ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 1026

“พลตรี！”

หลังจากได้เห็นคนคนนี้ รองผู้บัญชาการที่อยู่ตรงทางเดินจึงวิ่งเหยาะๆเข้าไปที่ด้านหน้าของเขาทำความเคารพ

ในมือแสงดาวยังมีกระดาษห่อขนมปัง กำแน่นขึ้นมาทันใด！

“เธอเป็นอย่างไรบ้าง?”

 “……ออกมาแล้ว พึ่งจะผ่าตัดเสร็จ”รองผู้บัญชาการมองไปที่ห้องผ่าตัดแวบหนึ่ง เห็นว่าหมอได้เข็นคนออกมาแล้ว

ทันใดนั้น เขาก็มองกลับมา

แสงดาวกับวาริชทั้งสองยังนั่งอยู่เฉยๆ โดยเฉพาะแสงดาว เธอแข็งทื่อไปเป็นเวลาสั้นๆ หลังจากนั้นก็ฟื้นตัวกลับมา สีหน้าท่าทางของเธอเย็นชาขึ้นมาแล้ว

ม็อกโกมาแล้ว

ปรากฏว่า เขาไม่มองมาที่เธอสักนิด พุ่งตรงไปยังหญิงสาวที่ถูกเข็นออกมา

“คุณหมอ เธอเป็นอย่างไรบ้าง?”

“ต้องขอโทษด้วย พวกเราพยายามอย่างที่สุดแล้ว บาดแผลจากการถูกฟันค่อนข้างสาหัส พวกเรายังไม่แน่ใจว่าจะสามารถต่อกลับมาได้สำเร็จหรือเปล่า？”

คุณหมอมองไปยังขาที่ถูกตัดขาดที่พันเอาไว้ด้วยผ้าก๊อซ พูดออกมาอย่างรู้สึกผิด

การแพทย์ของที่นี่ค่อนข้างมีข้อจำกัด ขาทั้งอันถูกตัดขาดออกแบบนี้ ไม่สามารถรับประกันได้ว่าจะสามารถรักษากลับมาได้ คุณหมอคนนี้ ทำได้เพียงพูดความจริงออกมาเท่านั้น

รองผู้บัญชาการที่อยู่ด้านข้างได้ยินแล้ว ม็อกโกยังไม่ทันได้พูดอะไร เขาก็เปิดปากออกมาอย่างเดือดดาลแล้ว：”นั่นจะได้อย่างไร? ถ้าขาอันนี้ต่อไม่ติด งั้นทั้งชีวิตนี้คุณขวัญก็กลายเป็นคนพิการไปน่ะสิ? พลตรี พวกเรารีบส่งเธอไปรักษาที่โรงพยาบาลดีๆที่อื่นเถอะ”

“อันนี้สามารถทำได้ ถ้าพวกคุณจะเปลี่ยนโรงพยาบาลละก็ เร็วหน่อยก็ดี”

หมอก็เห็นด้วยแล้ว

รองผู้บัญชาการเตรียมที่จะไปลงมือจัดการ รีบร้อนส่งผู้หญิงคนนี้ออกไป

แสงดาวยังนั่งอยู่ที่นั่นตลอดมองดูอย่างเย็นชา ตั้งแต่ต้นจบไม่มีเรื่องอะไรเกี่ยวกับเธอ เธอหยิบกระเป๋าของตัวเองแล้วลุกขึ้น

“คุณแสงดาว?”

“พวกเราไปกันเถอะ！”

เธอพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น ก้าวเท้าเตรียมเดินออกไป

วาริช：“……”

ยังไม่ทันได้พูดอะไร เวลานี้ รองผู้บัญชาการคนนั้นก็เบนจุดสนใจมาที่เธอ ทันใดนั้น พุ่งเป้ามาที่เธอ：“หยุดเดี๋ยวนี้นะ！”

เขาตะโกนเสียงดัง！

“ใครอนุญาตให้คุณไป? พลตรี ผมจะบอกกับคุณนะ คุณแสงดาวคนนี้ ในตอนที่คุณขวัญถูกทำร้าย เธอมองดูอยู่ด้านข้างอย่างเฉยเมย อีกทั้งคุณให้ผมมาตามหาเธอ ทั้งที่เธออยู่ที่โรงพยาบาลแห่งนี้ กลับใช้ชื่อปลอมลงทะเบียน ทำให้ผมกลับไปมือเปล่า ถ้าเธอไม่ทำแบบนี้ ผมคงจะช่วยคุณขวัญเอาไว้ได้อย่างแน่นอน！”

เขาที่ยืนอยู่บนทางเดินเริ่มจะตำหนิขึ้นมาอย่างรุนแรงอีกครั้ง เหมือนกับว่าที่เรื่องนี้เป็นแบบนี้ ทั้งหมดต่างเป็นเพราะว่าแสงดาว

วาริชได้ยินแล้ว โกรธจนใบหน้าขุ่นเคืองไปหมดแล้ว！

“คุณไม่ต้อง——”

“เพี้ยะ！！！”

ถูกทุ่มลงบนพื้นอย่างรุนแรงแบบนี้แล้ว

รองผู้บัญชาการอึ้งไปเลย

รวมทั้งแสงดาวที่หันหน้ากลับมา มองอย่างอึ้งทึ่งไปยังผู้ชายคนนี้ที่ลงมือย่างรุนแรง ในสมองว่างเปล่าไปทันที

“พลตรี คุณ……”

“คุณไม่มีสมองหรือยังไง เธอเป็นผู้หญิงคนหนึ่งจะไปช่วยขวัญเมืองออกมาจากในมือของมาเฟียสิบกว่าคนพวกนั้นได้อย่างไร? คุณนึกว่าเธอมีสามหัวหกแขนพิศดาลกว่าใครหรือยังไง?

ใบหน้าของม็อกโกเต็มไปด้วยความขุ่นเคืองจ้องมองไปยังไปยังรองผู้บัญชาการคนนี้และด่าออกมา

คำพูดนี้พูดออกมา คนที่อยู่ในสถานการณ์ด้วยสองสามคนต่างอึ้งไปแล้ว

รองผู้บัญชาการรู้สึกเขินอายขึ้นมาแล้ว เป็นถึงผู้บัญชาการทหารคนหนึ่ง ถึงแม้จะเป็นเพียงรองผู้บัญชาการ อยู่ต่อหน้าผู้คนมากมายขนาดนี้ ถูกเขาด่าว่าไม่มีสมอง ความรู้สึกกแบบนี้รับไม่ค่อยได้

อีกทั้งแสงดาวกับวาริชเอง ก็ประหลาดใจอยู่มาก

โดยเฉพาะแสงดาว เมื่อเธอได้ยินคำพูดนี้แล้ว เธอมองไปที่เขาอย่างนิ่งๆ มีอยู่หนึ่งวินาที ความหวาดหวั่นและความกล้ำกลืนคับคั่งขึ้นมาภายในใจของเธอ แสบจมูกขึ้นมาแล้ว

เธอยังนึกว่า เขาจะเป็นเหมือนกับรองผู้บัญชาการคนนี้

“พลตรี แต่ว่า......เธอยังมีส่วนที่ต้องรับผิดชอบไม่ใช่เหรอ? ถ้าเธอไม่ใช้ชื่อปลอมลงทะเบียนเข้าพักในโรงพยาบาล ผม......”

“มีปัญหาอะไรเหรอ?”

ม็อกโกพูดออกมาอย่างโมโหขึ้นมาอีกครั้ง ：“เธอเป็นถึงคุณหนูใหญ่ของตระกูลหิรัญชา เบื้องหลังมีหิรัญชากรุ๊ปที่สินทรัพย์นับไม่ถ้วน เธออยู่ข้างนอกไม่ใช้ชื่อของตัวเองจริงๆ จะแปลกอะไรเหรอ? คุณเป็นทหารระดับสูงคนหนึ่ง แม้แต่เรื่องเล็กน้อยแค่นี้ก็คิดไม่ได้เหรอ คุณยังมีคุณสมบัติอะไรมาต่อว่าคนอื่นอีก?”