ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 1009

ไม่อยากเสียหน้าสุดๆ？

หรือนี่คืออาการป่วย？ดูเหมือนคนในครอบครัวพวกเขาจะมีหมด

สุดท้ายเด็กทั้งสามก็ตัดสินใจ รอวันเกิดของคุณตา ก็จะให้คุณปู่มา

เพราะตอนนั้น แด๊ดดี้กับหม่ามี๊จะยุ่งกับการฉลองวันเกิดให้คุณตา ถึงตอนนั้นพอคุณปู่มา พวกเขาก็จะถือโอกาสวิ่งไปเจอเขา

พวกเด็กๆ คิดว่าตัวเองฉลาดมาก

แต่ พวกเขาไม่รู้ว่า ตอนที่พวกเขาตัดสินใจสิ่งนี้ แสนรักที่ขับรถออกไป ได้โทรหารองผู้นำเดชาที่เมืองหลวงแล้ว

“ฮัลโหล？คุณชาย……”

จู่ๆ ก็ได้รับโทรศัพท์จากนายคนนี้ รองผู้นำเดชารู้สึกปลื้มใจเล็กน้อย

ใบหน้าแสนรักดูนิ่งเฉย：“คุณบอกตาแก่นั่น ช่วงนี้อย่ามาที่นี่”

อ๋า？

รองผู้นำเดชาตกใจมาก สักพัก จึงได้ยินตัวเองถามไปว่า：“ทำไมล่ะครับ？คุณท่านเขา……ค่อนข้างคิดถึงเด็กๆ เขายังบอกอีกว่า สองสามวันนี้จะไปเจอพวกเขา”

เขาไม่ปิดบังเขาเลย

แต่พอพูดจบ คุณชายคนนี้ก็ปฏิเสธในสายอย่างไม่เกรงใจอีกครั้ง

“เรื่องโรงงานหลอมนั้น ไม่ง่ายเลย โลหะหายากเป็นอุตสาหกรรมที่ทำกำไรมหาศาล และบางส่วนสามารถนำไปใช้ในการทหารได้โดยตรง ถ้ามีคนใช้ชื่อโรงงานของตระกูลเทวเทพมาขุดและหลอม ถึงตอนนั้นคงจะเป็นเรื่องแน่ๆ ตระกูลเทวเทพต้องรับผิดชอบถึงผลที่ตามมา！”

“……”

เหงื่อเย็นไหลลงมาจากหน้าผาก

รองผู้นำนี้ ไม่กล้าพูดอะไรสักคำ

“งั้น……คุณชายคิดจะทำอย่างไรครับ？”

“ไม่ทำอะไรหรอก สิ่งของของตัวเอง ค่อยๆ เอามันกลับมาก็พอ ถ้าเขามา ทั้งโลกจะรู้ว่าผมทำเรื่องนี้อยู่ เขาอยู่อย่างสงบสุขมานานแล้ว ยังอยากจะมีปัญหาอีกเหรอ？”

คำสุดท้าย รับไม่ได้จริงๆ

แต่รองผู้นำเดชาได้ยินแล้ว ก็ตกใจและหวาดกลัว รู้สึกว่าเอาคำนี้มาเปรียบเทียบ ไม่เหมาะสมนัก

แสนรักก็คือแสนรักจริงๆ ไม่ว่าไอคิวหรือการมองการณ์ไกลของเขา ก็ไม่มีใครเทียบได้

เรื่องโรงงานหลอม หลายปีมานี้ ที่จริงตระกูลเทวเทพไม่เคยใส่ใจเลย พวกเขามองว่ามันเป็นเครื่องมือในการทำเงิน แค่ทำเงินได้ก็พอ

โดยเฉพาะอย่างยิ่งไชกุ บางครั้งเพราะว่าการหลอมทำได้เพียงธุรกิจเหมืองแร่ ยอดไม่ดีเท่าโรงงานแก้ว เขาก็ยังไม่ชอบโรงงานนี้ด้วย

แต่ตอนนี้คุณชายบอกเขาว่า โรงงานหลอมต่างหากตัวทำเงินจริงๆ

ที่น่ากลัวกว่านั้นคือ เขายังบอกด้วยว่ามีความเกี่ยวข้องกับการทหาร ถ้าเป็นแบบนี้ แล้วมีใครสักคนลักลอบนำโลหะหายากเหล่านี้ไปแปรรูปเป็นอาวุธทางการทหาร โดยใช้ชื่อโรงงานเทวเทพจริงล่ะก็！！！

รองผู้นำเดชาไม่กล้าคิดอีกเลย

“ผมเข้าใจแล้ว คุณชาย ตอนนี้ผมจะไปหาคุณท่าน ให้เขาอย่าเพิ่งไป”เขารีบพูดรับประกัน จากนั้นวางสายไปที่เดอะวิวซี

เดอะวิวซี

“อะไรนะ？”

ในที่สุดไชยันต์ก็ตะลึงอยู่ตรงนั้น

แหวกหญ้าให้งูตื่น？

เขาไม่ค่อยเข้าใจ แต่ว่า ในเมื่อพูดถึงมารผจญนั้นแล้ว เขาก็ควบคุมอารมณ์ของตัวเองได้ชั่วคราว

“หมายความว่าไง？สืบอะไรได้ในโรงงานหลอม？ผมแค่ให้เขาดูแลธุรกิจของตระกูลเทวเทพไม่ใช่เหรอ？ทำไมเขาไปสืบอะไรได้อีก？โรงงานนี้มีปัญหา？”

“ครับ！”สีหน้าของรองผู้นำเดชาค่อนข้างจริงจัง

“คุณท่าน หลายสิบปีมานี้โรงงานของพวกเรา ที่จริงไม่ได้มีรายได้แค่นี้ คุณท่านตรวจสอบแล้ว โลหะหายากทางเหนือ เป็นเพียงเหมือง และมีประสิทธิภาพมากกว่าโรงงานหนึ่งปีของพวกเราในตอนนี้เยอะเลย！”

“……”

ในที่สุดไชยันต์ก็ไม่พูด

เขาไม่เข้าใจธุรกิจ

แต่ว่า ไม่ได้หมายความว่าเขาไม่มีสมอง คำนี้พูดไปแล้ว เขาจะไม่เข้าใจได้อย่างไร？

ดังนั้น ของเหล่านั้นไปไหนกันแน่？

แล้วใครกันที่กล้าขนาดนี้？กล้าดียังไงมาขโมยอาหารในถิ่นของตระกูลเทวเทพ？

ใบหน้าเหี่ยวๆ ของไชยันต์บูดบึ้งทันที：“เข้าใจแล้ว คุณให้เขาสืบไป ช่วงนี้ผมจะไม่ไป”