ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 150
ตอนที่ 150 เรื่องราวหลังเมา
ตอนเช้าวันที่สอง นัชชาไม่ได้ตื่นเพราะนาฬิกาปลุกแต่ตื่นเพราะร่างกายเมื่อยเกินไปเรื่องแรกที่ทำก็คือดูว่าผู้ชายที่อยู่ข้างๆอยู่ไหม
เป็นอย่างที่คิดเขาไม่อยู่
ก่อนหน้านี้ทำโอทีกลับดึก เมาไม่กลับตอนนี้ดีแล้วตอนเช้าตื่นมาคนก็ไม่เจอ
นัชชาหัวเราะเยาะเย้ยตัวเอง ไม่รู้ว่าจะไปสู้หน้าเขายังไง ตอนนี้เธอเริ่มคุ้นชินกับการใช้ชีวิตที่ไม่เจอเขาแล้ว
เมื่อวานเมาเกินไปแล้ว แต่ก็มีภาพแทรกๆเข้ามาเล็กน้อยรวมไปถึงภาพที่เขารับมาจากผับ
นั่งนิ่งๆสักแป๊บ ลุกขึ้น ใส่รองเท้า เดินเข้าไปในห้องอาบน้ำ ในนั้นยังมีเสื้อผ้าของเธอแค่ดูก็รู้แล้วว่าเมื่อคืนรุนแรงมากขนาดไหน เขาแทบจะเอาตัวเองสิ่งเข้าไปในร่างของตัวเองแต่ในใจของเธอไม่ยอม แต่ทั้งสองคนรู้จักกันมากเกินไปแล้วการกระทำเล็กๆน้อยๆก็รู้แล้วว่าฝ่ายตรงข้ามคิดอะไรอยู่จนเธอเสียความเป็นตัวเองไป
ยืนอยู่ตรงหน้ากระจกนัชชาเปิดเสื้อคลุม บนร่างกายเต็มไปด้วยรอยจูบ ช้ำๆแดงๆดูแล้วน่ากลัวไปหมด
หลังจากที่ทั้งสองอยู่ด้วยกันอย่างทางการเขาน้อยครั้งที่จะรุนแรงแบบนี้ ถึงแม้จะเป็นเรื่องบนเตียงเขาก็แคร์ความรู้สึกของตัวเอง เมื่อคืนเขาเสียสติไปแล้วจริงๆ
นัชชาไม่กล้าดูต่อกลัวว่าตัวเองจะเสียสติเช่นกัน หันหลังถอดเสื้อคลุมแล้วไปอาบน้ำอุ่นๆ
หลังจากที่อาบเสร็จร่างกายกลับไม่ได้สดชื่นเธอรู้สึกเครียดสมองก็มึนๆ เธอชงข้าวโอ็ตแล้วนั่งรถไปที่บริษัทโชคดีที่ไม่ได้มาสาย
หลังจากที่เลิกการประชุมตอนเช้าก็ได้รับสายจากจินต์ “นัชชาเธอเป็นไงบ้าง”
เสียงของเธอแหบๆรู้ว่าเธอพึ่งตื่น
นัชชาเดินไปทาง ทางเดินหนีไฟ “ไม่เป็นไร เธอเป็นไงบ้าง เมื่อคืนนอนที่ไหน”
จินต์เงียบไปสักแป๊บ “ฉันอยู่ที่โรงแรม”
ทั้งสองคนรู้จักกันดีเกินไปแล้ว แค่คำสั้นๆก็ฟังออกแล้วว่าผิดปกติ นัชชาไปขมวดที่คิ้ว “เมื่อคืนเธอคงไม่เป็นอะไรมั้ง?”
“ไม่เป็นอะไรๆ ฉันจะเป็นอะไรไปได้......”จินต์ตั้งใจพูดดังๆ แต่ก็ปกปิดความผิดปกติไม่ได้
น้ำเสียงของนัชชาต่ำๆ “เมื่อคืนเธอไปโรงแรมยังไง ใครไปรับเธอ?”
พูดถึงจุดๆนี้แล้วจินต์อยากจะปกปิดก็คงยาก ด้วยความสัมพันธ์ของเตชิตกับธนัทสักวันนัชชาก็คงจะรู้
จินต์เล่าเรื่องราวทั้งหมดให้เธอฟัง “หลังจากที่ไปถึงโรงแรม เธอก็รู้ว่าฉันเมา ฉันสติก็ไม่ค่อยมีรายละเอียดเป็นยังไงฉันก็ลืมแล้ว ฉันจำได้เขาเอง สุดท้ายพวกเรามานอนกันได้ไง......ฉันลืมแล้วจริงๆ”
หนังตานัชชากระตุก นึกถึงหน้าของธนัทที่ใสๆกับหน้าของจินต์เธอรู้สึกว่าสมองตัวเองไม่พอใช้
ครึ่งวันถึงจะพูดว่า “พวกเธอ......นอนแล้ว?”
อีกทางของโทรศัพท์ จินต์นอนอยู่บนเตียงมองไปทางเสื้อผ้าที่ยุ่งเหยิง ไปเกาที่ผมแรงๆแล้วตอบเบาๆว่า “อื่ม”
“......”นัชชาพูดไม่ออกเลย “เธอรู้ไหมว่าเธอนี่คือก่อเรื่องหลังเมา?”
“อื่ม”
“แล้วเธอทำยังไง?”
“......”ทีนี้เปลี่ยนเป็นจินต์ไม่รู้จะตอบไงแล้ว
เธอเองก็ตกใจไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไง ตอนเช้าตื่นมานึกได้ทุกอย่างเธออยากจะบ้าตายอยู่แล้ว เธอไปนอนกับผู้ชายที่เธอด่าทุกวัน!
พอธนัทได้ยินแบบนี้ก็รู้เลย เมื่อคืนเช้ากับจินต์......
“เวลาทำงานเรื่องส่วนตัวพูดหลังเลิกงาน”ไม่รอทั้งสองตอบน้ำเสียงที่เย็นชาก็ทักเข้ามา
นัชชากำหมัดแล้วปล่อย “คุณเตชิตรู้ได้ไงว่าเป็นเรื่องส่วนตัวถ้าเป็นเรื่องงานหละ?”.
“เรื่องงานก็คุยที่นี่ไม่ได้”เขาวางเอกสารบนมือลงแล้วมองไปทางเธอ “เธอกำลังข้ามชั้นรายงาน”
ข้ามชั้นรายงาน
คำพวกนี้เหมือนประชดประชันเธอ “ตุณเตชิตแยกแยะชัดเจนจริงๆนะคะ”
ผู้ชายไม่ได้พูดอะไรขาทั้งสองทับกันแล้วนั่งอยู่ที่เดิม ทั้งๆที่เธอยืนอยู่แต่กลับรู้สึกว่าเขากำลังมองตัวเองจากด้านบนและตัวเองก็น้อยเท่าเม็ดทราย
ธนัทเห็นการเริ่มไม่ดีรีบพูดว่า “นัชชามีไรเธอก็พูดมาเลย เตชิตก็ไม่ใช่คนนอกที่ไหน เธอก็ไม่ต้องเรียกฉันคุณธนัทเรียกเหมือนปกติก็พอแล้ว”
ถ้าเป็นเรื่องอื่นนัชชาจะไม่เลือกพูดเวลานี้แน่นอน แต่เรื่องนี้เกี่ยวกับจินต์เธอไม่อยากจะถ่วงจริงๆ
“พี่ธนัท เมื่อคืนพี่กับจินต์เกิดอะไรขึ้น?”
“ไม่ได้เกิดอะไรขึ้น เป็นแบบที่จินต์พูดกับเธอเลย”ธนัทตอบเร็วยิ่งกว่าที่เธอคิดไว้
นัชชากัดริมฝีปากแล้วปล่อย น้ำเสียงลังเลมาก “แล้วพี่ชอบจินต์หรือแค่เรื่อง......บังเอิญ?”
“บังเอิญ”ธนัทไม่คิดแล้วตอบทำให้ความคาดหวังทั้งหมดนั้นแตกสลายไปหมด
หน้าตาที่นิ่งเฉยของเขาเหมือนกำลังบอกว่าเรื่องราวเมื่อคืนแค่บังเอิญไม่เกี่ยวกับความรักเลยแม้แต่น้อย
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ยั่วรักทนายคนโหด
แจ้งความแม่มเลยค่ะ ลักพาตัว ทำร้ายร่างกาย งงนะ พระเอกนางเอกไม่มีใครด่าเลยว่าทำไมพาเด็กมาโดยไม่ขอก่อน...