยไม่ว่าอย่างไรก็ตาม แล้วตอนนี้เขาก็เป็นปรมาจารย์ที่ยอดเยี่ยมแล้ว การกราบไหว้ชายหนุ่ม คนอื่นนี่มันช่างน่าอายจริงๆ

แต่เรื่องนี้ เขาจะต้องไปกลับแสดงความเคารพเสียหน่อย เพราะหากไม่ไป เขาอาจจะถูกอาจารย์ของเขาดุได้ หลังจากใคร่ครวญอยู่พักใหญ่ เขาก็ตัดสินใจไปเยี่ยมอาจารย์อาของเขา และถือโอกาสไปดูฝีมือของอาจารย์อาของเขาว่ามีอะไรพัฒนาขึ้นหรือไม่

ในขณะนี้ อู๋เป่ยยังไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เขารอตั้งแต่บ่ายโมงครึ่ง และรอจนถึงสี่ทุ่มแล้ว หลิวไห่หวังผิดนัดเขาสินะ

สิ่งนี้ทำให้เขาอารมณ์เสียมาก เป็นไปได้ไหมอีกฝ่ายจะกลัวเขา?

เมื่อรอเท่าไหร่อีกฝ่าายก็ไม่มา เขาจึงปล่อยพลังฝ่ามือลับเบญจพิษออกไปในสวนนั้น เขาเชี่ยวชาญ ในการใช้พลังฝ่ามือลับเบญจพิษมาก อีกไม่นานเขาก็จะบรรลุกำปั้นอรหันต์แล้ว

ก่อนที่เขาจะรู้ตัว เวลาก็ล่วงเลยมาเป็นเวลากว่าสี่ทุ่มครึ่งแล้ว แต่ก็ไม่มีใครมา เขาจึงฝึกซ้อมต่อไปโดยที่ไม่รู้ว่าเวลาล่วงไปแล้วเท่าไหร่

ทันใดนั้น หูของเขาขยับเล็กน้อย ตาของเขาหันไปทางซ้าย ก่อนจะเขาตะโกนว่า "ใคร!"

ร่างสูงและทรงพลังราวเทพเจ้าลงมาจากท้องฟ้า ก่อนจะกำหมัดมาทางเขา

“ปรมาจารย์เซียนเทียนผู้ยิ่งใหญ่!” เมื่อเห็นหมัดของคู่ต่อสู้ อู๋เป่ยก็ตกใจ ก่อนที่ร่างกายของเขาจะโดนโจมตีอย่างแรง จากนั้นเขาก็พุ่งเข้าไปที่คู่ต่อสู้ ก่อนจะสู้กันอย่างดุเดือดราวกับพายุมังกร

ในทันใด กลุ่มพลังของเทพตถาคตก็ปกคลุมทั่วร่างกายของเขา กล้ามเนื้อและกระดูกของเขาบวมเต่ง จากนั้นฝ่ามือทั้งสองของเขาก็ปะทะกันอย่างดุเดือด ในขณะเดียวกันก็เตะต่อยกันอย่างเมามัน

"บูม!"

เมื่อทั้งสองเป็นปล่อยพลังแล้ว จากนั้นคลื่นลมก็กระโชกมา พัดเอาทรายและใบไม้ที่ร่วงหล่นไปในอากาศทันที

อู๋เป่ยถาม "แกรู้ได้อย่างไรว่าฉันอยู่ที่นี่"

หลี่หลงเฉฺอนธิบายสถานการณ์สั้น ๆ เมื่อได้ยินว่านี่เป็นคำสั่งจากพี่ชายของเขา อู๋เป่ยก็พยักหน้า: "พี่ชายกลัวว่าฉันจะเสียเปรียบสินะ อันที่จริงกังฟูของหลิวไห่หวังนั้นไม่ได้ดีมาก ฉันสามารถจะฆ่าเขาได้ด้วยสามกระบวนท่าก้จบแล้ว"

หลี่หลงเฉินรู้สึกมึนงงเมื่อเขาได้ยินเช่นนั้น ก่อนเขาพูดซ้ำๆ ว่า: "อาจารย์อา อย่าได้ไปยุ่งเกี่ยวกับตระกูลต่ำนี้เลย ถ้าไม่ใช่เพราะกลัวอาจารย์ของฉันดุละก็ ฉันคงจะจัดการตระกูลหลิวนี่ไปแล้ว"

อู่เป่ยโบกมือ: "ไม่เป็นไร ในเมื่อตระกูลหลิวไม่มาแส่หาเรื่อง เรื่องนี้ก็จบ"

หลี่หลงเฉินยิ้มและพูดว่า: "ใช่ ปล่อยพวกเขาไป ว่าแต่อาจารย์อายังต้องการความช่วยเหลือจากหลานชายในเรื่องนี้หรือไม่"

อู๋เป่ยi: "ฉันจะจัดการเรื่องนี้เอง"

ขณะที่เขากำลังพูด เขาก็ส่งเสียง "ซิ" ออกมาทันที ปรากฎว่าเขาพบว่าหลังของหลี่หลิงเฉินนั้นถูกแทงด้วยเข็มขนาดเล็กมากสามเล่ม ซึ่งทั้งหมดถูกแทงที่จุดสำคัญ

“หลงเฉิน แกไปได้เข็มนี่มาจากไหน?”

หลี่หลงเฉฺรู้นสึกประหลาดใจ: "อาจารย์อาเห็นได้อย่างไร"

ปรากฎว่าเมื่อเขาอายุสี่สิบห้าปี เมื่อครั้นเขาเพิ่งได้รับการเลื่อนตำแหน่งเป็นปรมาจารย์นั้น ร่างของเขาเต็มไปด้วยพลังดังนั้นเขาจึงไปท้าทายปรมาจารย์ขั้นเทพที่มีชื่อเสียงในเวลานั้น ซึ่งฝ่ายตรงข้ามนั้นเป็นพวกปีศาจร้าย ทำให้การปะทะครั้งนั้นสร้างความเสียหายแกเส้นเลือดของเขา ทุกวันนี้เมื่อเวลาค่ำเมื่อใด ความเจ็บปวดนี้ก็จะเกิดขึ้นเรื่อยๆ

ปัญหานี้ทำให้การฝึกฝนของเขาต้องชะลอลง เพราะเมื่อเขาฝึกฝน เส้นลมปราณของเขาจะเจ็บปวดอย่างมากซึ่งเขาไม่สามารถทนได้ ในช่วงสิบปีปีที่ผ่านมา เขาเดินทางไปทั่วโลก ตามหาหมอที่มีชื่อเสียง หรือแม้แต่ถามอาจารย์ของเขา แต่ก็ไม่มีทางที่จะช่วยเขาแก้ปัญหานี้ได้เลย

อู๋เป่ย: "ฉันเป็นหมอ ดังนั้นฉันจึงเห็นอย่างไรล่ะ เข็มนี่ช่วยลดความเจ็บปวดให้แกใช่ไหม"

หลี่หลงเฉินพยักหน้าครั้งแล้วครั้งเล่า: "อาจารย์อามีสายตาที่ดีจริงๆ เข็มของฉันได้รับจากหัตถ์ศักดิ์สิทธิ์ของม่อซิ่ว และมันให้ผลที่ดีมาก แต่ว่าฉันดึงมันออกไม่ได้ เพราะถ้าดึงออก ฉันจะทนความเจ็บปวดไม่ไหว"

อู๋เป่ยส่ายหัว: "ม่อซิ่วคนนี้มีทักษะทางการแพทย์ที่ยอดเยี่ยมจริงๆ แต่น่าเสียดายที่เขายังไม่สามารถรักษาแกให้หายได้ เอาล่ะ อย่าเพิ่งไปไหนล่ะ กลับมากับฉัน แล้วฉันจะช่วยแกแก้ปัญหานี้เอง"