ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 68

ตอนที่68 การดูแลของเขา

ถึงแม่นัชชาจะไม่มั่นใจ แต่ก็นั่งรถมากับเตชิต รถจอดอยู่ที่ใต้ดินชั้นสาม นัชชาปลดเข็มขัดนิรภัยออก หันไปมองผู้ชายที่นั่งอยู่ข้างๆ “’งั้น ฉันขึ้นไปก่อนนะ”

เขานั่งนิ่ง ไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่ปลดเข็มขัดนิรภัยออก ตาดำสนิทจ้องมองมาทางเธอ

นัชชาไม่สามารถอยู่ท่ามกลางความกดดันของเขา เธอกลืนน้ำลายลงคอ “ฉันไปก่อน เดี๋ยวคุณค่อย.........อื้ม”

เสียงถูกกลืนหาย มือหนาจับท้ายทอยเธอไว้ และออกแรงดึกเธอเข้าใกล้แล้วประกบจูบลงไป

เมื่อก่อนเขาจูบเธอน้อยมาก อาจเป็นเพราะเรื่องที่เขาประสบตอนเด็ก ตั้งแต่ที่เขาจูบเธอครั้งแรกที่วิลล่า ผู้ชายคนนี้เหมือนสัตว์ร้ายที่ถูกปลดปล่อย เขาชอบจูบเธออย่างมาก

เขาชอบจับท้ายทอยเธอไว้ เวลาที่มีอารมณ์ เขาจะใช้นิ้วค่อยๆถูต้นคอเธอ ทำให้เธอไม่มีแรงต้านทาน

จูบนี้ ทำให้นัชชาหายใจหอบ มือทั้งสองที่วางอยู่บนกลางอกของเขา ถามด้วยน้ำเสียกังวล “ปากฉันบวมอีกแล้วใช่มั้ย”

ครั้งก่อนที่โดนเขาจูบจนปากบวมเจ่อ เธอก็รู้สึกกลัว

เขายกยิ้มเล็กน้อย “เปล่า”

นัชชาลงจากรถอย่างสบายใจ “’ฉันไปก่อนละ บายๆ”

พูดจบเธอก็เปิดประตูลงจากรถ ปิดประตู แล้วรีบวิ่งขึ้นลิฟท์ไปอย่างรวดเร็ว เหมือนกับมีสัตว์ร้ายวิ่งตามเธอ

การกระทำนี้ทำให้เขานึกถึงตอนรู้จักเธอแรกๆ

เธอก็คอยหลบหน้าเขา โดยเฉพาะตอนที่เธอรู้ว่าเขาเป็นใคร ทุกครั้งที่เจอเขาเธอจะมองด้วยสายตาหวาดกลัว มันยิ่งทำให้เขาห้ามใจตัวเองไม่ได้

กับนัชชาเขาไม่ค่อยมีปัญญาควบคุมสติตัวเองได้

หลังจากสิบห้านาที สูบหมดบุหรี่หมดหนึ่งม้วน เตชิตเดินลงจากรถ แล้วเดินไปกดลิฟท์อย่างใจเย็น

ไม่ขาดไม่เกินแม้แต่นาทีเดียว ช่วยไม่ได้ เธอขอไว้ ต้องห่างกันนานขนาดนี้เธอถึงจะสบายใจ

คิดถึงนี่ เขาก็เผลอยิ้มออกมา เห็นตัวเองในกระจกเลยรีบหุบยิ้ม แล้วกลับมาทำหน้านิ่งเย็นชาเหมือนเดิม

...................................

นัชชาเดินเข้าไปในห้อง ถึงจะไม่มีคนพูดถึงเธอ แต่บรรยากาศในห้องก็ยังแปลกๆ เธอรู้สึกว่าตอนนี้เธอสามารถรับแรงกดดันได้มากกว่าเดิม ตอนแรกเธอรู้สึกเหมือนอึดอัด แต่ตอนนี้เธอเริ่มชินแล้ว

เธอไปนั่งที่ เปิดคอมเตรียมจะแก้งานต่อ แต่แก๋แหงนหน้าออกมา “นัช ไปห้องชงกาแฟมีเรื่องจะคุยด้วย”

นัชชาที่เพิ่งได้นั่ง พูดด้วยเสียงเบา “แกพูดตรงนี้เลยก็ได้ ฉันเพิ่งเข้ามา ออกไปตอนนี้คงไม่ดี”

ถึงตอนนี้ทุกคนจะรู้ว่าแก๋กับเธอสนิทกัน แต่เธอก็ไม่อยากให้แก๋โดนว่าไปด้วย

แต่เธอก็ไม่ได้สนใจอะไรมาก

เธอกระซิบเบาๆที่ข้างหูนัชชา “แกรู้ยัง เวทิดาโดนพักงาน”

“ห้ะ” นัชชาตกใจ “ทำไมกะทันหันจัง”

เธอตกใจที่ถูกเรียกชื่อ เธอเดินตามออกมาอย่างรวดเร็ว

ทางเดินข้างนอก ดรณ์กวาดสายตามองดูเธอ “มาทำงานทำไมไม่บอกฉัน เธอเป็นยังไงบ้าง”

นัชชายิ้ม “ไม่เป็นอะไรแล้ว บาดเจ็บที่หัวเล็กน้อย ไม่ส่งผลกระทบกับการทำงานแน่นอนค่ะ”

ดรณ์ได้ยินว่าบาดเจ็บที่หัว ก็ขมวดคิ้ว “เธอยังยิ้มออกเนอะ ไม่กลัวบ้างหรอ”

“กลัวสิค่ะ ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมาก ไม่มีเวลาให้คิดอะไรมาก” นัชชายื่นเอกสารในมือให้เขา “นี่เป็นเอกสาร ส่วนที่เหลืออยู่ในเมลไว้ฉันตรวจสอบเสร็จแล้วจะส่งให้คุณเย็นนี้”

ดรณ์รับเอกสารจากเธอ แล้วพูดขึ้น “เธอเพิ่งหาย ไม่ต้องรีบร้อนขนาดนั้นก็ได้ ค่อยๆทำ”

“ไม่เป็นไร ในเมื่อฉันมาทำงานก็แปลว่าฉันหายดีไม่ได้เป็นไรแล้ว และฉันก็ยากตามคดีให้ทันค่ะ” เธออยากช่วยนิพิฑ

“ใจร้อนมากเกินไปไม่ดี อาจทำให้เสียงาน” ดรณ์พูด เห็นผมที่ตกลงปิดหน้าผากเธอ เขาเอื้อมมือไปปัดขึ้นให้เธอ

นัชชาตกใจถอยหลัง ตากลมโตมองหน้าเขาแบบอึ้งๆ

ดรณ์เพิ่งรู้ตัวว่าตัวเองทำอะไรลงไป สองตาของเธอทำให้ตาเขานิ่งไป แก้ต่างไปอย่างนั้น “มีอะไรติดผมเธอ”

นัชชายกมือจับ เธอรู้สึกเขินอาย “อ่อ ขอบคุณค่ะ”

เมื่อเห็นว่าเธอเริ่มอึดอัด เขาเลยแกล้งพูดเล่นเพื่อปกปิดสายตาที่รู้สึกผิดหวัง “ดูทำเธอตกใจ กลางวันแสกๆกลัวว่าฉันจะทำอะไรเธอหรอ”