ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 542

ตอนที่542หาเบาะแสของเธอ

วันที่2ตอนเช้าชนุดมก็ขึ้นเครื่องกลับประเทศข้างๆของเขามีชีวภาอยู่ตั้งแต่ที่ได้รับจากเมื่อคืนเขาก็อ่อนไหวมากกว่าเดิม

ที่จริงช่วงเวลาที่อยู่ด้วยกันนี้เธอรู้สึกว่าเธอรู้จักผู้ชายคนนี้แล้วแต่ตอนนี้มาดูอีกทีทั้งหมดนั้นเป็นเพียงสิ่งที่เธอคิดไปเอง

ชีวภาอดที่จะนึกถึงหน้าผู้หญิงที่เจอหน้าในผับวันนั้นไม่ได้ผู้หญิงคนนั้นที่ชื่อนัชชาสำคัญกับเขามากเกินไปแล้วแค่เรื่องเล็กน้อยก็สามารถทำให้เขาเป็นบ้าได้

ชนุดมในตอนนี้เป็นคนที่เธอไม่เคยเห็นมาก่อน

ในใจมีความรู้สึกแปลกๆแม้กระทั่งเธอเองก็ไม่เข้าใจได้แต่บอกกับตัวเองว่าไม่ต้องไปคิดเยอะ

เครื่องบินขึ้นแล้วลงสู่พื้นดินอีกครั้งก็เป็น9:30พอดี

เธอนอนหลับไปพอตื่นมามองไปทางนอกกระจกก็ยังไม่รู้สึกตัวจนกระทั่งแอร์โฮสเตสบอกถึงรู้ว่าเครื่องลงได้แล้ว

ชนุดมเดินก้าวใหญ่อยู่ตรงหน้าเพิ่งออกจากสนามบินก็รีบโทรให้จินต์“ฉันถึงเมืองJแล้วเธอพาธีมนต์มาที่โรงแรมSเลย”

อีกด้านหนึ่งของโทรศัพท์จินต์รู้สึกประหลาดใจไม่คิดว่าเขาจะมาไวขนาดนี้“โอเคถึงแล้วจะโทรหานาย”

ชีวภาเอากระเป๋าเดินทางให้กับผู้ช่วยที่ยืนอยู่ข้างๆรอเขาเอากระเป๋าขนเข้าไปในรถหมดเขาถึงจะมองมาทางเธอแล้วเดินมาทางเธอเช่นกัน

เธอเรียกเขาอย่างลังเล“คุณชนุดมฉันฉันต้องไปกับคุณไหม?”

“เธอมีอย่างอื่นที่ต้องทำหรอ?”

“ยังไม่มี”กลับมากะทันหันขนาดนี้เธอยังไม่มีเวลามาจัดงานทางโรงพยาบาลเขาก็ไปบอกแล้วว่าออกไปทำงานต่างจังหวัดถ้าเธอกลับไปกะทันหันก็อาจจะทำให้คนอื่นตกใจกันหมด

ชนุดมเดินไปหน้ารถ“ขึ้นรถ”

……

รถขับเร่งไปทางโรงแรมตลอดทางผู้ชายที่นั่งข้างๆไม่ได้พูดอะไรทั้งนั้นความกดดันก็เต็มไปที่รอบตัวเธอแม้กระทั่งคนขับรถและผู้ช่วยที่ดีด้านหน้าก็รับรู้ถึงการผิดปกติได้

หลังจากที่ถึงโรงแรมก็เอากระเป๋าเดินทางไปไว้ในห้องจากนั้นชีวภาก็เดินเข้าไปในห้องดูพร้อมกับเขาชนุดมตั้งใจเปิดห้องที่มี2ห้องชีวภาเก็บของเสร็จก็เดินไปในร้านกาแฟพร้อมกับเขา

เขาตั้งใจให้ผู้ช่วยเตรียมที่ที่ไม่ค่อยมีคนเยอะเพิ่งนั่งลงไม่นานจินต์กับธีมนต์ก็มาถึงแล้ว

ประตูถูกเปิดผู้หญิงสวยๆจูงมือเด็กผู้ชายที่น่ารักเข้ามาปรากฏในสายตาของชีวภาเธออึ้งไปสักพักรีบลุกขึ้นแล้วไปต้อนรับ

ตอนที่จินต์เห็นนเธอก็ตกใจเหมือนกันแต่ไม่นานก็กลับเป็นปกติยังไม่ทันพูดอะไรธีมนต์ก็หลุดจากมือเธอแล้ววิ่งไปทางชนุดม

ตัวน้อยๆของเขาวิ่งเข้าไปในอ้อมกอดของผู้ชายชนุดมโดนเด็กวิ่งเข้ามาชนใส่แต่เขาไม่มีท่าทีที่จะโกรธเลย“คิดถึงลุงไหมครับ?”

คำนี้ออกจากปากของชนุดมก็ยิ่งทำให้คนฟังตกใจโดยเฉพาะชีวภาเธอไม่เคยเห็นเขาอ่อนโยนกับใครมาก่อนเลย

ธีมนต์ทิ้งอารมณ์แย่ๆที่ผ่านมาแล้วพูดดังๆว่า“คิดถึงครับ!”

ชนุดมมองไปทางเด็กผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าแค่ไม่เจอกันสักแป๊บก็สูงขึ้นอีกแล้วเทียบกับตอนที่อยู่อังกฤษแล้วสูงขึ้นเยอะมากเลย“สูงขึ้นเยอะเลยนะ”

“อยู่ที่โรงเรียนเพราะผมวิ่งทุกวันเลยครับคุณครูบอกว่าถ้าวิ่งก็จะสูงขึ้นครับ”

“ใช่ครับแม่บุญธรรมวางใจได้เลยลุงดูแลผมดีแน่นอนครับ!”ท่าทางของธีมนต์ที่เห็นชอบกับชนุดมทำให้เธอรู้สึกเสียใจมาก

ก็ได้เด็กก็พูดแบบนี้แล้วเธอก็ไม่รู้จะพูดยังไงต่อแล้ว

หลังจากที่จินต์พูดอะไรเสร็จก็หยิบกระเป๋ากำลังจะเดินไปส่วนชีวภาก็อยู่ในห้องกับธีมนต์ชนุดมเดินไปกับจินต์ถึงหน้าประตูโรงแรม

กลางวันแสกๆพระอาทิตย์แสงจ้าแต่ในใจของจินต์ไม่มีความมั่นใจเลยเธอรู้ว่าที่เขาตามมาต้องมีคำถามอยากจะถามเธอแน่

เป็นอย่างที่คิดก่อนจะขึ้นรถเขาก็ถามขึ้นมา“ตกลงนัชชาเป็นอะไร?”

เมื่อกี้ในห้องมีเด็กน้อยอยู่เขาไม่อยากจะถามตอนนี้มีกันสองคนเขาก็ไม่อยากจะแกล้งอีกแล้ว

จินต์ขมวดคิ้วแล้วถอนหายใจยาวๆ“คุณชนุดมฉันรู้ว่าคุณอยากจะทำอะไรแต่ที่จริงฉันก็ไม่รู้ว่านัชชาเกิดอะไรขึ้นและอยู่ที่ไหนแต่สิ่งที่ฉันสามารถบอกได้คือตอนนี้ตัวเธอไม่ได้อยู่ในประเทศและก็ไม่มีอันตรายด้วย”

“ไม่มีอันตรายแต่ไม่กลับมา?”ชนุดมยิ้มอย่างประชดประชัน“คำพูดนี้เธอเองเชื่อไหมล่ะ?”

“ฉันเชื่อไม่เชื่อแล้วจะทำอะไรได้ความจริงเป็นยังไงไม่มีใครรู้นอกจากนัชชากับเตชิตแต่ตอนนี้ติดต่อทั้งสองไม่ได้เลยนอกจากเชื่อแล้วจะทำอะไรได้อีก?”

ดูหน้าตาของเธอแล้วไม่เหมือนคนเสแสร้งหรือเธอไม่รู้อะไรจริงๆ

หรือว่าเธอหายไปกะทันหันแม้กระทั่งเพื่อนที่สนิทก็ไม่รู้เรื่องถ้าเป็นแบบนี้ยิ่งทำให้ชนุดมรู้สึกเรื่องมันหนักขึ้นเรื่อยๆ

นัยน์ตาของผู้ชายดูหมองลงทันทีมีความรู้สึกที่อ่านไม่ออก“ฉันจะให้คนไปสืบหาเบาะแสถ้าทางเธอมีปัญหาก็ขอให้คุณจินบอกความจริงมา”