ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 454

หงคุนดูเคร่งขรึม พูด : “ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเธอเป็นใคร ผมรู้เพียงแค่ว่าเธอสามารถทำได้ทุกอย่าง ลัทธิเต๋าและเวทมนตร์ ต่อให้เป็นตี้เซียนเหล่านั้น ก็ยังห่างไกลต่อการเปรียบเทียบ! ผมกระทั่งไม่รู้ชื่อเธอ ครั้งหนึ่งเคยมีผู้ติดตามของเธอคนหนึ่ง เรียกเธอว่าผู้สูงศักดิ์อวิ๋น ดังนั้นผมจึงเรียกเธอว่าผู้สูงศักดิ์อวิ๋นด้วยความเคารพ”

อู๋เป่ยกลอกตาโดยตรง : “พูดมาตั้งนาน คุณไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าเธอเป็นใคร”

หงคุนพูด : “ท่านอู๋ แม้ว่าผมจะไม่รู้ตัวตนของผู้สูงศักดิ์อวิ๋น แต่ผมคิดว่าเธอน่าจะไม่ใช่คนของดินแดนแห่งเซียน แต่มาจากตระกูลลึกลับตระกูลใดตระกูลหนึ่ง”

อู๋เป่ย : “แล้วคุณรู้จักเธอได้ยังไง”

หงคุน : “ประมาณสามปีก่อน ผมถูกปีศาจเข้าสิง เดิมทีตายสถานเดียว ผมเพื่อไม่ทำร้ายคนในครอบครัวและพี่น้อง ก่อนที่สติยังตื่นตัวอยู่ วิ่งไปที่ชายหาดเตรียมฆ่าตัวตาย”

“ผมเพิ่งเอามีดออกมา ก็ได้ยินมีคนพูดอยู่ข้างๆ ทันทีที่ผมหันกลับไป ก็มองเห็นผู้สูงศักดิ์อวิ๋น ผู้สูงศักดิ์อวิ๋นเป็นเหมือนนางฟ้า ทำให้ผมถึงกับเสียสติไปเลย เธอถามผมว่าทำไมผมถึงฆ่าตัวตาย และผมก็บอกความจริงไป”

“ผู้สูงศักดิ์อวิ๋นเดินเข้ามา เอื้อมมือออกมาตบบนร่างกายผมหนึ่งที ผมก็ได้ยินเสียงกรีดร้องดังออกมา ปีศาจบนร่างกายก็ถูกเธอฆ่าทิ้งแบบนั้นไปเลย ผมทั้งดีใจและตกตะลึง คุกเข่าลงและกราบไหว้ผู้สูงศักดิ์อวิ๋น”

“ผู้สูงศักดิ์อวิ๋นถามผมหลายคำถาม ทราบว่าผมอยู่ที่เมืองกั่งมีอิทธิพลเล็กน้อย ถามผมว่าสามารถช่วยเธอทำเรื่องได้ไหม แน่นอนผมตอบตกลงอย่างเต็มปาก และหลังจากนั้น ทุกๆสามห้าเดือน ผู้สูงศักดิ์อวิ๋นก็จะปรากฏตัวหนึ่งครั้ง ให้ผมช่วยเธอหาของบางอย่าง ทุกครั้งผมล้วนแล้วทำอย่างเต็มที่ ไม่เคยทำให้ผู้สูงศักดิ์อวิ๋นผิดหวัง”

ได้ยินเขาพูดแบบนี้ อู๋เป่ยประหลาดใจเล็กน้อย ตกลงผู้หญิงคนนี้เป็นใคร ทำไมถึงลึกลับแบบนี้

หงคุน : “ท่านอู๋ ผมไม่รู้ว่าทำไมผู้สูงศักดิ์อวิ๋นถึงตอบตกลงกับคำขอร้องที่ไร้เหตุผลของท่าน แต่ผมหวังว่าท่านจะสามารถรักษาความกลัวต่อผู้สูงศักดิ์อวิ๋น”

อู๋เป่ยยิ้มอย่างเย็นชา : “คุณเห็นผู้ชายคนไหนรักษาความกลัวต่อแฟนสาวบ้าง”

หงคุนพูดไม่ออก ยอมรับว่าใช่ และพูด : “ยังไงสะ ผมอยากจะขอร้องท่านอู๋โปรดให้ความเคารพต่อผู้สูงศักดิ์อวิ๋นด้วย!” พูดจบ เขาโค้งคำนับหนึ่งที

อู๋เป่ยโบกมือ : “พอได้แล้ว นี่เป็นเรื่องของผม คุณไม่ต้องเป็นห่วย ว่าแต่คุณ ก่อนหน้านี้ทำไมต้องจัดการผมด้วย”

พูดถึงเรื่องนี้ หงคุนอับอายเล็กน้อย พูด : “ขอพูดตามตรงเลย มีคนให้คำแนะนำแก่ผม ให้ผมปะทะกับเทียนซาของพวกท่าน จั่วหลานเป็นเพียงข้ออ้างเท่านั้น ต่อให้ไม่มีเขา ผมก็จะสร้างความขัดแย้งอย่างอื่นเช่นกัน”

อู๋เป่ยหรี่ตาลง : “เหล่าหง ดีที่สุดคุณบอกผมมาว่าคนๆนั้นเป็นใคร!”

หงคุนพูดด้วยรอยยิ้ม : “ท่านเป็นเพื่อนกับผู้สูงศักดิ์อวิ๋น ต่อจากนี้ไปก็เป็นคนที่เคารพนับถือของผม แน่นอนผมยินดียืนข้างเดียวกับท่าน คนผู้นั้นท่านน่าจะรู้จัก เขาชื่อถังอู๋เสีย”

“ถังอู๋เสีย?” อู๋เป่ยขมวดคิ้ว “ทำไมเขาถึงต้องทำแบบนี้”

หงคุน : “นั่นไม่ใช่สิ่งที่ผมสามารถรู้ได้ เพราะว่าระหว่างผมกับเขาเคยร่วมมือกันมาเยอะ เลยตอบตกลงช่วยเขาจัดการท่าน”

อู๋เป่ยพยักหน้า : “ผมเข้าใจแล้ว ขอบคุณ”

หลังจากนั้นลุกขึ้น : “เหล่าหง งั้นผมก็ไม่รบกวนคุณแล้ว ลาก่อน”

เขาบอกไปก็ไป ออกจากประตูเรียกเย่เสวียน ทันทีที่ลงจากตึก ชั้นหนึ่ง ถังปิงอวิ๋นเห็นเขาและเย่เสวียนลงมาอย่างปลอดภัย ถาม : “หงคุนไม่ทำให้คุณลำบากใจใช่ไหม”

อู๋เป่ย : “ไม่ทำให้ลำบากใจ เขาให้ความร่วมมืออย่างมาก” สำหรับเรื่องแฟนสาวสามปี แน่นอนเขาไม่พูดถึงอยู่แล้ว

ถังปิงอวิ๋นฮึหนึ่งที : “ถือว่าหงคุนเป็นคนฉลาด”

เย่เสวียนพูดด้วยรอยย้ม : “คุณถัง ขอบคุณคุณและทวดน้อยมาช่วยผม เดี๋ยว ผมเลี้ยงพวกคุณ”

อู๋เป่ยพูด : “กินข้าวจะใช้เงินสักเท่าไหร่ ก่อนหน้านี้ พวกเรากำลังซื้อของที่จิงซินพล่าซ่า ซื้อของไปไม่น้อย ตอนนี้นายไปกับพวกเราด้วยกัน ช่วยฉันถือของ พร้อมกับชำระเงินด้วย”

เย่เสวียนยิ้มอย่างขมขื่น : “ทวดน้อย ท่านซื้อของให้แฟนสาว ให้ผมจ่ายเงินไม่เหมาะสมมั้ง”

อู๋เป่ย : “เหมาะสม ใช่ไหมปิงอวิ๋น”

สามารถใช้เงินของคนอื่น แน่นอนถังปิงอวิ๋นดีใจอยู่แล้ว พูด : “ไม่ผิด ฉันไม่ถือสา”

เย่เสวียนกลอกตาโดยตรง บ่นพึมพำ : “อย่างที่คาด ไม่ใช่คนบ้านเดียวกัน ไม่เข้าประตูบ้านเดียวกัน”

อู๋เป่ย : “ข้างกายของผมมีนักกินจู่หนึ่งคน” ระหว่างที่พูดชี้ไปทางหลี่เสวียนป้า เขาเกาหัวและยิ้ม

หมี่เจี้ยนเห็นหลี่เสวียนป้าทั้งสูงและหนา พูดชม : “เป็นชายฉกรรจ์ที่ยอดเยี่ยมมาก!”

เวลากินข้าว อู๋เป่ยเรียกหมี่เจี้ยนเข้ามากินข้าว เขาเอาเบียร์มาหลายขวด คนหลายคนดื่มไปด้วยคุยไปด้วย

“หมี่เจี้ยน หลายวันมานี้ คุณได้ยินคนอื่นนินทาผมไหม” เขาถามด้วยรอยยิ้ม

หมี่เจี้ยนพูดด้วยรอยยิ้ม : “ไม่เพียงแต่นินทา ตอนนี้เมื่อทุกคนเปิดปาก จะพูดถึงนายเสี่ยวเป่ยอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้”

อู๋เป่ยดีใจอย่างมาก ถาม : “พูดว่ายังไงบ้าง เล่าให้ฟังหน่อย”

หมี่เจี้ยน : “ทุกคนต่างพูดว่า นายอยู่ข้างนอกรวยแล้ว ธุรกิจขาวและดำรวบหมด ไม่มีใครกล้ายั่วยุ และยังพูดอีกว่า หัวหน้าเมือง ผู้นำเมืองล้วนแล้วเป็นเพื่อนกับนาย มณฑลก็สามารถกินได้ และยังมีคนบอกว่า นายเป็นยอดฝีมือด้านศิลปะการต่อสู้ ต่อสู้กับคู่ต่อสู้ที่ไร้เทียมทานทั่วมณฑลทางภาคใต้”

ฟังถึงตรงนี้ รอยยิ้มของอู๋เป่ยหายไป : “นี่มันเว่อร์เกินไปแล้ว”

หมี่เจี้ยนกะพริบตา พูด : “เสี่ยวเป่ย ข่าวลือเหล่านี้เป็นเรื่องจริงไหม” อันที่จริงเขาก็ประหลาดใจอย่างมาก

อู๋เป่ย : “มีสามส่วนเป็นเรื่องจริง ผมทำแบบนี้ ก็แค่อยากสร้างชื่อเสียง ให้คนในท้องถิ่นไม่กล้ายั่วยุผม แบบนี้จะสามารถหลีกเลี่ยงปัญหาได้ไม่น้อย”

หมี่เจี้ยนพยักหน้า : “มันก็ใช่ ตอนนี้อย่าว่าแต่เมืองหมิงหยางเลย ต่อให้เป็นเมืองอวิ๋นติ่งก็ไม่มีใครกล้ายั่วยุนาย”

อู๋เป่ยหัวเราะฮ่าฮ่า พูด : “มา ดื่มเหล้า!”

หลี่เสวียนป้ารับผิดชอบกินอย่างบ้าคลั่ง คนอื่นๆรับผิดชอบดื่มเหล้า ดื่มไปสามรอบ เกิดเหตุไฟฟ้าดับกะทันหันที่ร้านอาหาร หลังจากนั้นที่ลานกว้างมีเสียงร้องเพลงดังขึ้น ฟังดูแล้วเหมือนคนเล่นงิ้ว!

อู๋เป่ยวางแก้วเหล้าลงอย่างช้าๆ พูดอย่างไม่แยแส : “ผมออกไปดูเอง!”