ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 148

ตอนที่ 148 แต่งตัวเหมือนคนแต่กลับทำเรื่องที่คนไม่ทำ

ในตอนที่วุ่นวายอยู่นัชชาพูดที่อยู่ไปผู้ชายก็มากระชากตัวเธอไม่หยุดก็เลยวางสายไป

จินต์รอตั้งนานไม่เห็นนัชชากลับมาก็เลยไปตามหาไม่คิดว่าจะเจอภาพแบบนี้

เธอวิ่งไปจับมือผู้ชายออก “ทำอะไร!”

เรื่องดีโดนขัดขวางผู้ชายกำลังจะโมโหแต่พอเห็นหน้าตาของจินต์คำหยาบคาบที่จะพูดกลายเป็นคำที่ล้อเล่น “ว้าวเพื่อนก็สวย?พอดีเลยมาด้วยกันซิ”

ผู้ชายยื่นมือมาแต่โดนจินต์ตบทิ้ง “ไสหัวไป!”

“เฮอะ ไป?เดี๋ยวจะให้พวกเธอเรียกพี่ชายๆ!”

พอเห็นสองคนนี้ลากไม่ไปผู้ชายเอียงตัวไปทำสายตาให้เพื่อน จากนั้นเพื่อนก็เดินมาดึงคนไปด้วย

เรื่องแบบนี้มีประจำในผับคนที่เมาอยู่ไม่สนใจหรอก

นัชชาเมาจะไม่รู้เรื่องอยู่แล้ว ตัวก็อ่อนจนไม่มีแรงเดินไปเดินมาก็เดิมตามเข้าไปในห้อง เธออ้าปากอยากจะกัดฝ่ายตรงข้ามแต่อยู่ดีๆข้างๆตัวเองมีลมพัดผ่านเห็นแต่เงาจางๆนั้นผู้ชายที่จับมือเธอก็โดนโยนลงไปบนพื้น

ผู้ชายไม่ทันได้ตั้งตัวแต่รู้สึกว่ากระเพาะปวดแสบมาก ทั้งตัวเหมือนมีหลุมดำมาดูดไขสันหลังเหมือนแตกหักไปแล้ว

เมื่อกี้ยังจีบสาวอย่างเท่ห์ๆ ตอนนี้ต้องงอตัวเหมือนหอยอยู่บนพื้น เขากำลังจะเงยหน้าดูว่าเป็นใคร วินาทีที่เห็นเขาตกใจจนปัสสาวะจะไหลออกมาอยู่แล้ว

“คุณ คุณเตชิด?”

ดีที่ยังรู้ว่าเขาคือใคร

“นายแตะต้องตัวเธอ?”เตชิตเอ่ยปากพูด แค่ไม่กี่คำทำให้ผู้ชายตกใจจนจะตายแล้ว

เธอเปลี่ยนจากที่นอนอยู่บนพื้นเป็นนั่งขึ้นมา “ไม่ๆ ฉันไม่......อ้า!”

ไม่รอเขาพูดเสร็จเตชิตก็ไปชกที่หน้าเขาแล้ว หมัดของเขาหนักมากตอนที่ลงไปได้ยินเสียงที่คางของผู้ชายแตก

เพลงในผับไม่ได้หยุดแต่ลูกค้าข้างๆเริ่มวิพากษ์วิจารณ์กันแล้ว ผู้จัดการกับ รปภไม่กล้าขยับ ไม่ใช่ไม่อยากจะห้ามแต่เป็นเพราะ......ไม่กล้า

เตชิตคือใคร แค่ถามคนในเมืองJไม่มีใครไม่รู้ ยิ่งพวกสถานที่พวกผับ พวกงานที่ไม่สะอาดบริสุทธิ์เจ้านายจะกำชับว่าไม่รู้จักใครก็ได้แต่ต้องรู้จักคนๆนี้

ถึงแม้เขาจะแกที่นี่ทิ้งเจ้านายก็คงไม่กล้าจะออกมาพูดอะไร

เตชิตชกไม่หยุดเหมือนอยากจะชกเขาให้แบน เลือดไหลออกจาปากและจมูกของผู้ชายไม่หยุดสุดท้ายเป็นลมสลบไปเตชิตถึงจะหยุด

ในโลกของผู้ใหญ่ วัดกันที่สมองเขาไม่ชอบพวกเรื่องลงมือมากที่สุดแล้วนี่เป็นครั้งแรกที่เขาทำแบบนี้

เขาอุ้มนัชชาไว้ในอ้อมกอดควบคุมตัวเองไม่ได้เลย

ผ้าเช็ดมือสีเนื้อเช็ดที่ฝ่ามือเบาๆแตกต่างจากเมื่อกี้คนละคนเลย

นัชชาอึ้งไปเลย แอลกอฮอล์ทำให้เธอรับรู้อะไรช้ายืนอยู่ข้างๆไม่รู้จะทำอะไร

คนรอบๆที่ดูอยู่ก็แอบสงสารนัชชา แต่เห็นผู้ชายก้มตัวลงไปไม่พูดอะไรแล้วอุ้มผู้หญิงขึ้นมา ถึงแม้จะทำทุกอย่างๆรวดเร็วก็ยังไปอุ้มที่คอของเธออย่างอ่อนโยนทำให้ผู้หญิงที่อยู่รอบข้างอิจฉากันไปหมด

จินต์ยังเดินเองได้อยู่ก็เลยเดินตามหลังออกจากผับ หลังจากที่ออกไปก็เห็นเตชิตเอาตัวนัชชาเข้าไปในรถก็เลยรีบวิ่งไปแต่ขาไม่เชื่อฟังเลยเดินไปถึงครึ่งก็ล้มลงไป......

จินต์ด่าเสร็จก็หันหลังไปไม่ได้หยุดลงเลยแม้แต่วิเดียว ถึงแม้เธออยากจะเดินเร็วแต่ร่างกายไม่เชื่อฟังเธอเลย

ธนัทส่ายหัว กลัวว่าเธอจะเกิดอุบัติเหตุก็เลยขับรถเดินตามหลังเธอช้าๆแถมยังตั้งใจเปิดไฟสูงส่องไปทางเธอ

จินต์พยายามมองข้ามคนและรถที่อยู่ด้านหลังแต่ไฟนั้นส่องจนตาเธอปวดไปหมด พอทนไม่ไหวก็เลยเดินไปทุบกระจกรถของผู้ชาย

“ก๊อกๆๆๆ”เสียงดังมากแค่ฟังเสียงก็รู้แล้วว่าเธอนั้นโมโหมากขนาดไหน

ธนัทนั่งดูหน้าของเธอที่เต็มไปด้วยความโกรธในรถเขารู้สึกอยากจะหัวเราะ ลดกระจกรถช้าๆรอยยิ้มบนใบหน้าหายไปแล้ว “ทำอะไร?”

“ฉันทำอะไร?!”จินต์รู้สึกตลก “เปิดไฟสูงส่องฉันหมายความว่าไง?”

ธนัทมองไปทางผู้หญิงอย่างจริงจังเป็นครั้งแรก ตาคู่นั้นที่เต็มไปด้วยความฉลาดที่ความรู้สึกที่มีความสุขมาแทนที่ “หมายความว่าให้เธอขึ้นรถ”

……

เตชิตไม่ได้ขับแต่เป็นการซิ่งรถ ระยะทางที่ชั่วโมงกว่าๆเขาขับจนเหลือแค่สี่สิบนาที รถจอดอยู่ในบ้านผู้ชายเอาเข็มขัดนิรภัยออกแล้วลงจากรถอ้อมไปอีกทางหนึ่งเปิดประตูแล้วกระชากผู้หญิงออกมา

นัชชาใส่ร้องเท้าส้นสูงตามเขาไม่ทันตอนที่เดินจากรถมาในบ้านแทบจะเป็นเขาลากเธอเข้ามา

พรึบไฟในห้องเปิดทุกดวง ทำให้บ้านสว่างขึ้นมาทันที นัชชายังไม่คุ้นชินกับความสว่างคางของเธอก็โดนเตชิตจับแน่นๆ เขาโกรธเกินไปก็เลยไม่ทันควบคุมแรงทำให้คางของเธอมีเส้นสีแดงเข้มๆสองเส้น

นัชชาผลักเขาไปสองสามทีแต่พฤติกรรมแบบนี้เหมือนเอาน้ำมันมาราดบนไฟ

เตชิตมองไปทางตาของเธอที่ดูเบลอๆ ดมกลิ่นเบียร์ที่มาจากตัวเธอ ตาเยือกเย็นไปหมด “อธิบายหน่อยว่าเธอไปอยู่ที่นั่นได้ไง?”