ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 90

ตอนที่90 คำสารภาพของทีนาร์

ในการแสดงออกของเธอไม่มีอะไรแปลกไปราวกับว่าเธอเพียงช่วยเขาเปิดเครื่อง

คิ้วของเตชิตขมวดแปบนึงโดยไม่สามารถตรวจจับได้ เขาได้เหลือบไปดูถึงหมายเลขโทรศัพท์มากกว่า 20 สายที่ไม่ได้รับ การแสดงออกของเขาเปลี่ยนไปเล็กน้อย แต่เขาก็ไม่ได้กระทบกับมันเลยทันที"มาหาฉันมีอะไรไหม"

ทีนาร์กัดริมฝีปากตัวเองแล้วเดินไปหาเขาตรงหน้า "เตชิต ฉันมีอะไรจะปรึกษาคุณหน่อย"

"คุณพูด"

"คุณเห็นผลลัพธ์ของการตรวจนี้ฉันไม่มีปัญหากับร่างกายของฉัน ก่อนหน้านี้ที่แผลไม่หายเป็นเพราะเกล็ดเลือด ตอนนี้ก็ดีขึ้นแล้ว ฉันคิดว่า" เมื่อเธอพูดสิ่งนี้เธอหยุดและเงยหน้าขึ้นมอง ดูการแสดงออกของเตชิต "ฉันอยากกลับประเทศ"

"ไม่ได้" เตชิตปฏิเสธอย่างไม่ต้องคิด

"เตชิต ฉัน"

ไม่รอให้เธอพูดเสร็จ เตชิตก็พูดขัดขึ้น "ทีนาร์ ร่างกายของคุณตอนนี้ยังไม่มั่นคง"

"แต่ฉันอยู่ที่นี่มาห้าปีแล้ว ห้าปีแล้วนะ ช่วงเวลาชีวิตวัยเด็กของฉันเสียให้กับโรงพยาบาลนี้หมด ไม่มีเพื่อน ไม่มีครอบครัว ไม่มีใครพูดด้วย แต่ละวันของฉันนอกจากกินยาและรับการฉีดยา รับการรักษาแล้วก็ไม่มีความหมายอะไรเลย!” ทีนาร์มองดูเขาอย่างเงียบ ๆ และพูดว่า“ ถ้าพ่อแม่ของฉันยังมีชีวิตอยู่พวกเขาคงไม่อยากเห็นฉันเป็นแบบนี้ ”

เธอเพิ่งพูดจบประโยค ใบหน้าของเตชิตเปลี่ยนเป็นลังเล ยกมือแล้ววางบนไหล่ของเธอดูเสมือนจะปลอบใจ "ผมไม่สามารถเอาร่างกายของคุณมาล้อเล่นนะ"

"แต่จอร์จบอกฉันว่าฉันสามารถได้แล้วนะ" ทีนาร์เห็นในตาของเขาเต็มไปด้วยความลำบากใจ แต่รู้ว่าคำขอนี้จะต้องโดนปฏิเสธ เธอไม่บังคับเขาอีกต่อไป เพียงแค่คำเสื้อของเขาแน่นขึ้น "และฉันต้องการอยู่เคียงข้างคุณ ฉันกลัวว่าคุณจะทิ้งฉัน ฉันไม่มีอะไรนอกจากคุณ "

เตชิตเม้มปากตัวเอง และไม่พูดอะไรอีก สุดท้ายแล้วดึงเธอไว้ในอ้อมแขน นิ้วมือลูบผ่านผมแห้งกร้านของเธอ ครั้งหนึ่งเธอก็เคยมีผมยาวสวยงาม

ชายคนนั้นหลับตาลงและพูดว่า "ผมจะไม่ทิ้งคุณ ผมสัญญากับพ่อแม่ของคุณว่าจะดูแลคุณตลอดไป"

ประโยคที่อบอุ่น ทีนาร์ฟังแล้วบาดหู พ่อแม่ ๆ ทุกครั้งที่เขาพูดสิ่งเหล่านี้เขามักพูดถึงพ่อแม่ของเธอเสมอ! เธอไม่ต้องการเหตุผลที่เตชิตอยู่กับเธอเพราะพวกเขา!

"เตชิตฉันกลายเป็นภาระของคุณหรือเปล่า? ถ้าเป็นแบบนั้น ฉันไปตายจะดีกว่า "

" ทีนาร์!" เตชิตพูดเสียงดุเบาๆ "คุณกำลังพูดอะไร! คุณก็รู้ว่าฉันไม่คิดอย่างนั้น ผมไม่อนุญาตให้พูดแบบนี้กับตัวเอง!"

เธอพูดอย่างนั้นเขาจะเผชิญหน้ากับพ่อแม่ของเธอในอีกภพได้อย่างไร

"ถ้าไม่ใช่เพราะพ่อแม่ของฉัน คุณอาจไม่ต้องมาสนใจฉันก็ได้ เตชิต สำหรับคุณแล้ว ฉันเป็นอะไร"

มือที่กอดเธอได้คลายออก เปลี่ยนเป็นกำมือแทน มองดูดวงตาที่เธอมีแต่ความหวังและ ในที่สุดก็ล้มเหลวที่จะปริปากพูดคำโกหกที่สวยงามเหล่านี้ "คุณคือญาติของผม คือคนที่ฉันต้องรับผิดชอบตลอดชีวิต"

หากไม่มีคำประโยคแรกทีนาร์จะดีใจจนกระโดดขึ้นอย่างแน่นอน แต่เขาชอบเป็นเช่นนี้ตลอด ชอบเพิ่มความแน่นอนชัดเจนในคำพูดเหล่านี้

ญาติ

ความเป็นครอบครัว

สิ่งที่เธอต้องการไม่ใช่สิ่งนี้

ทีนาร์ปิดกั้นความเกลียดชังภายใต้ดวงตาและความรู้สึกที่เธอมีต่อเขา

เธอหลบๆซ้อนๆมาห้าปีโดยไม่พูดอะไรเพราะกลัวว่าถ้าเธอพูดไปจะทำให้ความสัมพันธ์นี้หายไป แต่วันนี้เธอทนไม่ได้ นึกถึง 'ยัยเด็กป่า' บนโทรศัพท์มือถือ เธอรู้สึกว่าในที่สุดเรื่องที่เธอกลัวมันกำลังจะเกิดขึ้น

หลังจากเงียบไปสองสามวินาที เมื่อเธอเงยหน้าขึ้นอีกครั้ง ทีนาร์กลับมาเป็นทีนาร์คนเดิม"ทีนาร์ฉันไม่เคยคิดว่าคุณเป็นญาติ คุณเป็นคนพิเศษที่สุดในหัวใจฉัน คุณไม่รู้สึกมันบางเลยหรอ "

ใช้เพียงประโยคเดียวเท่านั้นก็สามารถเจาะหน้าต่างกระดาษขาดได้ ทีนาร์ทำมันแล้วและไม่มีการย้อนกลับไปได้

การปฏิเสธของเขาจะมีผลกระทบต่อทีนาร์อย่างไรบ้าง เขาไม่กล้าที่จะคิด กลัวสุขภาพของเธอจะกลับไปสู่จุดเดิมเพราะเหตุการณ์นี้

คิดอยู่ได้พักหนึ่ง เตชิตเลือกวิธีที่ไม่อยากเลือกมากที่สุด เขามองไปที่ร่างผอมบางของหญิงสาวบนเตียงแล้วสูดหายใจเข้าลึก ๆ "ทีนาร์ ผมสัญญาตราบใดที่คุณหายดีแล้ว ผมรับคุณกลับประเทศเอง "

เขายังไม่ตอบรับคำสารภาพรักของเธอ แต่สำหรับทีนาร์การกลับประเทศก็เป็นผลลัพธ์ที่ดีเช่นกัน ตราบใดที่เธอสามารถกลับไปได้ เธอสามารถขับไล่ผู้หญิงทุกคนด้วยความรู้สึกผิดที่เตชิตมีต่อพ่อแม่เธอและหน้าที่ในการดูแลเธอ

ดวงตาของทีนาร์ส่องประกายแวววับ แต่เสียงพูดก็ยังสั่นอยู่“ จริงเหรอ?”

ทีนาร์กัดฟันของเขาพูด "อืม"

เธอยิ้ม ยิ้มแบบไม่สามารถหุบยิ้มได้ "ฉันก็จะร่วมมือกับการรักษาอย่างแน่นอนและจะพยายามหายดีในไม่ช้าและกลับไปหาคุณ"

……

ทีนาร์นอนพักอยู่ในห้อง ส่วนเตชิตไม่รออีก เอาศัพท์มือถือของเขาแล้วเดินไปที่ห้องทำงานส่วนรวม จอร์จไปทำธุระ เหลือเพียงปรัณ เท่านั้นที่อยู่ในห้อง

เขาถือข้อมูลชิ้นหนึ่ง สังเกตเห็นว่าเตชิตเดินเข้ามา "ทำไมคุณถึงไม่นอนล่ะ"

เตชิตไม่ได้พูดเกี่ยวกับเรื่องทีนาร์ แค่ถามประโยคกลับว่า "คุณก็ยังไม่ได้นอน"

ชายร่างใหญ่ทั้งสองมองตากัน ต่างคนต่างยิ้มด้วยมุมปาก

"คุณได้ติดต่อกับนัชชาหรือเปล่า?" ปรัณถามขึ้นอีก

เตชิตอึ้ง "อะไรนะ ?"

ชายคนนั้นวางเอกสารไว้ใน "คุณไม่ได้ติดต่อนัชชาหรอ? ธนัทเพิ่งโทรมาหาที่มือถือฉันและบอกว่า นัชชากำลังตามหาคุณอย่างเอาเป็นเอาตายเลยแหละ"