ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 53

ตอนที่53 ความตำหนิกับความน้อยใจ

นัชชาตะลึง นภันต์ให้เธอไปช่วยเอาเอกสารเมื่อไหน......

แต่เสี้ยววินาทีต่อมา เธอก็เข้าใจทันที นี่เขากำลังช่วยเธออยู่

นัชชาถอนหายใจ “ขอโทษที่ให้ทุกคนรอนานค่ะ”

ในฐานะทนายความระดับทองในเตนัทลอว์เฟิร์ม นภันต์ได้บอกไปแล้ว คนอื่นก็ไม่กล้าพูดอะไรอีก เวทิดามีแต่แสร้งทำเป็นใจกว้างเร่งให้เธอรีบเข้ามานั่ง

นัชชานั่งลงก็หันไปมองนภันต์ด้วยความขอบคุณ แต่เขากลับไม่แสดงสีหน้าอะไร แถมยังเขม็งเธอด้วยสายตาเย็นชา แล้วเริ่มก้มหน้าไปอ่านเอกสารบนโต๊ะ

การอินเทอระหว่างสองคนนี้ไม่ได้พ้นสายตาของเตชิต บนหน้าที่มืดครึ้มของเขาราวกับเมฆมืดบนฟ้า แม้ตรัณที่นั่งข้างๆก็ได้รู้สึกถึง

แต่ไม่ว่ายังไง การประเมินก็ได้ดำเนินต่อไปได้ราบรื่น พนักงานใหม่ของกลุ่มอื่นไปรายงานตามคิว แต่พอถึงปวิมลกับนัชชา ปวิมลก็เสนอว่าเธอไปเป็นคนแรก บอกว่าจะให้เวลาให้นัชชาไปเตรียมตัว

เดิมนัชชายังไม่เข้าใจว่าทำไมเธอจะใจดีขึ้น พอวานของเธอปรากฏในเครื่องฉาย เธอถึงเข้าใจว่าทำไมปวิมลเสนอขึ้นไปเป็นคนแรก

นอกจากคดีที่ต่างรับผิดชอบกันไม่เหมือนกัน งานส่วนอื่นเหมือนของเธอหมด แม้ความรู้สึกตอนท้ายก็ไม่ต่างกับของเธอเลย

นัชชามองดูเธอค่อยรายงานบนเวธี ตัวของเธอค่อยเย็นลง เธอมองดูใบหน้าที่ยิ้มแย้มของปวิมล เหมือนคนนั้นก็ได้รู้สึกถึง แล้วหันมามองเธอเช่นกัน

สายสองคู่ชนกัน นัชชาได้เห็นความท้าทายและความเยาะเย้ยในสายตาของเธอ

ปวิมลขโมยPPTของเธอไป

การรายงานครึ่งชั่วโมงเสร็จสิ้น ในห้องประชุมมีเสียงปรบมือดังขึ้น แขนสองข้างของนัชชากับหนักแน่นจนยกไม่ขึ้น การกระทำของเธอในสายตาคนอื่นกลับเป็นการตระหนี่

“คนต่อไป นัชชา”

นัชชาได้ยินมีคนเรียกชื่อของเธอ แต่สิ่งรอบๆกลับเหมือนหายไป เธอกำดิสก์ Uในมือแน่ๆ ฝ่ามือมีเหงื่อเย็นออกมาทันที เธอยังคงนั่งบนที่นั่งเธอไม่ได้ขยับ

“นัชชา ถึงเธอแล้ว”นภันต์ขมวดคิ้ว แล้วเตือนเธอด้วยเสียงเบาๆ

นัชชามองไปยังเขา น้ำเสียงแหบแห้ง“ฉัน.....”

เห็นเธอมีท่าทางผิดปกติ นภันต์ได้ปรากฏความผิดปกติของเธอทันที“เป็นอะไร”

ไม่รอให้เธอตอบ ผู้ชายที่นั่งอยู่ที่นั่งหลักก็เอ่ยปากขึ้น“ถ้าไม่กล้าขึ้นมาก็ถือว่าสระสิทธิ์”

เธอไม่มีทางเลือกแล้ว เดินขึ้นบนเวทีรายงาน แล้วนำดิสก์ Uให้พนักงานฉายข้างๆ แล้วPPTของเธอปรากฏออกมา เธอได้ยินเสียงกระซิบของคนอื่น

นัชชามองไปยังปวิมล เธอหัวเราะอยู่ รอยยิ้มที่ไม่ปิดบังและเยาะเย้ยแบบนั้นทำให้สติที่เหลือเส้นสุดท้ายของเธอหักไป

เธอบังคับให้ตนเองสงบลง และเริ่มรายงานด้วยสีหน้าปกติ ยังไม่กล่าวหน้าที่หนึ่งเสร็จก็โดนเรียกให้หยุด

“เนื้อหาในPPTของคุณเหมือนของปวิมล ถ้าเนื้อหาข้างหลังก็เหมือนกัน งั้นก็ไม่ต้องพูดซ้ำอีกครั้ง”

นัชชาสูบหายใจเข้าลึกๆ สายตามั่นคงและจริงจัง“เนื้อหาในPPTของเราเหมือน แต่ก็ไม่เหมือนกัน”

“หมายความว่ายังไง”

ยังไงตอนนี้กำลังประเมินผลอยู่ ผู้ใหญ่ทุกคนล้วนอยู่ที่นี่ ไม่มีใครมีเวลาไปสืบหาว่าใครถูกใครผิด สำหรับพนักงานใหม่สองคนนี้ ต้องลบคะแนนแน่ๆ

ใคร่ครวญไปสักพัก เตชิตที่นั่งเงียบอยู่ก็เอ่ยปาก แต่กลับพูดกับนัชชา“เธอบอกว่าเนื้อหาของเธอโดนขโมย”

นัชชาคิดไม่ถึงว่าเขาจะถามเธอ เลยพยักหน้า“ใช่”

“ฉะนั้นเธอคิดว่าเธอไม่ผิดใช่ไหม”ไม่รอให้นัชชาตอบกลับ เขาก็พูดต่อ“การเป็นทนาย แม้เอกสารสำคัญของตนเองก็ไม่ปกปิดให้ดี ผมจะเชื่อได้ยังไงว่าเธอจะไปปกปิดความเป็นส่วนตัวของลูกค้า”

จู่ๆเขาตั้งคำถามขึ้นมา นัชชาจะรับมือกับเขาได้สักที่ไหน นอกจากอึ้งไป คำโต้ตอบคำเดียวก็พูดไม่ออก

“เรื่องเนื้อหาโดนขโมยเอาไว้ก่อน แล้วเนื้อหาที่เอามารายงานของเธอไม่ได้ยอดเยี่ยมมาก และทุกเรื่องเธอก็ควรทำPlanBไว้ ไม่ใช่ให้การรายงานครั้งนี้กลายเป็นฉากเล่นละคร”เสียงของผู้ชายนั้นเย็นช้า แล้วก็ให้คำตัดสินของเรื่องเมื่อกี้ไป

ฉากเล่นละคร

เดิมนัชชาคิดว่าในสถานการณ์แบบนี้ เธอยังสามารถมีการตอบสนองและอธิบายมันก็ดีพอแล้ว แต่ในสายตาพวกเขา นี่แค่เป็นละครฉากหนึ่ง

ความพยายามทั้งหมดไม่ได้รับความยืนยัน นี่ทำให้ดวงตาของนัชชาเริ่มร้อนขึ้นมา เธอรีบหลับตา แล้วกลั้นความร้อนนั้นเอาไว้

“การประเมินครั้งนี้ เธอสองคนไม่มีคะแนน คราวหน้าถ้ายังมีเหตุการณ์แบบนี้ ก็ใส่หัวไปหมดเลย”เตชิตยืนขึ้นมา เมื่อผ่านข้างกายนภันต์ เขาหยุดฝีเท้า“อีกทั้ง เตนัทไม่ต้องการหัวหน้าที่ปกปิดลูกน้อง เลิกประชุม”

ผู้ชายคนนั้นก้าวเท้าออกไป คนในห้องประชุมก็เดินตามออกมา นัชชาใจลอยนั่งบนที่นั่งของเธอ เห็นนภันต์เดินมา เธอรีบเอ่ยปาก“ขอโทษค่ะคุณนภันต์ ฉันอยากอยู่คนเดียว”

พูดจบ เธอก็เก็บเอกสารหันตัวออกไป แล้วเจอตรัณที่ไปแล้วกลับมาอีกที่หน้าประตู เธอพยักหน้าเล็กๆแล้ววิ่งหนีไป

ตรัณเอาแบบรายงานผลกลับไปสำนักงานประธาน มองดูบอสใหญ่ที่นั่งอยู่หลังโต๊ะทำงานด้วยสีหน้าเย็นยะเยือก ใคร่ครวญไปพักใหม่ เขายังคงพูดด้วยเสียงเบาๆ“ท่นประธาน เมื่อกี้ผมเจอคุณนัชชา เธอเหมือนร้องไห้แล้ว......”