ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 592

ตอนที่ 592 คู่ผัวตัวเมีย

เช้าตรู่วันรุ่งขึ้น สายโด่งแล้วเธอถึงจะลืมตาขึ้นเพราะเพดานลายดอกไม้สีขาวส่องสว่างจ้าสาดส่องเข้าตา แต่คงยังสับสนอยู่สักพักหนึ่งถึงได้นึกออกว่าตัวเองอยู่ที่ไหนแล้วเมื่อคืนเกิดเรื่องอะไรขึ้นบ้าง

เรื่องเมื่อคืน....

ใบหน้าเล็กๆสีขาวที่อยู่ในผ้าห่มถึงคิดเรื่องที่เกิดขึ้นเป็นที่รุนแรงภาพที่ติดตาและสถานการณ์อีรุ่งตุงนังพันไม่ห่างจากกันได้จนเกิดอาการเขินอายม้วนต้วยจนตัวเธอแดงระเรื่อๆ

มันเหมือนกับการก่อกองไฟ ไม่มีเสียงอะไรแต่ก็ร้อนแรงได้

เธอหันหัวตะแคงไปด้านข้างมีเพียงพื้นที่เย็นๆบนเตียงที่ยับย่นทิ้งไว้ แค่พลิกมุมผ้าห่มออกไปคนก็ไม่อยู่ซะแล้ว แต่รอยหนุนบหมอนยังปรากฎอยู่และยืนยันได้ว่ามีคนนอนอยู่ที่นี่ยิ่งเห็นร่องรอยรู้เลยว่าเขาเพิ่งจะลุกไปไม่นานนี้เอง

แล้วคนล่ะ?

คำถามต่างๆปรากฎขึ้นในหัวสมองของเธอ แต่หล่อนได้ยินเสียงดังมากจากห้องอาบน้ำที่อยู่ไม่ไกล “แอ๊ดๆ”และเขาก็ก้าวออกมา

เขารีบเดินโป๊เปลือยออกมาอย่าฉับไว มีเพียงผ้าขนหนูสีขาวผืนเดียวที่ห่อหุ้มอยู่ระหว่างเอวของเขาเท่านั้นเอง

นัชชารีบแอบซุกใต้ผ้าห่มครึ่งใบหน้ามีแค่ตากลมโตและหน้าผากมนที่โผล่พ้นออกมา

เธอรีบเอามือกำแน่นที่ชายผ้าห่มและฟังเสียงเท้าที่เดินเข้ามาใกล้เรื่อยเธอก็เกร็งตัวขึ้นเรื่อยๆเช่นกัน

‘ตุ๊บๆ’

การหัวใจเต้นถี่แรง ความดันโลหิตเพิ่มขึ้นสูง อะดรีนาลีนพุ่งทำให้ตัวเธอมีอาการตอบสนองกับความตื่นเต้นตามเห็นอยู่ตรงหน้า

“ตื่นแล้วหรอ?” ตอนนั้นองหล่อนถึงได้รู้ว่าบนหัวหล่อนมีผู้ชายเอียงตัวทาบอยู่บนนั้น และสิ่งที่น่าหลงไหลที่สุดคือหยดน้ำที่เกาะอยู่บนใบหน้าอันหล่อเหลาของเขา

รูปลักษณ์ดี เบ้าตาโต บวกกับใบหน้าที่ราวกับเทพยดานั้นแกะสลักไว้

นัชชารู้สึกถึงตัวเองเป็นก้อนถ่านเล็กที่กำลังลุกอยู่แต่ตอนนี้ดับไปแล้วและมีควันพวยพลุ่งมาแทน

เตชิตมองหล่อนเอาแต่ปิดหน้าไม่ยอมโต้ตอบ เขาขมวดคิ้วขึ้นแล้วเอามือดึงผ้าห่มออกจากใบหน้าหล่อน

“โอ๊ย!” นัชชาทำเสียงกรีดร้องดังลั่นเหมือนลูกเต่าน้อยที่กำลังถูกดึงกระดองออกหล่อนรีบแย่งผ้าห่มกลับมาจากเขา

เขาก็ไม่ยอมจับมือที่กำลังวุ่นวายของหล่อนไว้แล้วก้มหัวลงถามว่า “เป็นอะไรหรือป่าว?”

“ปะ ปะ ป่าวไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย!” เธอพูดติดๆขัดๆกันอยู่นานจึงจะออกมาเป็นคำได้ “คุณรีบไปใส่เสื้อผ้า....”

ตอนเช้าออกมาโชว์หุ่นเพอร์เฟคกว่าตัวเองขนาดนี้ มันล่อแหลมนะรู้บ้างหรือป่าวเนี่ย!

เตชิตมองหล่อนหน้าแดงไปทั่วหน้าถึงได้เข้าใจว่ามันคงจะเกี่ยวข้องกับเรื่องที่เกิดขึ้นกับเขาถึงได้เขินอายได้ขนาดนี้?

คิดถึงเรื่องนี้ขึ้นมาได้เขาอดไม่ได้ที่จะรู้สึกว่าเธอช่างน่ารักจริงๆดวงตาของเขามีรอยยิ้มและรีบกอดตัวเธอไปพร้อมกับผ้าห่มอยู่ในอกเขา “ก็เป็นผัวเมียกันดังเดิมไม่ต้องเขินกันหรอก”

นัชชาฟังที่เขาพูดได้แต่ตกตะลึงไปชั่วขณะถึงได้สติกลับมาขนาดคอยังแดงแจ๋ “ใครเขินหรอ !? ฉันแค่ยังไม่ตื่นเท่านั้นเอง”

เตชิตหยีตามองอาการหล่อนในตอนนี้ที่ทำตาโตยิ่งกว่าไข่ห่านใส่เขา ยังไม่ตื่นหรอ? นี่ช่างเป็นข้อแก้ตัวที่น่าเชื่อจริงๆ.....

“ตื่นได้แล้ว ลุกไปอาบน้ำ เมื่อคืนฉันไม่ค่อยไม่สบาย” เขากระซิบเสียงต่ำๆข้างหูหล่อน มันช่างล่อแหลมทั้งสื่อความหมายชัดเจน

นัชชาไม่มีอารมณ์แล้วขนาดจะอายยังอายไปมากกว่านี้ไม่ได้แล้ว

จะปิดก็ไม่ได้ จะป้องกันก็ไร้ประโยชน์นัชชาได้แต่ลุกจากเตียงนั่งบนเตียงสักพักและใช้ปลายผ้าห่มด้านหนึ่งปกปิดร่างกายตัวเองไว้ครึ่งตัวบน “เสื้อผ้าล่ะ?”

ขณะที่นัชชากำลังตื่นตัวและใจกล้าขนาดนั้นภายในยังมีความพึงพอใจและตื่นเต้นแอบซ่อนอยู่ในนั้น เมื่อก่อนเธอไม่ค่อยเข้าใจว่าทำไมชอบแต๊ะอั๋งเธอเรื่อยๆแต่ตอนนี้เข้าใจแล้ว เพราะว่ามันสดใสซาบซ่าดีนี่เอง

ด้านนอกประตู เตชิตยังคงยืนนิ่งอยู่กับที่ แต่ที่แตกต่างออกไปคือช่วงล่างของเขา...เย็นยะเยือก

เรื่องราวทั้งหมดใช้เวลาเกิดขึ้นไม่นาน ขนาดตัวเขาที่เป็นตัวพ่อเรื่องนี้ยังตามไม่ทันกับเรื่องนี้ ยิ่งดูสภาพเขาในตอนนี้ที่ตัวล่อนจ้อน เขาไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเขาถูกแย่งผ้าขนหนูเมื่อกี้นี้

ดี ใช้ได้

ดูเหมือนว่าเรื่องราว‘สนิทสนมกลมกลืน‘เมื่อคืนนี้ จะทำให้หล่อนกล้ามากขึ้นกว่าเดิม กล้าที่จะทำเรื่องนี้ได้ เรื่องอื่นก็ไม่ต้องพูดแล้ว ช่างกล้าได้ใจจริงไ

แต่ว่า... เตชิตมองสภาพตัวเองที่โป๊เปลือยแบบนี้ตัวเองยังหน้าแดงขึ้นมาเลย

ผ่านไปชั่วขณะ รอยยิ้มเจ้าเล่ห์กระตุกขึ้นที่มุมปาก เขาเดินไปยังตู้เสื้อผ้าที่อยู่ด้านข้าง เขาหยิบเสื้อชั้นในและเสื้อผ้าออกมาสวมใส่

วันนี้เสียให้หล่อนก่อน วันหน้าค่อยเอาคืน ก็ยังไม่สาย

--

อีกฝั่งหนึ่ง หลังจากปรัณจัดการเรื่องของนัชชาเสร็จเขาก็มั่วแต่ยุ่งอยู่กับการผ่าตัด ผ่าตัดเสร็จยังไม่ทันได้หายใจเลย เขายังต้องรับผิดชอบเป็นผู้เชี่ยวชาญในการการประชุมเรื่องของชีวภาอีก

การประชุมในครั้งนี้ ทุกคนต่างมีข้อโต้แย้งต่างๆนานามีเพียงแค่สองประเด็นเท่านั้นที่สามารถสืบหาข้อเท็จจริงได้ แต่ปรัณรู้ดีว่า สองประเด็นนี้น่าจะเกี่ยวข้องที่สุดแต่ไม่ได้เข้าข่ายสักเท่าไหร่ แต่มันก็มีความหวังเล็กๆน้อยๆบ้าง เขาก็ต้องลองดู

แล้วยิ่งชนุดมให้คำมั่นสัญญาว่าขอให้รักษาได้จะราคาเท่าไหร่ ยาจะแพงขนาดไหน จะใช้อุปกรณ์แพงสักเท่าไหร่เขาก็ไม่สนใจ เงินสำหรับเขาแล้วมันเป็นเพียงแค่ตัวเลขขอแค่เพียงชีวภาตื่นขึ้นมามันคือเป้าหมายที่สูงที่สุดแล้ว

ห้องพัก VIP ของคนคนนั้น เขานอนพักนานแล้ว ระหว่างการพักรักษาตัวชนุดมไม่ได้มาหาหรือมาพูดอะไรเลย ได้แต่โอนเงินจ่ายตามบิลนั่น และก็ไม่ได้สนใจว่าเขาจะใช้จ่ายอะไร เขาไม่เคยถาม ยิ่งเป็นแบบนี้ไปเรื่อยๆ ปรัณยิ่งกดดันเพิ่มเข้าไปอีก

เพราะว่าเขารู้ดีว่าการนิ่งสงบของพายุนั้นพอถึงเวลามันจะประทุขึ้นมา ผู้ชายคนนี้จะระเบิดอารมณ์ออกมาหากรอถึงเวลานั้นพอดี เขากลัวว่าไม่มีใครที่จะรับสภาพความกดดันนี้ได้