ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 89

ตอนที่89 โทรศัพท์มือถือ

หาเตชิตยังไม่พบ ธนัทได้เพียงให้คนพยายามกดกระแสข่าว แต่แค่นี้ยังไม่เพียงพอนัก เพราะสื่อต้องการคำตอบที่ที่แน่ชัด

แม้กระทั่งหลังเลิกงานนัชชาเองก็ต้องระมัดระวังอย่างยิ่งเพราะกลัวว่าจะเจอกับนักข่าว

ตอนกลางวัน เธอไม่มีความอยากอาหารแต่อย่างใด เธอเพียงแค่กินขนมปังไม่กี่คำเสร็จก็นั่งงีบค่าโต๊ะ สองวันมานี่เธอได้อยู่ในสภาวะความตึงเครียดทางจิตอย่างรุนแรง มันทำให้เธอนอนไม่ค่อยหลับ ทันใดนั้นเธอรู้สึกเหมือนมีอะไรอยู่บนไหล่ของเธอ พอได้หันไปก็เจอแก๋

เธอกำลังเอาเสื้อคลุมที่อยู่ในมือมาคลุมให้เธอ

เมื่อเห็นว่านัชชาตื่นพอดี ใบหน้าของแก๋ก็ดูเหมือนอึดอัดใจ“ ฉันเห็นว่าเธอใส่ชุดบางเกิน ”

"ขอบคุณ"

บทสนทนาเงียบไปสักพัก แก๋ได้เลื่อนเอาเก้าอี้แล้วนั่งลงข้างๆนัชชา เวลานี้คนในสำนักงานก็ต่างพากันไปพักเที่ยงหมดแล้ว เธอเห็นขนมปังที่กินไปได้เพียงครึ่งเดียววางบนโต๊ะเธอรู้สึกไม่สมอารมณ์"นัชชา เพราะฉันเห็นเธอเป็นเพื่อนนะถึงได้ถาม เธอกับประธานเตชิตเป็นอย่างที่ในข่าวพูดเหรอ?

นัชชามองเข้าไปในดวงตาของเธอ ในนั้นไม่มีความคาดเดาหรือการวางแผ่น และไม่มีความสงสัยหรือความอยากรู้อยากเห็นทั้งสิ้น มีเพียงแค่ความกังวลเกี่ยวกับเรื่องของเธอ

นัชชาหลบสายตาเล็กน้อยและไม่รู้ว่าจะตอบอย่างไร เธอบอกได้แค่ว่า"ไม่ใช่แบบสิ่งที่พวกเธอคิด"

การให้การรายงานของ ดวิษนั้นพิถีพิถันมากและไม่ง่ายเลยที่จะหาช่องโหว่ จะให้นัชชาอธิบายยังไงก็ไม่ถูก

"งั้น เธอกับประธานเตชิตคบกันอยู่จริงหรือเปล่า?"

นัชชาเงียบไปครู่หนึ่ง ยอมปริปาก "อืม แต่ตอนนี้เขาไม่ได้อยู่ที่นี่ ฉันหวังว่าเธอจะไม่บอกคนอื่นนะ"

แก๋ถอนหายใจด้วยความโล่งอกที่นัชชายอมบอกเธอนั่นแสดงว่าเธอได้ยอมรับเธอในฐานะเพื่อน ความพยายามครั้งก่อนของเธอที่มีให้นัชชาไม่ไร้ประโยชน์

แก๋ตบไหล่เธอเบาๆปรอบใจว่า "ฉันขอโทษ ฉันตกใจมากเมื่อข่าวออกมาแบบนั้น และก็ไม่คิดว่าเธอกับประธานเตชิต แต่เมื่อเธอบอกว่ามันไม่ได้เป็นอย่างที่ข่าวเขียนไว้ ฉันเชื่อเธอ"

นัชชาหันมองหน้าเธอ "แก๋ "

แก๋ยิ้มอย่างอ่อนๆ "ฉันเชื่อในบุคลิกภาพและอุปนิสัยของเธอ ไม่ว่าคนอื่นจะพูดอะไรฉันรู้ว่าเธอจะไม่ทำอย่างนั้น"

เธอชี้ไปที่ขนมปังบนโต๊ะ "นี้เธอกินแค่นี้หรอ "

"อืม มันไม่ค่อยอยากนะ"

“ อย่านะ ตอนนี้ในโรงอาหารยังมีข้าวขายอยู่ เธอต้องการอะไรเพิ่มเติมไหม?” แก๋พูดแล้วก็ลุกขึ้นดึงเธอไปด้วย

นัชชาไม่อยากขยับไปไหน เลยส่ายหัว "ไม่เป็นไรหรอก หากฉันไปเดี๋ยวพวกเขาต้องว่าฉันอีก"

แก๋หยุดเดินกะทันหัน คิดย้อนกลับช่วงสองวันที่ผ่านมานี่ คนในบริษัทบางคนได้นินทากันลับหลังเกี่ยวกับข่าวลือของเธอขนาดเธอเองยังรับไม่ได้ แล้วนัชชาจะรับได้หรอ

"ฉันจะไปหาซื้อให้เธอเอง เดี๋ยวเธอกินไปที่ดาดฟ้าก็ได้"

นัชชารู้สึกซาบซึ้งจนไม่รู้ว่าจะพูดอะไร เธอมองแก๋เดินจากไป เธอหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาจากในกระเป๋าและก็เงียบเหมือนเดิม ไม่มีโทรศัพท์หรือข้อความจากเขาเลย

คนที่มักจะปรากฏยามช่วงวิกฤติของเธอหายไปไหนนะ เตชิต คุณอยู่ที่ไหนกัน?

……

ตกเย็น นัชชาได้รับโทรศัพท์จาก ดวิษ น้ำเสียงฟังออกอย่างแท้จริงว่าเขากำลังโอ้อวด

เนื่องจากการตายของพ่อแม่ ทีนาร์ก็ทุกข์ทรมานจากโรคแปลกๆเช่นนี้ เขารู้สึกผิด ความรับผิดชอบและความรู้สึกผิดที่แบกไว้บนไหล่ของเขาทำให้เขาไม่สามารถปฏิเสธคำขอใดๆจากทีนาร์ได้

เขาเป็นหนี้ครอบครัวนี้มากเกินไป เขาคิดว่าเขาคงไม่สามารถทดแทนบุญคุณนี้ได้ตลอดในชีวิตเขา

สองวันมานี้หลังจากการรักษาอย่างเข้มงวด ผลลัพธ์ที่ได้ก็ดีมาก

ทางกายภาพของทีนาร์นั้นดีที่สุดในรอบห้าปีที่ผ่านมา จอร์จพูดติดตลกว่า“ ถ้าคุณรักษาต่อไปเรื่อยๆ คุณสามารถออกจากโรงพยาบาลได้ไม่นาน”

ปรัณรู้สึกโล่งอก หลายปีที่ผ่านมานี้เขารู้ว่าความรู้สึกผิดและแรงกดดันที่ได้รับเขารู้สึกดีใจแทนเขามาก

ทั้งสามกลับไปที่บ้านพักคนชราในประเทศนิวซีแลนด์พวกเขาไม่ได้พกโทรศัพท์มือถือ ถึงจะพกไปด้วยยังไง ทางนั่นก็ไม่ให้นำเข้าไปอยู่ดี หลังจากกลับมาถึง เตชิตรู้สึกเหนื่อยล้า จึงไปอาบน้ำ

ทีนาร์ไม่รู้ว่าเธอไปยังห้องของเขาได้อย่างไร เธอได้ยินเสียงน้ำจากในห้องน้ำและเห็นรูปทรงที่เบลอของกระจกฝ้า ใบหน้าสีซีดแสดงถึงความเขินอาย เธออยู่กับเขามาหลายปีแล้ว แต่ก็ไม่เคยก้าวข้ามเขตเลย

เธอนั่งบนเตียง ทึ่งกับลมหายใจที่เขาทิ้งไว้ ผ้าห่มถูกเปิดมุมนิดนึง แต่บังเอิญเห็นโทรศัพท์มือถือของเขา

ทีนาร์ชะงักไปชั่วครู่ หันไปมองเขาอีกครั้ง จากนั้นเธอก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาอย่างรวดเร็วและกดเพื่อเปิดเครื่อง

หน้าจอสว่างขึ้นและมืดลงและจากนั้นการสั่นสะเทือนอย่างต่อเนื่อง ข้อความและสายที่ไม่ได้รับมากกว่าสี่สิบกว่าครั้ง นอกจากเพื่อน ๆ สองสามคนที่เธอมักจะได้ยินเขาเอ่ยขึ้น และยังมีคนที่ถูกตั้งเป็น "ยัยเด็กป่า"

ยัยเด็กป่า

ทีนาร์ชะงักไปเล็กน้อย ในขณะนี้ดวงตาของเธอจ้องมองที่หน้าจอ แต่ความคิดที่ไม่ดียังคงทำให้ใจเธอหัวใจอดคิดไม่ได้ นิ้วมือที่ซีดอยู่แล้วกลับซีดเผือกยิ่งกว่า

ทันใดนั้นประตูห้องน้ำก็ถูกเปิดออก ทีนาร์รีบจัดวางสีหน้าของเธอทันทีแล้วลุกขึ้นและส่งโทรศัพท์ให้เขา "คุณไม่ได้นำโทรศัพท์มือถือมาสองวันแล้ว ฉันเลยช่วยเปิดเครื่องให้ ดูเหมือนว่ามีหลายคนตามหาคุณนะ "