ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 511

ตอนที่511การทำลายก็เป็นความรักชนิดหนึ่ง

นัชชาไม่รู้ว่าตัวเองงัวเงียตื่นขึ้นมาแล้วกี่ครั้งทั้งตัวถูกเชือกมัดแน่นร่างของเธอถูกยึดไว้กับเบาะหลังของรถปากถูกปิดด้วยเทปกาวสีดำโดนกระแทกไปตลอดทางเมื่อเธอรู้สึกว่าตัวเองกำลังจะหยุดหายใจในที่สุดรถก็หยุดนิ่ง

ประตูรถถูกเปิดออกมีอากาศบริสุทธิ์ไหลเข้ามาเธอมีความต้องการหายใจอย่างไม่คิดชีวิตแต่เหลือแค่เพียงทางจมูกเท่านั้นจึงทำได้อย่างจำกัดมาก

ไม่มีเวลาเงยหน้ามองออกไปข้างนอกทันใดนั้นก็มีหมวกขนาดใหญ่มาคลุมอยู่บนศีรษะทุกอย่างเบื้องหน้ามืดมิดแม้แต่แสงก็ไม่สามารถส่องเข้ามาได้

“เฮ้เฮ้!”

โดยไม่สนใจเสียงของเธอชายทั้งสองคนพาเธอออกไปนอกรถมือไขว้ข้างใต้แขนของเธอยกเธอขึ้นด้วยความพยายามเล็กน้อย

บางครั้งเธอก็รู้สึกถึงก้อนหินที่ใต้ฝ่าเท้านัชชามองไม่เห็นทางเท้าเกือบจะเปลือยเปล่าทุกครั้งที่สะดุดเธอก็จะอุทานขึ้นมา

ไม่รู้ว่าเดินไปนานแค่ไหนแล้วเธอได้ยินเสียงเปิดประตูที่ด้านหน้าจากนั้นเธอก็ถูกผลักออกไปขาของเธออ่อนลงและได้ยินเสียงดังตุ๊บกระดูกสะบ้าหัวเข่าถูกกระแทก

สายตามองไม่เห็นแต่ความรู้สึกกลับว่องไวเธอรู้สึกว่ามีคนกำลังเดินมาหาตัวเองแม้ว่าเสียงฝีเท้าจะเบามาก

นัชชากลั้นหายใจวินาทีถัดไปหมวกที่ครอบบนหัวก็ถูกถอดออกไฟสว่างวาบส่องมาที่ใบหน้าเธออดทนและไม่เต็มใจที่จะลืมตาชายคนนั้นปรากฎตรงหน้าเธอและมองเธอด้วยรอยยิ้ม

“กลัวหรอ”

ไม่มีความกังวลใจใดๆในคำพูดนี้ราวกับว่าเป็นการกระตุ้น

คิ้วที่ละเอียดอ่อนของนัชชาถูกบิดจนโค้งงอเธอมองไปรอบๆอยู่ครู่หนึ่งเปรียบกับวิลล่าเมื่อสักครู่นี้อากาศที่นี่ค่อนข้างชื้นคาดว่าน่าจะอยู่ใกล้กับทะเลหรือไม่ก็น่าจะอยู่ในป่าลึก

ทั้งบ้านนั้นทำจากไม้แม้แต่โต๊ะเก้าอี้ก็ทำด้วยไม้หลังคาเป็นมุมแหลมรูปสามเหลี่ยมโคมไฟก็ติดอยู่ที่ผนังไม้ให้ความรู้สึกของความเป็นท้องถิ่น

สภาพแวดล้อมที่นี่แปลกประหลาดทำให้นัชชารู้สึกไม่สบายใจขึ้นมา“คุณพาฉันมาที่นี่ทำไม”

Hawkเลิกคิ้วขึ้นเห็นเธอหลบอยู่ที่มุมเขายื่นมือออกไปคว้าเอวของหญิงสาวเอาไว้สายตาไปสะดุดที่เชือกสีแดงที่ข้อมือเขาดึงมีดคมเล็กๆที่เหน็บอยู่ที่ด้านหลังเอวของเขาออกมา

นัชชาตกใจกลัว“คุณคุณ….”

Hawkใบหน้าไม่เปลี่ยนสีและเลื่อนใบมีดไปยังข้อมือของเธอมีดเย็นๆสัมผัสไปที่ผิวหนังความหวาดกลัวปรากฎอยู่ในทั้งสองตาความเจ็บปวดในจินตนาการก็หลั่งไหลเข้ามาแทนที่จะเป็นความรู้สึกอิสระของข้อมือ

เธอมองดูชายคนนั้นหยิบเชือกออกจากตัวเธอเธออย่างไม่กล้าขยับเขยื้อน

“คุณคิดว่าผมจะฆ่าคุณรึ”Hawkบิดปลายมีดเมื่อลุกขึ้นเขาก็ลากเธอขึ้นมากด้วย“ถ้าผมต้องการฆ่าคุณไม่ต้องรอให้ถึงตอนนี้หรอก”

อาการบาดเจ็บของนัชชาจากการทำร้ายของเขาเมื่อครั้งที่แล้วยังไม่หายดีนักยังมีไข้อยู่เมื่อถูกเขาดึงให้ลุกขึ้นอย่างฉันพลันก็มีอาการเวียนหัวขึ้นมา

เธอสั่นหัวพยายามที่จะเอาชนะความรู้สึกไม่สบายแต่เธอก็ไม่สามารถฝืนร่างกายให้แข็งแกร่งขึ้นมาได้ยิ่งทำให้รู้สึกอึดอัดมากขึ้นเรื่อยๆ

ในหัวสมองเหมือนมีสายของเครื่องดีดขมับของเธอกำลังเจ็บปวดนอกจากความเจ็บปวดของร่างกายแล้วก็ยังรู้สึกคันเหงื่อออกเลยทำให้เสื้อผ้าติดกับผิวหนังเพราะความชื้นแผลที่คอทำให้แน่นถึงหน้าอก

Hawkไม่ได้สังเกตเห็นความผิดปกติเมื่อปล่อยมือออกจากเธอไม่กี่วินาทีผู้หญิงที่อยู่ด้านหน้าก็ร่วงลงกับพื้นอีกครั้ง

เมื่อเห็นร่างกายที่บอบบางร่วงหล่นลงชายคนนั้นก็ยื่นมือออกจับอย่างรวดเร็วคนในอ้อมแขนของเขาไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองใดๆ

สิบนาทีต่อมาหมอถือกล่องยาเข้าไปในห้องที่เชื่อมต่อกับห้องนี้ยังคงเป็นเตียงที่กว้างขวางนัชชาหน้าซีดขาวปรากฎเหงื่อเย็นบนหน้าผาก

ทรรศนมองไปที่นัชชาที่นอนอยู่บนเตียงทันใดนั้นเขาก็เข้าใจเขาเม้มริมฝีปากแน่น“Hawkคุณเป็นยังไงบ้าง”

“ไม่เป็นยังไง”

“คุณไม่จำเป็นต้องไปดูแลหล่อนเธอเป็นเพียงแค่ตัวประกันของเราเท่านั้น”ทรรศนจำได้ว่าเมื่อพูดถึงนัชชาเมื่อไม่นานมานี้เขายังไม่ได้เป็นเช่นนี้เลย“คุณเป็นStockholmsyndrome(อาการทางจิตที่เกิดขึ้นระหว่างผู้ร้ายกับตัวประกัน)รึเปล่า”

“ทรรศน!”Hawkลดเสียงลงต่ำและกดหน้ามองเขาถึงแม้ว่าเขาจะยิ้มแต่มันก็ดูผิดปกติ“ผมต้องการให้คุณมาอบรมสั่งสอนตั้งแต่เมื่อไหร่”

ทรรศนสูดหายใจเข้าออกแก้มตึงกัดฟันแน่นเขานิ่งเงียบไปสองสามวินาทีและก้มศีรษะลง“ขอโทษผมไม่ได้ตั้งใจจะหมายความว่าอะไรแค่เป็นห่วงคุณ”

“เป็นห่วงอะไรกัน”Hawkเดินไปที่ข้างหน้าเขา“ห่วงว่าผมจะตกหลุมรักหล่อนรึ”

“ไม่ใช่!”ทรรศนปฏิเสธถึงแม้ว่าเมื่อสักครู่จะมีความคิดนั้นแว๊บเข้ามาจริงๆแต่Hawkก็คือHawkชายคนนี้โหดร้ายป่าเถื่อนเพียงใดเขารู้ดีกว่าคนอื่นเป็นไหนๆอยู่ในความรักกับผู้หญิงคนนี้มันจะเป็นไปได้อย่างไร

เป็นไปไม่ได้แน่ๆดังนั้นทรรศนจึงปฏิเสธไปโดยไม่รู้ตัว

ด้วยคำพูดของเขาใบหน้าของHawkก็อบอุ่นขึ้นมาฝ่ามือใหญ่ตบไปที่ไหล่ของเขาปลอบประโลมไปสองครั้งนัยน์ตาสีน้ำตาลราวกับมีพายุ“คนอย่างพวกเราไม่สามารถมีความรักได้ผมแค่ไม่อยากเห็นหล่อนตายเร็วเกินไป”

ทรรศนก้มลงเก้าสิบองศา“ผมขอโทษผมจะรีบให้คนเอามาให้”

เมื่อHawkเห็นเงาหลังของทรรศนหายลับไปเขาก็หันหลังกลับมามองหญิงสาวที่นอนอยู่บนเตียง

รักอย่างนั้นหรอ

เขายิ้มอย่างเยือกเย็นถ้าหากว่าการทำร้ายเป็นความรักชนิดหนึ่งก็อาจจะเป็นไปได้นะ