ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 646

ตอนที่646ความแตกต่างที่มีต่อเธอ

ในวินาทีนี้ชนัยก้มตัวแล้วอุ้มตัวเธอขึ้นมาเขาหันหลังแล้วเดินตรงไปที่บันไดเขาเดินก้าวใหญ่มากไม่นานก็อยู่หน้าห้องนอนแล้ว

“เปิดประตู”เสียงทุ้มๆดังขึ้นข้างหูดราณีรู้สึกเหมือนมีคนเอาขนนกมาแหย่หูของเธอ

เธอมองไปทางกลอนประตูในใจของเธอนั้นเริ่มไม่มั่นใจแต่ก็ยังจะเอามือไปวางบนนั้นแล้วเปิดประตู

ในห้องไม่ได้เปิดไฟม่านก็ไม่ได้ปิดแสงที่ส่องเข้ามาจากด้านนอกทำให้เห็นภาพในห้อง

ห้องนอนเป็นห้องที่ใหญ่มากใหญ่กว่าห้องเช่าของเธอทั้งหมดขนาดของเตียงก็เวอร์มากอยากจะนอนพร้อมกัน5-6คนก็ไม่ใช่ปัญหาข้างเตียงก็มีพรมที่เป็นผ้านุ่มๆเทียบกับการดีไซข้างนอกแล้วในนี้ทำให้รู้สึกปลอดภัยและอบอุ่นกว่า

แต่ความอบอุ่นแบบนี้ไม่ใช่ของเธอเพียงนึกถึงเรื่องที่จะเกิดขึ้นตามหลังหัวใจของเธอก็เต้นเร็วขึ้น

ก็แค่หลับตาแป๊บเดียวเรื่องทุกอย่างอย่างก็จบเทียบกับที่เขาไม่ยอมปล่อยตัวเธอแถมยังโดนทรมานอีกจบลงด้วยวิธีแบบนี้ดีกว่าเพราะว่ายังไงก็ตายอยู่ดีทำไมไม่ตายแบบสบายๆเลยล่ะ

ดราณีถูกวางบนเตียงผมของเธอสยายเต็มเตียงชนัยเองก็ไม่ได้ลังเลยกมือขึ้นจะไปกระชากเสื้อของเธอแต่เธอกลับหลบก่อน

จากนั้นก็ได้ยินน้ำเสียงที่เย็นชาของผู้ชายดังขึ้น“จะทำหรือไม่ทำ?”

“………”ดราณีกัดฟันแน่ๆ“ทำ!”

ชนัยถอนหายใจเบาๆมือก็ทำเรื่องเมื่อกี้ต่อมองไปยังคนใต้ร่างที่กำลังตัวสั่นอยู่จากนั้นเขาก็แกะกระดุมถอดเสื้อผ้าออกแล้วโยนไปข้างๆ

เธอใส่เสื้อชั้นในที่เป็นสีเทาอ่อนแล้วยังมีรอยที่ผู้ชาย2คนนั้นทำไว้มองดูแล้วรู้สึกบาดตามากชนัยยกมือไปปิดที่จุดสีแดงเขาออกแรงถูเบาๆเหมือนกำลังกอดอยู่

ดราณีรับรู้ถึงน้ำหนักและอุณหภูมิของเขาเธอมองไปยังสายตาของผู้ชายที่กำลังมองเธออยู่ไม่กล้าแม้กระทั่งหลับตา

เธอไม่เคยทำเรื่องพวกนี้และไม่เคยคิดด้วยเธอเป็นคนที่ไม่ค่อยทันคนอยู่แล้วโดยเฉพาะเรื่องชายหญิงนั้นไม่รู้อะไรเลยเธอรู้สึกสงสัยแต่สิ่งที่มากไปกว่านั้นคือความหวาดกลัว

ชนัยไปจับร่างกายของเธออย่างชำนาญไม่นานก็รู้จุดอ่อนของเธอแล้วเขาก็ก้มตัวลงไปจูบที่ผิวหนังของเธอมองดูตัวที่สั้นๆของเธอและจุดยอดอ่อนสีชมพูที่ตั้งขึ้นมาเขายิ่งมีอารมณ์มากขึ้น

มือสองข้างของดราณีจับผ้าปูที่นอนแน่นเธอกัดฟันไม่ให้ส่งเสียงดังออกมาถึงมันจะเป็นแบบนี้ในวินาทีที่ผู้ชายกระชากชิ้นส่วนสุดท้ายที่อยู่บนตัวเธอออกเธอก็ร้องดังขึ้นมาอยู่ดี“อ้า!”

เธอรีบไปปิดด้วยสัญชาตญาณแต่ก็โดนชนัยกดไว้สายตาที่มืดมนมองไปยังร่างกายเธอในสายตาเต็มไปด้วยความปรารถนา“แค่นี้ก็ทนไม่ไหวแล้วหรอ?”

ดราณีโมโหและอายมากตอนนี้ที่เธอเปลือยกายขนาดนี้เธออายจนจะเป็นลมแล้ว“นายนะไม่ต้องพูดแล้ว.......”

พ่อและแม่ของเธอในสมัยนั้นรู้จักกันผ่านเป็นการแนะนำทั้งสองก็เป็นรักแรกของซึ่งกันและกันเพราะเธอได้รับการสั่งสอนที่ดีเยี่ยมเพราะได้รับการสั่งสอนที่ดีแบบนี้จึงทำให้เธอในตอนนี้รู้สึกละอายใจมากกว่าคนธรรมดาทั่วไปอย่างมาก

แต่ชนัยกลับตรงข้ามสำหรับเด็กรวยที่ถูกเลี้ยงอย่างอิสระมาตั้งแต่เด็กเขาไม่เคยที่จะทำให้ตัวเองลำบากใจอยากทำอะไรก็ไปทำยิ่งไม่ต้องพูดถึงเรื่องความต้องการเลย

ชนัยขมวดคิ้วเทียบกับการกระวนกระวายของเธอแล้วเขานั้นนิ่งเฉยมาก“บอกว่าอยากทำไม่ใช่หรอแล้วที่บอกไม่เอาหมายความว่าอย่างไร?”

ทีนี้ดราณีก็ไม่เชื่อมั่นความคิดของตัวเองแล้วเธอพูดความในใจทั้งหมดออกมา“ฉันไม่อยากทำฉันไม่อยากทำกับนายตั้งแต่แรกฉันแค่รู้สึกว่าถ้าทำแบบนี้นายจะปล่อยฉันไปฉันคิดว่าฉันสามารถที่จะบังคับตัวเองได้แต่ว่ามันไม่ได้ฉันทำไม่ได้จริงๆฉันรับความสัมพันธ์แบบนี้ไม่ได้ฉันรู้สึกว่าตัวเองน่ารังเกียจและต่ำต้อยมากขอร้องหล่ะนายปล่อยฉันไปเถอะฉันไม่รู้จะทำยังไงแล้วจริงๆ.......”

ตอนที่เธอพูดอยู่น้ำตาของเธอก็ไหลออกมาผ่านไปครู่เดียวหน้าของเธอก็เต็มไปด้วยน้ำตา

ชนัยมองไปทางหน้าของเธอที่เต็มไปด้วยน้ำตามือไม่ได้ขยับแต่ก็ไม่ได้ปล่อยตัวเธอ“พูดว่าจะทำก็ทำเมื่อกี้ยังมั่นใจอยู่เลยไม่ใช่หรอเธอไม่รู้หรอว่าเรื่องแบบนี้สำหรับผู้ชายแล้วไม่คำว่ากลับคำ?”

ดราณีน้ำตาคลอเบ้าเธอมองไปทางเขาแล้วส่ายหัวไปด้วยขอร้องไปด้วย“ฉันแค่พูดไปเท่านั้นเองฉันรับไม่ได้ไม่ได้ถ้านายจะทำอะไรกับฉันจริงๆฉันอาจจะคิดอะไรไม่ได้แล้วฆ่าตัวตายขอร้องหล่ะนายปล่อยฉันไปเถอะฉันรู้ว่าตัวเองมีหนี้อะไรกับนายแต่ฉันขอโทษนายจากใจจริงฉันไม่มีอะไรที่จะทดแทนให้นายได้ฉันแค่อยากจะตั้งใจเรียนและหางานทำฉันเป็นแค่เด็กธรรมดาคนหนึ่งไม่มีความคิดที่จะทำร้ายนายฉันจะต้องทำยังไงนายถึงจะยอมหายโกรธ?”

ทีแรกชนัยก็ไม่พอใจกับเธออย่างมากแต่พอได้ยินเธอพูดแบบนี้ความโกรธของเขาก็หายไปเฉยเลย

ทั้งๆที่เธอเป็นคนพูดมาเองทำไมทำเหมือนเขาเป็นคนชั่วอย่างนั้นล่ะ?

ที่จริงความคิดแรกของเขาคือให้เธออยู่ที่นี่แค่คืนเดียวแต่ใครจะรู้ว่ามันจะเกิดเรื่องเยอะขนาดนี้

สายตามองไปทางร่างกายที่ใสสะอาดของเด็กผู้หญิงถึงแม้เขาจะไม่อยากยอมรับแต่ก็ต้องเผชิญกับความจริงนั้นก็คือ

ดราณีเป็นสิ่งที่พิเศษสำหรับตัวเองไม่ว่าจะทางร่างกายหรือทางความคิด