ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 512

ทั้งสองที่อยู่ข้างๆถังกุ้ยก็พูดคล้อยตาม：“นั่นน่ะสิ พี่กุ้ยดีกว่า แข็งแกร่งไม่แพ้หมอนี่ตั้งหลายร้อยเท่าไม่ใช่เหรอ?”

“พี่กุ้ยเป็นถึงระดับถังซว่ายเชียวนะ ถังซว่ายที่อายุน้อยขนาดนี้ ในถังเหมินเรามีเท่าไหร่กัน?”

ถังปิงอวิ๋นยิ้มเยาะ：“อู๋เป่ยแข็งแกร่งกว่าถังกุ้ยเป็นร้อยเท่าต่างหาก ไสหัวไปซะ ฉันไม่อยากเห็นหน้านาย!”

ถังกุ้ยสีหน้าเย็นชา：“ถังปิงอวิ๋น เธอกำลังยั่วโมโหฉัน!”

อู๋เป่ยขมวดคิ้ว ไม่สบายใจ เขาพูดด้วยเสียงเรียบเฉย：“ปิงอวิ๋นบอกให้นายไสหัวไป ไม่ได้ยินหรือไง?”

ถังกุ้ยนิ่งอึ้งไป หลังจากนั้นก็หัวเราะแปลกๆออกมา：“นี่แก! แกน่ะเมื่อวานอวดดีต่อหน้าทุกคนในงานเลี้ยงถังมากนะ แต่ว่า ความสามารถนั้นของแกพอมาอยู่ต่อหน้าฉัน มันไม่มีค่าพอ!”

สายตาอู๋เป่ยเต็มไปด้วยความดูถูก แล้วพูด：“นายก็แค่ขยะที่ฝึกยุทธ์จนมาถึงชั้นลมปราณ ใครให้ความกล้านายมา? ถึงกล้าเสียมารยาทกับคนเซียนแบบนี้”

ถังปิงอวิ๋นดึงอู๋เป่ย แล้วพูดเสียงเบา：“เขาเป็นน้องชายของถังเสวียน!”

อู๋เป่ยเลิกคิ้ว：“ถังเสวียนคือใคร?”

ถังปิงอวิ๋นถอนหายใจเบาๆ：“ถังเสวียนคือผู้มีฝีมืออันดับหนึ่งในรุ่นวัยหนุ่มสาวของถังเหมิน พลังยุทธ์ชั้นพรสวรรค์ อีกอย่าง คนในเจียงหูเรียกแม่ของถังเสวียนกับถังกุ้ยว่าฮูหยินประหลาด ฮูหยินประหลาดคนนี้ถึงแม้ว่าจะเป็นคนเซียน แต่ทว่าแอบลอบสังหารตี้เซียนด้วยวิธีสังหารที่แปลกประหลาดอย่างมาก”

อู๋เป่ยสบถเหอะ：“แค่มีแม่เป็นคนเซียน มีพี่ชายเป็นคนเซียน นายก็กล้ามากำเริบเสิบสานต่อหน้าฉันงั้นเหรอ?”

“เพี๊ยะ!”

ไม่รอให้ถังกุ้ยตั้งตัว อู๋เป่ยก็ตบไปที่ใบหน้าของเขา

ใบหน้าของถังกุ้ยร้อนขึ้น ถูกตบจนหน้าหัน ลงไปนั่งกับพื้นอย่างรุนแรง

เขาถูกตบอย่างกะทันหันจนมึนงง ผ่านไปนานถึงจะตะโกนออกมา：“แกกล้าตบฉัน!”

อู๋เป่ยพูดด้วยเสียงเรียบเฉย：“ให้เวลานายห้านาที ทำให้ถังเสวียนมาหาฉันให้ได้!”

ถังกุ้ยกัดฟัน：“ได้ แกรอเลย!”

ถังกุ้ยคนนี้เดินจากไปด้วยความโมโห ดูท่าคงจะไปหาพี่ชายของเขา

ถังปิงอวิ๋นอดไม่ได้ที่เผยความกังวลออกมา จึงพูด：“อู๋เป่ย ความจริงไม่จำเป็นต้องมีเรื่องขัดแย้งกับเขานะ ตำแหน่งของถังเสวียนกับแม่เขาในถังเหมินค่อนข้างพิเศษ เดิมทีฉันตั้งใจลากเขามาเป็นพวก”

อู๋เป่ยถาม：“ถังกุ้ยก็แซ่ถังเหมือนกันไม่ใช่เหรอ? ทำไมถึงจีบเธอ?”

ถังปิงอวิ๋นถอนหายใจเบาๆ：“เดิมทีเขาไม่ได้แซ่ถัง เขาแซ่เซียว ตอนแรก พวกเขาสามแม่ลูกถูกศัตรูตามฆ่า คนที่ช่วยพวกเขาไว้คือท่านอาวุโสถังหงยี เลยจัดแจงให้มาอยู่ในถังเหมิน ฮูหยินประหลาดเขาได้ให้ลูกๆเปลี่ยนแซ่เป็นแซ่ถัง และทำงานให้กับถังเหมินเพื่อแสดงถึงความขอบคุณ”

อู๋เป่ย：“เช่นนี้ก็หมายความว่า ถังเสวียนกับฮูหยินประหลาดต่างก็เป็นคนของถังหงยี?”

ถังปิงอวิ๋น：“จะว่าแบบนี้ก็ได้ เพราะงั้นฉันถึงไม่อยากขัดแย้งกับพวกเขา เพียงแต่ถังกุ้ยนั้นเอาแต่ใจเกินไป น่ารำคาญเป็นบ้า”

อู๋เป่ยหัวเราะ：“ถ้าอยากลากถังเสวียนมาเป็นพวก ก็ต้องกดหัวเขาให้ได้ก่อน ไม่เช่นนั้นเป็นถึงคนเซียน จะลดตัวไปคบค้ากับมนุษย์ธรรมดาได้อย่างไร”

ถังปิงอวิ๋นค่อนข้างกังวล：“เขาเป็นถึงผู้ฝึกยุทธ์ชั้นเทพ แล้วก็เป็นผู้มีฝีมือคนเซียนระดับสองเชียวนะ นายจะสยบเขาได้เหรอ?”

อู๋เป่ย：“น่าจะได้”

พูดเพียงไม่กี่ประโยค ถังกุ้ยก็กลับมา ด้านหลังเขามีชายคนหนึ่งตามมาด้วย อายุประมาณสามสิบกว่าปี รูปร่างสูงประมาณหนึ่งร้อยเก้าสิบห้า ไหล่กว้างมาก กว้างกว่าคนธรรมดาทั่วไปครึ่งหนึ่ง ทว่าเอวกลับค่อนข้างเล็ก เห็นได้ชัดว่าสูงยาวเข่าดี

แขนทั้งสองของเขาค่อนข้างยาว กล้ามเนื้อที่แขนนับว่าไม่ได้มีอะไรโดดเด่น ทว่ากลับทำให้ผู้คนที่เห็นรับรู้ได้ถึงพลังที่แฝงไปด้วยความน่ากลัวและน่าเกรงขามของมัน

อู๋เป่ยแค่หันไปมอง ก็มองออกทันทีว่าคนคนนี้คือผู้มีฝีมือวิชาหมัด! ฝีมือการต่อสู้ของเขา ใช้หมัดไปประมาณเก้าสิบเปอร์เซ็นต์!

พอถังกุ้ยมาถึง ก็ชี้ไปที่อู๋เป่ยแล้วพูด：“พี่ มันนี่แหละที่ตบผม!”

ผู้ชายคนนี้ก็คือพี่ชายของถังกุ้ย ชื่อถังเสวียน ถังเสวียนสังเกตอู๋เป่ยอย่างละเอียด แล้วพูดด้วยเสียงเรียบเฉย：“นายตบถังกุ้ย เพื่อล่อให้ฉันออกมาสินะ ตอนนี้ฉันมาแล้ว!”

อู๋เป่ยกวาดสายตามองบนร่างกายของเขา แล้วพูดด้วยเสียงเรียบเฉย：“นายคือถังเสวียนสินะ? น่าเสียดาย เป็นผู้ฝึกยุทธ์ชั้นเทพที่ยังหนุ่มขนาดนี้ แต่กลับต้องด่วนจากไปเร็ว!”

สีหน้าของถังเสวียนเปลี่ยนไป：“นายพูดอะไร?”

ถังกุ้ยคนนั้นเดิมทีเกลียดชังอู๋เป่ย แทบจะอยากฆ่าเขาให้ตาย แต่พอได้ยินว่าเขาสามารถรักษาพี่ถังเสวียนให้หายได้ เขาก็คุกเข่า พร้อมพูดด้วยความตื่นเต้นทันที：“หมอเทวดาอู๋ ท่านจิตใจกว้างขวาง ไม่คิดเล็กไม่คิดน้อย ผมถังกุ้ยต้องขออภัยท่านเป็นอย่างสูงครับ!”

อู๋เป่ยค่อนข้างแปลกใจ ถังกุ้ยคนนี้ที่ดูท่าทางเหมือนลูกคนรวย แต่ในเวลาเช่นนี้สติก็ไม่ได้เลอะเลือน พอรู้ว่าอู๋เป่ยสามารถช่วยถังเสวียนได้ ก็รีบปล่อยวางความแค้น ก้มศีรษะขอขมาทันที

“นายลุกขึ้นมาเถอะ” เขาพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย

ถังกุ้ยลุกขึ้นยืน มองอู๋เป่ยตาปริบๆ：“หมอเทวดาอู๋ โรคของพี่ชายผม ต้องรักษานานแค่ไหน?”

อู๋เป่ย：“ตอนนี้ฉันยังไม่มีเวลา ตกดึกค่อยว่ากัน”

ถังกุ้ยรีบพูด：“ครับๆ หมอเทวดาอู๋จัดการเรื่องสำคัญก่อนได้เลยครับ”

ใกล้จะเก้าโมงแล้ว มีคนมาถึงหน้าศาลบรรพบุรุษตระกูลถังไม่กี่คน

เวลานี้ มีคนยืนอยู่หน้าศาลบรรพบุรุษ มีถังเทียนเจวี๋ย ถังซี ถังเทียนเหอ ถังเซิ่งเคอ ถังเทียนซิง และคนระดับสูงของถังเหมินก็มากันไม่น้อย

อู๋เป่ยยกมือคำนับไปทางทุกคน：“หัวหน้าสำนัก ท่านอาวุโสทุกท่าน ผมมาเข้าร่วมพิธีการเข้าสำนัก!”

ถังเทียนซิงลุกออกมา แล้วพูด：“ดีมาก! อู๋เป่ย พิธีการเข้าสำนักมีสามขั้น ขั้นแรกไหว้ฟ้า ขั้นที่สองไหว้บรรพบุรุษ ขั้นที่สามสาบานตน”

ขณะที่พูด เขาก็ให้คนเปิดประตูศาลบรรพบุรุษไปด้วย แล้วทุกคนก็ทยอยกันเข้าไป

แต่ละคนยืนกันให้เรียบร้อย อู๋เป่ยเห็นว่าที่หน้าศาล มีป้ายของบรรพบุรุษตั้งอยู่หลายพันอัน ล้วนแต่เป็นบุคคลสำคัญในแต่ละช่วงเวลาของถังเหมิน

ได้มีป้ายชื่อหน้าศาลบรรพบุรุษตระกูลถัง อย่างน้อยคงเป็นตำแหน่งถังซว่าย

สีหน้าถังเทียนซิงเคร่งขรึม แล้วพูดเสียงดัง：“พิธีการไหว้ฟ้า เริ่มได้!”

มีสองคน ถือแผ่นเหล็กที่เต็มไปด้วยเข็มเหล็กกล้าเสียบไว้อยู่ วางไว้ตรงหน้าอู๋เป่ย

ถังเทียนซิงพูดด้วยสีหน้าไร้ความรู้สึกใดๆ：“เชิญไหว้ฟ้า!”