ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 2282

ฝ่ายชายเจ็บปวดมาก แผดเสียงพูดว่า“เจ้าเป็นใคร?”

อู๋เป่ยพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบว่า “

ข้าเป็นคนตกปลามาอย่างยากลำบาก เจ้าอยากจะทิ้งก็ทิ้งเลยนะหรือ？ อีกอย่างเจ้าเอาความกล้ามาจากไหน ถึงได้กล้ามาทำแบบนี้กับข้า?”

ฝ่ายชายสูดหายใจเข้าลึกๆพูดว่า “ สหาย เจ้ารู้ไหมว่าข้าเป็นใคร?”

อู๋เป่ย: “ เจ้าเป็นใครข้าไม่สนใจ รีบไสหัวไปซะ ไม่อย่างนั้นฝ่ามือถัดไปไม่ใช่แค่จัดการแขนของเจ้า”

ฝ่ายชายเห็นความแข็งแกร่งของอู๋เป่ย เขากรอกตาไปมาและพูดกับเล่อเทียนว่า “ เล่อเทียน รีบไปกับข้า!”

เด็กน้อยหลบอยู่ด้านหลังอู๋เป่ย แลบลิ้นใส่และพูดว่า “ ข้าไม่ไป!”

ฝ่ายชายจ้องเขม็งใส่เด็กน้อย จากนั้นก็ดึงฝ่ายหญิงเดินออกไป ทั้งสองหายไปอย่างรวดเร็ว

อู๋เป่ยแบ่งเนื้อปลาให้เด็กน้อย และถามว่า “ คนคนนั้นเป็นลูกพี่ลูกน้องเจ้า ทำไมเจ้าไม่ไปกับเขาล่ะ?”

เด็กน้อยสีหน้าอึมครึมพูดว่า “ ข้ารู้สึกว่าเขาอยากให้ข้าตาย ข้าไม่อยากไปกับเขา”

อู๋เป่ยแปลกใจ ถามว่า: “ เขาอยากฆ่าเจ้า ทำไมล่ะ?”

เล่อเทียนมองอู๋เป่ยและพูดว่า “ พี่ชาย ถึงแม้ข้าจะอายุน้อย แต่ข้าไม่ได้โง่ ช่วงนี้ท่านปู่ใกล้จะกลับมาแล้ว เห็นบอกว่าท่านได้ของดีจากโลกแห่งเซียนดาบเป็นจำนวนมาก พวกเรามีญาติพี่น้องกันห้าคน ถ้าใครหายไปก็สามารถแบ่งปันสมบัติเพิ่มได้ นอกจากนี้เขายังเพิ่งจะแย่งสมบัติที่ข้าเจอไป และเขาไม่กล้าบอกพ่อของข้าเกี่ยวกับเรื่องนี้"

อู๋เป่ยแปลกใจมาก จึงถามเขาว่า “ เขาเอาอะไรของเจ้าไป?”

เล่อเทียนพูดว่า “ เป็นอัญมณี ข้าเก็บได้ในถ้ำภูเขา อัญมณีเม็ดนั้นมีความพิเศษ ทำให้พลังของข้าเพิ่มขึ้นเท่าตัวได้”

อู๋เป่ย “ เพิ่มเป็นเท่าตัวเลยหรือ?งั้นก็เป็นของดีเลยนะสิ”

เล่อเทียนทอดถอนหายใจ “ น่าเสียดายที่เขาแย่งข้าไป!”

อู๋เป่ยพูดว่า “ เจ้าอายุน้อยขนาดนี้ ทำไมถึงได้วิ่งมาที่นี่ล่ะ?”

เล่อเทียนพูดว่า “ ข้าใช้ชีวิตชีวิตอยู่ที่นี่มาตั้งแต่เด็ก”

อู๋เป่ยพูดว่า “ อ้อ”และพูดอีกว่า “ บ้านเจ้าอยู่ในถ้ำศักดิ์สิทธิ์ชิงหลิงหรือ?”

เล่อเทียนพยักหน้า “ เมื่อวานท่านพ่อตีข้า ข้าเลยหนีออกมา คิดไม่ถึงว่าท่านพี่จะตามข้าออกมา”

อู๋เป่ยพูดว่า “ บ้านเจ้ามีชื่อเสียงที่ถ้ำศักดิ์สิทธิ์ชิงหลิงหรือ?”

เล่อเทียนพูดว่า “ ก็งั้นๆ ตระกูลหยางเป็นหนึ่งในแปดตระกูลหลักในถ้ำศักดิ์สิทธิ์ชิงหลิงในแปดตระกูลวรยุทธ์ของท่านปู่อยู่อันดับสอง รองจากเซียนดาบอู๋หยางอี้”

อู๋เป่ยแปลกใจ “ แปดตระกูลหรือ? เช่นนั้นอาณาบริเวณของตระกูลเจ้าคงใหญ่มาก”

เล่อเทียน “ ไม่ได้ถือว่าเล็ก พี่ชาย ท่านยินดีที่จะไปเป็นแขกที่บ้านข้าหรือไม่?”

อู๋เป่ยยิ้มพูดว่า “ ข้าไม่ไปหรอก”

ชะงักงันไปสักพักหนึ่ง เขาก็ถามว่า “ เล่อเทียน เมื่อกี้เจ้าบอกว่าเจ้าหาอัญมณีเจอในถ้ำภูเขา เจ้ายังจำตำแหน่งนั้นได้หรือไม่?”

เล่อเทียนยิ้มพูดว่า “ พี่ใหญ่ ท่านอยากไปหาของล้ำค่าชิ้นอื่นใช่หรือไม่? ไม่ต้องไปแล้ว พี่ชายของข้าพาคนไปหาหลายรอบแล้ว ไปก็ไม่เจออะไรหรอก”

อู๋เป่ยพูดว่า “ เขาหาไม่เจอ ข้าอาจจะหาเจอก็ได้”

เล่อเทียนกระพริบตาปริบๆ “ ได้ เดี๋ยวข้าจะพาท่านไป แต่ข้ายังอยากกินปลาอีก”

อู๋เป่ยพูดว่า “ ได้สิ”

เขาเดินมาริมทะเลสาบ และใช้วิธีเดิมในการเอาปลากลับมาให้เล่อเทียนกิน