ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 215

อู๋เป่ย " ลองหาดูก็ได้ หาไม่เจอก็ไม่เป็นไร เออ ฉันเห็นโฆษณาประกาศหาญาติด้วย น่าจะมีประโยชน์ นายลองช่วยฉันหาดูละกัน"

จากนั้นเขาก็ได้ส่งข้อมูลที่เกี่ยวข้องให้หันไป๋ทางอีเมล เพื่อขอให้เขาช่วยสืบ

ตอนแรกตั้งใจจะฝึกวิชาสักครู่ แต่เพิ่งจะฝึกได้ไม่กี่นาทีก็ได้รับสายโทรศัพท์ เป็นสายของจังเป่าเซิ่ง เสียงจากมือถือเป็นเสียงหัวเราะของจังเป่าเซิ่ง " เสี่ยวเป่ย ช่วงบ่ายนายมีเวลาว่างไหม"

จังเป่าเซิ่งคนนี้เป็นคนอีกซอยหนึ่งในหมู่บ้าน ตอนเด็กๆ เป็นเพื่อนที่เล่นด้วยกัน แต่ว่าตั้งแต่ขึ้นมัธยมปลายก็ไม่ค่อยได้เจอกัน เจอกันเฉพาะเวลามีงานฉลองประจำปีเท่านั้น

" ไม่ได้ติดงานอะไร ทำไมเหรอ" เขาถาม

จังเป่าเซิ่ง" เสี่ยวเป่ย นายยังจำจังเป่าเฟิงได้ไหม"

ชื่อของจังเป่าเฟิง อู๋เป่ยไม่เคยลืมเลย เพราะเขาทั้งสองเป็นคนอยู่ซอยเดียวกัน เขาเป็นลูกดั่งราชาของหมู่บ้านจังเจียเลย ในหัวของเด็กคนนี้เต็มไปด้วยเรื่องเจ้าเล่ห์ เรียนยังไม่จบมัธยมต้นก็ได้เข้าสู่สังคมแล้ว และยังได้ก่อเรื่องไว้มากมายด้วย

พ่อแม่ของเขาก็ไม่รู้จะทำยังไงกับเขาดี จึงกัดฟันทำใจ ยอมส่งเขาให้ไปเป็นทหาร ตอนนี้เขาได้อยู่ในกองทัพจนโตแล้ว

แต่ว่า ชีวิตวัยเด็กของอู๋เป่ยก็ถูกเขากลั่นแกล้งไม่น้อย ทั้งสองคนก็มีเรื่องกันบ่อย แต่ว่าทุกครั้งจะเป็นอู๋เป่ยที่ถูกเขารังแก มันทำอะไรไม่ได้จริงๆ เพราะจังเป่าเฟิงโตกว่าอู๋เป่ยปีหนึ่ง เขาทั้งตัวใหญ่แลแข็งแรงกว่า อู๋เป่ยสู้เขาไม่ได้จริงๆ

" ไอ้เด็กนี่ก็กลับมาด้วยเหรอ" เขาถาม

จังเป่ยเซิ่ง " ใช่แล้ว กลับมาเมื่อวานน่ะ ได้ยินมาว่าได้ออกจากกองทัพแล้วด้วย วันนี้ได้เจอเขาตรงทางเข้าหมู่บ้าน เขาบอกว่าจะเลี้ยงเหล้าทุกคนน่ะ ฉันลองคิดดูแล้ว ประกฏว่าคนที่ยังอยู่ในหมู่บ้านนี้ก็มีแค่เราไม่กี่คน จึงโทรหานาย จะถามว่านายจะไปไหม"

สำหรับคนที่ความสัมพันธ์ก็ไม่ได้ดี แล้วก็จากกันไปหลายปีนั้น อู๋เป่ยก็ไม่อยากจะไปร่วมด้วย เขากำลังจะหาข้ออ้างนั้น จังเป่าเซิ่งก็พูดต่อว่า" ฉินรู่ยวี่ก็ไป"

ฉินรู่ยวี่เหรอ

อู๋เป่ยใจเต้นเล็กน้อย ฉินรู่ยวี่เป็นสาวงานประจำหมู่บ้านจังเจีย อายุไล่เลี่ยกับเขา ตอนเด็กนั้นฉินรู่ยวี่กับอู๋เป่ยมีความสัมพันธ์ที่ดีมาก พวกเขาชอบเล่นแสดงบทบาท" แต่งงานกัน" และยังได้เลียนแบบฉากจูบกันตามละครด้วย

ภาพจำที่มีต่อฉินรู่ยวี่นั้นทั้งสวยและปากหวาน ใครเห็นก็ชื่นชอบ คนทั้งหมู่บ้านต่างก็ชอบเธอกันหมด แต่ว่าตอนที่อยู่ชั้นมัธยมสอง ฉินรู่ยวี่ก็ได้ย้ายไปอยู่ไห่เฉิงกับพ่อแม่ ตั้งแต่นั้นมาก็ไม่เคยได้ติดต่อกันเลย

" ฉินรู่ยวี่ก็กลับมาเหรอ" เขารู้สึกประหลาดใจมาก

จังเป่าเซิ่ง " ตอนที่ฉันได้ยินว่าเธอกลับมาก็ตกใจเหมือนกัน เหมือนว่าจะกลับมาจัดการปัญหาทางบ้านน่ะ เออ เธอยังได้พาแฟนหนุ่มกลับมาด้วย ขับรถเบนท์ลีย์ด้วย ดูท่าทางแล้วน่าจะเป็นคนรวย

อู๋เป่าครุ่นคิดสักครู่ " ได้ ฉันก็จะไป"

แต่สิ่งที่น่าแปลกคือ ไม่ว่าเขาจะเพิ่มแรงมากแค่ไหน สีหน้าของอู๋เป่ยก็ยังคงมาดนิ่งเหมือนเดิม เหมือนกับว่าเขากำลังจับมือเหล็กอยู่

อู๋เป่ยยิ้มพูด " เป่าเฟิง นายแข็งแรงมากเลย" จากนั้นก็ดึงมือกลับด้วยสีหน้าที่นิ่งเฉย ตอนที่เขาดึงมือกลับ ทำให้จังเป่าเฟิงรู้สึกว่ามีกำลังสายหนึ่งทำให้นิ้วมือทั้งห้าของเขาต้องกางออก

เขาเข้าใจทันทีเลยว่า เด็กคนนี้ไม่ได้เป็นเด็กอ่อนหักเหมือนเมื่อก่อนแล้ว เขารีบเก็บอาการที่จะล้อเล่นไว้ พูดด้วยสีหน้าจริงจัง " เสี่ยวเป่ย เรารู้สึกดีใจมากที่นายสามารถหาเวลามาได้ เดี๋ยวเรากินดื่มกันเต็มที่เลยนะ"

อู๋เป่ยยิ้มตอบ " ได้ ตอนนั้นนายก็สามารถดื่มเหล้าเป็นไหได้เลย ตอนนี้น่าจะคอแข็งกว่าเดิมละสิ"

ฉินรู่ยวี่ที่นั่งอยู่ข้างๆ ก็ลุกขึ้นมา เธอสวยมาก เป็นผู้หญิงที่สามารถทำคะแนนได้สูงถึงระดับเก้าเลย อีกอย่างเธอก็แต่งตัวเก่ง สวมเสื้อผ้าที่เข้ากับตัว มีออร่าท่ามกลางผู้คน ยังคงให้ความรู้สึกเหมือนเมื่อก่อน

" พี่เสี่ยวเป่ย ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ" เธอเดินมาด้วยรอยยิ้ม แล้วก็กอดกับอู๋เป่ยทีหนึ่ง

อู๋เป่ยรู้สึกแปลกใจเล็กน้อยที่ ถึงแม้ว่าจะไม่ได้เจอกันนาน แต่เธอก็ไม่ได้รู้สึกห่างเหินกับตัวเอง เขาก็หัวเราะขึ้นมาทันที พูด " รู่ยวี่ เธอสวยกว่าตอนเด็กอีกนะ" เขายิ้มพูด

" จริงเหรอ ขอบคุณค่ะ" ฉินรู่ยวี่ยิ้ม

" พี่เสี่ยวเป่ย ฉันขอแนะนำหน่อยนะ คนนี้เป็นแฟนของฉัน สวี่ห่าวยี ห่าวยี คนนี้คือเพื่อนเล่นวัยเด็กของฉัน อู๋เป่ย"