ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 561

ตอนที่ 561 ควบคุมความปรารถนาไม่ได้

ข้างๆเขาก็มีธีมนต์ด้วยสีหน้าเหมือนกัน

เที่ยงคืนแล้ว ทั้งสองคน......เกิดอะไรขึ้นอีก?

ชีวภามึนหัวกับภาพตรงหน้า เอ่ยปากถามอย่างไม่เข้าใจ “เกิดอะไรขึ้นหรอ?”

ไม่รอให้ชนุดมพูด ธีมนต์ก็บอกอย่างทนไม่ไหว “น้าชีวภาครับ คุณอาอยากอาบน้ำก่อน แต่ผมอยากอาบก่อน ผมง่วงอยากนอนอ่ะ!”

เปลือกตาชีวภากระตุกขึ้นมา แม้ว่าบนใบหน้ายังยิ้มอย่างสุภาพ แต่ในใจเหมือนกับมีม้าวิ่งอยู่ ที่แท้......แค่เรื่องใครจะอาบน้ำก่อนเนี่ยนะ?!

นี่มันน่าทะเลาะกันไหมเนี่ย?

แม้ว่าจะไม่เข้าใจประเด็นของทั้งคนตัวใหญ่ตัวเล็กว่าอยู่ตรงไหน เลยแนะนำผู้ชายวัยสามสิบกว่าอย่างอดทน “คุณโตขนาดนี้แล้ว ยังทะเลาะกับเด็กอีกหรอ ธีมนต์อยากอาบก่อนก็ให้เขาอาบก่อนสิ”

ได้ยินชีวภาพูดแบบนี้ ธีมนต์ก็เหมือนมีพรรคพวก สองมือทำแนวขวางอยู่ที่หน้าอก ด้วยสีหน้าที่ไม่กลัวใครทั้งสิ้น

สีหน้าชนุดมยิ่งหดหู่ไปอีก “ผมเป็นโรคกลัวเส้นผม”

“อะไรนะ?” ชีวภานึกว่าตัวเองฟังผิด “โรคกลัวอะไรอะไรนะ?”

“ผมไม่ชอบเห็นเส้นผมร่วง รู้สึกไม่สบาย”

“……”

เป็นครั้งแรกที่ได้ยินเหตุผลแบบนี้ ชีวภาก็หมดคำจะพูดทันที ไม่รู้จะพูดอะไรดี

ชีวภามองไปรอบหนึ่ง ทันใดนั้นก็เห็นห้องน้ำในห้องตัวเอง ก็มีความคิดขึ้นมา “ฉันยังไม่ได้อาบน้ำ คุณอาบห้องฉันไปก่อนก็ได้ค่ะ เดี๋ยวฉันไปอยู่ห้องคุณเป็นเพื่อนธีมนต์ โอเคไหม?”

ชนุดมมองธีมนต์ที่ย้ายข้างไปอยู่กับชีวภา ทำหน้าเศร้าไม่ได้พูดอะไรแล้วเดินตรงเข้าไปในห้องเธอ

ชีวภาโล่งอก พาธีมนต์กลับไปห้องของชนุดม หลังจากไปเปลี่ยนเป็นน้ำอุ่นให้เขา ถึงวางใจให้เขาเข้าไปอาบน้ำ

ได้ยินเสียงน้ำไหลดังข้างหู ชีวภาก็นั่งอยู่ในห้องนั่งเล่นนอกห้องนอนใหญ่ ยังไงก็เป็นเด็กอายุเจ็ดแปดขวบ ยังต้องดูแลใส่ใจสักหน่อย

ห้องที่ชนุดมจองเป็นห้องชุด ด้านนอกยังมีเตียงเล็กหนึ่งเตียง บนเตียงวางชุดนอนเขาอยู่ ดูออกว่าเขาเตรียมให้เด็กน้อยนอนเตียงใหญ่

เขานี่จริงๆเลย ทั้งๆที่รักธีมนต์ขนาดนั้น ปกติก็ไม่มีเวลา เพราะว่าแม่ของเด็กน้อยไม่กลับมานานแล้ว จึงกลับประเทศเพื่ออยู่เป็นเพื่อนเขาดโดยเฉพาะ แต่เพราะเรื่องอาบน้ำเนี่ยนะไม่ยอมกันได้

ชีวภานึกถึงภาพด้านนอกประตูเมื่อครู่ ทั้งน่าตลกทั้งช่วยไม่ได้ จู่ๆก็ไม่แน่ใจว่าชนุดมเป็นคนแบบไหนกันแน่

แต่ก่อนเห็นแค่ด้านซับซ้อนและความหดหู่ของเขา แต่ตอนนี้รู้แล้วว่า เขาก็มีช่วงเวลาที่เอาแต่ใจเหมือนเด็ก

น่าจะผ่านไปห้านาทีแล้ว ธีมนต์อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อยออกมาแล้ว ผมที่ไม่ยาวไม่สั้นมีน้ำหยดออกมา ชีวภารีบหยิบไดร์เป่าผมข้างๆมาเป่าให้แห้งอย่างพิถีพิถัน

“น้าชีวภาครับ น้าดีกับผมจัง” ชีวภามองเขา ดวงตากลมโตเต็มไปด้วยความใสซื่อ

ชีวภายิ้มเบาๆ เป่ารอยเปียกของน้ำที่หยดบนตัวเขาให้แห้งด้วย “น้าชีวภาชอบธีมนต์ไง ธีมนต์น่ารักขนาดนี้ ทุกคนถึงได้ชอบ”

“งั้นน้าชีวภา น้าชอบอาผมไหม?” จู่ๆเด็กน้อยก็พูดขึ้น ไม่ได้ถามขึ้นเป็นครั้งแรก เขายังคงยืนกรานกับคำถามนี้มาก

เธอเบิกตากว้าง เอียงศีรษะยากที่จะเลี่ยงฝ่ามือ แล้วร้องเสียงทุ้มต่ำ “คุณชนุดมใช่ไหม?!”

“อย่าตะโกน” เสียงเขาแหบพร่าไม่อยากพูด ราวกับถูกหินจำนวนมากขัดถู แม้ว่าตอนนี้จะเป็นแบบนี้ ชีวภาก็แยกออก ว่าคือเขาไม่ผิดแน่!

“คุณ เกิดอะไรขึ้น?” เธอมองเขาอย่างตกใจ เริ่มปรับตัวกับความมืด ใช้แสงนอกหน้าต่างมองใบหน้าเขาชัดๆ

เขาเหมือนเมาเหล้า ดูเหมือนจะงงๆ นัยน์ตาดำที่เฉียบคมดูสับสนเป็นครั้งแรก

“คุณไม่สบายหรอ?” ชีวภากังวลว่าเขาจะไม่สบาย ยื่นมือไปวัดอุณหภูมิบนหน้าผากเขา คิดไม่ถึงว่าพอปลายยิ้วแตะลงที่ผิวเขา ก็ถูกจับมือไว้

“อย่าขยับ!” เขาคำรามเสียงต่ำ เสียงหอบอย่างรุนแรง ราวกับไปวิ่งมาหลายพันเมตร

ไม่ต้องพูดถึงว่าอุณหภูมิบนร่างเขาร้อนเท่าไหร่ แม้แต่ลมหายใจเขาก็ร้อน ร่างชีวภาถูกเขาทับอยู่ใต้ร่าง สองมือเขาจับร่างเธอไว้ เกร็งไปทั้งร่าง ราวกับกำลังควบคุมอะไรบางอย่าง

เขาที่เป็นแบบนี้ทำให้ชีวภายิ่งรู้สึกไม่ปลอดภัย พูดด้วยน้ำเสียงสั่น “ชนุดม คุณเป็นอะไรกันแน่......”

คราวนี้ เขาไม่ตอบกลับ หลับตาลง สามารถมองเห็นเส้นเลือดเขาปูดจากด้านข้าง

ชีวภากังวลอย่างมาก แค่อาบน้ำ ใช้เวลาทั้งหมดสี่สิบนาทีกว่า จู่ๆทำไมเป็นแบบนี้?

เขาคงไม่ได้เป็นโรคที่ไม่สามารถพูดได้ หรือว่าอยู่ดีๆอาการกำเริบหรอกนะ?

เพราะกลัวว่ามือเล็กที่เย็นจะสัมผัสถูกเขาโดยไม่ได้ตั้งใจ ร่างกายที่ร้อนและรู้สึกไม่ดีราวกับได้สัมผัสกับต้นกำเนิดน้ำ สัญชาตญาณอยากได้มากขึ้น

ทั้งหมดนี้เหมือนกับไปเปิดช่องระบายน้ำท่วม พุ่งทะลักออกมา ไม่สามารถคุมได้อีกต่อไป