ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 63

จางหานฉุ่ย มาที่ประตูและออกคำสั่ง และ จางจื่อซง ก็ถูกยกเข้าไป เขายังคงนอนอยู่บนพื้น ไม่สามารถขยับเขยื้อนได้ แต่ดวงตายังสามารถหมุนได้ เขาหันไปมองอู๋เป่ย อย่างดุเดือด

อู๋เป่ยเดินเข้ามาและยื่นมือออกไปกดเขาสองสามครั้งจางจื่ซงกรีดร้องและกระโดดขึ้นมาทันที

เขาพูดด้วยความโกรธว่า "ข้าจะไม่จบง่ายกับเจ้าแน่!"

“หุบปาก!” ใบหน้าของจางหานฉุ่ยจมดิ่งลง “เจ้าโง่ที่ไม่รู้จักเจียมตัว คุณอู๋เขาเป็นปรมาจารย์แห่งพลังชี่ แกเอาชนะเขาได้ไหม แกรอดได้เพราะเขา เพราะว่าเขากำลังให้หน้าข้า!"

จางจื่อซง ตกใจ ปรมาจารย์แห่งพลังชี่? ยังไงแล้วเขาก็ยังเป็นลูกชายของจางหานฉุ่ย ดังนั้นแน่นอนว่าเขารู้ว่าพลังชี่หมายถึงอะไร

เขามองไปที่อู๋เป่ยและถามด้วยความประหลาดใจว่า "เจ้าเข้าสู่ชั้นพรสวรรค์ชี่ตั้งแต่อายุยังแค่นี้หรือ?"

จางหานฉุ่ยตะคอก: "เจ้าโง่! บอกข้าทีว่าเกิดอะไรขึ้น"

จางหานฉุ่ยอธิบายเหตุและผล เมื่อได้ยินสิ่งที่ตระกูลกง พูดเกี่ยวกับการลวนลามผู้หญิงบนถนนอู๋เป่ยก็ส่ายหัว: "ตระกูลกงกำลังพูดเรื่องไร้สาระ จุดประสงค์คือทำให้นายน้อยจางโกรธเพื่อให้เจ้าและข้า จะเกิดความขัดแย้งกัน"

จางหานฉุ่ยเป้นคนมีประสบการณ์ ดังนั้นเขาจึงเข้าใจทันทีว่าเกิดอะไรขึ้น และเขาโบกมือ: "พวกเจ้าออกไป"

ทันใดนั้นก็เหลือเพียงอู๋เป่ย และจางหานฉุ่ย อยู่ในห้อง

จางหานฉุ่ยจับมือ อู๋เป่ย: "สิ่งที่เกิดขึ้นในครั้งนี้คือจื่อซงไม่รู้และถูกคนอื่นเอาเปรียบ สหายอู๋ได้โปรดยกโทษให้เขาด้วย"

อู๋เป่ย: "ได้สิ เห็นได้ว่าสหายจางเป็นคนใจกว้าง เรื่องนี้ก็ให้มันจบลงแค่นี้แหละ"

จางหานฉุ่ย ถามว่า: "สหายไปขัดแย้งกับตระกูลกงได้อย่างไร"

อู๋เป่ย เล่าเรื่องพ่อของเขาถูกฆ่าตายและการกระทำของตระกูลซ่งและตระกูลกง

จางหานฉุ่ย ยิ้ม "ฮิฮิ" หลังจากได้ยินสิ่งนี้และพูดว่า "นี่มันคือตระกูลกงหาเรื่องใส่ตัวเองเอง"

อู๋เป่ย: "เมื่อซ่งหงปินเสียชีวิต เรื่องนี้ควรจะจบลงแล้ว แต่ตระกูลกงยืนกรานที่จะทำเช่นนั้น ดังนั้นข้าจึงไม่มีทางเลือกนอกจากต้องลงมือ"

จางหานฉุ่ย: "ข้าซึ่งเป็นคนนอกไม่สามารถจัดการได้ แต่ว่าความลับในเมืองหลวงนั้นลึกมาก แม้ว่าตระกูลกงจะเป็นเพียงตระกูลที่ร่ำรวยอันดับสอง แต่ก็ไม่ง่ายที่จะทำลายมัน "

อู๋เป่ย มองไปที่เขา: "สหายจางหมายถึงอะไร"

จางหานฉุ่ย: "ข้าสามารถเป็นคนกลางระหว่างสองตระกูลได้ ทุกคนมานั่งลงและอธิบายสิ่งต่าง ๆ ให้ชัดเจน เจ้าคิดว่าอย่างไร"

อู๋เป่ยส่ายหัว: "ข้าได้ให้โอกาสพวกเขาแล้ว แต่พวกเขาไม่รักษามัน แม้ว่าข้าจะคืนดีกับพวกเขาเป็นร้อยครั้ง พวกเขาก็ยังเป็นหายนะ"

เมื่อเห็นว่าเขาไม่ฟัง จางหานฉุ่ย ก็ทำได้เพียงพูดว่า "เอาล่ะ สหายก็ดูเอาเองละกัน แล้วก็ ถ้าเจ้ามีเวลา เมืองชวี่หิงหมู่่บ้านเสี่ยวจางยินดีต้อนรับ"

ไม่นานหลังจากที่ จางหานฉุ่ย จากไปหลี่กว่างหลงก็มาถึง เขาเข้ามาพร้อมกับกองพล จ่าวจิ้งซิง จ่าวจิ้งซืงมอง อู๋เป่ยด้วยความประหลาดใจในเวลานี้ และทัศนคติของเขาก็สุภาพมากขึ้น

ในความคิดของเขา ทำร้ายลูกชายของจางหานฉุ่ยแล้วยังถอยออกมาได้อย่างปลอดภัย คนๆ นี้ต้องไม่ธรรมดา!

“สหาย เจ้าไม่เป็นไรใช่ไหม” หลี่กว่างหลงเหงื่อออกเยอะมาก เพราะเขานั้นวิ่งเข้ามา

อู๋เป่ย ยิ้มเล็กน้อย: "ไม่เป็นไร! พี่หลง ไปกัน ไปที่บ้านเจ้า"

จ่าวจิ้งซิง พูดอย่างรวดเร็ว: "สหาย ต้องขอโทษด้วย มันเป้นงานของข้า เรามาทำความรู้จักกันไหม"

หลี่กว่าหลง รีบพูดว่า: "สหาย นี่คือหัวหน้าทีมจับกุมอาชญากรจ่าวจิ้งซิง เขาเป็นคนดี"

อู๋เป่ย พยักหน้า: "กองพลจ่าว ข้าเคยได้ยินมานานแล้ว"

จ่าวจิ้งซิง ยิ้ม "ฮ่าฮ่า": "สหายอู๋ เจ้าเป็นเพื่อนของพี่หลง ดังนั้นเจ้าจึงไม่ใช่คนนอก ถ้าเจ้ามีอะไรที่ต้องช่วยในอนาคตแค่มาหาข้า ตราบใดที่ข้าจ่าวจิ้งซิง สามารถช่วยได้ ข้าจะไม่ปฏิเสธ"

หลังจากออกมาจากกองบังคับการจับกุมอาชญากรหลี่กว่างหลงได้รับโทรศัพท์จากตระกูลกงแต่เขาไม่รับสาย เขาวางโทรศัพท์ทิ้ง และพูดด้วยความเย้ยหยันว่า "ตระกูลกงเสียสติไปแล้ว ให้โอกาสไปแล้วแต่ไม่รักษา กลับมาหาความตายเอง!"

เขาโกรธมาก เขาหลี่กว่างหลงก็ยังถือว่ามีอำนาจอยู่ ตระกูลกงทำเช่นนี้ งั้นแปลว่าไม่ได้เอาเขาไว้ในสายตา!

หลังจากที่ อู่เป่ยเข้าไปในรถ เขาก็เงียบ เมื่อเขามาถึงที่พักของหลี่กว่างหลงเขาก็พูดว่า "ข้าให้เจ้าไปเอาตัวอย่างยามา เจ้าเอามาแล้วหรือยัง"

หลี่กว่างหลง ยิ้ม "ฮิฮิ" และพูดว่า "ได้มาแล้ว" เขากวักมือเรียก และลูกน้องของเขาก็หยิบกล่องไปที่โต๊ะ

เปิดกล่องออกมา ข้างในมีขวดยาแบบน้ำหลายขวด ซึ่งดูเหมือนว่าจะเป็นตัวอย่างที่นำมาจากห้องปฏิบัติการ เพราะยังไม่มีการผลิตสิ่งนี้

อู๋เป่ย หยิบของเหลวยาและดมมัน หลับตาลง และหลังจากผ่านไปครึ่งนาที เขาก็พูดว่า: "พวกมันล้วนเป็นวัตถุดิบทางการแพทย์ทั่วไป มีเพียงอันเดียวที่ค่อนข้างหายาก"

ดวงตาของ หลี่กว่างหลง เบิกกว้าง: "สหาย เจ้าสามารถดมออกมาได้"

อู๋เป่ยกล่าว: "ถ้าข้าไม่มีความสามารถนี้ ข้าจะลงมือกับตระกูลกงได้อย่างไร? ตระกูลกง ระดมเงินเพื่อสั่งยาทุกที่ไม่ใช่หรือ? ข้าจะทำให้พวกเขาต้องล่มละลาย!"

ดวงตาของหลี่กว่างหลงเป็นประกาย: "สหาย บอกข้าสิว่าต้องทำอย่างไร และข้าจะทำตาม!"

อู๋เป่ย: "เจ้าส่งคนไปหาวัสดุยาก่อน และข้าต้องการผสมยาทันที นอกจากนี้ข้าจะหาคนไปนำเครื่องมือมา เครื่องหมุนเหวี่ยงเครื่องนึง เครื่องบดละเอียด และของการทดสอบหลอด"

คิดไปคิดมา เขาก็เสริมว่า: "ถ้าอีกฝ่ายยังไม่ได้ยื่นขอสิทธิบัตร เจ้าก็ไปยื่นขอสิทธิบัตรซะ"

หลี่กว่างหลง: "การขอจดสิทธิบัตรยาค่อนข้างนานและต้องมีการทดลองทางเภสัชกรรม ดังนั้นจึงไม่สามารถขอได้ในระยะเวลาอันสั้นนี้"

อู๋เป่ย: "ไม่เป็นไร แค่ไปทำก้พอ นอกจากนี้ เจ้าส่งคนไปทั่วประเทศเพื่อซื้อวัสดุยาชนิดนี้จำนวนมาก ยาชนิดนี้สามารถเก็บไว้ได้นานหลังจากการอบแห้ง"

หลี่กว่างหลงถาม: "สหายยาอะไร?"

อู่เป่ย เขียนชื่อยาบนกระดาษชื่อ ดอกสกุลหวายซึ่งสามารถนำไปทำเป็นสกุลหวายอบแห้งได้

“ยาชนิดนี้มีปลูกในไม่กี่จังหวัดเท่านั้น และผลผลิตต่อปีมีเพียง 20,000 ถึง 30,000 ตัน ราคาซื้อประมาณ 70 หยวนต่อกรัม เจ้าควรรีบเตรียมเงินเพื่อซื้อในปริมาณมาก”

หลี่กว่างหลงคำนวณอย่างเงียบ ๆ และพูดด้วยความประหลาดใจว่า: "สิ่งนี้มีค่ามาก ถ้า 30,000 เมตริกตัน งั้นก็สี่ห้าพันล้านหยวนละสิ?"

ถังจื่อยี่: "พี่ชาย ข้าและจัวคังปกครองเมืองไท่คัง จนหมดแล้ว ตอนนี้ยอดขายของ หมู่บ้านกำลังเฟื่องฟู และข้าคาดว่าเงินจะกลับมาภายในสองเดือน"

อู๋เป่ยพยักหน้า: "ดีมาก"

หลังจากวางสาย อู๋เป่ยถาม หลี่กว่างหลง ว่า "สามพันล้านหยวนพอไหม"

หลี่กว่างหลง พยักหน้าอย่างแรง: "พอแล้ว!"

อู๋เป่ย: "อีกฝ่ายคือตระกูลถังของเมืองหยุนจิง เพื่อนของข้าเอง เจ้าให้หุ้นเธอเท่าไหร่สำหรับสามพันล้านหยวน"

หลี่กว่างหลงยิ้มและพูดว่า: "เพื่อนของสหาย แน่นอนว่าจะปล่อยให้คนอื่นเดือดร้อนไม่ได้ ให้เธอ 30%! จากนั้นข้าจะให้สหาย10%!"

อู๋เป่ยยิ้มและพูดว่า "ข้าจะไม่รับส่วนแบ่งนี้โดยเปล่าประโยชน์ เมื่อเงิน 500 ล้านหยวนของจัวคังโอนมา ข้าจะโอนให้เจ้า"

หลี่กว่างหลง พูดด้วยรอยยิ้ม: "ถ้าสหายลงทุน 500 ล้านหยวน ฉันจะให้หุ้นเจ้า 10% เจ้าจะได้ 20% ส่วนข้าจะได้ 50%"

อู๋เป่ย ไม่คัดค้าน รู้สึกว่าหลี่กว่างหลงรู้จักแบ่งหุ้นส่วนได้ดี และพูดว่า "เอาล่ะ ข้ารับประกันว่าเจ้าจะได้รับค่าใช้จ่ายคืนภายในหนึ่งปี"

หลังจากนั้นเขาก็จดใบสั่งยาและขั้นตอนการเตรียมและมอบให้หลี่กว่างหลงเก็บรักษา

ในตอนเย็นหลี่กว่างหลงเชิญอู๋เป่ยไปงานเลี้ยง และส่งคนไปเชิญหงหลิงและ กังจื่อ

เมื่อเห็นความงามของ หงหลิง แล้ว หลี่กว่างหลง ก็ตกใจและถามว่า "สหายผู้หญิงคนนี้คือใคร"

ก่อนทีอู่เป่ยจะตอบ หลงหลิง ก็พูดว่า "ข้าเป็นน้องสาวของเขา"

หลี่กว่างหลงยิ้มและพูดว่า "สหายเจ้ามีน้องสาวตั้งสงคนเลยเหรอ?"

อู๋เป่ย ชำเลืองมองหลงหลิงโดยไม่อธิบาย เพียงพูดว่า: "ชื่อของเธอคือหงหลิง"

หงหลิงไม่ได้สนใจ หลี่กว่างหลงมากนัก เธอเพียงแค่กินอาหารบนโต๊ะและจิบไวน์เล็กน้อย แต่เห็นได้ชัดว่าเธอไม่ชอบมัน และเธอก็ขมวดคิ้ว

หลังจากกินดื่มเสร็จแล้ว หงหลิงก็ถามว่า "เจ้าถูกพาตัวไป ทำไมพวกเขาถึงจับเจ้า"

อู๋เป่ยคิดในใจว่าเจ้าเพิ่งนึกได้เหรอ แล้วพูดว่า "ไม่มีอะไรแล้วแต่เจ้าล่ะ ต่อไปเจ้าจะทำอะไรต่อ"

หงหลิงเช็ดปาก: "ข้าจะไปทุกที่ที่เจ้าไป"

อู๋เป่ย มองที่เธอและพูดทันทีว่า "รำดาบให้ข้าดูหน่อย" เขาอยากเห็นทักษาะดาบของหงหลินมาตั้งนานแล้ว แต่เขายังไม่มีโอกาสจนถึงตอนนี้

หงหลิง ยืนขึ้นและเธอมองไปที่หลี่กว่างหลงและกังจื่อด้วยดวงตาที่สวยงามของเธอ: "ได้ ให้พวกเขาออกไป"

หลี่กว่างหลง ยืนขึ้นอย่างรวดเร็วและพูดว่า "ก็ได้ เราออกไปกันก่อน" จากนั้นเขาก็พาคังจื่อกลับไปที่ห้อง เนื่องจาหงหลิงเป็นน้องสาวของ อู๋เป่ยแน่นอนว่าเขาต้องให้หน้าบ้าง

ในลานเล็ก ๆ หงหลิงปลดดาบยาวออก และออร่าของเธอก็เปลี่ยนไปในทันที และเจตนาฆ่าที่รุนแรงก็เต็มไปด้วยทุกที่ ทำให้คนรู้สึกหวาดกลัว!