ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 155

เขารีบหยิบมือถือขึ้นมาโทรหาธนาคารทันที ในเวลาเดียวกันก็เปิดบริการธนาคารออนไลน์เพื่อทำการโอนเงิน นักต้มตุ๋นระดับโลกอย่างเขามีวงเงินโอนที่สูงมาก ห้าหมื่นสามพันสามร้อยล้านใช้เวลาแวบเดียวก็โอนเสร็จสิ้น

หลังจากที่ได้รับข้อความเงินเข้า อู๋เป่ยพูดด้วยความพอใจ " บรูซ นายไม่มีทรัพย์สินอื่นอีกแล้วเหรอ"

บรูซ " ทรัพย์สินส่วนใหญ่ของผม บริจาคให้โบสถ์แล้ว"

อู๋เป่ย " ดีมาก นายไปได้แล้ว กลับบ้านเกิดของนาย"

บรูซหันตัวแล้วก็เดินจากไป หลังจากเดินออกจากบ้านตระกูลเหลิ่ง ก็เหมารถคันหนึ่งจากไปอย่างไม่ไยดี

เหลิ่งหรูเยียนรู้สึกสงสัย " ทำไมต้องปล่อยเขาไปด้วย"

อู๋เป่ย " เอาเงินของเขาแล้ว ชีวิตก็ไม่จำเป็นต้องเอา อะไรที่ยอมกันได้ก็ยอมให้เขาบ้างก็ดีเหมือนกัน"

หลังจากนั้นเขาเหลือบตามองกัวเป่าซิ่งที่นอนอยู่บนพื้น พิษเข้าหัวใจของเขากลายเป็นศพร่างหนึ่ง ส่วนสองคนนั้นก็ถูกเหลิ่งจิ้นเฟิงตีจนสมองแตก ไม่สามารถมีชีวิตต่อได้

เขาพูด " จัดการศพพวกนี้หน่อยเถิด"

เหลิ่งหรูเยียนเรียกคนเข้ามาหามศพออกไป

เหลิ่งจิ้นเฟิงเดินเข้ามาพร้อมกำหมัดทำความเคารพ " อู๋เป่ย นายได้ช่วยชีวิตฉันไว้อีกครั้ง บุญคุณครั้งนี้มันมากเกินบรรยายจริงๆ"

อู๋เป่ยพูดพร้อมยิ้มเล็กน้อย" คุณอาไม่ต้องเกรงใจหรอก เรื่องของหรูเยียนก็คือเรื่องของผม"

เหลิ่งจิ้นเฟิงหัวเราะ" ฮาฮา " " ถึงแม้ว่านายจะเป็นแฟนของหรูเยียน คำพูดขอบคุณมันก็ควรจะพูดออกมาน่ะ"

เหลิ่งหรูเยียนหน้าแดงด้วยความอาย รีบเปลี่ยนหัวข้อสนทนา พูด" พ่อ อู๋เป่ยเป็นคนมีพรสวรรค์ในการฝึกวิชามาก ครั้งก่อนหนูแค่แสดงกระบวนท่าดรรชนีคีบดอกไม้ไม่กี่รอบ เขาก็สามารถบอกวิชาบางส่วนที่ขาดหายไปได้เลย"

เหลิ่งจิ้นเฟิงตกตะลึง " สุดยอด เสี่ยวอู๋ นายทำมันได้ยังไงเหรอ"

อู๋เป่ยกะพริบตา ตอบ " ผมเป็นหมอน่ะ เลยเข้าใจการเดินของเส้นลมปราณเป็นอย่างดี จริงๆ ก็ไม่ได้มีอะไร "

เหลิ่งจิ้นเฟิงส่ายหัว " ไม่ หรูเยียนพูดถูก นายมันเป็นคนมีพรสวรรค์ในการฝึกวิชาจริงๆ "

เขาครุ่นคิดสักพัก จากนั้นก็หยิบกล่องไม้ออกมาจากห้องหนังสือ เปิดออกมาข้างในเป็นม้วนหนังสือที่ทำจากหนังแท้ ดูแล้วเก่ามาก

เขายื่นม้วนตำราโบราณให้อู๋เป่ยด้วยความระมัดระวัง พูด " เสี่ยวอู๋ ดรรชนีคีบดอกไม้ของฉันก็ฝึกจากในนี้แหละ ในนั้นไม่เพียงแต่มีวิชาดรรชนีคีบดอกไม้เท่านั้น แต่ยังมีวิชาอื่นๆ อีกด้วย แต่ว่าต้องเป็นคนที่อยู่ชั้นปรมาจารย์พรสวรรค์เท่านั้นถึงจะฝึกได้ นายเอาไปเถิด "

อู๋เป่ยตะลึงงัน " คุณอา สิ่งนี้มันล้ำค่าเกินไป"

เหลิ่งจิ้นเฟิงโบกมือ " ของสิ่งนี้มันไม่ได้มีค่าอะไรสำหรับฉัน เอาให้นายไปค้นคว้าต่อดีกว่า"

อู๋เป่ยกำหมัดทำความเคารพ " ขอบคุณมาก"

หลังจากที่เก็บกล่องไม้เสร็จ เขาพูด " คุณอายังต้องขับพิษอย่างต่อเนื่อง แล้วก็ต้องกินยาตรงเวลา ทำอย่างนี้ไม่กี่วันก็จะหายเป็นปกติ"

เขายังมีธุระต่อ พูดไม่กี่คำก็ขอลาออกมา เหลิ่งหรูเยียนส่งเขาถึงหน้าประตู

เมื่อวานเขานั่งรถของเหลิ่งหรูเยียนมา วันนี้เหลิ่งหรูเยียนจึงเอารถแลมโบกินี่ที่ใช้ชื่อน้องชายให้เขายืม

รถคันนี้เป็นรถแข่งสีฟ้าอ่อน ใช้เครื่องยนต์อัจฉริยะ 6.5 ลิตร ความเร็วร้อยกิโลเมตรใช้เวลาเพิ่มความเร็วแค่สองวินาทีกว่า มีความทนทานแกร่งกล้า

รอจนเขาขึ้นรถไปแล้ว เหลิ่งหรูเยียนยิ้มพูด " รอพ่อฉันหายดีแล้ว ฉันจะไปหานาย"

อู๋เป่ย " ได้ รอผมฝึกวิชาที่อยู่บนหนังสัตว์เสร็จ ผมค่อยสอนคุณอีกที"

เหลิ่งหรูเยียนยื่นหน้าเข้าไปในรถอย่างทันทีทันใด จูบลงไปบนแก้มของอู๋เป่ย เป็นรอยจูบที่ทั้งอบอุ่นและอ่อนโยน

อู๋เป่ยตะลึงงัน คนนั้นโบกมือให้เขา " ลาก่อน"

อู๋เป่ยลูบหน้าไปมา จากนั้นก็เหยียบคันเร่ง รถพุ่งออกไป หายไปในพริบตาเดียว

เขากลับไปถึงอวิ๋นจิงในเวลาประมาณสิบโมงกว่า แล้วก็ทำการรักษาเฉินหลิงซวง ช่วงพักก็ฝึกชั้นปรารถนาแห่งเทพที่นั่น แล้วก็ทำการรักษาต่อในช่วงบ่าย

หลินปิงเซียนทำตาโต " จริงเหรอ พี่ใหญ่อู๋ต้องพูดแล้วทำตามนะ"

"แน่นอน" อู๋เป่ยลูบหัวของเธอ" เดินทางปลอดภัยนะ"

จ้องมองสองแม่ลูกเดินหายไปท่ามกลางกลุ่มคน อู๋เป่ยรู้สึกเศร้าเล็กน้อย หลินปิงเซียนก็มีเส้นทางชีวิตเป็นของตัวเอง ถ้าเว่ยชิงอิ่งตั้งใจปั้นเธอ เธอก็น่าจะดังขึ้นมา ถ้าถึงเวลานั้นการไปมาหาสู่กันระหว่างเขาสองคนก็จะน้อยลงเรื่อยๆ

ส่วนเรื่องการจะเป็นนายหน้าอะไรนั้นเขาแค่พูดขึ้นมาเฉยๆ เท่านั้น ขอแค่หลินปิงเซียนสามารถเข้าสู่ลู่ทางในหน้าที่การงาน เขาก็ไม่อยากจะสร้างความสัมพันธ์ใกล้ชิดกับเธอมากนัก

"ขอให้ทุกอย่างราบรื่นละกัน" เขาพึมพำกับตัวเอง จากนั้นก็ออกจากสนามบิน มุ่งตรงไปยังหยุนติงวิลล่า

ช่วงที่ผ่านมาหงหลิงอยู่กับถังจื่อยี่ตลอด ไม่รู้ว่าเริ่มเข้าเรียนหรือยัง เขาตัดสินใจเข้าไปดูหน่อย

หยุนติงวิลล่า ตอนที่อู๋เป่ยเห็นหงหลิงนั้นเธอกำลังอุ้มหนังสือแล้วก็ท่องจำอยู่ ท่าทางเอาจริงเอาจังมาก เพราะว่าตั้งใจเกินไปทำให้เธอไม่ได้สังเกตว่าอู๋เป่ยมาหาเธอ

จนถึงตอนที่ถังจื่ยี่กับอู๋เป่ยกล่าวทักทาย หงหลิงถึงเงยหน้าขึ้น สีหน้าของเธอดีใจมาก " พี่อู๋เป่ย พี่กลับมาแล้วเหรอ"

อู๋เป่ยถามพร้อมยิ้ม" หงหลิง ที่ผ่านมาเป็นยังไงบ้าง เรียนเหนื่อยไหม"

ถังจื่อยี่ยิ้มตอบ" หงหลิงฉลาดมากเป็นพิเศษ แค่ไม่กี่วันเธอก็สามารถทำความเข้าใจเนื้อหาของประถมและมัธยมต้น ตอนนี้เธอกำลังศึกษาเนื้อหาของมัธยมปลายอยู่"

อู๋เป่ยตกใจมาก " เธอเรียนเนื้อหาประถมและมัธยมต้นแล้วเหรอ"

ถังจื่อยี่พยักหน้า " ใช่ ฉันก็ตะลึงเหมือนกัน ฉันยังเคยทำแบบทดสอบให้หงหลิงทำด้วย เธอทำได้เกือบเต็มทั้งหมด คะแนนของเธอสูงกว่าคนที่สอบได้ที่หนึ่งประจำปีอีกสิบกว่าคะแนนด้วย"

อู๋เป่ยพูดชม" หงหลิง เธอเก่งเกินไปแล้วนะ"

หงหลิงรู้สึกได้ใจเล็กน้อย พูด " ไม่ใช่ว่าฉันเก่งหรอก แต่เพราะข้อสอบมันง่ายเกินไปต่างหาก"

ถังจื่อยี่พูดจริงจัง " ฉันตั้งใจจะให้หงหลิงไปเรียนโรงเรียนประจำเมืองอวิ๋นจิง เป็นโรงเรียนมัธยมปลายที่ดีที่สุดของอวิ๋นจิง"

อู๋เป่ยถามหงหลิง " หงหลิง การใช้ชีวิตในมัธยมปลายมันยากลำบากหน่อยนะ เธออยากจะไปลองดูไหม"