ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 146

ตอนที่ 146 ศัตรูร่วมมือกัน

นัชชายอมเชื่อซิ ถ้าไม่เชื่อเธอคงไม่ทำถึงขั้นนี้ ถึงแม้เขาไม่กลับทั้งคืนก็ไม่ได้ถามสักคำ รู้ว่าเขางานยุ่งกลัวว่าจะสร้างปัญหาให้เขา

แต่ตอนนี้เขาไม่มีแม้แต่คำที่จะอธิบายจะให้เธอเชื่อต่อไปยังไง?

เหมือนจะรู้ว่าเธอกำลังคิดอะไรผู้ชายก็อ้าปากพูดด้วยน้ำเสียงที่ทุ่มๆ “ไม่ใช่ไม่อยากจะบอกเธอ แค่ยังคิดไม่ได้ว่าจะพูดกับเธอยังไง”

นัชชาสูดหายใจเข้าลึกๆเสียงก็สั่น “นายพูดความจริงก็พอแล้ว”

เตชิตดูดบุหรี่แรงๆไม่รู้ว่าดูดแรงเกินไปหรือเพราะอะไรก็เริ่มไอ นัชชาฟังจนหัวใจจะเต้นออกกมาแล้วเห็นเขาทรมานเธอก็รีบไปเอาบุหรี่ในมือของเขามาบีบทิ้ง “ร่างกายไม่สบายก็ไม่ต้องดูดแล้ว ตอบคำถามของฉัน......มันยากขนาดนั้นเลยเหรอ?”

“ไม่ยาก”เขาตอบไวมาก สายตามองไปทางอื่นไม่ได้มองไปทางเธอ “ฉันแค่ไม่อยากจะให้เธอคิดมาก”

“แต่ตอนนี้ฉันคิดมากแล้ว”นัชชาก็ยังไม่เข้าใจเหตุผลที่เขาปกปิด “นายเคยเห็นฉันเป็นแฟนไหม?”

พอได้ยินแบบนี้ผู้ชายถึงจะหันหน้ามองมาทางเธอ “สำหรับฉันแล้วเธอสำคัญมากกว่าคำว่าแฟน”

“แล้วทำไมนายไม่ยอมบอกฉัน?มีเรื่องอะไรที่ฉันรู้ไม่ได้?”นัชชาไม่อยากจะบังคับเขา แต่ตอนนี้เธออยากที่จะไม่คิดมากจริงๆ

คำบางคำถ้าไม่พูดให้ชัดเจนต่อไปคงไม่มีโอกาสจะพูดอีก

ถึงแม้เธอไม่รู้ว่าเรื่องที่เตชิตปกปิดนั้นสำคัญมากขนาดไหนแต่อย่างน้อยก็รู้ว่าเรื่องนี้ไม่ธรรมดา

ใบหน้าอันหล่อเหลาของเขาโดนไฟส่องข้างนึงอีกข้างนึงอยู่ในความมืดมน “นัชชา ให้เวลาฉันหน่อยได้ไหม?รอฉันจัดการเสร็จฉันจะบอกกเธอแน่นอน”

นัชชาอ้าปากแล้วปิดปาก ในใจเต็มไปด้วยความเสียใจและผิดหวัง “เวลาหละนายต้องการนานเท่าไหร่?”

“ฉันไม่รู้”พูดจบเขาเหมือนจะรู้สึกตลกเหมือนกัน “ฉันจะทำให้เร็วที่สุด”

ในรถเข้าสู่ระยะเวลาเงียบ นัชชาไม่รู้ว่าจะตอบเขายังไง เธออยากจะให้เขาพูดทุกอย่างในตอนนี้ แต่......มองไปทางหน้าของผู้ชายที่มืดครึ้ม คำขอพวกนั้นก็พูดไม่ออกแล้ว

เงียบไปนานมาก มือของนัชชาที่อยู่ข้างๆกำแน่นแล้วปล่อย กำแน่นแล้วปล่อยซ้ำไปซ้ำมา ในใจของเธอลังเลมาก

สุดท้ายเธอก็ยอม

“ได้ ถ้านายยากที่จะพูดขนาดนี้ฉันก็ไม่บังคับนายแล้ว รอวันที่นายอยากจะพูดค่อยพูดกับฉัน”เธอพูดชิวๆแต่ความคิดที่แท้จริงนั้นไม่ใช่แบบนั้นในใจคือความเครียดที่ไม่มีทางคลี่คลาย

เตชิตมองไปทางนัยน์ตาของเธอที่ไม่มีความเชื่อใจมาแทน เหมือนมีมือมาบีบที่หัวใจของเขาและไม่มีคำไหนที่จะมาแก้ตัวได้เลย

เขาพยักหน้าสองครั้ง “ได้”

การพูดคุยที่แยกกันอย่างไม่มีความสุข สิ่งที่เตชิตปกปิดทั้งหมดนั้นเป็นการทำลายหัวใจสำหรับนัชชา จนกระทั่งวันที่สองอารมณ์ของเธอก็ไม่ดีขึ้น

หลังจากที่เลิกงาน ณัชชนม์โทรมาให้เธอกลับไปกินข้าว นัชชาไม่พร้อมที่จะไปเจอกับเตชิตด้วยก็เลยตกลงไป

หลังจากที่กินข้าวเสร็จก็นั่งอีกแป๊บ ณัชนม์เห็นเวลาก็ไม่เช้าแล้วก็เลยไล่เธอกลับบ้านกลัวว่าดึกจะไม่ปลอดภัย

แต่นัชชาไม่มีท่าทีที่จะกลับ กลัวว่าถ้านอนที่นี่แล้วณัชนม์จะคิดมากลังเลไปสักแป๊บก็ไปจากที่นี่

เธอนั่งรถกลับไปที่ไวโรจน์วิลล่า รถแท็กซี่จอดอยู่ตรงหน้าวิลล่า มองไปทางบ้านสามชั้นที่มืดมน ความคาดหวังในใจของนัชชาก็เริ่มเย็นลงไป

เธอใช้หางตามองไปทางปรัณ “ก่อนหน้านี้หมอบอกว่าร่างกายฉันฟื้นคืนดีมาก ไม่ต้องดูแลเป็นพิเศษ พวกเราหาที่ๆเป็นที่ส่วนตัวมารวมตัวกันหน่อย ไม่เกิดเรื่องอะไรขึ้นแน่นอน ร่างกายของฉันๆรู้ดี วางใจได้”

เธอตั้งใจใช้คำพูดของปรัณมาพูด ปรัณที่ได้ยินแบบนี้ก็หูตั้งเลยแถมยังพูดอะไรโต้ตอบไม่ได้

ตอนที่เขาพูดคำนี้เพราะสงสัยว่าทีนาร์แกล้ง แต่ใครจะรู้ว่าเธอจะใช้คำนี้มาใช้ตอนนี้?

เตชิตไม่ได้พูดอะไรแต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธ

ทีนาร์รู้แล้วว่าเขาเริ่มใจอ่อนก็เลยเข้าไปใกล้ๆเขาพูดด้วยน้ำเสียงที่น่าสงสาร “เตชิต ฉันมีความฝันแค่อันเดียวนายตกลงได้ไหม?ตอนนี้ฉันไม่เหมือนคนเลยฉันเหมือนผีแล้ว ฉันอยากจะออกไปด้านนอกจริงๆ ถือว่าฉันขอร้องนายนะไหม?”

เธอพูดขนาดนี้แล้วถ้าเตชิตยังปฏิเสธก็คงเย็นชาเกินไปแล้ว

อยู่ดีๆมือของทีนาร์ก็ล้วงเข้าไปในกระเป๋าไม่รู้ว่าหาอะไรอยู่ ตอนที่เธอเอาออกมาถึงจะรู้ว่าคือรูปของพ่อแม่ทีนาร์

“ฉันอยากไปดูที่นี่ด้วย นี่คือที่ๆแสดงรักของพ่อแม่ฉัน ไม่ว่าตอนนี้เป็นไงบ้าง ถ้าพวกเขารู้ว่าฉันไปคงจะดีใจมากแน่ๆเลย”

ปรัณเข้าใจแล้วว่าทำไมเตชิตถึงยึดอยู่กับอดีต ไม่ต้องพูดเรื่องอื่นแค่ทีนาร์มาพูดข้างหูบ่อยขนาดนี้เขาก็ไม่มีวันลืมแล้ว

ผู้หญิงคนนี้เห็นแก่ตัวมากเกินไป หน้ากลัวจริงๆ

สุดท้ายเตชิตก็ไม่ได้ปฏิเสธทีนาร์ ถึงแม้ไม่เต็มใจแต่ก็ตกลงตามที่ขอ

หลังจากที่เตชิตกับปรัณไป รอยยิ้มบนใบหน้าของทีนาร์หายไปหมดเธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วโทรไปหาเบอร์หนึ่ง......

“ฮัลโหล ปณิตาเหรอ?”