ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 471

ตอนที่471 ต่อจากนี้ไปคุณจะได้รับมัน

เช้าตรู่วันถัดมา นัชชาถูกเสียงนาฬิกาของโทรศัพท์ปลุกขึ้น เธอลืมตาขึ้นมาอย่างมึนงง ขมวดคิ้วพลางเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์ที่วางอยู่ข้างๆ เอื้อมเท่าไหร่ก็เอื้อมไม่ถึง แต่สัมผัสถูกแขนอุ่นของผู้ชายแทน

เธออึ้งไปสักพัก พลิกตัวไปเจอกับดวงตาสลึมสลือที่ยังตื่นไม่เต็มที่ของเขา ก็ตื่นตระหนกในพริบตา

“หาโทรศัพท์?” เตชิตหยิบโทรศัพท์ส่งให้เธอ

นัชชาอึ้งไปพักหนึ่งถึงนึกขึ้นมาได้ว่า ผู้ชายคนนี้เพิ่งกลับมาเมื่อคืน

เธอขอบตาร้อนผ่าวยังอดไม่ได้ เธอเอื้อมมือโอบกอดเขากลับอย่างเชื่องช้า “ฉันตื่นขึ้นมาคนเดียวตลอดครึ่งปี ลืมตามาเจอคุณฉันไม่ชินเลย”

ได้ยินดังนั้น แขนที่โอบร่างเธออยู่ก็ออกแรงขึ้นมานิดหน่อย เสียงแหบพร่าและเซ็กซี่ในตอนเช้าออกมาจากลำคอเขา “งั้นก็ชินซะนะ ต่อจากนี้คุณจะได้รับมัน”

นัชชาหัวเราะไร้เสียง เพลิดเพลินกับความอบอุ่นและหวานชื่นใจที่หาได้ยาก ในใจก็ยังไม่ลืมเรื่องสำคัญ “เดี๋ยวพ่อฉันจะเข้าห้องผ่าตัดแล้ว ตื่นเช้าหน่อยนะ”

ถ้าเป็นไปได้เตชิตอยากจะกอดเธออยู่อย่างนี้จนชั่วนิจนิรันดร์ แต่ยังไงคุณพ่อภรรยาก็รอผ่าตัดอยู่ข้างห้อง เขาต้องลุกขึ้นมา “ลุกเถอะ”

นัชชาพยักหน้า ปล่อยมือเขาแล้วค่อยๆยกตัวขึ้นมา กำลังจะนั่งตรง รู้สึกถึงความเจ็บระหว่างขาสองข้างตอนลุกขึ้นมาอย่างน่าประหลาดใจ

เธออ้าปากค้างส่งเสียง ‘ซี้ด’ ทำให้ผู้ชายที่กำลังติดกระดุมอยู่หันมา “เป็นอะไร?”

นัชชาหลีกสายตาเขา เขินที่จะพูดความจริง จึงพูดอย่างกำกวม “ไม่มีอะไร เกี่ยวโดนผม”

เตชิตไม่ได้คิดอะไรมาก ติดกระดุมต่ออย่างไม่รีบร้อน

ในหัวของนัชชามีแต่ภาพไร้สาระและบ้าๆบอๆที่ทั้งสองทำกันเมื่อคืน ใบหูแดงขึ้นมาอย่างเงียบๆ เธอหลบสายตาเขาด้วยการสวมเสื้อผ้า นั่งเพียงครู่หนึ่ง รอจนรู้สึกโอเคแล้วค่อยลงจากเตียง

แต่เพียงปลายเท้าแตะพื้น ต้นขาก็เจ็บจนไม่ไหว ยิ่งไปกว่านั้นก็คือ ขาเธอก็อ่อนขึ้นมาทันที

นัชชาเกือบจะแข็งเป็นหิน ใช้สองมือประคองที่เตียงอย่างกระอักกระอ่วน ใช้ทักษะไม่กี่วินาทีนี้หลบเลี่ยงสายตาอันเฉียบแหลมของเตชิตได้

เธอเห็นผู้หญิงตัวเล็กขยับก็ไม่ขยับอยู่ข้างเตียง เกือบจะหลุดโพล่งออกไปว่า ‘เป็นอะไรไป’ ทันใดนั้นก็นึกขึ้นได้กับท่าทางเธอเมื่อครู่ ก็เข้าใจในทันที มุมปากโค้งยิ้มเจ้าเล่ห์ หมุนตัวเดินมาข้างเธอ “ปวดขา?”

ทั้งๆที่เป็นคำธรรมดาสองพยางค์ แต่เป็นความรู้สึกที่พูดไม่ชัดเจนและไม่เข้าใจจากปากของเขา

ใบหน้านัชชาเห่อแดงแม้จะมองด้วยตาเปล่า เธอทนความรู้สึกไร้เรี่ยวแรงนี้ ขอทางเขาเดินมายังห้องน้ำ “พูดอะไรน่ะ รีบมาล้างหน้าแปรงฟันเร็วๆ......”

เตชิตเห็นแผ่นหลังเธอหนีไป ก็ใส่คำว่า ‘เขินอาย’ ไว้ด้านหลังเธอ อารมณ์ดีมากไปพักใหญ่ หัวเราะออกจากช่องออกด้วยเสียงทุ้มต่ำกังวาน

นัชชาเข้ามาในห้องน้ำแล้วใช้มือล็อคกลอนประตู กำแพงห้องผู้ป่วยบางจนได้ยินเสียงของเขาอย่างเคย ทันใดนั้นก็อายจนอยากจะมุดรูเข้าไปใจจะขาด

เธอบิดหัวก๊อกน้ำ เอามือประคองน้ำล้างหน้า อุณหภูมิน้ำไม่ได้ลดลงอย่างน่าประหลาดใจ มองเห็นตัวเองที่เปียกดูไม่จืดในกระจก นัชชาจ้องสักพักจู่ๆก็ยิ้มออกมา

เขินไหม ก็เขิน

มีความสุขไหม และก็มีความสุขด้วย

แค่นี้ก็พอแล้ว

“ระยะพักฟื้นการผ่าตัดนานไหม?” เตชิตเบนสายตาไปถาม

ปรัณส่ายศีรษะ “ไม่นานมาก นอนโรงพยาบาลประมาณสองอาทิตย์ไม่เกิน สัญญาณร่างกายเป็นปกติล่ะก็ออกจากโรงพยาบาลไปบำรุงรักษาต่อได้”

สองอาทิตย์ เตชิตลองคำนวณดู ไม่ถือว่านานเกินไป

“นัชชาเธอไม่ต้องกังวลเกินไป การผ่าตัดเร็วมาก สองชั่วโมงก็เสร็จแล้ว มีเพียงบาดแผลเล็กๆ บาดแผลไม่ใหญ่ ไม่มีความเสี่ยงอะไรมาก” ปรัณปลอบเธออย่างอดทน

ถึงจะพูดแบบนี้ แต่ยังไงก็เป็นชีวิตของคนที่สนิทสนม เธอก็ยังกังวลอย่างเลี่ยงไม่ได้ แต่การดูแลเอาใจใส่ของปรัณทำให้เธอรู้สึกค่อนข้างเกรงใจ “ไม่เป็นไรค่ะพี่ปรัณ ฉันไม่กังวล”

“หลังผ่าตัดเธอไม่ต้องกังวล ฉันให้พยาบาลคนหนึ่งมาดูแลคุณพ่อ เรื่องอื่นก็ให้เตชิต เขาไปตั้งนาน ต้องให้พลังในการกลับมาของเขาหน่อย” ปรัณพูดแหย่

ถึงจะกลับมาแล้ว ที่จริงทุกคนก็รู้ว่าตอนนี้สุขภาพของเตชิตก็ยังไม่ดี

แต่คำพูดนี้ก็ทำให้นัชชาอุ่นในใจ ไม่ว่าจะทำมากหรือทำน้อย อย่างน้อยตอนนี้เขาก็อยู่เคียงข้างตน คอยอยู่ด้วยกันทำให้มีกำลังมากกว่าอะไรทั้งหมด

“พี่ปรัณ ขอบคุณพี่จริงๆนะคะ ฉันรบกวนพี่มามากเกินไปแล้ว......” นัชชารู้สึกไม่สมควรได้รับมัน ถ้าเธอไม่ได้เป็นอะไรกับเตชิต เธอก็ไม่มีความสนิทสนมส่วนตัวกับปรัณ ที่เขาทำแบบนี้ทั้งหมดก็คือไมตรีจิตล้วนๆ

“อย่าพูดว่าเกรงใจเลย ฉันเป็นห่วงพวกเธอทั้งสองมาตลอด ตอนนี้เคยชินจนไม่รู้ตัวไปแล้ว พวกเธอมีความสุข สิ่งที่ฉันทำก็ไม่เปล่าประโยชน์”

“รอพี่ออกจากโรงพยาบาลแล้วมาทานข้าวที่บ้านนะ พวกเราค่อยมาคุยกันอีก”

ปรัณยิ้มอย่างเบิกบาน “ได้สิ”