ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 2178

ท่านบรรพบุรุษไท่เจิน: "เธอจะช่วยอะไรฉันได้? ฉันเห็นว่าเธอมีพรสวรรค์อยู่บ้าง และฉันทั้งชีวิตก็อุทิศให้กับการศึกษาวิถีโอสถ เพราะฉะนั้น ฉันจึงตัดสินใจรับเธอเป็นศิษย์ เธอว่าอย่างไร?"

อู๋เป่ยถึงกับอึ้ง รับเป็นศิษย์? เขากล่าวว่า: "การได้ฝากตัวเป็นศิษย์ภายใต้ท่านบรรพบุรุษ นับเป็นเกียรติยิ่ง เพียงแต่ผมเกรงว่า พรสวรรค์ของผมธรรมดา กลัวว่าจะทำให้ท่านผิดหวัง"

ท่านบรรพบุรุษไท่เจินหัวเราะเยาะ: "เลิกพูดคำไร้สาระพวกนั้น ถ้าเธอเต็มใจ ก็จงคุกเข่าให้ฉันเดี๋ยวนี้"

อู๋เป่ยนึกในใจว่า เจ้าเฒ่านี่ช่างไม่ไว้หน้าใคร นี่มันบังคับรับศิษย์ชัด ๆ แต่เขาไม่กล้าขัดขืน จึงคุกเข่าลงทันที เคาะศีรษะสามครั้ง

"ศิษย์หลี่ซวนเป่ย ขอนอบน้อมคารวะอาจารย์!"

ท่านบรรพบุรุษไท่เจิน "อืม" หนึ่งเสียง: "ตั้งแต่วันนี้ไป เธอคือศิษย์รุ่นสุดท้ายของฉันแล้ว ซวนเป่ย เอ็งยังมีอาจารย์อื่นในโลกห้าธาตุอีกหรือไม่?"

อู๋เป่ย: "ตอบอาจารย์ ไม่มีครับ แต่ผมมาจากจักรวาลระดับต่ำกว่า นามว่าจักรวาลเจิ้นตั้น"

ท่านบรรพบุรุษไท่เจินมีท่าทีแปลกใจเล็กน้อย: "จักรวาลเจิ้นตั้นงั้นหรือ? นั่นเป็นสถานที่พิเศษ อำนาจสูงสุดจะถือกำเนิดขึ้นที่นั่น"

อู๋เป่ย: "ไม่ปิดบังครับอาจารย์ ผมเคยพยายามตรัสรู้ถึงอำนาจสูงสุดนั้น เพียงแต่ยังไม่สำเร็จ"

ท่านบรรพบุรุษไท่เจินตกใจ: "เธอกำลังพยายามตรัสรู้อำนาจสูงสุดงั้นหรือ?"

อู๋เป่ยพยักหน้า: "ใช่ครับ มีเค้าลางอยู่แล้ว แต่ความคืบหน้าช้ามาก"

ท่านบรรพบุรุษไท่เจิน "โอ้" หนึ่งเสียง แล้วเก็บอาการตกใจไว้ในใจ เขากล่าวอย่างเรียบเฉย: "ก็ดีแล้ว ตั้งใจตรัสรู้ต่อไป วิชายุทธสำหรับฝึกในแดนลี้ลับ เธอมีหรือไม่?"

อู๋เป่ย: "มีครับอาจารย์"

ท่านบรรพบุรุษไท่เจิน: "ถ้ามี ก็ฝึกต่อไปเถอะ"

กล่าวจบ เขาขว้างแหวนวงหนึ่งมาให้กับอู๋เป่ย: "ฉันใส่ของบางอย่างไว้ในนั้น ลองดู"

อู๋เป่ยรับมาดู พบว่าพื้นที่ภายในแหวนวงนี้ใหญ่กว่าแหวนเก็บสมบัติที่เขามีอยู่ถึงสิบเท่า ข้างในมีชุดสำหรับศิษย์สำนักไท่เจิน ป้ายประจำตัว และยันต์หลบหนีที่ช่วยให้เขาสามารถเดินทางเฉันออกแดนไท่เจินได้

อู๋เป่ยมองไม่เห็นของอื่น ๆ จึงอดถามไม่ได้ว่า: "อาจารย์ ท่านไม่ให้ผมทรัพยากรฝึกยุทธ์บ้างเลยหรือครับ อย่างเช่นยาอายุวัฒนะ?"

ท่านบรรพบุรุษไท่เจิน: “เธอเองก็ปรุงยาไม่เป็นหรือไร? สมุนไพรในสวนยา เอาไปใช้ตามใจชอบ นอกจากนี้ เธอยังสามารถใช้ป้ายประจำตัวเข้าไปเลือกยาวิญญาณในคลังยาได้ แต่แน่นอนว่า ยาเหล่านั้นไม่ฟรีนะ ต้องซื้อด้วยเหรียญวิญญาณ”

อู๋เป่ยไม่คาดคิดว่าเหรียญวิญญาณจะใช้ได้ที่นี่ด้วย จึงหยิบสมุนไพรต้นหนึ่งขึ้นมาถามว่า “อาจารย์ สมุนไพรแบบนี้ ราคาประมาณเท่าไรครับ?”

ท่านบรรพบุรุษไท่เจิน: “ไม่กี่หมื่นเหรียญ ถ้าแพงหน่อยก็แค่หลักแสนต้น ๆ”

อู๋เป่ยประหลาดใจ: “ดูเหมือนว่าเหรียญวิญญาณยังมีมูลค่าใช้สอยพอตัวเลยนะครับ”

ท่านบรรพบุรุษไท่เจิน: “เหรียญวิญญาณสร้างจากหยกวิญญาณที่อุดมด้วยพลังแห่งจักรวาลหลัก ย่อมมีมูลค่าในตัวมันเอง”

อู๋เป่ย: “อาจารย์ งั้นผมควรไปพบพี่ศิษย์คนอื่น ๆ ด้วยไหมครับ?”

ท่านบรรพบุรุษไท่เจิน: “ไม่จำเป็น เธอสามารถฝึกที่นี่สักระยะ แล้วค่อยกลับทางเดิม”

อู๋เป่ยอยากฝึกที่นี่อยู่แล้ว จึงรีบตอบว่า “งั้นผมจะขออยู่ฝึกที่นี่สักพักครับ”

ท่านบรรพบุรุษไท่เจินว่า: “พักที่นี่ไปก่อน ให้ต้าเฮยอยู่เป็นเพื่อน” ต้าเฮยที่เขาหมายถึงก็คือสุนัขดำตัวนั้น

กล่าวจบ ร่างของเขาก็หายไปทันที

อู๋เป่ยมองแกหมาดำแล้วพูดว่า “ต้าเฮย ต่อไปฉันก็เป็นแกของของแกแล้วนะ ต้องเชื่อฟังด้วยล่ะ”

ต้าเฮยกลอกตาใส่หนึ่งทีแล้วก็นอนหลับทันที

อู๋เป่ยฮึดฮัดเบา ๆ แล้วเริ่มใช้สมุนไพรในสวนยาปรุงยาอายุวัฒนะต่อทันที โอกาสแบบนี้มีทั้งยาและสมุนไพรให้พร้อม ก็ต้องใช้ให้คุ้ม