ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 427

ตอนที่427ระเบิดตั้งเวลา

ในระหว่างที่ทุกคนต่างวุ่นวายกันอยู่ประทินได้พาเด็กน้อยย้ายไปอยู่ในที่ที่อับที่สุดพร้อมทั้งติดตั้งเครื่องติดตามตัวและระเบิดตัวเล็กชุดหนึ่งที่สั่งการด้วยระบบรีโมท

ถึงจะเป็นชุดเล็กแต่ก็สามารถทำอันตรายธีมนต์ถึงชีวิตได้เหมือนกัน

หลังจากดำเนินการเสร็จประทินก็ได้ถอดดวงไฟทั้งหมดไปทิ้งในกองโคลนมองไปรอบๆนอกจากแสงจันทร์ที่อยู่เหนือศีรษะก็มีแต่ความมืดมิดเหลือเพียงเสียงของใบไม้ที่ถูกลมพัดเท่านั้น

หล่อนหาที่นี้มานานมากอยู่ที่ชายเขาลึกลับอบๆมีแต่ต้นไม้ถ้าไม่เดินเท้าขึ้นมาก็จะหาที่แห่งนี้ไม่เจอถ้าจะหาก็ต้องใช้เวลานานพอสมควร

เมื่อเช็คดูว่าไม่มีอะไรผิดปกติแล้วประทินก็กลับมาที่บังกะโลแล้วจึงเอาขวดสีเงินออกจากกระเป๋าที่เธอนำมาซึ่งมีขนาดเล็กมากเล็กเพียงครึ่งหนึ่งของฝ่ามือ

ภายใต้แสงจันทร์ขวดเงินนั้นเยือกเย็นประทินมองขวดเล็กนั้นตาแสดงความปรารถนารุนแรงเมื่อเธอคิดถึงแผนการขั้นต่อไปเลือดของพลุกพล่านจนทำให้เธอนอนไม่หลับเลยในใจมีความคิดเพียงอย่างเดียวคือรอให้ฟ้าสว่างเร็วๆ

บ้านที่ทรุดโทรมอากาศที่เงียบสงบประทินไม่เคยรู้เลยว่าเธอมีความมุ่งมั่นดีขนาดนี้เธอนั่งเฉยๆตลอดทั้งคืนไม่ได้นอนหรือกินอะไรเลยแต่เธอก็ไม่รู้สึกง่วงนอนและหิวในสมองมีแต่แผนการที่วางไว้

ท้องฟ้าเริ่มสว่างขึ้นเธอไปที่มุมและมองสิ่งเล็กๆที่นอนตัวสั่นไม่รู้สึกตัวเธอกระชากคอเสื้อปลุกเขาให้ตื่นจากความฝัน

ตาสี่ดวงปะทะกันดวงตาที่ชั่วร้ายและบริสุทธิ์ที่สุดทั้ง2คู่

ประทินเตือนเขาอย่างดุร้าย“อย่าขยับนะบนตัวเธอมีระเบิดถ้าไม่อยากจะมีจุดจบอย่างพ่อของเธอก็รออยู่ที่นี่ดีๆ”

ระเบิด!

เด็ก5ขวบพอจะรู้จักสิ่งนี้แล้วพอได้ยินอย่างนี้เขาก็เกร็งไม่กล้าขยับเขยื้อนทันที

ประทินวางเขากลับไปที่มุมเบาๆแล้วเดินไปที่กระเป๋าใบใหญ่ที่เขานำมาเขาหยิบชุดประโปรงยาวสีนู้ดออกมาจากด้านในและถอดเปลี่ยนโดยที่ไม่แคร์สายตาเด็กน้อยที่นั่งอยู่ด้านหลัง

ธีมนต์ตกใจจนรีบหลับตาข้างหูก็มีแต่เสียงที่น่ากลัวของเสื้อผ้าที่เสียดสีกัน

หลังจากผ่านไปครู่หนึ่งการเคลื่อนไหวก็หายไปและทันทีที่เขาได้ยินเสียงของประตูไม้ปิดลงเขาก็เริ่มเปิดตาขึ้นแต่ก็ไม่เห็นเงาของประทินอีกต่อไป

……

ประทินเดินลงมาจากถนนบนเขาอีกฝั่งหนึ่งรวมๆแล้วใช้เวลาเกือบชั่วโมงหล่อนถอดรองเท้าที่เต็มไปด้วยดินโคลนทิ้งแล้วเปลี่ยนไปใส่รองเท้าส้นสูงสีแดงที่เตรียมไว้

นอกจากตาที่มีเส้นเลือดแดงๆขึ้นมาก็ไม่สังเกตเห็นความเปลี่ยนแปลงอะไรในตัวหล่อนเลย

เธอเอื้อมมือออกไปและหยุดรอรถแท็กซี่ก่อนที่เธอจะขึ้นรถเธอมองกลับไปที่ภูเขาด้านหลังเธอแสงไฟส่องผ่านดวงตาของเธอสายตาของเธอคาดเดาไม่ได้เลยบางทีอาจจะมีแต่เธอคนเดียวที่รู้ว่าเธอคิดอะไรอยู่

พอขึ้นรถเธอก็หยิบมือถือขึ้นมาเปิดเครื่องและเตชิตก็โทรเข้ามาพอดี

เขาชะงักอยู่ครู่นึงก่อนรับสายเสียงในสายเด็มไปด้วยความลนลาน“คิดได้รึยัง”

เวลาคืนหนึ่งผ่านไปเสียงของผู้ชายคนนั้นแหบแห้งลงมากคล้ายกับทรายในทะเลทรายที่โดนแดดเผาเขาคงจะกังวลมากที่หาลูกไม่เจอจะเป็นตายร้ายดียังไงก็ไม่รู้หรือจะพูดได้ว่าผู้ชายคนนี้คิดถึงหล่อนมาทั้งคืนก็ว่าได้

ประทินหันหน้ากลับมาในรถไม่มองวิวข้างนอกพวกนั้นอีกต่อไป“ไปถนนชชลธีเลขที่52”

ได้เขารีบตอบตกลงจากนั้นก็หันไปส่งสายตากับคนที่กำลังฟังตนคุยโทรศัพท์อยู่

เรื่องนี้ทำไมเตชิตจะไม่เข้าใจเพียงแต่....

เตชิตมองไปที่เพื่อนเก่าคนนี้"ชนัยฉันพนันไม่ได้แม้ว่าฉันจะตกอยู่ในอันตรายฉันก็ไม่อยากนั่งรอเฉยๆแบบนี้นั่นคือลูกชายของฉัน"

ณเวลานี้ชนัยมองดูผู้ชายตัวสูงใหญ่ที่ยืนอยู่ด้านหน้าความรู้สึกไม่เหมือนกำลังดูคนคนนึงแต่เป็นการดูคนกลุ่มหนึ่งเขาบอกเขาอย่างเข้มแข็งและมีพลังว่านั่นคือลูกชายของเขาคนที่เขาจะยอมทุ่มเททุกอย่างให้ได้มันช่างลึกซึ้งมากทำให้เขาจะจดจำเรื่องราวเหล่านี้ชัดเจนไปอีกนานแสนนาน

สุดท้ายเตชิตก็ไปเขาขึ้นรถไปคนเดียวเหยียบคันเร่งแล้วก็ออกจากมูตี้คลับเฮาส์ไป

ชนัยติดตั้งเครื่องติดตามตัวไว้ที่มือถือของเตชิตนี่คือการประณีประนอมสุดท้ายของเขาถึงแม้ธีมนต์จะสำคัญแต่สำหรับชนัยที่เป็นเพื่อนกับเตชิตมาหลายปียังไงเพื่อนของเขาก็สำคัญกว่าเด็กคนนั้น

เตชิตใช้ความเร็ว120ตลอดเส้นทางที่จะไปหาประทินเขาไม่ทันได้วิเคราะห์ด้วยซ้ำว่าทำไมประทินถึงนัดเขาที่นั่นแต่ก่อนที่เขาจะรู้ที่อยู่ของลูกเขาก็ไม่มีสิทธิจะต่อรองอะไรทั้งนั้น

ในขณะที่เขารวบรวมสมาธิขับรถอยู่นั้นมือถือที่วางอยู่ที่เบาะนั่งข้างๆก็ดังขึ้นมาตอนแรกเขานึกว่าจะเป็นสายของประทินยกมาดูกลับเป็นสายของนัชชา

‘กริ๊ง’——

เขาเบรกรถอย่างฉุกเฉินทำให้ยางที่สีกันกับถนนยางมะตอยเกิดเป็นควันขาวฟุ้งขึ้นมา

เขาจอดรถข้างถนนหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาดูเบอร์โทรที่ปรากฏอยู่บนจอให้ให้เหงื่อไหลพรากรอถึงนัชชาโทรเป็นครั้งที่สองถึงตัดสินใจกดปุ่มรับสาย“ฮัลโหล”

นัชชายืนอยู่ที่โต๊ะทำงานเดิมตอนนี้โต๊ะทำงานถูกจัดไว้อย่างเป็นระเบียบตอนแรกเธอคิดว่าจะโทรไปแจ้งข่าวดีที่จะกลับไปวันพรุ่งนี้แต่เสียงในสายทำให้เธอรู้สึกชะงัก

เสียงเขาลนลายทำให้นัชชาอดคิดไม่ได้ว่าต้องมีอะไรเกิดขึ้นแน่ๆ“เกิดอะไรขึ้นเหรอคะ”