ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 195

ตอนที่ 195 ขนมปีใหม่

นัชชาเงียบไปสักแป๊บถึงจะพูด “อาจจะเป็นฉันไม่มั่นใจกับตัวเองมั้ง”

พูดจบเธอก็รีบพูดต่อว่า “ไม่พูดอาการของทีนาร์ คนในบ้านนายยังยอมรับฉันเลย ความเห็นของคนภายนอกและยังมีปัญหามากมายที่กีดขวางพวกเราไว้”

ถึงแม้สิ่งกีดขวางพวกนั้นจะมองไม่เห็นแต่คอยกดดันนัชชาอยู่ตลอดเวลา

เธอไม่มีความมั่นใจในตัวเองหรือแม้กระทั่งเธอเองก็รู้สึกว่าตัวเองไม่เหมาะสมกับเตชิต

ผู้ชายคนนี้เพอร์เฟคมากยิ่งอยู่กับเขานานจะยิ่งรู้สึกความจริงจังในใจของเขา สิ่งนี้คือสิ่งที่จะพบหาน้อยในผู้คนสำเร็จอื่น

“อย่าคิดไปเอง”เตชิตรู้ว่าเธอมีแรงกดดันแต่ไม่คิดว่าเธอจะกดดันมากขนาดนี้ “ฉันไม่ใช่คนรุ่นสอง ฉันมีสิทธิ์ที่จะตัดสินชีวิตตัวเองและมีความสามารถพอที่จะดูแลคนที่จะใช้ชีวิตที่เหลือกับฉัน ทีนาร์กับคนในบ้านไม่ใช่ปัญหา เธอคือคนที่สำคัญที่สุดเข้าใจไหม?”

คำพูดแบบนี้เขาเคยพูดกับเธอแล้ว แต่ก็เพราะแบบนี้นัชชาก็เลยรู้สึกกดดันมากกว่าเดิม เธอไม่อยากเพราะตัวเองทำให้เตชิตลำบากใจ ไม่อยากให้เขาทะเลาะกับคนในบ้าน เธอเริ่มคิดว่าสองคนในบ้านของเตชิตรู้ตัวตนของทีนาร์แล้วด้วยแถมยัง......

นัชชาส่ายหัวไม่อยากคิดต่อ

“นัชชา?”เห็นเธอใจลอยเตชิตเรียกชื่อเบาๆ

นัชชาได้สติกลับแล้วยิ้มบาน “ไม่เป็นไร อาจจะเป็นเพราะว่าฉันรักนายมากขึ้นเรื่อยๆก็เลยคิดมากมั้ง นายวางใจได้ฉันจะเคลียร์อารมณ์ตัวเองให้ได้”

เตชิตมองไปทางตาของเธอที่หลบๆ รู้ว่าในใจของเธอก็ยังคงกังวลอยู่แต่ก็ไม่อยากจะบีบคั้นเธอ ฝ่ามือไปจับที่หน้าข้างของเธอ “ไม่มีความสุขก็บอกฉันนะ หือ?”

“อืมฉันรู้แล้ว”

“และ”เขาย่อตัวลงมาสบตากับเธอ นัยน์ตาเต็มไปด้วยความมั่นใจแล้วตอบคำถามที่เธอถามเมื่อกี้ “พวกเราไม่มีทางแยกกัน”

เขาคิดไม่ออกว่านอกจากรักนัชชาเขาจะไปรักใครอีก สำหรับเขาแล้วความรักคือสิ่งที่หวังได้อย่างเดียว ถึงขั้นที่แค่เธออยากได้เขาก็จะให้ทุกอย่าง ถึงแม้เขาอยากจะเอารักไปให้คนอื่นก็ไม่มีแล้ว

เขาเอาตัวของตัวเองพนันที่ตัวเธอหมดแล้ว ความรู้สึกที่ถูกเชื่อมั่นเขาต้องการมากๆ

สายตาของเขาร้อนแรงเกินไป นัชชาไม่อยากจะรู้สึกคงไม่ได้ ทุกคำพูดของเขามากระทบที่หัวใจทุกครั้ง

ตาของนัชชาเริ่มแดงพิงอยู่ในอ้อมกอดของผู้ชายเป็นแบบนี้ไปเรื่อยๆเถอะ เขาทำเพื่อตัวเองมามากแล้วเธอก็ต้องเข้มแข็งหน่อย

……

เวลาผ่านไปวันๆหลังจากที่ทะเลาะกันเพราะเรื่องเสื้อทีนาร์ก็คุยกับนัชชาดีขึ้นเยอะเลย ไม่ทำเรื่องที่ทำให้รู้สึกรังเกียจอีกบางทีก็ประจบนัชชา ถ้าไม่ใช่เรื่องที่เกินไปนัชชาก็จะทนไว้

แต่ดีที่เวลาผ่านไปได้อาการของเธอก็ไม่ได้แย่ลงและไม่มีอาการที่ทำร้ายตัวเองอีก จอร์จบอกว่าครอบครัวให้ความอบอุ่นกับเธอ จะใช่หรือไม่ใช่ยังไม่มีคำตอบที่แน่ชัดแค่บอกว่าได้ผลดี

ใกล้จะถึงปีใหม่แล้ว งานในบริษัทก็เยอะแม้กระทั่งนัชชาก็ต้องทำโอที เตชิตยิ่งไม่ต้องพูดถึง24ชั่วโมงมีอยู่ครึ่งวันทำงานอยู่นอนก็5ถึง6ชั่วโมง ทำให้ซูบผอมลงไปเยอะเลย

เห็นบ้านคนอื่นเริ่มตกแต่งบ้านกันแล้วนัชชาก็อดที่จะแต่งไม่ได้ โชคดีที่ณัชชานม์หยุดงานชวนเธอออกมาซื้อของด้วยกันเธอก็ไม่อยากจะอยู่กับทีนาร์สองคนในบ้านก็เลยตกลง

ทั้งสองไปซื้อของแถวบ้าน ต้องการอะไรก็มีหมด อีกครึ่งเดือนจะเป็นปีใหม่แล้วมองไปรอบๆก็เต็มไปด้วยสีแดง

ณัชชานม์กับเมทนีใช้ชีวิตอยู่ระแวกนี้มานานสนิทกับแม่ค้าแถวนี้กันหมด พึ่งเดินเข้าไปในร้านได้ยินแม่ค้าพูดว่า “ว๊าย ไม่เจอตั้งนาน นี่คือลูกสาวของเธอเหรอ?สวยเหมือนเดิมเลยนะ!”

นัชชาโดนชมจนไม่รู้จะทำตัวยังไง แล้วรีบเดินไปเลือกของที่จะซื้อ

“แม่ไม่โง่หรอก แม่ฉลาดที่สุดในโลกไม่มีใครสู้ได้แล้ว ดังนั้นคุณณัชชานม์คุณปล่อยฉันได้ยัง?”

“เอ๊ เด็กนี่!”ณัชชานม์ไปตบมือของนัชชาที่ควงแขนเธออยู่ “ทำไมฉันจะปล่อยเธอไปไม่ได้ เรื่องนี้เธอไม่ควรบอกคนในบ้านก่อนเหรอ?”

“โอ๊ยแม่”นัชชาก้มตัวลงเอาหัวไปถูที่ไหล่ของเธอแล้วงอแงเหมือนแมวว่า “รอมีโอกาสหนูพามาให้ดูได้ไหม?”

“เธอพูดจริง?”

“ฉันจะสร้างเรื่องหรือไง?”

“งั้นก็ได้”ครั้งนี้ณัชชานม์วางใจแล้ว “เธอนี่ ก่อนหน้านี้ทะเลาะกับดวิษแรงเกินไป ตอนนี้ยุ่งกับเด็กนี่อย่างไม่ชัดเจน ฉันกับพ่อเธอกลัวเธอเสียเปรียบ แต่เรื่องนี้เธอก็ต้องเป็นคนดูเอง ถ้าเธอโอเคค่อยมาคุยกับแม่ก็ได้”

นัชชาฟังแล้วซึ้งมาก ช่วงนี้การเปลี่ยนแปลงของทั้งสองก็เยอะมาก ก่อนหน้านี้ณัชชานม์ชอบแทรกเข้ามาในเรื่องความรักของเธอ แต่ตอนนี้ทั้งสองเคารพการตัดสินใจของเธอมาก

“แม่......”เสียงของนัชชาเหมือนจะร้องไห้อยู่แล้ว

ณัชชานม์มองไปทางอื่นแล้วตบมือเธอเบาๆ “พอแล้ว จะปีใหม่แล้วดีใจหน่อย ไป ไปซื้อของกันต่อ”

พอซื้อเสร็จทั้งหมด ตอนที่กลับถึงบ้านก็13นาฬิกาแล้ว เมทนีทำปลารอที่บ้านตั้งนานแล้ว พอเห็นพวกเธอทั้งสองกลับมาก็รีบไปช่วยยกของแล้วเอาไปเก็บ

นัชชากำลังจะช่วยถือ โทรศัพท์ในกระเป๋าก็ดังขึ้นพอเอาออกมา เตชิตเป็นคนโทรมาเอง

เธอมองไปทางห้องครัวเห็นณัชชนม์กำลังคุยกับเมทนีอยู่ก็เลยแอบเข้าไปในห้องแล้วรับสายเบาๆ “ฮัลโหล?”

“เที่ยวเสร็จแล้วเหรอ?”เสียงของผู้ชายที่ไพเราะดังขึ้นในโทรศัพท์เสียงที่ทุ่มๆเป็นเสน่ห์ของเตชิต ทำให้อยากจะเข้าใกล้กับ โทรศัพท์มากเหลือเกิน