ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 281

ตอนที่281ตอนนี้เสียใจภายหลังยังทัน

ได้ยินคำตอบนี้นัชชาตะลึงไปพักนึงเดิมทีหน้าซีดๆตอนนี้ก็ใกล้จะโปร่งแสงอยู่แล้วเธอคิดในใจไปแล้วครั้งนึงว่าไอร์แลนด์อังกฤษสำหรับเธอแล้วคือเมืองที่อยู่ห่างไกลมาก

ไกลจากที่นี่อาจจะถึงหมื่นกิโลเมตรได้

ชนุดมสังเกตทุกอารมณ์ความรู้สึกที่แสดงออกบนใบหน้าของเธออย่างละเอียดกระทั่งรายละเอียดเล็กน้อยก็ล้วนไม่ปล่อยให้ผ่านไป“เสียดายทำไมกัน？ถ้าหากว่าตอนนี้อยากกลับไปก็ยังทันเครื่องบินยังอยู่ภายในประเทศZ”

นัชชาไม่พูดอะไรแต่เหม่อมองไปข้างหน้าสายตาล่องลอยไร้จุดหมายลืมตัวอยู่นิดๆ

พูดว่าจากไปพูดว่าต้องการไปพูดว่าจะทิ้งทุกอย่างทั้งหมดมันล้วนเป็นการหลอกลวงคนอื่นทั้งเพความรู้สึกในหนึ่งปีผ่านอะไรมาบ้างมีเพียงเธอเองที่รับรู้ได้ความรู้สึกของเธอและเตชิตได้ถูกจดจำไว้ในส่วนลึกของหัวใจมากมายขนาดนั้นทั้งหมดล้วนประทับอยู่ในสมองทั้งสิ้นแต่ทว่านัชชานำมือวางไปบนหน้าท้องภายในนี้กำลังก่อเกิดชีวิตใหม่ขึ้นมาอาจจะเป็นหญิงหรือชายก็ได้

ภายในห้องผู้โดยสารบนเครื่องบินชั่วขณะหนึ่งก็ปราศจากเสียงใดใดบรรยากาศกลับไม่รู้สึกถึงความสบายใจชีวิตที่ประสบกับเหตุการณ์อันตรายมามากมายไม่ง่ายเลยที่จะหนีออกมาได้ทั้งหมดล้วนต้องเผชิญหน้ากับความหวาดกลัวที่ไม่รู้ที่มาที่ไป

เวลานี้ทันใดนั้นประตูห้องผู้โดยสารก็เปิดออกเงาดำทอดยาวเดินเข้ามานัชชาหันไปดูคนๆนั้นแบบระแวดระวังตัวไม่ได้รู้จักมักคุ้นคนแปลกหน้านั้นแต่เค้าคือชายหนุ่มที่อยู่บนรถคุ้มกันนำส่งที่ช่วยเธอหนีออกมา

มองหน้านี้อีกครั้งนัชชาอดไม่ได้ที่จะประหลาดใจขึ้นมา“นายมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร？”

หลังจากพูดจบเธอก็หันหน้าไปทางชนุดมกรอกตามองสองคนนี้สลับกันไปมาเริ่มเข้าใจขึ้นมาในทันทีว่าชายคนนี้น่าจะมีความสัมพันธ์ที่ค่อนข้างสนิทชิดเชื้อกับชนุดม

จริงอย่างที่คิดชายหนุ่มเปลี่ยนสีหน้าที่เคร่งขรึมก่อนหน้านั้นพยักหน้าหันมาทางเธอ“สวัสดีคุณหนูนัชชาเจอกันอีกแล้วนะครับ”

เนื่องจากประสบการณ์ที่ผ่านมาและเคราะห์กรรมที่ประสบก่อนหน้าการพบเจอชายคนนี้อีกครั้งภายในใจของนัชชากลับไม่ค่อยสบายใจรู้สึกเป็นกังวลมากจนฝ่ามือมีเหงื่อไหลเย็นซึมออกมาแต่ทว่าเมื่อนึกถึงตรงนี้ตอนตกน้ำเขาก็ปกป้องเธอเอาไว้จึงถามไปประโยคหนึ่งว่า“นาย……ไม่เป็นอะไรใช่ไหม？”

“คุณหนูนัชชาคิดมากแล้วครับผมสบายดี”

นัชชาพยักหน้าไม่รู้จะพูดอะไรมากไปกว่านี้“งั้นก็ดีแล้วล่ะขอบคุณนายแล้วกัน”

ได้ยินเธอพูดประโยคนี้ชนุดมหัวเราะตัวงอ“ช่วยเธอไว้ตั้งหลายครั้งไม่เคยได้ยินเธอพูดขอบคุณฉันเลย”

นัชชาเปิดตามองอย่างเงียบๆทำเป็นไม่ได้ยิน

ชนุดมก็ไม่ได้ยั่วเย้าเธออีกต่อไปเดินไปข้างกายชายหนุ่มตบลงไปบนบ่าของเค้าในที่สุดก็แนะนำอย่างเป็นทางการ“จิรัฏฐ์ชาวมาเลเซียเชื้อสายจีนบอดี้การ์ดข้างกายของฉัน”

นัชชารู้ชัดเจนดีมิน่าชนุดมถึงวางใจให้เขาช่วยชีวิตเธอไว้เดิมทีสำหรับเค้าเองก็คือคนที่สามารถฝากชีวิตระหว่างความเป็นความตายไว้ได้

เธออดไม่ได้ที่จะคิดไปถึงเมื่อตอนอยู่ในรถคุ้มกันนำส่งจิรัฏฐ์พูดแทนชนุดมถอนหายใจพร้อมพูดมาประโยคหนึ่ง“คุณมีบอร์ดี้การ์ดที่ดีที่สุด”

ชนุดมเมื่อเผชิญกับสิ่งซึ่งควรยอมรับก็ไม่มีความลังเล“เป็นความเป็นจริง”

“คุณชายชนุดมเครื่องบินบินตรงไปไอร์แลนด์ไหมครับ？”จิรัฏฐ์มานี่เพราะมีเรื่องต้องการถาม

ชนุดมหันหน้าไปทางนัชชาเขาถือโอกาสหยิบเสื้อขนแกะแคชเมียร์อันเลอค่าคลุมลงบนร่างกายที่ผ่ายผอมและอ่อนแอของหญิงสาว“อยากไปไหมคิดดูดีๆหรือยัง？”

นัชชาก้มหน้าอยากที่จะจากไปความรู้สึกขมขื่นยิ่งประเดประดังกลอกกลิ้งอยู่บนระหว่างจมูกเธอกลั้นน้ำตาที่คลอเบ้า“ฉันไม่เสียใจภายหลังหรอก”

พูดอย่างชัดเจนแล้วเธอไม่มีทางหนีทีไล่ที่จะต้องเสียใจภายหลังในเมื่อเลือกแล้วที่จะหนีออกมาจากรถคันนั้นเมื่อมาถึงขนาดนี้แล้วเธอล้วนไม่ยอมหวนกลับไปอีกครั้งแน่

“บินตรงไปไอร์แลนด์”

“ครับ”จิรัฏฐ์พยักหน้าเล็กน้อยด้วยความนอบน้อมครั้นแล้วก็ถอยออกไปจากห้องผู้โดยสาร

ชนุดมมองเห็นใบหน้าที่เคร่งเครียดนั้นฉีกริมฝีปากยั่วเย้านิ้วมือเรียวยาวดูดีนั้นหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาจากกระเป๋ายื่นให้“ในเมื่อฉันรับปากเธอแล้วก็ต้องทำให้ได้ฉันเป็นคนที่รักษาคำพูดคนนึงมิฉะนั้นแล้วตอนนี้เธอก็คงไม่ได้มานั่งอยู่ตรงนี้หรอก”

พูดมาถึงตรงนี้คำพูดของเขาที่ถ่ายทอดออกไปช่างบาดลึก“แต่ว่าเธอก็รับปากฉันสักเรื่องหนึ่งสิ”

นัชชาตะลึงไปพักหนึ่งเชื่อมสัมพันธ์ติดต่อกันมายาวนานทั้งเจตนาและไม่ได้เจตนากับชนุดมแต่ว่าเมื่อได้ยินเขาพูดว่ามีเรื่องขอร้องอยากให้เธอทำ

อดไม่ได้ที่จะประหลาดใจ“อะไร？”

บนขนตาเธอยังมีหยดน้ำแวววาวเกาะอยู่ซึ่งยังไม่ได้ร่วงลงมายื่นผ้าเช็ดหน้าออกไปเธอกลับไม่รับมันไว้ชนุดมหลุบตาลงต่ำถือผ้าเช็ดหน้ายัดเข้าไปในมือของเธอ“นับจากวันนี้เป็นต้นไปลืมเรื่องราวทั้งหมดที่นี่ทั้งคนและเหตุการณ์ต่างๆลืมมันไปให้หมดเธอกับเตชิตไม่ได้มีความสัมพันธ์ใดใดต่อกันอีกแล้ว”

หัวใจของนัชชาคล้ายกับว่าทันใดนั้นมีหมัดฮุกพุ่งเข้าใส่เป็นความเจ็บปวดที่กลัดกลุ้มในใจเธอหันหน้าไปดึงที่บังแสงลงมานี่มันเวลาดึกแล้วเดิมทีก็มองไม่เห็นแสงข้างนอกอยู่แล้วแสงไฟบนพื้นดินที่สลัวๆส่องสะท้อนเข้าไปภายในตาเธอ

เธอเป็นอย่างนี้‘ตายแล้ว’ก็ไม่รู้ว่าเตชิตจะมีปฏิกิริยาอย่างไรเขาน่าจะเจ็บปวดมาก

นัชชาไม่กล้าคิดคิดไปแล้วน้ำตาก็จะไหลออกมาเสียให้ได้

ชนุดมมองเห็นแวบหนึ่งว่าหางตาของเธอแดงระเรื่อขึ้นมาความเป็นจริงแล้วมองไม่เห็นว่าเธอจะมีอาการร้องไห้สะอึกสะอื้น

นัชชาสูดหายใจลึกอาเจียนอย่างหนักออกมาหนทางต่อจากนี้ยังอีกยาวไกลถนนหนทางที่มีอันตรายกีดขวางไว้เธอจำเป็นต้องขจัดมันออกไปให้ได้ถ้าหากว่าไม่สามารถจะทำได้ก็จำเป็นต้องทำมันให้ได้

เธอต้องกระตุ้นตัวเองให้กระฉับกระเฉงขึ้นมาและไม่ว่าต้องกอดความรู้สึกโศกเศร้าเสียใจที่เหลวแหลกเอาไว้ก็ตาม

“ทำมันได้”