ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 618

ชายชราสะดุ้งตกใจจนกระโดดถอยหลังหลายก้าว “แกไม่ได้ถูกควบคุม”

อู๋เป่ยยิ้มอย่างเย็นชา “วิชาสะกดจิตขยะแบบนี้ก็กล้าเอามาใช้กับผมเหรอ”

ต้วนชุนตกใจ เขาสะบัดมือขว้างเข็มเงินออกไปราวกับพายุฝน อู๋เป่ยคว้าผ้าปูโต๊ะที่อยู่ด้านข้าง พลางสะบัดอย่างแรง กวาดเอาเข็มเงินไปตกกระจัดกระจายอยู่ด้านข้างทั้งหมด

เวลาเดียวกันหมัดข้างหนึ่งของเขาได้พุ่งเข้าหาต้วนชุน อีกฝ่ายกระโดดถอยหลังหลบอย่างรวดเร็ว ทว่าการเคลื่อนไหวของเขาช้ากว่าอู๋เป่ย เพิ่งถอยไปได้ครึ่งก้าวก็รู้ว่าหลบไม่พ้นแล้ว

“บูม!”

ประสานหมัดกัน ต้วนชุนราวกับถูกภูเขาเหล็กพุ่งชน ลอยกระเด็นออกไปหลายเมตร ก่อนที่ร่างกายของเขาจะตกสู่พื้น ก็ถูกเท้าอีกข้างของอู๋เป่ยเหยียบลงพื้นอย่างแรง

ทั้งอาคารสั่นสะเทือนไปครู่หนึ่ง พื้นแตกร้าว ต้วนชุนกระอักเลือด

เขาตะโกน “ต้วนหลงคือลุงรองของผม……”

“ปัง!”

อู๋เป่ยกระทืบเท้าลงกลางศีรษะของเขาอย่างไม่ลังเล!

หลังจากฆ่าต้วนชุน เขาเคลื่อนย้ายมาปรากฏตัวตรงหน้าชายชราในช่วงพริบตา ชายชราเป็นผู้ฝึกยุทธขั้นเทพ กรงเล็บที่เหี่ยวแห้งของเขาพุ่งเข้าหาอู๋เป่ย แต่กลับถูกอู๋เป่ยคว้าเอาไว้ จากนั้นบิดไปด้านหลัง

เสียงแตกหักที่ชัดเจนดังขึ้น กระดูกแขนของชายชราแตกออกเป็นหลายส่วน เจ็บปวดจนเขาส่งเสียงร้องคร่ำครวญ

อู๋เป่ยกระชากคอของเขา ยกสูงขึ้นจากพื้นแล้วถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ทำไมต้องทำร้ายผม”

ชายชรารีบตอบ “ช้าก่อน! ต้วนชุนเป็นคนเชิญผมมา ผมรู้นานแล้วว่าคุณแข็งแกร่งมาก ผมไม่มีทางกล้าล่วงเกินคุณแน่นอน!”

“ต้วนชุนเป็นใคร” อู๋เป่ยถาม

ชายชราชี้ศพที่อยู่บนพื้น “เขาก็คือต้วนชุน เป็นหลานของต้วนหลง”

อู๋เป่ยหรี่ตาลง “ต้วนชุนคิดจะทำอะไร”

ชายชรา “เขาบอกว่าบนตัวคุณต้องมีความลับแน่นอน อยากให้ผมล้วงความลับจากคุณ”

อู๋เป่ยถามอีก “ต้วนหลงรู้เรื่องนี้หรือเปล่า”

ชายชราพูดด้วยสีหน้าที่เปลี่ยนไป “เขาต้องรู้อยู่แล้ว”

อู๋เป่ยโยนชายชราลงพื้น พูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย “แบกศพต้วนชุนไสหัวไปได้แล้ว คุณไปบอกต้วนหลง ผมจะไปขอคำอธิบายจากเขาแน่นอน!”

ชายชราราวกับได้รับอภัยโทษ รีบแบกศพต้วนชุนหนีออกจากโรงแรมทันที

หลังจากชายชราไป อู๋เป่ยขมวดคิ้วเล็กน้อย ต้วนหลงคนนี้ไม่ใช่คนดีอะไรอย่างที่คิด ถึงขั้นวางแผนเล่นงานเขา เพียงแต่อีกฝ่ายประเมินเขาต่ำเกินไป!

เมื่อกี้ตอนที่ชายชราเริ่มใช้วิชาสะกดจิต เขาก็รู้ตัวแล้ว จึงแอบท่องมนต์รักษาสติสัมปชัญญะเอาไว้ ขณะเดียวกันก็ใช้แผ่นซ้อนแผน เพื่อดูว่าพวกเขาคิดจะมาไม้ไหน

ไม่นาน เย่เทียนจงกับเย่เสวียนก็เดินทางมาถึง เมื่อเห็นความยุ่งเหยิงภายในห้อง เย่เทียนจงถามด้วยความตกใจ “ศิษย์น้อง นายลงมือกับคนอื่นเหรอ”

อู๋เป่ยจึงเล่าเรื่องของต้วนชุน เย่เทียนจงขมวดคิ้วพูด “ศิษย์น้อง ก่อนหน้านี้ฉันก็เคยเตือนนายแล้ว ต้วนหลงคนนี้ลึกไม่อาจหยั่ง ต้องระวังตัวให้ดี”

เย่เสวียนพูด “คุณปู่ ต้วนหลงคือหัวหน้าหลงของพรรคเทียนหลง ผมมองว่าไม่จำเป็นต้องแตกหักกับเขา ทวดน้อยแค่ถอนตัวออกจากพรรคเทียนหลงก็พอ”

เย่เทียนจงถามอู่เป่ย “ศิษย์น้อง นายคิดยังไง”

อู๋เป่ยพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย “ต้วนหลงกล้าคิดร้ายต่อผม ผมปล่อยเขาไปไม่ได้!”

เย่เทียนจงพูดเกลี้ยกล่อม “ศิษย์น้อง ตระกูลต้วนเป็นตระกูลเก่าแก่บู๊ลิ้ม อิทธิพลกว้างขวาง ถ้าหากไม่จำเป็น ก็อย่าเป็นศัตรูกับเขาดีที่สุด”

อู๋เป่ยไม่พูดถึงเรื่องนี้อีก “เรื่องนี้ค่อยว่ากันทีหลัง ศิษย์พี่ พวกเรามาวางแผนว่าจะฆ่าทานิฮาระ มาซายาสุกับคิตาโนะ นากาโนบุยังไงก่อนดีกว่า ตอนนี้พวกเขาสองคนอยู่ในเมืองกั่ง โอกาสแบบนี้หายาก”

เย่เทียนจง “พวกเขาสองคนล้วนเป็นปราชญ์นินจา รอบข้างก็มียอดฝีมือติดตามอยู่ตลอดเวลา ความสามารถไม่ด้อยไปกว่าฉันกับนาย พวกเราควรจะหาผู้ช่วยหรือเปล่า”

อู๋เป่ยพูด “ไม่จำเป็นแล้ว แค่พวกเราก็พอ บัญชีแค้นต้องล้างแค้นโดยศิษย์พี่ ถึงเวลาผมจะไว้ชีวิตพวกเขา”

ดวงตาเย่เสวียนลุกวาวเป็นประกาย “ทวดน้อย คุณมีความมั่นใจถึงขนาดนี้ เป็นเพราะความสามารถเพิ่มขึ้นอีกแล้วใช่หรือเปล่า”

อู๋เป่ย “หมัดปรารถนาของฉันเพิ่งสมบูรณ์ ขอแค่พวกเขาไม่ใช่ตี้เซียน ก็ไม่ได้อยู่ในสายตาของฉัน”

หลังจากนั้นมองเย่เสวียนแวบหนึ่งแล้วพูด “ไม่เลว สามารถรวมลมปราณเป็นหนึ่งเร็วขนาดนี้ ดูเหมือนอยู่ห่างจากอาณาจักรเซียนไม่ไกลแล้ว”

เย่เสวียนพูดด้วยรอยยิ้ม “เป็นเพราะมีอาจารย์ดี”

ครั้งก่อนตอนเจอกันที่เมืองเทียนจิง เฉินรั่วซงยังรู้สึกเฉยๆต่ออู๋เป่ย แต่มาวันนี้ ดูเหมือนอาจารย์ปู่จะมีตาวิเศษจริงๆ ถึงสามารถรับคนที่มีพรสวรรค์ขนาดนี้มาเป็นลูกศิษย์ได้!

อู๋เป่ยพูด “รั่วซง หลงเฉิน พวกนายอยู่ระดับชั้นเทพมาสักระยะแล้ว อีกไม่กี่วันฉันช่วยทำให้พวกนายเลื่อนเป็นคนเซียน”

เฉินรั่วซงอยู่ในระดับชั้นเทพขั้นเซิงเนี่ยน หลี่หลงเฉินอยู่ในระดับชั้นเทพการฝึกขั้น ช่วงหลังแค่อาศัยโอสถก็สามารถบรรลุ ยิ่งสามารถทะลวงอาณาจักรคนเซียน แต่เพราะก้าวนี้เอง ไม่รู้ว่าสามารถล้มวีรบุรุษผู้กล้าหาญไปมากน้อยเท่าไหร่

เฉินรั่วซงกับหลี่หลงเฉินทั้งตกใจและดีใจ ต่างก็รีบขอบคุณเขา

เย่เทียนจงก็ตกใจเช่นกัน “ศิษย์น้อง เรื่องนี้ช่วยได้ด้วยเหรอ”

“คนอื่นไม่ได้ แต่ผมทำได้”

พูดจบ เขานำเม็ดยาลูกกลอนขนาดใหญ่ออกมาสองเม็ด สั่งให้เฉินรั่วซงกับหลี่หลงเฉินกลืนลงท้อง แล้วไปฝึกบำเพ็ญที่ด้านข้าง

หลังจากนั้นก็หันมามองจ้าวฟังหนิงแล้วพูด “ฟังหนิง นายเลื่อนขั้นชั้นเซียนมาสักระยะแล้วมั้ง”

จ้าวฟังหนิงรีบพูด “อาจารย์อา หนึ่งเดือนกว่าแล้ว”

อู๋เป่ย “เป้าตันของนายมีปัญหา ต้องปรับเล็กน้อย”

เขาพูดพลางตบฝ่ามือลงกลางศีรษะจ้าวฟังหนิง ส่งถ่ายพลังสายหนึ่งเข้าไป ร่างกายจ้าวฟังหนิงสั่นสะท้าน กลิ่นอายในจุดตันเถียรหดลงอีกรอบ

เขารู้สึกถึงความแตกต่างทันที กลิ่นอายมั่นคงและลื่นไหลกว่าเดิม อดไม่ได้ที่จะพูดด้วยความดีใจ “อาจารย์อา คุณมันยอดคนจริงๆ! สุดยอดมาก!”

อู๋เป่ยก็โยนอย่าให้เขาหนึ่งเม็ดเช่นกัน “กินมัน ไปฝึกบำเพ็ญที่ด้านข้าง”

จ้าวฟังหนิงดีใจมาก รับยาแล้วไปฝึกบำเพ็ญที่ด้านข้างทันที

หยางมู่ไป๋พูดด้วยความอิจฉาเล็กน้อย “ศิษย์น้อง นายจะไม่ลองให้ศิษย์พี่ลองชิมสักสองเม็ดหน่อยเหรอ”

อู๋เป่ยถลนตาขาว “ศิษย์พี่รอง นี่คือโอสถฝึกขั้น สำหรับคุณมันไม่มีประโยชน์แล้ว แต่คุณเองก็ไม่ต้องอิจฉาหรอก ถึงเวลาผมมีของดีจะมอบให้ศิษย์พี่ทั้งสองคนแน่นอน”

พูดจบเขาเดินกลับเข้าห้องนอน ไม่นานก็ออกมาพร้อมกับไห่เหล้าขนาดเล็กสองใบ หนึ่งไห่มีน้ำหนักอยู่ที่ประมาณหนึ่งกิโลกรัม นี่เป็นเหล้าที่เขาดองด้วยราชายาแห่งงูล้ำค่า มีสรรพคุณที่พิเศษมาก

หยางมู๋ไป่รีบรับมาซดโดยแทบจะรอไม่ไหว ผ่านไปครู่หนึ่ง รู้สึกได้ว่ามีพลังที่น่าอัศจรรย์เกิดขึ้นในร่างกายหลายสาย จึงรู้ได้ในทันทีว่าเหล้าไห่นี้ไม่ธรรมดา จึงอดไม่ได้ที่จะอุทานพูด “สรรพคุณของยาเข้มข้นมาก! ศิษย์น้อง นี่คือเหล้าอะไร”