ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 466

ตอนที่466 หลอดเลือดสมองฉีกฉับพลัน

ธีมนต์ปิดเรียน นัชชายุ่งๆกับร้าน ถึงเธอจะพยายามหาเวลามาอยู่กับลูก แต่ส่วนใหญ่เธอก็ไม่สามารถทำได้ทั่วถึง

โชคดีที่ชนุดมจะกลับไปเคลียร์งานที่อังกฤษ อีกสามสี่วันกูกลับมาแล้ว ธีมนต์ก็ไม่ได้กลับอังกฤษนานแล้วเขาอยากกลับไปด้วย นัชชาลังเลอยู่นานแต่สุดท้ายก็อนุญาตให้เขาไป

ก่อนไป เธอพูดย้ำแล้วย้ำอีก คนเป็นแม่ใจไม่มีทางวางใจ เมื่อก่อนนัชชาเบื่อที่พ่อคอยพูดซ้ำๆ ตอนนี้เธอเข้าใจความรู้สึกนั้นแล้ว

หลังจากส่งพวกเขาเสร็จ เธอคิดว่าเธอจะมีเวลาพักหายใจ ไม่คาดคิดเช้าวันต่อมา ณัชชนณ์โทรมาบอกว่าพ่อของเธอเข้าโรงพยาบาล

นัชชาตกใจ หน้าซีด “แม่ ใจเย็นๆ เดี่ยวหนูจะรีบไปหา”

ติณณาได้ยิน เลยถามขึ้น “พี่นัช มีเรื่องอะไรรึเปล่า”

“ที่บ้านทีปัญหานิดหน่อย พี่ต้องไปโรงพยาบาลแปปนึง พี่ฝากร้านหน่อย มีอะไรโทรหาพี่” เธอพูดสั่งไว้ แล้วรีบเดินออกจากร้านไป

เธอมาถึงโรงพยาบาล รีบวิ่งเข้าลิฟท์ขึ้นมาถึงห้องฉุกเฉิน ณัชชนม์นั่งก้มหน้าอยู่เก้าอี้หน้าห้องฉุกเฉิน

นัชชาเดินเข้าไปดึงเธอเข้ามากอด “แม่ พ่อเป็นยังไงบ้าง”

“อาการไม่ค่อยดี ตอนมาก็สลบไม่มีสติ......” ณัชชนม์เป็นห่วงมาก เธอพูดไปด้วยน้ำตาไหลไปด้วย พอนึกเหตุการณ์เมื่อครู่ ยังตกใจไม่หาย

ตอนแรกทั้งสองกะจะไปเดินเล่นหลังกินข้าวเสร็จ หลังจากเกษียนทั้งสองก็ไม่มีอะไรทำ ใครจะขาดคิดหลังจากเพิ่งเปลี่ยนรองเท้าเสร็จ เมทนีก็เซ แล้วล้มตัวลงไปนั่งกับพื้นแล้วลุกขึ้นมาไม่ได้อีกเลย

นัชชามองดูประตูห้องฉุกเฉิน เธอร้อนใจ เธอรู้มาตลอดว่าร่างกายของเขาไม่ค่อยแข็งแรง แต่หลายปีที่ผ่านมานี้เขาก็ไปตรวจร่างการอยู่สม่ำเสมอ แล้วทำไมจู่ๆถึงเป็นลมไปได้ล่ะ

และคำถามพวกนี้ คงต้องรอให้หมอออกมาตอบ

เวลาค่อยๆผ่านไป เป็นการรอที่ทรมานมาก เธอกับณัชชนม์ไม่มีใครพูดอะไรเลย อาจเป็นเพราะห่วงมากเกินไปจนพูดอะไรไม่ออก

ไม่รู้ผ่านไปนานเท่าไหร่ ไฟหน้าห้องดับลง หมอเปิดประตูออก

หมอเดินออกมาก่อน ตามด้วยพยาบาลที่เข็นเมทนีที่นอนหมดสติอยุ่บนเตียง

นัชชาลุกออกมาจากเก้าอี้ เดินเข้าไปหาหมอ ถามขึ้นด้วยความเป็นห่วง “หมอค่ะ พ่อดิฉันเป็นยังไงบ้างคะ”

หมอดึงหน้ากากออก มองดูเธอและณัชชนม์ “เป็นญาติของคนไข้หรอ”

“ค่ะ หนูเป็นลูกสาว”

“แล้วจะตรวจได้เมื่อไหร่คะ”

“พรุ่งนี้ รอให้เขาฟื้นก่อน”

นัชชานั่งคิด “หมอคะ ถ้าตรวจพรุ่งนี้ เราขอย้ายโรงพยาบาลได้มั้ยคะ”

“ย้ายหรอ” หมอถามแบบงง ที่นี่เป็นโรงพยาบาลรัฐที่ดีที่สุดของย่านนี้แล้ว “คุณจะย้ายไปไหน”

“โรงพยาบาลของหมอปรัณ ฉันมีเพื่อนที่สนิทอยู่ที่นั่น” นัชชาบอกไปตามตรง เพราะเป็นพ่อ เธอไม่มีทางปล่อยผ่านไป ต้องเป็นที่ที่ดีที่สุด เธอเชื่อใจปรัณ

ได้ยินดังนั้นหมอก็เข้าใจขึ้นมา โรงพยาบาลนั้น ถึงจะรวยมีเงินก็เข้ารักษาไม่ได้ง่ายๆ ถึงจะเป็นโรงพยาบาลเอกชนแต่เครื่องมือดีกว่าของรัฐเป็นอย่างมาก

เขาชะงักค้าง “งั้นก็ได้ ผมจะเบิกยาของคืนนี้ให้ไปก่อน ที่เหลือพวกคุณจัดการต่อ”

“ค่ะ ขอบคุณนะคะ”

หลังจากออกจากห้อง นัชชาเดินเข้าห้องผู้ป่วย เพราะไม่ได้ทำเรื่องไว้ล่วงหน้า เลยได้ห้องรวม ค่อนข้างแคบ