ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 428

ตอนที่428ช่วงเวลาอันตราย

เตชิตไม่อยากให้เธอรับรู้เรื่องนี้เขาพยายามฝืนตัวเองให้พูดปกติที่สุด“ไม่มีอะไรผมเคลียร์งานอยู่ที่บริษัท”

นัชนัชขมวดคิ้วหันตัวออกไปทางหน้าต่างแล้วมองออกไปบนถนนในต่างประเทศในใจรู้สึกไม่ดี“ธีมนต์ล่ะเมื่อคืนไม่ได้โทรวิดีโอคอลกันเลยคุณอยู่บริษัทแล้วลูกอยู่กับน้ารินเหรอคะ”

เขาว่านอนสอนง่ายคุณไม่ต้องเป็นห่วงหรอก“เขากลัวว่านัชชาจะเป็นอะไรด้วยอีกคนถึงตอนนั้นเขาคงจะแยกร่างไปอังกฤษไม่ได้”

เขาคิดว่าเขาจะจัดการทุกอย่างได้รอเธอกลับมาค่อยเล่าให้ฟังทีเดียวถึงตอนนั้นนัชชาจะโมโหขนาดไหนก็จะตามใจทุกอย่าง

นัชชาบอกไม่ได้ว่าไม่สบายใจยังไงแต่เตชิตพูดถึงขั้นนี้แล้วก็ไม่คิดว่าจะมีการจับตัวเรียกค่าไถ่อะไรเลยแค่บอกเตชิตไปว่า“เครื่องออกพรุ่งนี้น่าจะถึงมะรืนตอนเช้ามืดคุณดูแลตัวเองกับลูกดีๆนะคะ”

“ครับคุณไม่ต้องเป็นห่วงนะ”เขาไม่กล้าพูดอะไรมากกลัวว่านัชชาจะจับพิรุธได้“ที่ประชุมรอผมอยู่ผมวางสายก่อนนะ”

ได้ค่ะ

วางสายลงเสียงหญิงสาวที่นุ่มนวลหายไปจากหูเขาปิดโทรศัพท์มือถือลงนั่งหลังชนกับเบาะค่อยๆหายใจเข้าลึกๆหลับตาลงไปครุ่นคิดสักพักลืมตาขึ้นมาอีกครั้งกลับมาอยู่ในโหมดเคร่งขรึมอีกครั้ง

เครื่องยนต์สตาร์ทขึ้นอีกครั้งราวกับนัชชาไม่เคยโทรเข้ามาเลย

เขาเร่งเหยียบคันเร่งจนถึงที่หมายเป็นเหมือนอย่างที่ชนัยพูดไว้จริงๆร้านอาหารธรรมดาร้านหนึ่งหน้าร้านมีเพียงชายหนุ่มวัยกลางคนนั่งอยู่

บนตัวเตชิตมีแต่ของแบรนด์เนมสุดหรูไม่เข้ากันสักนิดกับร้านอาหารธรรมดาแบบนี้ในร้านแคบมากเขาชะเง้อเข้าไปดูแต่ก็ไม่เห็นวี่แววของประทินเลย

เตชิตใจคอไม่ดีหยิบมือถือขึ้นมากดเบอร์ประทิน“คุณอยู่ไหน

ฉันถึงแล้ว

เตชิตกำลังจะถามต่อแต่พอดีได้ยินเสียงลมคล้ายกับคนลดกระจกรถลงเขาขมวดคิ้วขึ้นมา“คุณไม่ได้อยู่ที่นี่เหรอ”

ประทินอยู่บนรถแท็กซี่“ฉันจะให้คุณหาฉันเจอง่ายๆได้ยังไงฉันก็ต้องมั่นใจก่อนว่าคุณจะมาคนเดียว”

ผมมาคนเดียวตอนนี้คุณอยู่ที่ไหนเขาพยายามซักถามอย่างใจ

วินาทีนี้ประทินหยิบเครื่องรับสัญญาณเล็กเท่านิ้วสองนิ้วออกมากดดูหน้าจอแสดงหน้าร้านอาหารที่มีแต่สีขาวดำ

เตชิตถือโทรศัพท์มือถือยืนอยู่คนเดียวข้างตัวไม่มีคนอื่น

ประทินรู้สึกโล่งใจขึ้นที่พบว่าเขาชิตมาคนเดียว“วางสายแล้วฉันจะส่งที่อยู่ให้คุณ”

เตชิตรู้สึกว่าประทินกำลังจะวางสายเลยลองถามเรื่องลูก“ลูกอยู่ไหนผมอยากคุยกับเขา”

คุณมาแล้วจะได้เจอลูกเอง

“ลูกไม่ได้อยู่กับคุณเหรอ”เขารีบถามทันที

ประทินไม่รู้ว่าเตชิตเดาออกแล้วหรือแค่อยากจะปั่นหัวตัวเองหัวใจรู้สึกเต้นแรงไม่พูดอะไรมากแล้วรีบวางสายไป

ประทินเงยหน้าขึ้นมาเล็กน้อยที่หมายของเธอคือสถานที่ที่เมืองและชนบทมารวมกันใต้ตลาดJถนนเส้นนี้เป็นถนนสายการค้าที่เพิ่งสร้างใหม่ยังไม่ได้เปิดเป็นทางการมีเพียงร้านสองร้านเท่านั้นที่กำลังตกแต่งร้านอยู่รอบๆก็มีแต่คนงานก่อสร้างที่สกปรกมอมแมม

เท่าไหร่ประทินล้วงเงินออกจากกระเป๋า

ทำงานเสร็จแล้วจะไม่รับเงินก็ไม่ได้น้ำมันขับไปก็ไม่น้อยเขาไม่ได้อยากได้เงินแต่ก็ไม่อยากชดเชยเงินตัวเองแต่ก็ไม่ได้บอกจำนวนเงินบนมิเตอร์เก็บคร่าวๆแค่สองร้อยหยวน

ประทินไม่ได้อยากยึกยักอะไรวินาทีนี้เธอไม่ได้สนใจอะไรมากกับเงินเธอจ่ายเงินไปตามจำนวนของมิเตอร์แถมให้มากกว่าตัวเลขบนนั้นด้วยซ้ำ“รับเงินของคุณไปแล้วตั้งใจทำงานของตัวเองเรื่องอื่นไม่เกี่ยวกับคุณเข้าใจมั้ย”

คนขับรถได้เจอผู้หญิงที่น่ากลัวแบบนี้ครั้งแรกเขารับเงินแล้วพยักหน้า“คุณวางใจเถอะผมแค่ชาวบ้านธรรมดาคนนึง”

ประทินไม่พูดอะไรต่อหันมองเขาแวบหนึ่งแล้วลงจากรถไป

คนขับกลับหัวรถขับออกไปเขาเหงื่อแตกพล่านในใจก็อยู่ไม่เป็นสุขคิดอยู่ตลอดว่าเงินนี้จับอยู่ก็ร้อนมือ

ชัดเจนมากว่าผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่คนดีน่าจะทำความผิดอะไรมาถ้าหากตอนนี้เขาไม่ทำอะไรเลยจะพลอยติดร่างแหไปด้วย

คิดไปคิดมาเขาก็ทนไม่ได้เขานำรถจอดข้างทางแล้วกดเบอร์110“คุณตำรวจผมขอแจ้งความ”

ตำรวจรับเรื่องแล้วก็นำมาประติดประต่อกับข้อมูลที่เตชิตให้มาจนได้เรื่องว่าต้องเป็นประทินคนเดียวกันแน่ๆ

จะว่าลึกลับก็ไม่ลึกลับจะว่าพลุกพล่านก็ไม่พลุกพล่านที่แบบนี้ค้นหายากที่สุด

เขารีบส่งคนตามไปตามโลเคชั่นที่เตชิตอยู่