ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 425

ตอนที่425เรียกฉันว่าเมียสิ

ในขณะที่ธีมนต์ตื่นขึ้นมาอีกครั้งเขาพยุงตัวลุกขึ้นท่ามกลางความมืดมิดและรกรุงรังรอบๆตัวมือและเท้าถูกพันธนาการด้วยเชือกไนล่อนเส้นใหญ่ขนาดนิ้วมือสามนิ้วปากก็ถูกปิดแน่นด้วยกระดาษกาวเหนียวๆเพราะถูกผูกมัดเป็นเวลานานมือก็ถูกไพล่ไว้ด้านหลังทำให้เลือดไหลเวียนไม่สะดวกจึงมีอาการปวดและชา

โชคยังดีที่ดวงตาของเขาไม่ถูกปิดทำให้เขามองเห็นสภาพแวดล้อมของที่นี่

มันคือห้องๆหนึ่งที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อนก้อนอิฐสีแดงเข้มเรียงซ้อนต่อกันขึ้นมาตรงกลางแซมด้วยของสีเทาเข้มซึ่งเขาไม่รู้ว่าคืออะไรด้านนอกมีแสงไฟสลัวๆลอดเข้ามาให้ความรู้สึกน่ากลัวไม่น้อย

ต่อให้ธีมนต์จะเก่งมากแค่ไหนแต่ยังไงเขาก็เป็นแค่เด็กน้อยวัยห้าขวบเมื่อตกอยู่ในสภาวะที่คับขันและอันตรายแบบนี้ร่างกายก็ยังไม่หยุดที่จะควบคุมตัวเองน้ำตาไหลลงมาอาบแก้มทั้งสองข้างแต่เขาก็ยังอดทนไม่ให้ส่งเสียงร้องออกมาได้

เพราะว่าเขาได้ยินเสียงคนกำลังพูดโทรศัพท์อยู่ไม่ไกลนัก"ฉันบอกแล้วไงเรื่องเงินของแกยังไงก็ได้ครบทุกบาททุกสตางค์แน่นอนแต่เรื่องเด็กคนนี้จะอยู่ที่ไหนทำอะไรนี่แกไม่ต้องมายุ่งฉันขอเตือนว่าให้แกเอาเงินแล้วหนีไปซะอย่ามายุ่งวุ่นวายกับฉัน"

เสียงหญิงสาวค่อนข้างแหลมแต่หล่อนพยายามกดให้ต่ำทำให้รู้สึกบาดหูเล็กน้อย

เด็กคนนี้

หมายถึงเขาใช่มั้ยธีมนต์กระพริบตาที่แดงเพราะร้องไห้ถี่ๆหันหลังให้กับเสียงที่พูดอยู่นั้นควบคุมความกลัวไว้ไม่อยู่

เงียบไปสักสองวินาทีเสียงแหบพร่าน่ากลัวนั้นก็ดังขึ้นอีก"ทำงานแล้วรับเงินมันคือสิ่งที่แกควรจะทำฉันจะบอกให้แกฟังนะเรื่องมันเกิดแล้วแกกับฉันก็เหมือนลงเรือลำเดียวกันแล้วถ้าแกไม่กลัวตายก็เชิญไปบอกเตชิตได้แล้วดูสิว่ามันจะใจกว้างให้อภัยคนที่ทำร้ายลูกมันหรือว่ามันจะทรมานให้แกรู้สึกเหมือนตายทั้งเป็น

เมื่อพูดจบประโยคนั้นก็เงียบเสียงไปสักพักกว่าธีมนต์จะรู้ตัวอีกทีเงาดำๆก็เคลื่อนมาปกคลุมอยู่บนศรีษะเขาแล้วเขาหลับตาดวงที่มีน้ำตาคลอเบ้าดวงนั้นไม่ทัน

ประทินมองดวงตาที่เต็มไปด้วยน้ำตาของเด็กน้อยก่อนจะแสยะยิ้มน่ากลัวออกมาแล้วพูดว่า"ตื่นแล้วเหรอ"

แน่นอนว่าเด็กน้อยที่ถูกปิดปากไว้ไม่สามารถตอบหล่อนได้แต่หล่อนก็เหมือนจะเสียสติไปแล้วหล่อนทรุดตัวลงนั่งยองๆแล้วใช้มือบีบที่แก้มเด็กน้อยอย่างโกรธแค้น"ตื่นแล้วทำไมไม่บอกฉันอ้อมารยาเก่งแบบแม่แกสินะ"

เล็บยาวๆของหล่อนครูดไปบนแก้มบางๆของเด็กน้อยเกิดรอยถลอกเลือดไหลซิบๆสองแถวเด็กน้อยก็บอกไม่ถูกถึงความเจ็บปวดนี้เป็นความเจ็บปวดที่น่ากลัวน่าขยะแขยงที่สุดเขาเคยเจอมาตั้งแต่เกิดหน้าเขาเหมือนจะถูกบีบให้แยกจากกัน

ความเจ็บปวดแบบนี้หากเป็นเด็กคนอื่นคงทนไม่ไหวต้องร้องไห้ออกมาแล้วแต่ไม่ใช่ธีมนต์เขาอดทนแม้น้ำตาจะไหลแต่ไม่มีเสียงร้องออกมา

ภาพท่าทางที่เด็กน้อยพยายามอดทนต่อความเจ็บปวดนั้นช่างเหมือนนัชชาผู้เป็นแม่เสียเหลือเกินนั่นยิ่งทำให้ประทินเพิ่มความโกรธแค้นมากยิ่งขึ้นเหมือนมีภาพของนัชชาทับซ้อนขึ้นมาอยู่ตรงหน้าหล่อนถูกไฟแห่งความริษยาเคียดแค้นครอบงำร่างกายจนไม่เหลือตัวตนเดิมอยู่แล้วหล่อนเห็นภาพหลอนที่จิตใจสร้างขึ้นทำให้หล่อนยกมือขึ้นตบหน้าเด็กน้อยเต็มแรง

"เพี๊ยะ"เสียงดังสนั่นแค่ได้ยินเสียงก็รู้แล้วว่าหล่อนใช้แรงทั้งหมดที่มี

ธีมนต์รู้สึกว่าใบหน้าครึ่งซีกนั้นกับบริเวณหูและหัวเจ็บมากแรกๆจะเริ่มรู้สึกชาก่อนจากนั้นก็สัมผัสได้ถึงความเจ็บปวดที่แท้จริงตั้งแต่เด็กจนโตเขาไม่เคยโดนกระทำอย่างรุนแรงป่าเถื่อนขนาดนี้มาก่อนสัญชาตญาณของเขาทำให้เขางอตัวด้วยความหวาดกลัว

ประทินเห็นภาพที่น่าสงสารของเด็กน้อยตรงหน้านอกจากจะไม่รู้สงสารเห็นใจแล้วหล่อนยังรู้สึกสะใจอีกด้วย

หล่อนลุกขึ้นยกขาเตะไปที่ร่างอ่อนแอบอบบางของเด็กน้อยเตะไปครั้งสองครั้งยังไม่สาแก่ใจหล่อนต้องเตะสี่ห้าครั้งหล่อนจึงยอมหยุด

"เจ็บมั้ยทรมานมั้ยมันคือสิ่งที่แม่เธอติดค้างฉันเธอเป็นลูกก็ต้องชดใช้แทนแม่ของเธอ"ประทินตะคอกใส่เด็กน้อยอย่างบ้าคลั่งหล่อนเหมือนคนเสียสติไปแล้ว

ประทินมองไปที่เด็กน้อยไม่เพียงไม่ยอมทำตามที่เตชิตบอกแต่หล่อนยังเรียกร้องให้เขาทำในสิ่งที่น่าสมเพช"เตคะให้เขารับโทรศัพท์ได้ค่ะแต่ว่าท่าทีกับน้ำเสียงของคุณควรจะดีกว่านี้หน่อยนะคะเมื่อก่อนตอนที่ฉันขอร้องคุณมันไม่ใช่แบบนี้ไม่ใช่เหรอคะ"

หล่อนจับลูกของเขาไปกลางวันแสกๆต่อหน้าคนอื่นทั้งๆที่รู้ว่ายังไงเขาก็ต้องหาตัวหล่อนจนเจอไม่พอยังมีหน้ามาเรียกร้องให้เขาทำตามในสิ่งที่หล่อนต้องการหล่อนต้องการตัวเขาต้องการให้เขาปฏิบัติต่อหล่อนเหมือนที่เขาทำต่อนัชชา

เมื่อได้ยินสิ่งที่หล่อนเรียกร้องเตชิตถึงกับนั่งอยู่บนโซฟาไม่ได้ลุกยืนขึ้นมาเขาโกรธซะจนแทบอยากจะเอามีดไปฆ่าผู้หญิงชั่วๆคนนี้ตอนนี้เลยแต่ว่าเขายังไม่รู้ว่าหล่อนอยู่ที่ไหนลูกก็ยังอยู่ในมือหล่อนดังนั้นคนเป็นพ่ออย่างเขาจะผลีผลามไม่ได้

แก้มทั้งสองข้างของชายหนุ่มขยับเล็กน้อยเพราะการข่มอารมณ์ของเขาสีหน้าโกรธแค้นสายตาจับจ้องไปยังโต๊ะน้ำชาที่อยู่ไม่ไกล

เมื่อไม่ได้ยินคำตอบจากอีกฝ่ายประทินจึงหัวเราะออกมา"ในเมื่อคุณไม่ยอมก็อย่ามาโทษว่าฉันใจร้ายเวลาที่เด็กถูกตัดแขนตัดขา"

"ได้ผมขอร้องคุณ"เตชิตขมวดคิ้วแน่น"ผมขอร้องคุณขอให้เด็กรับโทรศัพท์หน่อยได้มั้ย"

"แบบนี้จะได้ยังไงล่ะคะ"หล่อนยังไม่พอใจเมื่อนึกถึงเวลาที่เตชิตเรียกนัชชาอย่างรักใคร่สนิทสนม"คุณต้องเรียกฉันว่าเมียจ๋าเหมือนน้ำเสียงที่คุณเรียกนังนัชชา"

สำหรับลูกผู้ชายธรรมดาๆคนหนึ่งการถูกร้องขอให้ทำเรื่องแบบนี้ถือว่าน่าสมเพชแต่ในสถานการณ์ที่เขาไม่มีทางเลือกใดๆแบบนี้เขาจำเป็นต้องทำ

เขาไม่เคยคิดเลยว่าเขาจะต้องใช้คำพูดแบบนี้แทนตัวผู้หญิงคนอื่นที่ไม่ใช่นัชชาแม้มันจะเป็นเพียงแค่ลมปากแต่สำหรับผู้ชายอย่างเขานี่ก็คงเปรียบเสมือนบทลงโทษ

เตชิตยกมือขึ้นชกไปที่ผนังอย่างแรงลำคอตีบตันสุดท้ายก็ยอมปริปากออกมา"เมียจ๋าขอให้ผมพบลูกหน่อยได้มั้ย"