ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 346

อู๋เป่ยทำท่าทางรีบร้อน：“ท่านถังไม่ต้องมากพิธี ก็แค่เรื่องง่ายๆ ทำได้ไม่ยาก!”

ถังอู๋มิ่งหัวเราะ：“เรื่องง่ายๆของนาย แต่มันเกี่ยวพันถึงชีวิตฉันนะ”

หลังจากนั้นเขาก็ยิ้มตาหยีมองถังปิงอวิ๋น：“ปิงอวิ๋น คุณอู๋คนนี้เลิศล้ำไปด้วยคุณลักษณะวิชาแพทย์ ลุงพอใจมาก พวกเธอเลือกหาวันจัดงานแต่งเลยก็แล้วกัน”

อู๋เป่ยนิ่งอึ้งไป แต่งงาน?

ถังปิงอวิ๋นหน้าแดงระเรื่อ：“ลุงเจ็ด ตอนนี้พวกเราเป็นแค่เพื่อนกัน ยังไม่ถึงเวลาที่ต้องมาพูดเรื่องแต่งงานนะ”

ถังอู๋มิ่งหัวเราะ“ฮ่าๆ”：“งั้นพวกเธอก็คบหากันให้ดี พอถึงวันที่เธอออกเรือน ลุงจะเป็นคนออกสินสอดให้เอง”

เวลานี้ จ้าวชวนพึ่งต้มยาเสร็จ ถังอู๋มิ่งดื่มหมดในคำเดียว แล้วพูด：“ช่วงนี้ ลุงบาดเจ็บไปไหนไม่ได้ อยู่แต่ในบ้าน พวกข้างนอกคงกระโดดโลดเต้นได้ใจกันไปหมด น่าจะได้เวลาเก็บกวาดแล้ว ปิงอวิ๋น เธออยู่ดูแลคุณอู๋ให้ดี ลุงจะออกไปสักหน่อย!”

ถังอู๋มิ่งออกไปด้วยสีหน้าพิฆาต ถังปิงอวิ๋นยักไหล่ แล้วพูด：“ลุงเจ็ดฉันเป็นคนนั่งไม่อยู่กับที่น่ะ”

อู๋เป่ยลูบท้อง：“คุณหนูใหญ่ถัง ตระกูลถังเธอไม่เลี้ยงข้าวหน่อยเหรอ?” พูดจบ ก็มีเสียงท้องร้องดังขึ้นมาจากท้องของเขา

ถังปิงอวิ๋นเม้มปากหัวเราะ：“หิวแย่เลยสิ ฉันจะไปเรียกคนให้ทำกับข้าวให้!”

ถังปิงอวิ๋นไปที่ห้องครัวให้คนเตรียมอาหาร พ่อครัวของถังอู๋มิ่งเป็นพ่อครัวที่มีชื่อเสียงโด่งดังอันดับหนึ่งในรัฐฉู่ เธออยากให้อู๋เป่ยได้ลิ้มรสอาหารที่นี่สักหน่อย

เวลานี้ อู๋เป่ยก็โทรศัพท์ไปหาเฉิงอวี้เหลียน เขาเดินอย่างเร่งรีบ ยังไม่ทันได้รักษาให้ฟางตงเซิง เขาก็ดันไปรับปากกับอีกฝ่าย ว่าถ้ามีเวลา เขาจะไปที่เมืองหลวง แล้วหาโอกาสไปรักษาเธอด้วยอย่างแน่นอน

ช่วงก่อนหน้านี้ เขาได้รับสายจากจ้าวเจิ้งลิ่ง บอกว่าเพื่อนเก่าของจ้าวจู้กั๋ว ร่างกายมีปัญหา หวังว่าถ้าเขามีเวลาให้ไปช่วยตรวจดูสักหน่อย ถ้าได้ไปเมืองหลวง ก็ค่อยไปจัดการเรื่องนี้พร้อมกันทีเดียว

ในตอนที่ถังปิงอวิ๋นโผล่มาตรงหน้าอู๋เป่ยนั้น เธอได้เปลี่ยนเป็นชุดสบายๆเรียบร้อยแล้ว และชุดที่ค่อนข้างไร้เดียงสาเช่นนี้ มีแค่นักศึกษาหญิงในมหาลัยเท่านั้นถึงจะสวมใส่มัน

เขานิ่งอึ้งไปสักพัก แล้วพูด：“ปิงอวิ๋น เธอคิดจะเดินสายสาวน้อยมหาลัยหรือไง”

ถังปิงอวิ๋นมองบนใส่เขา：“ฉันเป็นถึงนักศึกษาปีสี่ของมหาลัยรัฐฉู่เชียวนะ ใส่แบบนี้มันเป็นเรื่องปกติ”

อู๋เป่ยตกใจ：“เธอเป็นนักศึกษา?”

ถังปิงอวิ๋นเลิกคิ้ว：“ไม่เหมือนเหรอ?”

“เหมือน” อู๋เป่ยพยักหน้าอย่างรวดเร็ว：“ฉันแค่รู้สึกแปลกใจ คุณหนูแบบเธอน่าจะเรียนมหาลัยอยู่ที่หวาชิงหรือไม่ก็เมืองเทียนจิง อะไรแบบนั้น”

ถังปิงอวิ๋นสบถเสียงไม่พอใจ：“ในสายตาฉัน ไม่ว่ามหาลัยไหนก็เหมือนกันหมดนั่นแหละ เพราะยังไงสำหรับฉันแล้วก็ไม่ได้มีค่าอะไร ที่ฉันเรียนที่มหาลัยรัฐฉู่ ก็เพราะว่ามหาลัยนี้ตระกูลของฉันเป็นคนบริจาคเงินช่วยเหลือน่ะ”

อู่เป่ยค่อนข้างแปลกใจ：“ตระกูลถังบริจาคเงินช่วยเหลือ?”

ถังปิงอวิ๋น：“ทุกๆปีจะบริจาคเงินห้าพันล้าน บริจาคติดต่อกันมาห้าสิบปีแล้ว อีกอย่างฉันก็แค่แอบอ้างใช้ชื่อนี้เท่านั้น ไม่ได้ไปมหาลัยบ่อยหรอก”

หยุดไปสักพักแล้วเธอก็พูดขึ้นมาอีก：“แต่ว่านะ ฉันมีเพื่อนสนิทที่รัฐฉู่อยู่หลายคน วันนี้เพื่อนสนิทฉันคนหนึ่งฉลองวันเกิด ฉันต้องไปร่วมงาน เลยเปลี่ยนเป็นชุดนี้”

อู๋เป่ยหัวเราะ“ฮ่าๆ”ขึ้นมา：“ดูท่าทางเธอสนิทกับเพื่อนมากนะ ถึงไปตามกันขนาดนี้”

ถังปิงอวิ๋นพูดด้วยเสียงเรียบเฉย：“ตอนเด็กฉันก็ไม่มีเพื่อนหรอก พอเข้ามหาลัยได้เดือนหนึ่ง พวกเขาก็กลายมาเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของฉัน ทุกครั้งที่ฉันไม่สบายใจ ก็จะโทรไปหาพวกเขา รวมตัวเจอกันบ้างบางครั้ง”

อู๋เป่ยพยักหน้า：“มีเพื่อนไม่กี่คน ก็นับว่าไม่เลว”

ถังปิงอวิ๋น：“ไปกันเถอะ ไปเป็นเพื่อนฉัน”

อู๋เป่ยชี้ตัวเอง：“ฉันก็ต้องไป?”

ถังปิงอวิ๋นพูดอย่างหมดปัญญา：“พวกเขาชอบแนะนะเพื่อนผู้ชายให้ฉัน น่ารำคาญจะตาย ฉันพานายไป จะได้หมดปัญหานี้สักที”

อู๋เป่ยส่ายหน้า：“ฉันไม่ไป”

ถังปิงอวิ๋นเหลือบตาขึ้นมอง：“นายไม่ไป?”

อู๋เป่ยพูดซ้ำ：“ใช่ ฉันไม่ไป”

ถังปิงอวิ๋น：“ง่ายนิดเดียว หาเครื่องขุดทรายกับเครื่องยกมาอย่างละหนึ่งเครื่องก็จัดการได้แล้ว ถ้าไม่ไหวจริงๆล่ะก็ ใช้เฮลิคอปเตอร์ได้”

หลังจากนั้นเธอก็ถาม：“แม่น้ำอยู่ตรงไหน?”

“เขตเจียงเป่ย” เขาตอบ

ถังปิงอวิ๋นคิดสักพัก：“ได้ รอจัดการเรื่องในมือตอนนี้เสร็จ ฉันจะไปช่วยนายขุดเตายาออกมา ว่าแต่นายจะเอาเตายาไปทำอะไร?”

“ปรุงยาไง” อู๋เป่ยยิ้มแล้วพูด：“ฉันเป็นถึงปรมาจารย์ด้านปรุงยาเลยนะ”

ถังปิงอวิ๋นทำสีหน้าไม่เชื่อ：“ขี้โม้ ขนาดดินแดนแห่งเซียนยังมีปรมาจารย์ด้านปรุงยาแค่ไม่กี่คนเอง นายปรุงยาเป็น?”

อู๋เป่ยหัวเราะ แต่ก็ไม่ได้อธิบายอะไร

ทั้งสองกินข้าวเสร็จ รอจนถึงช่วงบ่ายสี่โมง ทั้งสองก็ออกไปร่วมงานวันเกิดของเพื่อนสนิทถังปิงอวิ๋นพร้อมกัน

งานฉลองวันเกิดพึ่งจะเริ่ม ถังปิงอวิ๋นต้องเตรียมของขวัญให้เพื่อนสนิท เลยออกจากบ้านล่วงหน้า เพราะต้องไปเลือกซื้อของขวัญที่ศูนย์การค้าก่อน

สำหรับถังปิงอวิ๋นแล้ว การเลือกของขวัญชิ้นหนึ่งให้เพื่อนสนิทนั้นไม่ยาก ที่ยากก็คือของขวัญชิ้นไหนถึงเหมาะสมที่จะซื้อ เพราะเหมือนว่าเขาจะไม่รู้ว่าเธอเป็นคุณหนูใหญ่ตระกูลถัง และเธอก็ไม่เคยพูดถึงเรื่องนี้เช่นกัน

ตั้งแต่เล็กจนโต ถังปิงอวิ๋นต่างก็ใช้เวลาไปกับการฝึกยุทธ์ ส่วนเรื่องซื้อของนี้ไม่ใช่ทางของเธอเลย เสื้อผ้าหนึ่งแสนหยวนกับเสื้อผ้าหนึ่งร้อยหยวน ในสายตาเธอแทบไม่มีอะไรแตกต่างกัน นี่เลยเป็นเหตุผลที่เธอต้องลากอู๋เป่ยมาด้วย

เมืองจิ่นเป็นเมืองที่ใหญ่ที่สุดในซีหนาน ประชากรเกือบยี่สิบล้านคน เศรษฐกิจโดยรวมครองหนึ่งในสามของรัฐฉู่ เป็นเมืองหลวงที่เจริญอย่างมาก ในเวลานี้ ณ ถนนช็อปปิ้งที่หรูหราที่สุดในเมืองจิ่น อู๋เป่ยและถังปิงอวิ๋นกำลังปรึกษากันว่าควรซื้ออะไรเป็นของขวัญดี

และในเวลานี้ เสียงเบรกของรถสปอร์ตสีเงินคันหนึ่งดังขึ้นด้านข้าง ชายหนุ่มเจาะหูข้างเดียวคนหนึ่งนั่งอยู่บนรถ อายุยี่สิบห้าปี เขาเป่าปากมาทางถังปิงอวิ๋น แล้วยิ้มให้：“คนสวย ไปรับลมกับฉันไหม?”

“ไสหัวไป!” ถังปิงอวิ๋นเป็นคุณหนูขี้วีน เลยตอบกลับไปเช่นนี้

สีหน้าของชายหนุ่มเปลี่ยนไป：“อะไรวะ! แกกล้าให้ฉันไสหัวไป? รู้ไหมว่าฉันเป็นใคร?”