ยั่วรักทนายคนโหด นิยาย บท 98

ตอนที่ 98 ยอมรับสถานะของเธอ

นักข่าวชายคนนั้นยังคงตกตะลึงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นพอได้สติเขาก็หันไปดูกล้องของเขาที่ตอนนี้แตกออกเป็นสี่ห้าส่วน " คุณ คุณมีสิทธิ์อะไรถึงมาทำของผมแบบนี้ คุณไม่มีสิทธิ์ทำแบบนี้

"สิทธิ์อะไรเหรอ"เขามองนักข่าวที่รายล้อมตัวเขาอยู่ "ก็ใช้สิทธิ์ที่ผมไม่ให้สัมภาษณ์พวกคุณ และคุณที่ชนผู้หญิงของผมเจ็บ"

แน่นอนว่าประโยคนี้เหมือนกับเป็นการจุดชนวนระเบิด ทุกสายตาต่างจับจ้องมาที่เขา

เมื่อสักครู่เขาพูดว่าอะไรนะ

ผู้หญิงของเขา!

นั่นเท่ากับว่าเขายอมรับสถานะของผู้หญิงคนนี้แล้วใช่หรือไม่

เกิดคำถามขึ้นในใจมากมาย แต่กลับไม่มีใครในที่นั้นกล้าถามออกมาเหมือนเมื่อสักครู่ ด้วยนิสัยบวกความสามารถของเตชิต ทางที่ดีอย่ามีเรื่องกับเขาจะดีกว่า

เตชิตก้าวออกมาข้างหน้าหนึ่งก้าว เหล่านักข่าวรีบหลบทางให้เขาโดยอัตโนมัติ เขาเดินตรงไปที่ด้านหน้าของหญิงสาว แล้วยื่นมือออกไป "ลุกขึ้น"

ไหล่ของหญิงสาวสั่นเล็กน้อย นัชชารู้สึกอายมาก บวกกับประโยคที่เขาพูดเมื่อสักครู่ทำให้เธอน้ำลื่นขึ้นมา

เดิมทีเธอไม่ใช่คนอ่อนแอ ไม่ใช่คนขี้แย่ แต่เวลาที่มีเขาอยู่ข้างๆเธอกลับกลายเป็นอ่อนแอแบบนี้ได้ยังไง

ในเวลานี้ ผู้ชายคนนี้ เป็นที่พึ่งเพียงหนึ่งเดียวของเธอ

นัชชาวางมือลงบนมือของเขา เพียงเสี้ยวนาทีเขาดึงตัวเธอมาอยู่ในอ้อมกอด ใช้มือกดด้านหลังศีรษะของเธอไว้

ปกป้องเธอจากแสงแฟลชและสายตาของคนทั้งหมด มีเพียงอ้อมกอดอันอบอุ่นนี้ให้เธอเท่านั้น

เพียงแค่การแสดงออกเท่านี้ ทุกคนในที่นั้นก็ไม่มีใครกล้าดูถูกนัชชาอีก ทุกสายตาที่มองเธอตอนนี้แฝงไปด้วยความกลัว

คนที่ทำให้เตชิตกล้ายอมรับต่อหน้าสาธารณชนว่าเธอคือผู้หญิงของเขา เธอคือคนแรก

แต่เขาก็ยอมรับแล้ว เขาไม่กลัวจะตกเป็นขี้ปากให้คนอื่นนินทาบ้างรึไง

แม้กระนั้นเตชิตก็รู้ดีว่าคนเหล่านั้นคิดอะไรในใจ จึงไม่ปล่อยให้คนพวกนี้มโนไปไกล"คุณทนายดรณ์เป็นคนแนะนำให้เรารู้จักกัน หลังจากนั้นเราก็คบหากัน ซึ่งเกิดหลังจากที่คุณนัชชายื่นฟ้องหย่า ดังนั้นจึงไม่น่ามีอะไรไม่เหมาะสม รวมถึงข่าวที่มีก่อนหน้านี้ด้วย"

เตชิตออกตัวก่อน ทุกคนตกตะลึงทำให้เกิดความเงียบขึ้นในวงนักข่าว สักพักจึงมีนักข่าวคนหนึ่งถามขึ้นว่า "แล้วเมื่อก่อนคุณเคยให้สัมภาษณ์ว่าไม่ได้มีความสัมพันธ์อะไรพิเศษกับคุณนัชชาล่ะครับ"

" ก็ชายหญิงจะคบกันแบบธรรมดาไม่ได้รึไง "ชายหนุ่มตอบสวนทันควัน

ก็ดูเหมือนจะไม่ผิดอะไร

นักข่าวไม่รู้จะโต้ตอบอะไร ได้แต่พยักหน้า "….แบบนี้ก็ไม่ผิด"

เตชิตแทบไม่สนใจเลยว่าคนพวกนี้จะมองแบบไหนคิดแบบไหน "สิ่งที่ผมพูด แล้วแต่พวกคุณจะเอาไปเขียน หากไม่ได้ บิดเบือนความเป็นจริง ผมก็จะไม่เรียกร้องหาความรับผิดชอบ"

พูดจบ เขาก็โอบหญิงสาว เดินเข้าลิฟต์ไปโดยไม่หันกลับมามองอีกเลย

เมื่อประตูลิฟต์ปิดลง บรรดานักข่าวที่อยู่ในลานจอดรถยังคงอยู่ในอาการตกตะลึง ผ่านไปสักพักจึงได้สติกลับมา รีบร้อนแยกย้ายกันกลับรถของตนเพื่อรายงานการให้สัมภาษณ์เมื่อสักครู่ไปยังสำนักข่าวของตัวเอง

ข่าวใหญ่ขนาดนี้ ใครได้เขียนออกมาก่อนรับรองว่าคนเข้ามาอ่านกันถล่มทลาย

ในขณะเดียวกัน นัชชาถูกเตชิตพามาที่ห้องทำงานของเขา เธอเงยหน้าจากอ้อมอกของเขาในตายังสีแดงเรื่อ พร้อมถามเขาว่า "คุณตอบนักข่าวไปแบบนั้น ไม่กลัวจะเป็นผลเสียต่อคุณภายหลังหรือ"

ในโซเชียลมีเดีย เธอถูกกล่าวหาต่างๆนาๆ ทั้งนังแพศยา ไร้ยางอายไม่มีอะไรที่น่าฟังนัก

แต่เวลานี้ทุกคนคงพุ่งเป้าไปที่เขาแทน

แต่เขากลับทำเป็นทองไม่รู้ร้อน "ผมไม่สนใจ"

"แต่ฉันสนใจ" นัชชาตอบ

สิ่งเธอกลัวที่สุดก็คือ เตชิต ทนายคนดังผู้ที่ใครๆต่างยกย่องนับถือ ถูกเธอผลักลงไปในบ่อเกรอะโสโครก เธอไม่อยากเห็นเขาต้องถูกผู้คนสาปแช่งเกลียดชังเพราะเธอเป็นต้นเหตุ

น้ำเสียงที่อ่อนโยนแต่แฝงไปด้วยความจริงจังของเธอทำให้เขาใจเต้นขึ้นมา ไม่มีอะไรหรอก ผมไม่ใช่ดวิษนะ สิ่งที่ผมพูดออกมาผมย่อมเตรียมพร้อมรับสิ่งที่จะเกิดตามมาและ พร้อมที่จะปกป้องคุณ

แล้วเกี่ยวอะไรกับผม เขาไม่เคยแคร์สายตาของคนอื่น

"แต่คนอื่นอาจจะเอาคุณไปนินทาลับหลัง"

"อย่างนั้นเหรอ" แต่ทว่าอยู่ต่อหน้าผมและคุณไม่มีใครกล้าพูด"

"แต่ว่า…"

เตชิตตัดบท " เรื่องราวอะไรก็แล้วแต่ที่คนส่วนใหญ่คิดว่ามันไม่น่าจะเกิดขึ้นมักจะได้ไม่ค่อยได้รับการยอมรับจากผู้คนในระยะเวลาอันสั้นเหมือนเรื่องของคุณกับผม แต่สุดท้ายพวกเขาก็ต้องยอมรับความจริง ดังนั้นนี่มันแค่ช่วงเวลาสั้นไป คุณต้องกล้าที่จะเผชิญหน้ากับมัน"

ถ้าหากต้องการอยู่ด้วยกัน ก็ต้องกล้าเผชิญหน้ากับทุกเรื่อง นัชชาเข้าใจสิ่งที่เขาต้องการบอก แต่เธอแค่กังวลว่าจะทำให้เขาต้องพลอยเดือดร้อนไปด้วยเท่านั้น"

ดูจากสถานการณ์แล้ว เขาไม่กลัวเลยแม้แต่น้อย ดังนั้นเธอเองก็ไม่ควรจะถอย

นัชชาสูดหายใจเข้าลึกๆสองครั้ง รวบรวมความกล้าทั้งหมด "ถ้างั้นฉันจะกลับไปที่ห้องทำงานแล้วนะ"

"มานี่ก่อน" เขากวักมือเรียกเธอ "มาหาผมตรงนี้"

ไม่รู้ว่าเขาคิดจะทำอะไรอีก เธอยังเป็นวันนั้นของเดือน ดังนั้นจึงไม่ต้องกลัวเขาจะทำอะไร จึงยอมเดินไปหาเขา

"มีอะไรเหรอคะ"

เขาลุกขึ้นแล้วก้มลงจูบที่บริเวณคางของเธอ อย่างรวดเร็ว แล้วบอกเธอว่า "ไปเถอะ"

ไออุ่นจากริมฝีปากเขา เพียงแค่ช่วงระยะสั้นไป ทำให้เธอเกือบสติหลุด ยื่นมือออกมาผลักเขาแล้วรีบวิ่งออกไปอย่างรวดเร็วพร้อมพูดว่า"ฉันไปแล้วนะ"

เตชิตเฝ้ามองจนร่างเล็กๆหายไปจากสายตา ประตูห้องทำงานถูกเปิดออกแล้วปิดลง เขานั่งลงที่เก้าอี้ตามเดิม เปิดดูเอกสารตรงหน้าใหม่ แต่เขาไม่สามารถดึงสติกลับมาทำงานได้อีกแล้ว

หลายปีที่ผ่านมา นี่นับเป็นครั้งแรกที่เขาไม่มีกะจิตกะใจทำงาน

ห่างกันแค่ไม่ถึงนาที เขาก็คิดถึงเธอเสียแล้ว เตชิตเอ๊ยเตชิต แกติดกับเข้าให้แล้วยังไม่รู้ตัวอีก