ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 67

ตอนที่67 ฉันอยู่ไม่มีใครกล้าพูดเธอหรอก

นัชชาขมวดคิ้ว ปฏิเสธออกแทบจะไม่ต้องคิด “ฉันไม่เอา เขาดีกับฉันมาก ช่วยเหลือฉันได้เยอะ สอนงานฉันได้มาก คุณห้าม............”

พอพูดถึงนี่ เธอหยุดชงักเพราะกลัว แต่ก็พูดต่อ “คุณห้ามเปลี่ยนเขาเพียงเพราะสิ่งที่คุณคิดไปเอง”

“ฉันจะเป็นคนสอนงานให้ ไม่ดีหรอ”

ว่าไงนะ

เขาจะสอนงานเธอด้วยตัวเอง เป็นถึงคนสร้างเตนัท ท่านประธาน ทนายใหญ่มีชื่อเสียง เขากลับ...............

นัชชาล่องลอย แต่ก็ดึงสติกลับมาได้ “งั้นไม่ได้ไปใหญ่ ฉันคงถูกคนอื่นฉีกเนื้อกินกันพอดี”

แค่นภันต์ก็ถูกคนว่ามากมายขนาดนั้น ถ้ายิ่งเป็นเตชิตเธอคงตายจนไม่มีที่ให้ฝั่ง

“ถ้าเป็นฉันไม่มีใครกล้าว่าอะไรหรอก”

คำเอาแต่ใจคำเดียวที่ไม่สนใจโลก ทำให้ไม่มีใครกล้าหืออือเพราะเขามีอำนาจนั้น

“ไม่ต้อง” เธอรู้จักดีว่าเขาเป็นคนยังไง ต้องใช้คำพูดที่เข้าหูเขา “ถึงแม้ฉันอยากจะให้คุณสอนงานมาก แต่ทุกอย่างมัน กำหนดมาแล้ว ถ้าจะมาเปลี่ยนกลางคันมันก็คงไม่ดี ไม่ใช่แค่กับฉันแต่ไม่ดีกับคุณด้วย”

เตชิตได้ยินแบบนั้น สีหน้าก็ค่อยๆกลับมาเป็นปกติ ถึงแม้เขาจะรู้ว่าเธอจงใจพูดเอาใจเขาแต่มันก็ได้ผล

เขารู้ว่านัชชาเธอเป็นคนมีหลักการเหตุผล เขาก็ใช่แต่เมื่อเป็นเรื่องของ เธอเขากลับไม่สามารถหาเหตุผลได้

สำหรับเตชิต นัชชาเป็นปัจจัยหนึ่งที่ไม่สามารถควบคุมได้ แต่เขาก็ไม่ได้ต้องการควบคุมเธอ

ถึงตอนนี้ เห็นสีหน้าเล็กที่ไม่ยอมแพ้ เขาก็เอยปากพูด “หลังจากนี้เวลาออกไปไหนมาไหนกับเขา ไม่ว่าจะงานอะไร ต้องรายงานฉันก่อน”

เขาไม่ได้ใจกว้างขนาดที่จะปล่อยให้ผู้ชายที่รู้สึกดีกับผู้หญิงของตัวเองไปไหนมาไหนด้วยกัน

เขายอมถอยหลังหนึ่งก้าว นัชชาเห็นก็รีบตอบรับ “โอเค ได้เลยๆ”

………………

อีกด้านหนึ่งดวิษก็มีชีวิตที่ไม่ดี

ตอนแรกเขาคิดจะยืมเรื่องนี้เพื่อทำลายเตชิต แต่นึกไม่ถึงว่าเตชิตกลับไหวตัวทัน คิดทางออกทุกอย่างไว้แล้ว ก่อนที่เขาจะได้ทำอะไรเขาก็โอนคดีให้ทนายดรณ์เป็นคนดูแล

ดวิษยิ้มแห้ง “เตชิต แกเก่งนะ ที่ไหวตัวทัน”

ตอนนี้เขากลับรู้สึกว่า ก่อนหน้านี้ที่เขาส่งคนตามนัชชา เขาคงจะรู้ทุกอย่าง นึกว่าเป็นการกระทำที่เฉลียวฉลาดแต่ในสายตาเขากลับเป็นเรื่องที่ง่ายดาย

กริ้ง กริ้งๆๆๆ

เสียงโทรศัพท์บ้านดังขึ้น แม่บ้านรับสายแล้วตะโกนบอกเขา “คุณดวิษ เป็นสายจากคุณท่าน................”

ทยาวีร์หรอ

ดวิษขมวดคิ้ว เขากล้าปฏิเสธทุกสาย นอกจากสายของธยาวีร์

เขาถอนหายใจ ถึงแม้ในใจไม่อยากรับสายขนาดไหนก็ตาม แต่ก็ต้องเดินมารับสายอย่างเต็มใจ “ฮัลโหล พ่อ”

ดวิษที่พยายามเก็บอารมณ์โกรธเอาไว้ เขาขว้างโทรศัพท์กับผนัง แตกเป็นเสี่ยงๆ

“แมร่ง”

เขาด่า เหมือนกับว่ายังไม่พอใจ เดินเข้าไปเหยียบกระทืบโทรศัพท์ที่แตกซ้ำ

ตอนนี้เธอที่เป็นแม่บ้านรู้สึกตกใจกลัว คิดไปคิดมาคงต่อหาเวลาขอลาออกแล้วละ

ดวิษมองดูเศษที่พื้นอย่างคับแค้นใจ เหมือนจ้องมองนัชชากับเตชิต เขาจะต้องเอาคืนพวกเขาสองคนให้ได้ ไม่มีทางได้ใช้ชีวิตที่สุขสงบ

พอคิดได้ดังนี้ เขาก็วิ่งขึ้นไปชั้นสองแล้วกดเบอร์โทรหานักสืบคนเดิม “คอยตามนัชชาเหมือนเดิม ระวังหน่อย อย่าให้โดนจับได้ แค่ถ่ายตอนที่เธอกับเตชิตใกล้ชิดกันแค่นี้ก็พอ”

เสียงแหบ ฟังก็รู้ว่าใช้เครื่องดัดเสียง “คุณดวิษ ตอนนี้เรื่องมันบานปลายมาถึงขนาดนี้ ดูจากสถานการณ์ตอนนี้แล้ว ผมคงไม่สามารถตอบรับ...................”

“ฉันเพิ่มให้อีกสองแสน เป็นไง”

ปลายสายไม่ได้ตอบกลับ เขาลังเล ถ้าเกิดเป็นคนอื่นก็คงจะไม่กลัวแต่เป้าหมายเป็นเตชิต กลัวว่าถ้าหากพลาดอาจจะไม่เหลือแม้กระทั่งลมหายใจ

ดวิษเห็นเขาเงียบไป รู้ว่าไม่มีทางเลือก กัดฟันพูดต่อ “ห้าแสน จะทำไม่ทำ ว่ามาคำเดียว”

เขาตอบกลับ “ตกลง”

หลังวางสาย ดวิษก็แสยะยิ้มออกมา เป็นรอยยิ้มที่เยือกเย็น ตอนนี้ในหัวเขามีแต่นัชชาคำเดียว

นัชชา นัชชา....เขาจะทำให้เธอเสียใจ