ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 487

ตอนที่487 ผู้ชายขี้อิจฉา

เช้าตรู่วันต่อมา นัชชาล้างหน้าแปรงฟันเสร็จก็เตรียมไปร้านดอกไม้ ในช่วงหกเดือนกว่า กิจการร้านดอกไม้เป็นไปด้วยดีมาก ช่วงเวลาหนึ่งเดือนมีคนมาขอร่วมธุรกิจด้วยบ่อยครั้ง ก่อนหน้านี้เธอไม่เคยทำมาก่อน จึงไปขอคำแนะนำจากคนที่เคยมีประสบการณ์ทำธุรกิจร้านค้า ทุกวันต้องตัดสินใจเรื่องต่างๆมากมาย

“ช่วยผมเลือกชุดสูทหนึ่งชุดหน่อยสิ” เห็นเธออยู่ในตู้เก็บเสื้อผ้าคิดว่าจะใส่อะไรดี อาบน้ำเสร็จเขาเอาผ้าคลุมรอบตัวเดินเข้าไปหา

นัชชากะพริบตา “ชุดสูทหรอ? คุณต้องออกไปไหนหรอวันนี้?”

เธอจำได้ว่าช่วงนี้เขาจะใส่ชุดสบายๆอยู่บ้าน ไม่ได้ใส่ชุดเป็นทางการนานแล้ว

“ไปเตนัทหาธนัทสักหน่อย” เขาดึงตู้เสื้อผ้าออก กวาดสายตาไปในแถวเสื้อผ้า สุดท้ายก็หยุดที่ชุดสูทสีเทาเข้ม “ตัวนี้เป็นไง?”

นัชชาเบิกตากว้าง เอื้อมมือไปคว้าขอเขาอย่างดีใจ “คุณจะไปลอว์เฟิร์มหรอ?!”

เขาถอนหายใจออกมา สายตามองไปที่ใบหน้าที่ตื่นเต้นของเธอ “ไม่ใช่คุณที่อยากให้ผมไปหรอ?”

“ก็ใช่น่ะสิ” นัชชารีบพยักหน้า เขาตัดสินใจได้ เธอยินดีแทนเขาจริงๆ “แต่ฉันไม่คิดว่าคุณจะไปเร็วขนาดนี้”

ได้ยินดังนั้น เขาก็ขมวดคิ้ว “ไม่อยากให้ผมไปหรอ?”

“เปล่านะ! อยากให้คุณไปสุดๆเลย!”

เตชิตมองดูท่าทางเธอที่ยิ้มอย่างมีความสุข นานแล้วน้อยครั้งนักที่เธอยินดีขนาดนี้ ยังทำให้เขาอารมณ์ดีขึ้นไปด้วย โน้มศีรษะลงมาจูบบนริมฝีปากเธอหนักๆ “งั้นก็ช่วยผมเลือกเสื้อผ้าเร็ว”

นัชชาปล่อยมือออก หันไปเลือกอย่างตั้งใจหน้าตู้เสื้อผ้า ตู้เก็บเสื้อผ้าใหญ่มาก กำแพงทั้งสองข้างมีตู้สองตู้ที่สูงเกือบเท่ากำแพงวางอยู่ ฝั่งหนึ่งคือของเธอ อีกฝั่งคือของเขา เสื้อผ้าของชายหญิงอยู่ข้างกันสนิทสนมเป็นพิเศษ

เธอมองชุดที่เตชิตเพิ่งเลือกเมื่อครู่ ปฏิเสธมันไป “สีชุดนี้มันมืดหม่นไปอ่ะ วันแรกไปจะดูห่างเหินเกินไป......”

นัชชามองไปมองมาหลายรอบ สุดท้ายก็ตัดสินใจได้ เลือกชุดสูทสีน้ำเงินเข้มลายสก็อต สีไม่ได้ฉูดฉาดเกินไป และไม่ได้มืดหม่นเกินไป เป็นโทนสีเมอรันตี ดูโอ่อ่าและไม่ได้แข็งทื่อ

เธอหยิบเสื้อเชิ้ตสีขาวขึ้นมาอีกตัว เสื้อคลุมผ้าขนสัตว์สีเทาอ่อนและเนคไทอันบาง เทียบกับร่างของเขา กำลังพอดีเลย “ชุดนี้ก็แล้วกัน”

เตชิตรับมา ไม่ได้ปฏิเสธกับชุดที่เธอเลือกให้แม้แต่นิดเดียว แล้วรีบใส่ในทันที

นัชชาเห็นเขากำลังติดกระดุมแขนเสื้อ คิดถึงตอนที่ทั้งสองเพิ่งรู้จักกัน ก็ใจเต้นแรงขึ้น เตชิตเบนสายตาขึ้นมาสบสายตาที่นิ่งๆของเธอ เขาอึ้งไปสักพัก แล้วยื่นเนคไทในมือให้เธอ “ช่วยผมที”

นัชชาได้ยินแล้วก็เดินไปด้านหน้า รับเข็มขัดเส้นบางในมือเขามา ร่างกายเขาสูงใหญ่ ส่วนสูงระหว่างพวกเขาค่อนข้างต่างกันมาก ต้องเขย่งถึงจะถึง

นัชชาพยายามอย่างมากในการนำเนคไทเอื้อมรอบลำคอเขา สองแขนเล็กยกขึ้น ช่วยเขาผูกเนคไทให้อย่างสวยงามและตั้งใจ และเลือกสายสร้อยที่สวมรอบคอในตู้สวมให้เขา

สุดท้ายแล้ว เธอก็พยักหน้าอย่างพอใจ “สมบูรณ์แบบ!”

เตชิตมองร่างตัวเองในกระจกข้างๆ ชุดสูทที่เนื้อผ้าสีน้ำเงินเข้มให้ความรู้สึกเป็นผู้ดี เขาไม่ได้เป็นคนที่มีสีหน้ายิ้มแย้มแจ่มใส ส่วนมาจะแสดงท่าทีที่เคร่งขรึม ทำให้คนอื่นรู้สึกว่าเย็นชาและเข้าถึงได้ยากเกินไป แต่สีนี้ทำให้เขาดูเด็กลงนิดหน่อย

“ไม่เลวเลย”

“แน่นอน สายตาฉันไม่เคยพลาดที่ไหน” นัชชาเชิดหน้าอยากภาคภูมิ จากนั้นก็หันไปเลือกชุดตัวเอง วันนี้เธออยากสวมอะไรตามใจ แต่พอช่วยเตชิตเลือกเสร็จแล้ว ก็อดไม่ได้ที่จะเลือกสีให้เหมือนกัน

เธอพลิกไปมาอยู่นาน ไม่นานเวลาไม่ทันแล้วจึงหยิบเสื้อคลุมสีน้ำเงินเข้ม แต่สีจะเข้มกว่าเตชิตนิดหน่อย ด้านในใส่ชุดเดรสไหมพรมสีขาว ดูเป็นมิตร

เธอเป็นผู้หญิงที่ฉลาด ทุกเรื่องเมื่อเริ่มทำแล้วจะต้องทำให้สำเร็จ แม้ว่าจะเป็นเพียงร้านดอกไม้เล็กๆเท่านั้น

“คุณนัชชา มาแล้วหรอ~” ติณณากำลังยุ่งเกี่ยวกับการเช็คสินค้าในรายการใบสั่งซื้อของวันนี้ ตะโกนเรียกจึงเห็นผู้ชายที่อยู่ด้านหลังนัชชา “คุณเตชิตสวัสดีค่ะ”

เตชิตพยักหน้าเล็กน้อย เป็นการทักทาย

ติณณาเป็นวัยรุ่น ความคิดไหวพริบดี การปฏิบัติต่อคนอื่นยิ่งมีชีวิตชีวา มองเห็นชุดทั้งสองคนในวันนี้ก็ดูออก “คุณนัชชาวันนี้แต่งตัวคู่กับคุณเตชิตด้วย!”

นัชชาลืมเรื่องที่เพิ่งขุดขึ้นมา ใบหน้าก็เขินเสียไม่มี ยิ่งกลับเขินมากขึ้นไปอีก “ใช่แล้ว ชุดคู่ เขาสั่งให้ฉันใส่”

เตชิตจับไปที่คำพูดส่วนหลัง ขมวดคิ้วมองเธอแวบหนึ่ง ไม่ให้เธอเสียหน้า

กลิ่นดอกไม้เต็มห้อง เดี๋ยวเตชิตต้องไปเตนัทลอว์เฟิร์มพอดี นัชชาให้คนปลูกต้นไม้มัดช่อดอกไม้ที่สวยและสดที่สุด กลิ่นไม่ได้แรงมาก เกรงว่าในที่ทำงานจะกลิ่นแรง การห่อด้วยสีม่วงอ่อนและสีขาวเข้ากันดูเป็นผู้ดีมาก ช่อดอกไม้หลักๆคือดอกทานตะวันและดอกเจอเรเนียมสีขาว สื่อความหมายอันสวยงาม

นัชชาส่งให้เขา “คุณเอาไปให้พี่ธนัทหน่อยสิ”

เตชิตรับน้ำหนักมา นึกถึงต้นไม้สีเขียวในบ้าน สายตาก็เย็นชาลงเล็กน้อย “ระเบียงในห้องยังดูว่าง คุณกลับไปดูสิ ไปเถอะ เลิกงานแล้วเดี๋ยวผมมารับ”

พูดจบ ไม่รอให้นัชชาได้โต้กลับ เขาก็เดินออกจากร้านไป

ในหูนัชชายังนึกถึงคำพูดเขา ‘ระเบียงในห้องยังดูว่าง’ เมื่อครู่ กำลังใคร่ครวญความคิดของเขา ติณณาคนที่คอยสังเกตมาตลอดเดินเข้ามาตบแขนเธอ สายตายิ้มเจ้าเล่ห์ “คุณนัชชา คุณเตชิตเขาหึงน่ะ เอาดอกไม้กลับไปฝากเขาที่บ้านหน่อยไป”

นัชชาจึงรู้สึกทันที มองไปที่ประตู เขาก็ขับรถออกไปแล้ว เธอส่ายศีรษะอย่างช่วยไม่ได้ “ขี้อิจฉาเอ๊ย……”