ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 3

และเมื่อรถขับมาถึงสถานีรถโดยสาร อู๋เป่ยก็เอาเงินไปเข้าบัตรของตัวเองที่ธนาคาร และนอกจากเงินสองแสนที่หลี่เซิ่งกั๋วให้แล้ว เขาก็ยังมีเงินสามแสนที่ฉู่เทียนอิงให้ และเงินห้าแสนกว่าที่เขาสะสมจากการรักษาโรคให้คนอื่นในคุก ซึ่งรวมกันแล้วเขาก็มีเงินอยู่หนึ่งล้าน!

หลังจากซื้อตั๋วและขึ้นรถแล้ว เขาก็หลับตาตั้งสมาธิ และนั่งฝึกพลังภายใน

ซึ่งสิ่งที่เขาก็คือเคล็ดลับเทียนตี้ซวินหวงในการฝึกวรยุทธ์ และวิธีการฝึกนี้ก็แบ่งออกเป็นสี่ฐานะเทียนตี้ซวินหวน ซึ่งฐานะหวงในนั้นก็แบ่งออกเป็นการฝึกลมปราณ การฝึกจิตใจ และการสร้างพื้นฐานสามขั้นตอนใหญ่ แต่ในตอนนี้เขายังไม่อยู่ในขั้นฝึกลมปราณเลย

ซึ่งลมปราณภายในร่างกายที่เคลื่อนไปตามทางเดินเลือดลม ทำให้ร่างกายของเขารู้สึกสบาย จิตใจปลอดโปร่ง และไร้ความกังวล

แต่จู่ ๆ จมูกของเขาก็ได้กลิ่นที่หอมเย็นสายหนึ่ง ดังนั้นเขาจึงอดที่จะลืมตาขึ้นมาไม่ได้ และไม่รู้ว่าตั้งแต่ตอนไหนที่ผู้หญิงสวยคนหนึ่งมายืนอยู่ข้าง ๆ เขา เธอกำลังสวมหูฟัง หน้าตางดงาม และมีอายุประมาณยี่สิบปี แถมเธอยังไม่เพียงมีรูปร่างที่ดีเท่านั้น เพราะใบหน้าของเธอก็ยังงดงามราวกับนางฟ้าลงมาจุติอีกด้วย

โดยเฉพาะขาคู่นั้นที่สวยงามเป็นอย่างยิ่ง และมันก็เป็นขาที่สวยที่สุดเท่าที่เขาเคยเห็นมาก่อน เพราะมันทั้งขาว ตรง กลมกลึง และมีกล้ามเนื้อที่กระชับ ถึงขนาดที่เขารู้สึกว่า เพียงแค่ขาที่สวยคู่นี้ก็สามารถทำให้จิตใจของเขารู้สึกได้แล้ว

เธอสวมรองเท้าสีขาว และแม้แต่ข้อเท้าของเธอก็สวยงามมาก ๆ และแน่นอนว่าผู้หญิงที่ขายาวล้วนไม่มีทางเตี้ย สาวสวยคนนี้สูงประมาณร้อยเจ็ดสิบเซนติเมตร เธอสวมกางเกงยีนขาสั้นสีแดงอ่อน ท่อนบนสวมเสื้อเอวลอยสีขาวที่เย็นสบาย เผยให้เห็นหน้าท้องที่สวยงาม และท้องน้อยที่ขาวผ่องและราบเรียบ

ส่วนหน้าอกของเธอก็ใหญ่มาก ดังนั้นตอนที่รถโคลงเคลง มันจึงส่ายไปมา ส่วนอู๋เป่ยก็กวาดสายตามองเล็กน้อย และปากของเขาก็แห้งผากขึ้นมาทันที

เพราะสองปีที่อยู่ในคุกเขาไม่ได้สัมผัสผู้หญิงเลย ดังนั้นในสายตาของเขา ผู้หญิงทุกคนจึงล้วนมีแรงดึงดูด จึงยิ่งไม่ต้องพูดถึงสาวสวยชั้นหนึ่งแบบนี้

และเมื่อเขาตั้งสมาธิ ตาวิเศษข้างซ้ายก็เริ่มทำงาน เสื้อผ้าของผู้หญิงคนนั้นจึงหายไปทันที และเขาก็เห็นรูปร่างที่สวยงาม ส่วนหน้าอกก็ตั้งชูชัน......

ดังนั้นเขาจึงรีบเบนสายตาทันที เพราะเขากลัวว่าตัวเองจะเลือดกำเดาไหล

แต่เมื่อเบนสายตาออกมา เขาก็อดที่จะอยากมองอีกครั้งไม่ได้ และในเวลานี้ เขาก็รู้สึกว่าผู้หญิงคนนั้นควงแขนของเขาอย่างฉับพลัน และเธอก็พูดด้วยเสียงที่นุ่มนวลว่า "สามี ฉันรู้สึกกระหาย คุณมีน้ำไหม?"

อู๋เป่ยจึงตกตะลึงขึ้นมา อะไรนะ สามีเหรอ? แต่วินาทีต่อมา เขาก็ตระหนักถึงอะไรบางอย่าง ที่แท้ก็ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่ในตู้โดยสารมีคนยืนเต็มไปหมด แถมยังมีชายหนุ่มสี่คนยืนล้อมผู้หญิงคนนี้เอาไว้ ซึ่งสายตาของพวกเขาไม่น่าไว้ใจ เพราะมันแฝงไว้ด้วยการคุกคามอย่างรุนแรง

หรือว่า......คนกลุ่มนี้จะเป็นอันธพาล?

ดังนั้นเขาจึงยิ้มออกมาเล็กน้อย หยิบน้ำสะอาดออกมาจากกระเป๋ายื่นให้ผู้หญิงคนนี้ และพูดว่า "ให้เธอ"

ในสายตาของชายหนุ่มสี่คนจึงมีความหงุดหงิดปรากฏออกมาเล็กน้อย เพราะพวกเขาตามผู้หญิงคนนี้มาตลอดทาง แล้วทำไมจู่ ๆ ถึงมีสามีเพิ่มขึ้นมาได้?

ชายหนุ่มคนนั้นที่เป็นหัวหน้าจึงไม่ยอมแพ้ เขาหรี่ตาลง และพูดกับอู๋เป่ยว่า "น้องชาย แฟนของนายสวยมาก ๆ เธอชื่อว่าอะไรเหรอ?"

อู๋เป่ยจึงเหลือบมองคนคนนั้นครั้งหนึ่ง "เกี่ยวอะไรกับนายด้วย?"

ผู้ชายคนนั้นจึงยิ้มหยันออกมา "ฉันขอแนะนำนายนะว่าอย่ายุ่งเรื่องของคนอื่น และรีบหาที่ลงจากรถ มิฉะนั้น......"

มุมปากของอู๋เป่ยจึงเหยียดยิ้มออกมา "ได้สิ ฉันก็ใกล้ถึงป้ายแล้ว อีกเดี๋ยวฉันก็ลงจากรถ"

ก้นบึ้งหัวใจของผู้หญิงคนนั้นจึงรู้สึกหนังอึ้ง ผู้ชายไม่สามารถพึ่งพาได้จริง ๆ ด้วย!

ชายหนุ่มสองสามคนนั้นจึงเผยใบหน้าภูมิใจออกมา เพราะขอเพียงอู๋เป่ยลงจากรถ ที่เหลือก็จัดการได้ง่ายแล้ว เนื่องจากบนตัวพวกเขามียา ดังนั้นพวกเขาจึงสามารถพาสาวสวยคนนี้ลงไปจากรถได้แน่นอน หลังจากนั้นก็หมุนเวียนกันเล่น!

และในเวลานี้ โชเฟอร์ก็ตะโกนว่า "ถึงหมู่บ้านเสี่ยวสือแล้ว มีคนลงไหม?"

หมู่บ้านเสี่ยวสือห่างจากเมืองที่บ้านเขาอยู่ไม่ไกล ดังนั้นอู๋เป่ยจึงพูดทันทีว่า "จอดด้วย"

โชเฟอร์จึงจอดรถ ส่วนด้านนอกก็เป็นสามแยกที่โล่งกว้างและไม่มีคน

แต่จู่ ๆ เขาก็ดึงมือของผู้หญิงคนนั้น และยิ้มออกมาพร้อมกับพูดว่า "ภรรยา ถึงป้ายแล้ว พวกเราลงจากรถกันเถอะ"

ผู้หญิงคนนั้นจึงตกตะลึงขึ้นมาครู่หนึ่ง หลังจากนั้นเธอก็ตามหลินเฟิงลงมาจากรถ ส่วนชายหนุ่มสี่คนก็ล้วนตกตะลึง ต่อมาพวกเขาก็กัดฟันด้วยความไม่พอใจ แต่ก็ตามลงมาด้วย

และเมื่อประตูรถปิดลง รถก็ขับไปด้านหน้าต่อ

"หน็อย! ฉันบอกให้แกอย่ายุ่งเรื่องของคนอื่น แต่ดูเหมือนว่าแกจะติดค้างบทเรียนฉันแล้ว!" ชายหนุ่มที่เป็นหัวหน้าหัวเราะเยาะออกมาครั้งหนึ่ง ดึงกริชเล่มหนึ่งออกมาจากเอว และคนสี่คนก็เดินเข้ามาหาอู๋เป่ย

เส้นทางหนึ่งกิโลเมตร ใช้เวลาสิบนาทีก็เดินถึงแล้ว และเป็นอย่างที่อู๋เป่ยพูดจริง ๆ มันเป็นถนนรอบเมืองที่กว้างขวางเส้นหนึ่ง

รออีกประมาณสองสามนาที พวกเขาก็นั่งรถแท็กซี่คันหนึ่งเข้าไปยังเขตเมือง

เมืองแห่งนี้ชื่อมีว่าเมืองหมิงหยาง มีประชากรล้านกว่าคน ส่วนด้านเศรษฐกิจก็อยู่ในอันดับหนึ่งร้อยกว่าของประเทศ ซึ่งบ้านของอู๋เป่ยตั้งอยู่ในชานเมืองตะวันออกของเมืองหมิงหยาง และที่นั่นก็เป็นจุดบรรจบของเมืองกับชุมชน

และหลังจากขึ้นมาบนรถแล้ว อู๋เป่ยก็โทรไปหาน้องสาว น้องสาวของเขาชื่อว่าอู๋เหม่ย ปีนี้อายุสิบหกปี กำลังเรียนอยู่ชั้นม.5 เธอทั้งฉลาดและสวย แถมยังขยันเป็นอย่างยิ่งอีกด้วย

เนื่องจากอู๋เป่ยติดคุกอยู่สองปี ดังนั้นน้องสาวจึงต้องลำบากไม่น้อย เขาจึงรู้สึกผิดเป็นอย่างยิ่ง แต่โชคดีหลังจากที่เข้าคุกไปได้ไม่นาน เขาก็มีสิทธิพิเศษ ดังนั้นทุก ๆ วันเขาจึงสามารถพูดคุยกับน้องสาวได้ แถมยังสามารถโอนเงินที่หามาได้ให้เธอได้อีกด้วย

แต่หลังจากที่โทรไป กลับไม่มีคนรับสาย ดังนั้นอู๋เป่ยจึงรู้สึกกังวลขึ้นมาเล็กน้อย เขาจึงกดต่อไป แต่หลังจากโทรติดต่อไปแล้วสามสาย ก็ยังไม่มีคนรับสายอยู่ดี!

ในใจของอู๋เป่ยจึงรู้สึกหนักอึ้งขึ้นมา หรือว่าจะเกิดเรื่อง? ดังนั้นเขาจึงกดโทรไปหาคุณแม่ แต่ในครั้งนี้กลับมีคนรับอย่างรวดเร็ว

"เสี่ยวเป่ย" เสียงของหญิงวัยกลางคนที่อ่อนโยนเป็นอย่างยิ่งดังออกมาจากลำโพง

อู๋เป่ยจึงรีบถามทันทีว่า "แม่ เสี่ยวเหม่ยล่ะ?"

"ช่วงเช้าเสี่ยวเหม่ยมาโรงพยาบาลแล้วรอบหนึ่ง เมื่อกี้เธอออกไปซื้อของกินให้แม่" คุณแม่ตอบออกมา

"เธอไม่เอาโทรศัพท์ไปด้วยเหรอ?" อู๋เป่ยถอนใจออกมาเล็กน้อยและถามต่อ

"เอาไปสิ ทำไม ลูกโทรไม่ติดเหรอ?" ในใจของคุณแม่จึงมีเสียง "กึก" ดังขึ้นมาครั้งหนึ่ง

อู๋เป่ยกลัวเธอรู้สึกกังวล ดังนั้นเขาจึงพูดว่า "ไม่มีอะไร ผมจะลองโทรต่อไปดู"

แต่หลังจากที่วางสาย จิตใจของอู๋เป่ยกลับเปลี่ยนแปลงอย่างฉับพลัน เพราะน้องสาวตั้งสายเรียกเข้าของเขาเป็นเสียงที่พิเศษ ดังนั้นถ้าหากได้ยินเสียงเรียกเข้าของเขา เธอจะต้องรับสายแน่นอน แต่ในครั้งนี้โทรไปแล้วสามครั้งกลับไม่มีใครรับ ถ้าหากไม่ได้ตั้งเงียบ ก็ต้องเป็นเพราะเธอไม่สามารถรับได้!