ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 426

ตอนที่426ข้อกำหนดที่พิลึกพิลั่น

หลังจากที่ประทินได้ยินคำว่าเมียจ๋าถึงแม้จะได้มาจากการข่มขู่แต่เวลานี้ในใจเธอก็เต็มไปด้วยความดีใจเธอโน้มตัวลงเพื่อเตรียมจะแกะผ้าเทปจากปากเด็ก

ความเหนียวที่โอเว่อร์ของเทปกาวทำให้ธีมนต์เจ็บจนร้องโอ๊ย

เตชิตได้ยินเสียงร้องที่โหยหวนของความเจ็บปวดอย่างชัดเจนในใจของเตชิตเหมือนถูกทิ่มแทงธีมนต์ใช่ไหม

เมื่อได้ยินเสียงที่คุ้นเคยธีมนต์ใช้เวลาถึงสองวินาทีเพื่อชะลอความรู้สึกเล็กน้อยเมื่ออยู่ต่อหน้าคนในครอบครัวก็ยากที่อดกลั้นความรู้สึกอีกต่อไปจึงร้องขึ้นคุณพ่อคุณพ่อ

เตชิตได้ยินเสียงร้องไห้คร่ำครวญของลูกหัวใจเขาเหมือนจะสลายเขาพยายามทำเสียงตัวเองให้นิ่งลงเพื่อจะปลอบใจลูกบอกพ่อสิหนูได้รับอันตรายตรงไหนรึเปล่า

ธีมนต์ไม่รู้ว่าตัวเองได้รับบาดเจ็บรึเปล่าเพราะทั้งมือทั้งเท้าก็ถูกมัดอยู่เขาเจ็บมากตรงที่โดนประทินลากแต่ก็ลังเลว่าจะพูดยังไงประทินใช้สายตาที่เหี้ยมโหดมองผ่านมาเด็กน้อยรับรู้ได้ถึงความอาฆาตนั้นได้แต่พูดว่าผมไม่เป็นไร

เตชิตได้ยินเสียงพูดอ้อนวอนของลูกไม่รู้ว่าลูกอยู่ที่ไหนเป็นอย่างไรบ้างหัวใจเขาเหมือนถูกแขวนไว้บนหน้าผาเขายกมือขึ้นจับหางตาตาของลูกผู้ชายวัยสามสิบกว่าแดงขึ้นมาทันใด“ลูกรักไม่ต้องกลัวนะลูกพ่อจะรีบไปช่วยอดทนไว้นะลูกโอเคมั้ย”

เตชิตไม่ได้รับคำตอบใดๆประทินก็ไม่ได้ให้เวลาพวกเขาคุยกันนานมากนักเอาโทรศัพท์กลับมาแนบกับหูตัวเองเตชิตตอนนี้คุณเชื่อแล้วใช่ไหมว่าเด็กอยู่ในมือฉัน

อย่าแตะต้องเขานะนอกจากเด็กแล้วเธอจะเอาอะไรก็ได้เสียงของเขาดึงเครียดคล้ายกับสายพิณที่ถูกปรับให้ตึงถึงขีดสุดดึงอีกนิดก็จะขาดได้แล้ว

ประโยคเหล่านี้ทำให้ประทินเดือดขึ้นมาทันทีเลือดของเขาสูบฉีดอย่างรวดเร็วเขาพูดว่าจะรับปากเราทั้งหมดทุกอย่าง

แต่เขาก็ยังยืดเยื้อต่อไปใช้น้ำเสียงและเวลามาทรมาณเขาดึงดูดความสนใจของเขาทั้งหมด“ฉันต้องการให้คุณเลิกติดต่อกับนัชชา”

ตกลงผมรับปาก

เชอะคุณมองว่าฉันโง่รึไงที่จะเชื่อคำพูดคุณง่ายๆแบบนี้

เขารักนัชชาเพียงใดสามปีที่ผ่านมาประทินรู้ดีที่สุดเพียงแค่ตอนนั้นนัชชาเปรียบเสมือนคนตายคนหนึ่งจึงทำอะไรไม่ได้แต่ตอนนี้เขากลับมาแล้วกลับมาเป็นอุปสรรคขัดขวางความสุขของเขา

เพราะฉะนั้นถ้าอยากจะกำจัดอุปสรรคให้หมดไปก็ต้อง......

คุณต้องการอะไรกันแน่เตชิตกัดฟัน

ฉันไม่ได้ต้องการอะไรมากมายประทินหัวเราะขึ้นมาหลังจากพูดประโยคนี้ฉันต้องการแค่คุณหัวใจของคุณคนของคุณทุกสิ่งทุกอย่างของคุณ

เตชิตไม่มีอารมณ์ไปฟังคำพูดไร้สาระพวกนี้ของหล่อนเขาต้องการแค่จะได้เจอลูกให้เร็วที่สุดงั้นคุณบอกมาว่าคุณอยู่ที่ไหนผมจะไปหาคุณ

ประทินไม่คิดว่าเขาจะรับปากง่ายขนาดนี้เกิดความไม่คาดคิดขึ้นและความไม่คาดคิดนี้ทำให้เขาใจหายไม่ต้องรีบร้อนฉันคิดดีแล้วจะบอกคุณ

พูดจบเขาก็วางสายแล้วปิดเครื่อง

ข้อมูลนี้ยิ่งทำให้เตชิตยิ่งลนลานขึ้นไปอีกหัวใจเขาเต้นเร็วยังกับจะหลุดออกมา“มีวิธีอื่นอีกมั้ยหารถจากกล้องวงจรปิดรึยัง”

หาแล้วครับคาดว่าอีกสักพักจะได้ข้อมูลทีเป็นประโยชน์มาบ้างชนัยมองหน้าผู้ชายที่ใบหน้ามีแต่ความวิตกกังวลแต่ก็ไม่รู้ว่าจะพูดยังไงจะทำยังไงถึงจะช่วยเขาได้ทำได้เพียงช่วยกันหาวิธีช่วยเหลือเด็กให้เร็วที่สุดเด็กรอไม่ได้

เวลาผ่านไปเรื่อยๆทุกวินาทีมีความหมายกับเตชิตมากเหมือนกับเชื้อไฟที่อยู่ใกล้ไม้ขีดไฟซึ่งจะโดนเผาเมื่อไห่ก็ไม่รู้

ไม่ถึงครึ่งชั่วโมงคนของชนัยก็โทรเข้ามาอีกครั้ง

หาตำแหน่งของรถเจอแล้วครับ

ในไมโครโฟนเสียงยืนยันของชายผู้นั้นกระทบหัวใจของทุกคนแต่ในวินาทีต่อมาคำพูดของเขาก็ทำให้ใจของเตชิตที่พองโตขึ้นมาค่อยๆห่อเหี่ยวลงไปอีกครั้ง“มันเป็นทางแยกของถนนแห่งชาติ104ที่เชิงเขาไม่มีสิ่งใดในรถหมายเลขทะเบียนรถและรุ่นเป็นรุ่นเดียวกับที่แจ้งมาเขาน่าจะเปลี่ยนไปใช้รถคันอื่นแล้ว”

เตชิตคว้าโทรศัพท์มือถือตาสองข้างแดงเหมือนสัตว์ป่าที่ใกล้จะสิ้นหวัง"เฝ้าติดตามต่อไปกล้องสองตัวที่อยู่กลางถนนเอามาเปรียบเทียบดูว่ารถคันไหนเข้าที่ออกแล้วไม่ได้เข้ามาอีก”

ได้ครับ

การตามหาล่าช้าขึ้นเรื่อยๆนอกจากรอแล้วก็ทำได้แค่รอหัวใจของเตชิตเหมือนโดนไฟที่ร้อนระอุแผดเผาเหมือนโดนมีดแหลมทิ่มแทงเขาไม่กล้าแม้แต่จะหลับตาลงพอหลับตาก็จะเห็นแต่ภาพของลูกที่น่าสงสาร

ในใจภาวนาแล้วภาวนาอีกต้องรอคุณพ่อรอคุณพ่อมาช่วย