ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 450

ถังปิงอวิ๋นดีใจอย่างมาก ที่ตามหาลู่เซิ่งหยางเจอ เรื่องที่เหลือก็จัดการง่ายขึ้นเยอะ

รถขับเคลื่อนมาถึงสะพานใหญ่ที่กำลังจะข้ามเกาะ จู่ๆคนคนนั้นก็จ้องเขม็งไปที่ด้านหน้า：“หัวหน้าชั่วยามมาถึงแล้ว!”

อู๋เป่ยรีบลดความเร็วของรถลง แล้วถาม：“หัวหน้าชั่วยาม? เขาอยู่ที่ไหน?”

ชายคนนั้น：“หัวหน้าชั่วยามอยู่ทุกที่”

พอพูดจบ เงาสีเทาเงาหนึ่งก็ลอยลงมาจากฟ้า ทันใดนั้นก็พุ่งเข้าไปในร่างของอู๋เป่ย เขาเหยียบเบรกกะทันหัน ทำให้รถหยุดลง สีหน้าเปลี่ยนไปมาไม่หยุด เดี๋ยวเจ็บปวด เดี๋ยวดุร้าย

ถังปิงอวิ๋นตกใจ รีบถามเขา：“อู๋เป่ย นายเป็นอะไรไป?”

ลู่เซิ่งหยางเคยเจอเรื่องเช่นนี้ เลยพูดด้วยเสียงเคร่งขรึม：“เขาถูกเวทย์ปีศาจเข้ายึดร่าง!”

ราวกับสายฟ้าฟาดมาที่ถังปิงอวิ๋น เธอนิ่งอึ้งอยู่ที่เดิม

ลู่เซิ่งหยาง：“คุณหนูใหญ่ พวกเรารีบไปเถอะ เขาไม่มีทางรอดแล้ว!”

“ไม่! ฉันไม่มีทางทิ้งเขา!” จู่ๆถังปิงอวิ๋นก็สงบสติอารมณ์ “ต้องมีหนทางอื่นแน่!”

ลู่เซิ่งหยางถอนหายใจยาว แล้วพูด：“คุณหนูใหญ่ ถ้าอยู่ที่นี่ต่อไป พวกเราจะตายกันหมด”

ถังปิงอวิ๋นพูดด้วยเสียงเรียบเฉย：“ซือมิ่งลู่ นายขับรถออกไปจากที่นี่ ฉันจะอยู่กับอู๋เป่ยเอง”

ลู่เซิ่งหยางนิ่งอึ้งไปสักพัก หลังจากนั้นเขาก็ถอนหายใจยาว แล้วพูด：“ชีวิตของผม น้องอู๋เป็นคนให้มา ช่างมันเถิด! ผมคืนชีวิตนี้ให้เขาก็ได้!”

อู๋เป่ยรู้สึกได้ว่า ร่างกายของตนเองนั้นไม่ได้ถูกควบคุม แต่มีพลังอันน่ากลัว ที่จู่ๆก็กดทับจิตวิญญาณของเขาไว้ ทำให้เขาสูญเสียอำนาจในการควบคุม

น้ำเสียงเยือกเย็น ไม่มีความเป็นมนุษย์ดังขึ้นในหัวของเขา：“พวกคนชั้นต่ำ กล้าทำลายแผนการของข้างั้นหรือ? ข้าจะทำให้จิตวิญญาณเจ้าไม่ได้ผุดไม่ได้เกิด อยู่ใต้พิภพตลอดไป!”

อู๋เป่ยที่ปราชญ์จิตสำนึกยังคงแจ่มชัดอยู่ เขาก็พูดขึ้นมา：“คุยโวซะจริง! แน่จริงก็ทำให้ดูหน่อยสิ!”

เวทย์ปีศาจตนนั้นนิ่งอึ้งไปสักพัก：“ใจกล้าดีนี่ โดยทั่วไปคนที่ถูกชิงร่างกายมา ตอนนี้คงนิ่งเฉยทำอะไรไม่ได้แล้ว”

อู๋เป่ย：“เต็มที่เลย เพราะอีกเดี๋ยวนายก็ไม่มีโอกาสแล้ว”

เวทย์ปีศาจยิ้มเยาะ：“พวกคนชั้นต่ำ ดิ้นรนไปเถอะ! ไม่ว่าจะดิ้นรนยังไง พวกแกก็ต้องถูกทำลายให้พินาศไปอยู่ดี!”

เวลานี้ อู๋เป่ยตะโกนขึ้นมาเสียงดัง：“เมล็ดเต๋า ทำไมแกยังไม่ทำงานอีกเนี่ย?”

“อะไร? เมล็ดเต๋า?” เวทย์ปีศาจตนนั้นตกใจ รีบค้นหาในร่างกายของอู๋เป่ยอย่างบ้าคลั่ง หลังจากนั้นก็พบว่าจุดชีพจรของเขา มีเมล็ดอยู่เมล็ดหนึ่ง

เหมือนว่าก่อนหน้านี้เมล็ดเต๋านั้นกำลังหลับลึก หลังจากที่ถูกเวทย์ปีศาจมองเห็น มันก็เกิดปฏิกิริยาขึ้นมา ทันใดนั้นก็เกิดแรงดึงดูดมหาศาล

เวทย์ปีศาจตนนั้นร้องโหยหวน：“เป็นไปไม่ได้! ไว้ชีวิต......”

เสียงร้องของเขาพึ่งจะพูดออกมาได้ครึ่งประโยค ก็ถูกดูดเข้าไปในเมล็ดซะก่อน เมล็ดเต๋าสั่นไหวเล็กน้อย แล้วปลดปล่อยพลังจิตวิญญาณอันบริสุทธิ์ออกมา จิตวิญญาณอันบริสุทธิ์นี้ผสานเข้ากับจิตวิญญาณของอู๋เป่ย

ภายในไม่กี่นาที พลังจักษุของเขาก็แข็งแกร่งขึ้นห้าเท่า!

“หึ ฉันก็นึกว่านายจะเก่งกาจกว่านี้!” เขาพึมพำในใจ

พอลืมตาขึ้นมาก็พบว่าตัวเองนั้นยืนอยู่ข้างราวจับบริเวณสะพาน ถังปิงอวิ๋นกำลังจับมือของเขาอยู่ อีกข้างมีลู่เซิ่งหยาง ที่กำลังยืนอยู่เช่นกัน

เห็นว่าเขาได้สติแล้ว ลู่เซิ่งหยางก็ดีใจอย่างมาก：“น้องอู๋ นายไม่เป็นไรเหรอ?”

อู๋เป่ยยิ้ม：“ฉันดวงแข็งน่ะ ไม่เป็นไรแล้ว”

ความกังวลในใจของถังปิงอวิ๋น ถูกวางลงทันที จู่ๆเธอก็กอดเขาแน่น น้ำตาไหลอาบแก้ม

อู๋เป่ยใจอ่อนลง เหตุการณ์เมื่อครู่ ตนเองถูกเวทย์ปีศาจเข้ารุกราน ได้กลายเป็นเหตุการณ์ที่อันตรายที่สุด แต่ถังปิงอวิ๋นกลับอยู่ข้างๆตนเองตลอด หาได้ยากจริงๆ

เขาพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน：“ปิงอวิ๋น ฉันไม่เป็นไร”

ถังปิงอวิ๋นปาดน้ำตา แล้วยิ้มด้วยความสดใส รอยยิ้มนี้ราวกับดอกไม้ที่เบ่งบาน อู๋เป่ยมองแล้วหัวใจก็เต้นขึ้นมาอย่างบ้าคลั่ง ถ้าไม่มีลู่เซิ่งหยางอยู่เป็นกว้างขวางคอล่ะก็ เขาคงจะลงมือทำอะไรบางอย่างไปแล้ว

ลู่เซิ่งหยางหัวเราะ“ฮ่าๆ”ขึ้นมา：“น้องอู๋ นายทำให้ฉันประหลาดใจจริงๆ!”

ตอนนี้ลู่เซิ่งหยางทำหน้าที่ในสำนักงานใหญ่ ในที่สุดอู๋เป่ยและถังปิงอวิ๋นก็มีเวลาส่วนตัวสักที

“เมืองกั่งคือสวรรค์ของการช็อปปิ้ง นายออกไปซื้อของเป็นเพื่อนฉันหน่อยสิ” ถังปิงอวิ๋นจู่ๆก็พูดขึ้นมา น้ำเสียงดุดัน ยากที่จะปฏิเสธ

อู๋เป่ยยักไหล่：“ก็ได้ คุณหนูใหญ่ เธอจะซื้ออะไร?”

ถังปิงอวิ๋นนับว่าเป็นผู้หญิงที่แต่งตัวไม่เป็นที่สุดในถังเหมินแล้ว เธอกัดฟันพูด：“ซื้อหมด”

อู๋เป่ยยิ้มเจื่อน：“ซื้อหมดของเธอ ขอบเขตมันกว้างเกินไป เอาแบบนี้แล้วกัน พวกเราไปเดินเล่นก่อน ดูว่าอะไรเข้ากับเธอ ฉันจะช่วยเธอเลือก โอเคไหม?”

ถังปิงอวิ๋นพยักหน้า：“ก็ได้ เอาตามที่นายว่า”

ทั้งสองขับรถไปยังเขตที่คึกคักที่สุดในเมืองกั่ง ที่นี่รถติดมาก คึกคักอย่างมาก

ทั้งสองเลยลงรถที่หน้าถนน ตรงหน้าไม่ไกลมากนักคือจินซิงพลาซ่า มีลานขายสินค้าอยู่จำนวนมาก

พอมายืนอยู่หน้าทางเข้าพลาซ่า อู๋เป่ยก็ยิ้มแล้วพูด：“วันนี้เธอซื้อ ฉันรูดบัตร”

สายตาของถังปิงอวิ๋นเป็นประกาย：“นายพูดเองนะ งั้นฉันไม่เกรงใจแล้ว!”

พอเข้ามาในพลาซ่า ชั้นหนึ่งเป็นชั้นเสื้อผ้าและรองเท้า ทั้งสองก็เดินดูไปเรื่อยๆ เห็นว่าอันไหนเหมาะสมก็ซื้อ

ไม่นาน ในมือเขาก็เต็มไปด้วยถุงเล็กถุงใหญ่ ต่อมาเห็นถุงมันเยอะเกินไปแล้ว เขาเลยเรียกพนักงานบริการมาช่วยสองสามคน ให้พวกเขาเดินถือถุงช็อปปิ้งอยู่ด้านหลังโดยเฉพาะ

พอให้พวกเขาเดินถือถุงตามหลัง เลยดึงดูดสายตาจากคนรอบข้างพอสมควร พวกเขาก็เริ่มพูดคุยซุบซิบกัน

“ดูสิ ไม่เคยเห็นใครมาประเทศนี้แล้วซื้อเยอะขนาดนี้เลย” ชายเมืองกั่งคนหนึ่งพูดกับแฟนสาวของเขา

“ประเทศนี้จะไปมีอะไร? พวกเขาคงกลัวว่าหลังจากกลับไปคงจะไม่มีโอกาสได้ซื้อแล้วน่ะสิ” แฟนสาวเขาก็พูดคล้อยตาม

พอได้ยินคำนินทาที่ไม่มีมารยาทของพวกเขา อู๋เป่ยก็ไม่ได้สนใจ เพราะเขาสามารถรับรู้ได้ ว่าในคำพูดดูถูกของสองคนนี้ จริงๆแล้วเต็มไปด้วยความอิจฉา เพราะยังไงซะคนที่สามารถใช้จ่ายเงินหลายล้านได้ กำลังทรัพย์คงต่างจากพวกเขามากโข