ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 650

ตอนที่650ชีวิตกำลังไหลผ่าน

นัชชาไม่รู้ว่าตัวเองใช้การตัดสินใจยิ่งใหญ่แค่ไหนถึงจะทำเป็นไม่เห็นสิ่งที่อยู่ตรงหน้า

ขนาดนั้นแต่ตอนนี้ไม่มีความอยากนอนเลยแม้แต่น้อย

ตัวเธอนอนอยู่บนเตียงแต่จิตใจลอยไปที่ห้องทำงานแล้วเมื่อนึกถึงสภาพของเขาที่กำลังร้องไห้หัวใจของเธอเหมือนถูกน้ำมันร้อนลวกใส่

เธอสงสารเขาแต่กลับทำอะไรไม่ได้เลยมองดูคนรอบข้างของตัวเองเริ่มเดินไปสู่ความตายเป็นใครก็ลำบากและทรมานทั้งนั้น

ถึงแม้เตชิตจะเคารพคุณท่านตลอดดูไม่ค่อยสนิทสนมแต่เธอรู้ว่าในใจลึกๆของผู้ชายคนนี้มีพื้นที่ส่วนหนึ่งสำหรับให้คนในครอบครัวเขาไม่ใช่คนที่ไม่มีหัวใจ

แต่ชีวิตมีคลื่นปัญหาซัดเข้ามาไม่หยุดทำให้เขามีความกดดันตลอดมันไม่ยุติธรรมเลยแม้แต่น้อย

ถ้าเลือกได้เธอก็อยากให้ความเจ็บปวดนั้นแบ่งมาทางเธอบ้าง

เวลาผ่านไปทีละวิและนาทีฟ้าก็ค่อยๆสว่างคนหนึ่งอยู่ในห้องนอนอีกคนอยู่ที่ห้องทำงานทั้ง2ก็ไม่มีใครหลับตาเลยจนกระทั่งถึงตี5เตชิดถึงจะเปิดประตูแล้วเข้ามาในห้องนอน

หลังจากที่นัชชาได้ยินเสียงก็รีบหลับตากลัวว่าเขาจะดูอะไรออกแถมยังเอาหน้ามุดเข้าไปในผ้าห่ม

เตชิตถอดเสื้อแล้วไปอาบน้ำจากนั้นถึงจะไปนอนข้างๆเธอเขาดูบุหรี่มาทั้งวันที่ตัวมีกลิ่นแรงเกินไปกลัวว่าจะเข้าจมูกเธอ

ถึงแม้จะทรมานขนาดนี้เขาก็ยังไม่ลืมที่จะแคร์ความรู้สึกของเธอ

เตชิตนอนอยู่บนเตียงหันข้างมองไปทางผู้หญิงที่นอนอยู่ข้างๆท่านอนของเธอดูสบายลมหายใจเข้าออกเบาๆอย่างเป็นธรรมชาติ

โชคดีที่มีเธออยู่ข้างๆตัวเองถ้าไม่มีแม้กระทั่งเธอเขาไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไงเวลาเจอปัญหาพวกนั้น

ทุกครั้งที่กลับมาจากโรงพยาบาลไหล่ของเขาเหมือนมีก้อนหินพันตันมาทับไว้เขารู้สึกแน่นอกจนหายใจไม่ค่อยออกตอนที่เห็นหน้าเธอถึงรู้สึกว่าความกดดันนั้นหายไป

ในช่วงเวลาที่ผ่านมาเธอไม่เคยมีท่าทีที่จะท้อแท้เตชิตรู้ว่าเธอไม่ใช่ไม่เสียใจแต่แค่ไม่อยากแสดงออกมาต่อหน้าเขาและเอาความเสียใจทั้งหมดนี้เก็บไว้คนเดียวค่อยๆบรรเทาคนเดียว

เขารู้สึกสงสารเธอที่เป็นแบบนี้แต่ก็ไม่มีกระจิตกระใจที่จะมาปลอบใจเธอเลย

หัวใจของเขาเหมือนมีอะไรมาห้อยไว้มากมายแม้กระทั่งพูดเขาก็ยังรู้สึกเหนื่อยเลยจะให้เขาพูดคำว่าไม่เป็นไรออกมาง่ายๆได้ไง

“ขอโทษ”

เขาพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มๆด้วยความที่สูบบุหรี่มาวันหนึ่งจึงทำให้เสียงของเขานั้นแหบ

ขอโทษที่ให้เธอมาเผชิญเรื่องพวกนี้กับเขาเตชิตคนนั้นที่แข็งแรงในกลางวันแต่พอกลับถึงบ้านก็ให้เธอเห็นแต่เตชิตที่อ่อนแอ

ลุกขึ้นเอามือสองข้างไว้รอบตัวเธอจากนั้นก้มตัวไปจูบที่หน้าผากเธอแล้วพูดเบาๆว่า“ฝันดี”

——

หลังจากเสร็จสิ้นงานแต่งงานปรัณก็ยุ่งกับงานจนถึงสุดขีดหนึ่งเป็นเพราะเรื่องของคุณท่าน2คือแผลเป็นที่หลังของนัชชาก็รักษาถึงขั้นสุดท้ายแล้วแล้วยิ่งน่ากลัวกว่านั้นคือต้องสังเกตอาการของชีวภาตลอด

ถึงแม้เธอจะโมโหมากๆก็ต้องดูสถานที่ด้วยตอนนี้อยู่ที่โรงพยาบาลเธอคงเป็นไปไม่ได้ที่จะไปชี้หน้าด่าผู้อำนวยการโรงพยาบาล

สมัยวัยรุ่นเธอยังทำแบบนั้นได้อยู่แต่ตอนนี้ทำแบบนั้นไม่ได้แล้วไม่มีสิทธิ์ทำแบบนั้นด้วย

ช่างเถอะปล่อยเขาไปเหอะไม่ว่าเธอจะพูดอะไรไปเขาก็ไม่ฟังอยู่ดีแล้วจะไปหาเรื่องทำไม

ตอนที่ปรัณเปิดประตูเข้าไปในห้องผู้ป่วยคุณท่านกำลังดื่มน้ำอยู่ตอนนี้การกลืนกินของเขาก็ได้รับการกระทบแล้วก็เลยต้องเสียบหลอดอาหารหลอดใสเข้าไปที่กระเพาะไม่ว่าจะดื่มน้ำหรือกินอะไรก็ต้องผ่านหลอดนี้มันยากลำบากและทรมานมาก

ปรัณยืนอยู่ข้างๆรอพยาบาลฉีดน้ำเข้าหลอดอาหารเสร็จถึงจะเดินไปข้างเตียงปกติจริยาก็ไม่มีอะไรทำก็เลยมาอยู่เป็นเพื่อนคุณท่านตอนนี้พอเห็นเขาเข้ามาก็รีบลุกขึ้น“ปรัณ.......”

“คุณน้านั่งก่อนครับผมแวะมาดูอาการของคุณปู่หน่ะครับ”ปรัณไปตบไหล่ของจริยา

จริยามองไปทางผู้ป่วยที่อยู่บนเตียงตาของเธอก็แดงไปหมด“ปู่ของลูก.....เฮ้อ”

เธอเหมือนอยากจะพูดอะไรแต่สุดท้ายก็ไม่ได้พูดทำเพียงถอนหายใจออกมา

อาการของคุณท่านในตอนนี้แค่ดูทุกคนก็รับรู้ได้เธอพูดหรือไม่พูดก็ไม่มีความแตกต่างอะไร

“ดีที่ลูกมาช่วยเฝ้าแป๊บนึงเดี๋ยวน้าไปเอาน้ำมาให้ลุงก่อน”ระหว่างพูดจริยาลุกขึ้นแล้วเดินออกไป

ในห้องเหลือเพียงคุณท่านปรัณและพยาบาลอีก3คน

ปรันเดินไปใกล้ๆพยายามยิ้มอย่างเบิกบาน“คุณปู่ไม่ต้องเป็นห่วงนะครับผมมาเยี่ยมคุณปู่แล้วทางด้านสุขภาพร่างกายหมอทุกคนจะทำสุดความสามารถไม่ต้องกลัวนะครับ”