ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 518

ตอนที่518ค้นพบเส้นทางของเธอ

วันที่สิบของการหายตัวไปของนัชชาการค้นหาและการช่วยเหลือที่ไร้ร่องรอยในที่สุดก็ได้รับข่าว“หัวหน้าครับ!เราพบขวดน้ำที่ทางตอนล่างของแม่น้ำ”

“ว่าไงนะ!”

“ขวดน้ำ!ขวดน้ำพลาสติก!”

นายอำเภอรีบสำทับ“ลองรับไปดูครับ”

ตำรวจหยิบขวดน้ำแร่ในถุงขวดได้กลายเป็นสีเหลืองโฆษณาและโลโก้เกือบจะถูกทำลายจนมองไม่เห็นแต่ตามลักษณะรูปร่างของขวดก็เห็นได้ว่ามันเป็นขวดน้ำแร่ที่พบบ่อยมากในประเทศY

นายอำเภอสวมถุงมือสีขาวเขาดูอย่างระมัดระวังไม่เห็นอะไรที่แตกต่างแม้ว่าบริเวณนั้นจำนวนประชากรจะเบาบางและมีคนนอกพื้นที่น้อยมากที่จะเข้ามาแต่ก็ยังมีคนที่รักการผจญภัยมาสำรวจที่นี่พวกเขาอาจจะพกน้ำแร่ไปและโยนทิ้งไม่ใช่เรื่องแปลก

ขวดนี้สามารถบอกได้เพียงว่ามีคนผ่านมาแถวนี้ในระยะไม่ไกล

“พบที่ตรงที่ส่วนไหนของแม่น้ำ”

“ปากทางน้ำทางตอนใต้ของป่าครับ”

ปลายน้ำของป่าภูเขาเป็นป่าทึบนอกจากนี้ยังมีแอ่งน้ำกว้างอยู่เหนือป่าถัดไปกว่าสิบกิโลเมตรถึงจะปรากฎบ้านของผู้คนมันยากเกินไปที่จะพุ่งเป้าไปที่นี่เพียงแค่ขวดน้ำเพียงขวดเดียวถ้าจะสืบสวนเพียงเพราะขวดน้ำแร่ขวดเดียวนี้ดูจะเป็นค่าใช้จ่ายที่สูงมากไม่มีใครมีความมั่นใจว่าจะตรวจพบอะไร

ถ้าทำงานที่ไร้ประโยชน์ในตอนนี้ก็เท่ากับว่าเสี่ยงจะสูญเสียชีวิตของตัวประกัน

เมื่อนายอำเภอถอดถุงมือของเขาออกและเตรียมที่จะกำจัดสิ่งต่างๆไปเตชิตกลับหยิบถุงมือคู่หนึ่งขึ้นมาใส่

นายอำเภอไม่เข้าใจในการกระทำ“คุณเตชิต”

ชายคนนั้นไม่พูดอะไรสักคำเขาวางขวดไว้เบื้องหน้าและจดจ่อต่อการสำรวจเห็นได้ชัดว่าเป็นขวดน้ำทั่วไปแต่เขากลับอธิบายอย่างลึกลับว่าขวดน้ำนี้เปื้อนลมหายใจของนัชชา!

ทุกคนมองดูอย่างเงียบๆเวลาผ่านไปจากก้นขวดจนถึงตัวขวดจนในที่สุดก็ถึงฝาขวดขณะที่ทุกคนคิดว่าเขาคงจะต้องผิดหวังทันใดนั้นชายคนนั้นก็หยุดมือ

เขาใส่ขวดกลับเข้าไปในถุงหลักฐานทางกายภาพจากนั้นก็ดูที่ฝาสีเขียวอย่างระมัดระวังมีร่องรอยสองที่ของฝาที่เดิมควรจะเรียบจะต้องส่องแสงไฟเพื่อที่จะเห็นมัน

เป็นแนวนอนนอกจากนี้ยังมีแนวตั้งรวมกันแล้วคือตัวอักษร“T”

ร่องรอยแนวตั้งดูจะลึกกว่าเห็นได้ชัดว่าคนที่ทำตัวอักษรนี้ค่อนข้างที่จะรีบดังนั้นจึงทำให้เห็นจังหวะของความลึกแตกต่างกัน

“คุณเตชิตต้องการจะบอกอะไรรึ”

“นัชชา”ทันใดชายคนนั้นก็โพล่งออกมามือที่ถือฝาขวดสั่นเล็กน้อย“STTเป็นตัวอักษรชื่อย่อในชื่อของเธอ”

เมื่อได้ยินเช่นนั้นนายอำเภอก็เข้าไปดูในทันทีการแกะสลักนี้ดูผิดปกติมากต้องดูอย่างระมัดระวังต้องพิถีพิถันขัดถึงจะเห็นเป็นรางๆแต่ไม่ว่ามันจะเป็นอะไรก็ตามไม่น่าจะมีคนทิ้งร่อยรอยไว้เช่นนี้นอกเสียจากว่าสถานการณ์จะบีบบังคับ

“ไม่ผิด!”นายอำเภอกวักมือเรียกเจ้าหน้าที่ตำรวจที่พบขวดน้ำมาในทันที“ตรวจสอบเดี๋ยวนี้ให้เจ้าหน้าที่เทคนิคทำแผนที่ทางธรณีวิทยาของป่าส่งสองทีมไปประจำที่เชิงเขาจัดการอย่างระมัดระวังระยะทางไม่ใช่เรื่องสำคัญนอกจากนี้ส่งโดรนเพื่อสำรวจอย่างระมัดระวังจำไว้ว่าต้องระวังตัวด้วยอย่าให้ถูกพบเห็นเป็นอันขาดพลางตัวซะ”

“ครับ!”

เตชิตมองดูขวดเล็กๆในมือของเขาสองตาแดงก่ำเสียงของเขาแหบห้าว“ฝาขวดนี้ทิ้งไว้ให้ผมได้ไหมครับ”

ตามกฎแล้วเรื่องนี้เป็นไปไม่ได้แต่เมื่อเห็นสีหน้าท่าทางของเขาในเวลานี้นายอำเภอก็ไม่สามารถทนได้จำใจต้องพยักหน้า“ถ้ามันทำให้คุณรู้สึกอุ่นใจก็เก็บมันไว้เถอะครับ”

เขาเป็นตำรวจมาแล้วหลายปีเข้าใจความรู้สึกนี้ดี

แต่ละวันแต่ละวันผ่านไปรออยู่ในป่าลึกแห่งนี้อารมณ์ของเธอเริ่มกระวนกระวายเธอเริ่มกังวลเกี่ยวกับสิ่งต่างๆหากเตชิตหาเธอไม่พบเธอจะทำเช่นไร

พลังจิตของมนุษย์นั้นเปราะบางอยู่เสมอเมื่อเริ่มคิดเกี่ยวกับสิ่งนี้เธอก็เริ่มไม่สบายใจขึ้นเรื่อยๆเธอได้แต่พยายามเก็บกดความรู้สึกไม่สบายใจเหล่านั้นเอาไว้ไม่สามารถแสดงออกให้คนอื่นรู้ได้

ในคืนหนึ่งเธอพลิกตัวไปมานอนไม่หลับระหว่างนั้นประตูก็ได้ถูกเปิดออกเธอลืมตาขึ้นทันทีเธอไม่กล้าที่จะฟังเสียงฝีเท้าทางด้านหลัง

เธอได้ยินชายคนนั้นเดินไปยังถุงที่แขวนอยู่ที่หน้าต่างทางด้านหน้าหลังจากนั้นไม่กี่วินาทีก็ได้ยินเสียงไหลของของเหลวจากนั้นก็เป็นเสียงกลืนที่น่ากลัว

คือHawkมีเพียงเขาคนเดียวเท่านั้นที่กล้าดื่มทุกที่ทุกเวลา

นัชชาถอนหายใจแม้ว่าเธอจะไม่รู้ว่าทำไมในตอนนี้ที่รู้สึกว่าเป็นเขาก็ยังรู้สึกว่าตัวเองยังมีโชคอยู่บ้างเล็กน้อย

“คุณตื่นอยู่”ทันใดนั้นเขาก็พูดขึ้นมาเขาใช้เวลาสักครู่ในการตัดสินใจ

นัชชารู้สึกจุกยืดตัวไม่ได้เธอพยายามยืดตัวและหดเข้าไปในเตียงนัยน์ตาคู่โตจ้องมองเขาผ่านความมืด

“อย่ามองผมอย่างนั้นผมบอกแล้วความกลัวของคุณจะทำให้ใจของผมหวั่นไหว”ผ่านไปสองสามวันเขารู้สึกหงุดหงิดกับความปรารถนาของตัวเองมากยิ่งขึ้น

นัชชาได้ยินเสียงหัวเราะของเขาขนเธอลุกขึ้นหลายชั้น“คุณจะทำอะไรอีก”

Hawkถือขวดไวน์เดินไปข้างเตียงเขาจ้องมองเธอครู่หนึ่งจากนั้นก็นอนลงบนเตียงก่ายมือข้างหนึ่งไว้ที่ด้านหลังของเตียงตามองไปที่กำแพงไม้ที่ไม่มีอะไรเลย“ฉันทำอะไรไม่ได้ทั้งนั้น”

นัชชาขมวดคิ้วยังไม่เชื่อคำพูดพล่อยๆของเขาแต่ในวินาทีต่อมาเธอก็ได้คำตอบที่ไม่คาดคิด---

“วันนี้เป็นวันครบรอบวันตายของแม่ผม”