ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 462

อู๋เป่ยรู้ว่าอาการป่วยของเขาหายดีแล้ว พูด : “ว่านซานหู่และคนของตระกูลว่านผู้ชั่วร้าย ถูกจับตัวไว้หมดแล้ว พวกเขาจะถูกลงโทษอย่างรุนแรงตามกฎหมาย”

“ถูกจับไว้หมดแล้วเหรอ” ความเกลียดชังในดวงตาของฟางเฉียงค่อยๆหายไป หลังจากนั้นร้องไห้ออกมา : “เหมิงเหมิงของผม เธอน่าสงสารอย่างมาก เป็นความผิดของผมเอง ฮือฮือ.....”

อู๋เป่ยตบไหล่เขา พูด : “ฟางเฉียง นายยังมีพ่อแม่ มีครอบครัว ใช้ชีวิตให้มีความสุข นี่ต่างหากถึงจะเป็นการปลอบโยนผู้ตายอย่างสูงสุด”

อารองทั้งตื่นเต้นและซาบซึ้งใจ โค้งคำนับอู๋เป่ยซ้ำแล้วซ้ำเล่า พ่อและลูกชายกอดกันและร้องไห้

ในเวลานี้คนของตระกูลฟางก็มาไม่น้อยเช่นกัน ทุกคนต่างปลอบใจ แสดงความขอบคุณต่ออู๋เป่ย

เริ่มสายแล้ว อู๋เป่ยบอกลากับคนของตระกูลฟาง กลับไปเมืองหมิงหยางกับเย่เสวียน

กลับมาถึงบ้านทรงโบราณ เขาติดต่อลั่วฉังเซิงทันที หารือเกี่ยวกับมาตรการรับมือ

นายน้อยคนนั้นให้เขาสองทางเลือก หรือไม่ก็ตาย หรือไม่ก็ให้เขาเป็นทาส แน่นอนเขาไม่อยากเป็นทาสของคนอื่น ดังนั้นสามารถทำได้แค่ต่อสู้กับอีกฝ่ายเท่านั้น

ลั่วฉังเซิงรู้ล่วงหน้าแล้ว รู้เรื่องที่เกิดขึ้น เขาพูดด้วยรอยยิ้ม : “เรื่องนี้ง่ายอย่างมาก นายท่านต้องแจ้งให้จางเทียนเหิงทราบทันที”

อู๋เป่ย : “จางเทียนเหิงสามารถทำให้ดินแดนแห่งเซียนสะเทือนได้เหรอ”

ลั่วฉังเซิงพูด : “ต่อให้ดินแดนแห่งเซียนแข็งแกร่งสะแค่ไหน ก็ต้องออกมาเดินในโลกมนุษย์ ไม่ต้องการรุกรานจางเทียนเหิงง่ายๆแน่นอน นอกจากนี้ คนในดินแดนแห่งเซียนก็เป็นคนเหมือนกัน ไม่มียอดฝีมือเยอะขนาดนั้น”

อู๋เปยกลับพูด : “สามารถจัดการด้วยตัวเองได้ ก็ไม่จำเป็นต้องขอร้องคนอื่น”

ลั่วฉังเซิง : “นายท่านมีวิธีเหรอ”

อู๋เป่ย : “ฉันเดาว่า นายน้อยอะไรนั่น ก็แค่คนเซียนเท่านั้น สูงสุดก็การฝึกฝนขั้นตี้เซียนช่วงต้น ถ้าหากเป็นแบบนี้ ฉันไม่กลัวพวกเขาแน่นอน”

เขาพูดต่อ : “ฉันวางแผนสร้างค่ายกลสังหาร จับคนกลุ่มนี้ทั้งหมดในคราวเดียว”

ดวงตาของลั่วฉังเซิงเป็นประกาย : “นายท่านจะวางค่ายกลสังหารอะไร”

อู๋เป่ย : “ค่ายกลภาพลวงตา! ค่ายกลภาพลวงตาของฉัน แม้แต่ตี้เซียนขั้นห้าก็สามารถติดกับดักได้ รอให้พวกเขาตกอยู่ในค่ายกลภาพลวงตา ฉันจะเข้าฆ่าพวกเขาไปในค่ายกล!”

ลั่วฉังเซิงรู้สึกเหลือเชื่อ เต็มไปด้วยความเซอร์ไพรส์ พูด : “ค่ายกลภาพลวงตาของนายท่าน สามารถจับและฆ่าตี้เซียนขั้นห้าได้ พวกเราไม่จำเป็นต้องขอร้องจางเทียนเหิงก็สามารถจัดการได้ด้วยตัวเองจริงๆเหรอ!”

อู๋เป่ยกัดฟันพูด : “ดังนั้น ต้องคิดหาวิธีล่อนายน้อยคนนั้นออกมา วันหนึ่งฆ่าเขาไม่ตาย ฉันก็นอนไม่หลับหนึ่งวัน!”

อีกฝ่ายส่งคนมาจัดการเขาสองครั้ง และยังใช้คนในครอบครัวมาข่มขู่เขา แน่นอนเขาต้องโต้กลับอย่างเต็มกำลัง! ทำให้นายน้อยคนนั้นหายไปจากโลกมนุษย์

อู๋เป่ยตะลึงอย่างมาก นึกถึงบางอย่างที่ถูกบันทึกไว้ในแท่นอิฐหยก อาวุธวิเศษบางชนิดก็ดุร้ายเกินไป หากผู้ที่มีการฝึกฝนที่อ่อนแอพยายามขัดเกลาพวกมัน วิญญาณของพวกเขาอาจถูกกลืนกินด้วยอาวุธวิเศษ และกลายเป็นทาสของมัน

ฉี่ฉาง ก็คือหุ่นเชิดที่ถูกควบคุมด้วยอาวุธวิเศษ ทำตามความประสงค์ของอาวุธวิเศษ เหมือนซอมบี้เดินได้

“แย่แล้ว!” เขาตะลึงอย่างมาก ต่อต้านอย่างสุดชีวิต กลับไม่ใช่คู่ต่อสู้อย่างสมบูรณ์

เมื่อเห็นว่าเขากำลังจะสูญเสียสติ เมล็ดเต๋ากระโดดหนึ่งที พลังทั้งสามแห่งหยุดชะงักและตกตะลึงทันที และเงียบทันที ต่อจากนั้น เมล็ดเต๋าสร้างแรงดูดและดูดซับพลังทั้งสามแห่งเข้าไป

ผ่านไปห้านาที พลังทั้งสามถูกเมล็ดเต๋าถุยออกมาอีกครั้ง แม้ว่าพวกมันจะดุร้ายอย่างมาก แต่ว่าไม่กล้ามีความคิดต่ออู๋เป่ยอีกต่อไป ตรงกันข้ามกลับทำตามอย่างเชื่อฟัง

อู๋เป่ยรู้สึกได้ว่า เงาของสัตว์ประหลาดสามตัวปรากฏขึ้นในทะเลแห่งสติของตัวเอง สัตว์ประหลาดตัวที่หนึ่งดูเหมือนลิง มีตาอยู่บนหัวและมีเขี้ยวยาวเต็มปาก

สัตว์ประหลาดตัวที่สอง มีหัวเป็นมนุษย์และมีลำตัวเป็นงู เส้นผมเหมือนงูพิษตัวเล็กๆ มีดวงตาเหมือนงูที่เปล่งแสงสีเขียวจางๆ รูปร่างหน้าตาของเธอสวยมาก แต่ถ้ามองอย่างละเอียด จะรู้สึกถึงความหวาดกลัวในใจ

สัตว์ประหลาดตัวที่สาม เป็นสัตว์คล้ายเสือตัวหนึ่ง ทั้งตัวมีสีดำราวกับหมึก มีตาเพียงข้างเดียว ดวงตาใหญ่เท่าลูกวอลนัทและมีแสงสีแดงส่องออกมา ประหลาดอย่างมาก

เพียงแค่เห็นสัตว์ประหลาดสามตัวนี้ อู๋เป่ยแสดงสีหน้าที่เหลือเชื่อออกมา บ่นพึมพำ : “เป็นสัตว์อสูร!”