ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 517

ตอนที่517ทำไมต้องปกป้องเธอ

นัชชาที่ถูกขังอยู่ในบ้านไม้ก่อนหน้านั้นเสื้อผ้าของเธอได้ถูกทิ้งไว้อยู่ที่ริมน้ำทั้งห้องมีแค่เสื้อยืดของชายคนนั้นเพียงแค่ตัวเดียวไม่มีทางอื่นเพื่อที่จะปกคลุมร่างกายเอาไว้เธอต้องสวมมันไว้โดยไม่สามารถเลือกได้

เธอนั่งอยู่บนเตียงหัวใจเต้นไม่เป็นท่าทันทีที่นึกถึงหน้าผากของชายที่สังเวยเลือดคนนั้นหัวใจของเธอก็หยุดระส่ำระส่ายไม่ได้

การใช้ชีวิตในสังคมที่ถูกปกครองด้วยกฏหมายฉากที่ยิ่งใหญ่ที่สุดที่ได้พบเจอก็คือการแทงด้วยมีดคืนนี้เธอกลับได้เห็นชายร่างใหญ่ถูกยิงไปต่อหน้าต่อตา

สิ่งนี้เกินกว่าสามัญสำนึกของเธอนี่ไม่ใช่ความเข้าใจในชีวิตของเธออย่างแน่นอน

ไม่มีใครมีสิทธิ์ทำเช่นนี้แต่คนกลุ่มนี้ไม่เคยเห็นกฏหมายในสายตาพวกเขาพวกเขาชั่วร้ายคิดจะทำอะไรก็ทำที่น่ากลัวกว่านั้นก็คือเธอหนีคนที่น่ากลัวอย่างHawkไม่รู้จะจัดการกับเธออย่างไร

ระหว่างที่เธอกำลังกระสับกระส่ายทันใดนั้นประตูก็ถูกแรงมหาศาลผลักเปิดออกจากทางด้านนอก

“ปัง”เสียงดังขึ้นประตูไม้ชนกำแพงและเด้งกลับมาแต่เดิมก็ไม่มั่นคงแข็งแรงเท่าใดเมื่อตกอยู่ในสถานการณ์นั้นเธอรู้สึกว่าตัวเองกำลังมีอันตรายอย่างมาก

เธอตกใจสะดุ้งขึ้นจากเตียงสายตากลมโตมองไปที่ประตูผมที่หน้าผากเขายาวขึ้นมากเพียงหล่นลงเล็กน้อยก็สามารถบดบังสายตาของเขาได้ร่างกายเขาสูงใหญ่ร่างแข็งแกร่งท่อนบนเปลือยเปล่าเห็นกล้ามเนื้อที่เต็มไปด้วยพละกำลังและรอยแผลเป็นทั่วไป

นัชชาอ้าปากกำลังจะพูดแต่ยังไม่ทันได้พูดอะไรชายคนนั้นก็ก้าวเท้าใหญ่เดินเข้ามาหาเธอ

“อ้า！”เธอกรีดร้องออกมาโดยไม่รู้ตัวเธอหมุนตัวและรีบหนีไปทางหน้าต่างครั้งนี้เธอไม่กลัวแล้วถึงแม้ว่าจะทำให้เธอกลายเป็นคนพิการเธอก็ไม่ต้องการเผชิญหน้ากับผู้ชายคนนี้

แต่เห็นได้ชัดว่าเธอประเมินความเร็วของHawkต่ำไปไม่ทันที่เธอจะได้แตะหน้าต่างแขนก็ถูกเขาคว้าเอาไว้

นิ้วทั้งห้าของชายคนนั้นเป็นเหมือนคีมนัชชารู้สึกทรมานมากเธอพยายามต่อสู้ดิ้นรน“ไม่ต้อง…คุณสงบสติอารมณ์หน่อย…”

Hawkดูเหมือนจะรำคาญใจกับความพยายามกระเสือกกระสนของเธอเขายกคอเสื้อเธอขึ้นและรัดคนทั้งตัวไว้ใต้วงแขนเหมือนกับการหิ้วของชิ้นหนึ่งทำให้นัชชารู้ตัวว่าสำหรับชายคนนี้แล้วเธอมีขนาดกระทัดรัดมากแค่ไหน

เดินคดไปเคี้ยวมาสักพักเขาพาเธอไปที่บ้านไม้อีกหลังหนึ่งห้องค่อนข้างใหญ่ที่ห้องนั่งเล่นด้านหน้าประตูเป็นคนประเทศYทั้งหมดเธอค้นพบว่าก่อนหน้านี้เธอโชคดีแค่ไหนที่สามารถอยู่ในห้องคนเดียวได้

Hawkเอื้อมมือออกไปและผลักเข้าไปหนึ่งในห้องนั้นในเวลาเดียวกันเธอก็ทุกตีเขาไปด้วย

ไม่สายเกินไปที่จะหยุดนิ่งเขาปล่อยนัชชาโดนทิ้งกับพื้นเธอเจ็บที่ข้อศอกและหัวเข่าเธอไม่สามารถป้องกันตัวได้ทันเธอพยายามลุกขึ้นยืนโดยใช้มือเท้าช่วยกันวินาทีต่อมาเธอก็ถูกกดแนบกับผนัง

ไม่ว่าเธอจะตะโกนร้องหรือว่าปฏิเสธก็ตามHawkก็ไม่ฟังพยายามออกแรงถ่างขาของเธอออกและเกี่ยวขาทั้งคู่ของเธอเอาไว้ที่เอวเขาดึงเสื้อผ้าของเธอออก

ผิวอันบอบบางถูกเบียดติดกับกำแพงไม้ที่อยู่ด้านหลังจนเกิดเป็นรอยแดงนัชชาไม่รู้สึกอะไรแค่คิดอยากให้ฝ่ายตรงข้ามปล่อยเธอไป

“ฉันขอล่ะฉันไม่อยากทำคุณต้องการผู้หญิงคุณจะหาเมื่อไหร่ก็ได้ทำไมคุณต้องบังคับฉัน….”เธอกลัวจริงๆครั้งนี้นอกจากความโหดเหี้ยมในสายตาของHawkเธอยังเห็นไฟปรารถนาที่กำลังลุกลาม

เขาต้องการเธอต้องการครอบครองเธอ

ความปรารถนาเช่นนี้ทำให้เธอรู้สึกกลัวเธอไม่ต้องการถูกทำให้มัวหมอง

แต่ว่าน่าเสียดายครั้งนี้ไม่มีที่ว่างสำหรับการต่อรองHawkตัดสินใจอย่างแน่วแน่เขาจูบพยายามเปิดริมฝีปากของเธอลิ้นที่เปียกและฟันกำลังเลียไปที่คอของเธอปรากฎเห็นเป็นรอยแล้วรอยเล่า

มือของเขากำลังทำในสิ่งที่เขาต้องการจากร่างกายของเธอเขาลูบไล้ไปตามส่วนโค้งของร่างกายเธอซุกซนไปตามผิวกายนัชชาไม่มีความสุขแม้เพียงเล็กน้อยเพียงรู้สึกถึงความอัปยศและรู้สึกคลื่นไส้

“ร้องออกมา….”ชายคนนั้นกระซิบที่ข้างหูเธอ“ร้องให้ทุกคนได้ยิน”

“ร้อง”

“ว่าไงนะ”เขาทำสิ่งที่คล้ายกับเตชิตเธอคิดว่าเธอหูแว่ว

Hawkเอนกายเขาใช้เสียงที่ได้ยินเพียงแค่สองคนเท่านั้น“ถ้าไม่อยากตายก็ร้องออกมา”

พูดจบคำเขาก็ยกมือขึ้นและคว้าเอวของเธอนัชชาตะโกนออกมาโดยไม่ทันตั้งตัว“อ้า!”

“ร้องต่อไป”

“....”

เธอมองไปที่ประตูที่ปิดอยู่นึงถึงคำพูดที่แฝงไปด้วยนัยยะของเขาสมองของนัชชาเปล่งประกายจากนั้นเธอก็มองหน้าของชายคนนั้นอย่างไม่อยากจะเชื่อ

เขาต้องการให้คนด้านนอกรู้ด้วยวิธีนี้เธอหลบหนีแม้ว่าเขาจะไม่ยอมให้เธอตายแต่ก็ไม่สามารถปล่อยเธอไปได้ง่ายๆเขาปล่อยให้ทุกคนคิดว่าเธอเป็นทาสทางอารมณ์ของเขา

เขา….ทำไมต้องปกป้องเธอ

ช่วงเวลานี้หัวใจของนัชชามีกระแสคลื่นนับไม่ถ้วนไม่มีเวลาที่จะแยกแยะเบาะแสได้แต่ทำตามสิ่งที่เขาพูดเสียงแล้วเสียงเล่าวนไปเรื่อยๆเป็นสิ่งที่เย้ายวนสำหรับภายนอกเป็นอย่างมากแต่สำหรับเธอมันคือการช่วยชีวิต

ผู้ชายคนนั้นหมอบอยู่บนร่างเธอดวงตาของเขาลึกและน่ากลัวน้องลูกเมื่อได้ยินแล้วเหมือนเธอกำลังตกลงไปในเหวเหมือนเธอกำลังจะถูกดูดกลืนไปทั้งตัว

นัชชาไม่เปิดหน้าของเธอเพื่อมองเขาส่งเสียงดังอย่างไม่เกรงใจ….