ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 647

ตอนที่647ไปชอบเด็กผู้หญิงเข้าแล้ว

ถ้าบอกว่าเด็กผู้หญิงคนนี้สามารถที่จะปลุกความต้องการของตัวเองได้อย่างง่ายก็หมายความว่าหน้าตาดราณียนั่นยังใช้ได้แถมหุ่นก็โอเคหรือเป็นแนวที่ตัวเองชอบ

แต่ถ้าเด็กผู้หญิงคนนี้สามารถที่จะทำให้เขากลั้นความต้องการตัวเองไว้ไม่ทำอะไรเพราะว่าเธอร้องไห้เท่านั้นเองนั้นก็ไม่รู้จะอธิบายยังไงแล้ว

ตอนนี้ร่างกายของเขารู้สึกทรมานมากพอมาถึงครึ่งทางแต่อยู่ดีๆก็หยุดการกระทำเป็นผู้ชายก็ต้องทนไม่ไหวอยู่แล้ว

แต่ถ้าจะให้เขาไม่แคร์ความรู้สึกของเธอแล้วทำต่อเขาก็ทำไม่ลง

ทุกอย่างเงียบไปสักแป๊บเขาลุกขึ้นมาแล้วพูดว่า“เชี่ย!”

ดราณีมองไปทางแผ่นหลังของผู้ชายรีบดึงผ้าห่มข้างๆมาห่มตัวเองเพื่อปกปิดผิวกายที่เปลือยอยู่

ในวินาทีที่ผ้าห่มอยู่บนร่างกายเธอถึงจะรับรู้ถึงความปลอดภัยได้

ในตอนที่ดราณีคิดว่าเขาจะทำอะไรกับตัวเองแต่เขากลับไม่ได้พูดอะไรแล้วลุกขึ้นจากนั้นเดินเข้าไปในห้องน้ำ

เสียง‘ปั้ง’ดังขึ้นหลังจากนั้นไม่กี่นาทีก็ได้ยินเสียงน้ำไหลส่งผ่านออกมาทางประตูเขากำลังอาบน้ำ

ดราณีโล่งใจทันทีรีบลุกขึ้นมาใส่เสื้อผ้าตรงหน้าอีกครั้งเธอมองไปทางนาฬิกาตอนนี้เป็นเวลาตีสองแล้วด้านนอกมืดครึ้มไปหมดเหมือนกับอารมณ์ของเธอในตอนนี้

ทำเรื่องอะไรไปก็ไม่รู้

สมองเบลอจนทำเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อกี้ถ้าไม่ใช่เป็นเพราะเขายังมีความเป็นคนหลงเหลืออยู่วันนี้เธอหนีไม่รอดแน่

พอนึกถึงพวกนี้ดราณีก็รู้สึกกลัว

อารมณ์ชั่ววูบเป็นปีศาจคำนี้ไม่ผิดเลยแม้แต่น้อยเพื่อที่จะให้เขานั้นไม่อยู่ดีเป็นสุขเธอกลับจะเอาตัวเองไปเกี่ยวข้องด้วยถ้าพวกเขามีอะไรกันขึ้นมาจริงๆแต่ชนัยยังไม่ยอมปล่อยเธอแล้วจะทำยังไง

งั้นก็หมายความว่าเธอทั้งเสียเปรียบและเสียโอกาสหน่ะสิ

ตอนนี้ดราณีได้สติกลับมาก็คิดทุกอย่างกระจ่างแล้วแต่ทำไมเมื่อกี้กลับไม่รู้อะไรเลย

แต่ก็ดีที่เขาไม่ได้ทำถึงขั้นสุดท้าย

แต่พอคิดอีกด้านหนึ่งดราณีเองก็รู้สึกแปลกประหลาดทำไมเขาแสดงให้เห็นถึงความทรมานแบบนั้นแต่ก็ยังควบคุมตัวเองไม่ให้ทำอะไรต่อล่ะ?

หรือเป็นเพราะตัวเองนั้นไม่มีความดึงดูด?

อาจจะเป็นอย่างนั้นนอกจากคำตอบนี้เธอคิดอย่างอื่นไม่ออกแล้ว

——

อีกด้านหนึ่งตั้งแต่ที่ชนัยเข้ามาในห้องอาบน้ำก็เปิดฝักบัวไว้ส่วนตัวเองนั้นจับโทรศัพท์แล้วเข้าไปยืนอยู่ข้างในสุดของห้อง

เขาเปิดไปที่รายชื่อติดต่อจากนั้นก็หาเบอร์ของปรัณแล้วโทรไปมีเสียงตู้ดๆดังขึ้น2ครั้งจากนั้นก็มีคนรับสาย

“ฮัลโหล?”ปรัณที่มีโอกาสน้อยที่จะได้กลับไปนอนที่บ้านกำลังสะลึมสะลืออยู่“เกิดอะไรขึ้น?”

“ฉันฉันเองชนัย!”

เพราะถูกรบกวนเวลานอนปรันจึงรู้สึกโมโหเล็กน้อย“ฉันรู้ว่าเป็นนายฉันถามว่าเกิดอะไรขึ้น”

“พี่ปรัณฉันมีอะไรจะถาม......”ชนัยพูดไปด้วยหางตามองไปทางประตูแล้วพูดเสียงเบาๆว่า“ก็คือถ้าพี่มีความรู้สึกต่อผู้หญิงคนหนึ่งมากๆแต่สุดท้ายกลับไม่ได้นอนด้วยกันแบบนี้มันหมายความว่าอย่างไร?”

“..........”ปรันเงียบไปสักแป๊บนึงจากนั้นกัดฟันแล้วพูดต่อว่า“ที่นายมารบกวนฉันกลางดึกก็เพราะเรื่องแค่นี้?”

“จะเป็นเรื่องแค่นี้ได้ไงตอนนี้สำหรับฉันเป็นเรื่องที่สำคัญมากโอเคไหม!”

“อะไรเป็นยังไง?”ปรัณส่ายหัวไม่สนว่าเขานั้นจะมองเห็นหรือไม่“ตอนนี้นายหลงชอบเด็กผู้หญิงคนนั้นไปแล้วแถมยังไม่ยอมรับอีก!”

“จะเป็นไปได้ไง!?”ชนัยไม่คิดแล้วปฏิเสธไปทันทีเสียงก็ดังขึ้นจากนั้นก็รีบทำให้เสียงเบาลง“ฉันจะชอบคนแบบนั้นที่จะเอาอะไรก็ไม่มีได้ไง?”

“อะไรคือจะเอาอะไรก็ไม่มีฉันดูเด็กผู้หญิงคนนั้นก็หน้าตาดีนะไม่คู่ควรกับผู้ชายแก่ๆแบบนายหรือไง?”

“ฉันแก่ตรงไหนนี่มันอายุกำลังพอดีไหม!”ชนัยไม่ยอมแพ้พยายามแก้ตัวแทนตัวเองพูดจบเขาก็รีบกลับมาสู่ประเด็นสำคัญ“อีกอย่างว่าไปแล้วฉันจะไปชอบเธอลงได้ไง?ไม่มีทางเป็นไปได้!”

“เป็นไปไม่ได้นายพาเขากลับมาบ้านกลางดึกแล้วไม่ทำอะไร?ไหนบอกว่านายมีความรู้สึกที่ไม่ได้นอนกับเธอเพราะเธอคนนั้นร้องไห้นั่นเป็นเพราะว่าใจอ่อนและแคร์เธอไง”ปรัณพูดจี้เข้าไปในใจของเขาเพื่อที่จะไม่ให้เขามีทางหลีกหนี“ถ้านายไม่แคร์จริงๆแล้วจะพากลับบ้านทำไมถึงแม้เธอจะร้องไห้ก็ไม่ได้รบกวนนายให้ทำต่อไม่ได้นิ”

ชนัยกำลังจะโต้กลับแต่เหมือนมีอะไรมาค้ำอยู่ที่ลำคอทำยังไงก็ส่งเสียงออกไม่ได้

เกิดอะไรขึ้นทำไมได้ยินการกล่าวหาแบบนี้เขากลับไม่มีอะไรจะพูดต่อ?

ปรัณพูดต่อ“พอแล้วนายก็รอความจริงมาตบหน้านายเลยละกันไม่ว่ายังไงฉันก็เตือนนายแล้วถ้านายชอบเด็กผู้หญิงคนนั้นก็จีบดีๆอย่าใช้วิธีเดิมๆวิธีนั้นของนายไม่มีผลกับคนนี้หรอกถึงเวลาอย่าหลอกให้เธอตกใจจนหนีไปหล่ะดูเรื่องของเตชิตไว้เป็นตัวอย่างเข้าใจไหม?”

“..........”ชนัยรู้ว่าที่เขาพูดแบบนี้เพื่อหวังดีกับตัวเองแต่ได้ยินแล้วก็รู้สึกว่ามันยังไงๆหูก็ไม่รู้“ฉันจะบอกพี่เตชิตว่าพี่นินทาเขา”

ปรัณฟังใครบางคนที่กำลังพูดคำพูดเหมือนเด็กๆอยู่จากนั้นก็หัวเราะอย่างเยือกเย็น“งั้นฉันก็จะบอกให้ทุกคนรู้ว่าคืนนี้นกเขานายไม่ขัน”

ชนัย“ใครนกเขาไม่ขัน?!พี่ปรัณทำไมตอนนี้พี่กลายเป็นคนแบบนี้?”

“ฉันไม่ได้หลับมาทั้งเดือนวันนี้ได้กลับบ้านหลับอย่างสบายทั้งทีแต่ก็โดนโทรศัพท์นายปลุกจนตื่นนายคิดว่าฉันจะกลายเป็นแบบไหนล่ะ?”พูดจบปรัณก็พูดต่อว่า“วางสายแล้ว!”

มองไปทางจอโทรศัพท์ที่แสดงการสิ้นสุดสนทนาชนัยเอาโทรศัพท์ไปวางที่โต๊ะแป้งมือไว้2ข้างมองไปทางกำแพงที่เต็มไปด้วยลวดลายเขารู้สึกไม่โอเคเลย

คำพูดของปรัณวนเวียนอยู่ข้างหูเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่าทุกครั้งที่ว่าผ่านก็จะทำให้เขายิ่งโมโหกว่าเดิม

หรือว่า...........เขาจะชอบดราณีเข้าแล้ว?