ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 1040

ในทางเดินที่ค่อนข้างเงียบสงบทางหนึ่งของตึกผู้ป่วยนอก แสนรักกำลังจ้องมองผู้ชายตรงหน้าด้วยใบหน้าที่เคร่งขรึม

“นายเป็นอะไรกันแน่? หลังจากที่ออกมาจากเมืองหลวง นายเปลี่ยนไปแล้ว เพราะการตายของพ่อแม่ก็พาสติปัญญาของนายไปด้วยแล้วเหรอ? หรือว่านายจงใจทำแบบนี้ เพื่อแก้แค้นฉัน?”

แสนรักโกรธมาก คำพูดที่พูดออกมาทั้งรุนแรงทั้งไม่น่าฟัง

บนหน้าของม็อกโกก็เผยให้เห็นความโมโหเล็กน้อย！

“นายพูดอะไรของนาย?”

“ฉันพูดผิดเหรอ? นายเป็นถึง ผ.บ. โตมากับการรับมือกับเหล่าโจรผู้ร้ายที่ร้ายกาจที่สุดในโลกนี้ ก็ไม่เคยพ่ายแพ้ ทำไมแม้แต่กลอุบายของผู้หญิงคนนั้น นายถึงดูไม่ออก? นายว่ามา นายเป็นเพราะอะไร?”

เขายื่นมือออกแล้วชี้ไปที่หน้าอกของเขาอย่างแรง

ในที่สุดม็อกโกก็พูดไม่ออกเลยสักคำ

ดวงตาคู่นั้น ได้แต่จ้องมองที่นิ้วมือของเขาที่ปักตรงหน้าอกตัวเองราวกับดาบอันแหลมคม เผยให้เห็นถึงความตื่นตระหนกเล็กน้อย

เขาไม่ออกจริงๆ เหรอ

ไม่！

เขาดูออกแล้ว ไม่อย่างนั้น เขาก็คงไม่ให้รอง ผ.บ. คนนั้นไปตามสืบนิษา

ยิ่งไปกว่านั้นหลังจากคืนนั้นที่ขวัญเมืองถูกตัดขา รอง ผ.บ. เอาแต่โทษเป็นความผิดของแสงดาว จากนั้นเขาก็คงไม่ช่วยเธอพูด

แล้วทำไมสุดท้ายเขาถึงยังไม่สามารถฉีกใบหน้าที่แท้จริงของผู้หญิงใจคอโหดเหี้ยมคนนั้นให้จบๆ ไปได้ล่ะ?

“อันที่จริงนายไม่เคยคิดที่จะเปิดเผยเรื่องนี้ออกมาให้ได้รู้กัน เพราะว่านายแค่อยากหลอกใช้น้องสาวลูกพี่ลูกน้องคนนี้มากระตุ้นพี่สาวฉัน ทำให้เธอออกห่างไปได้ยิ่งไกลยิ่งดี แบบนี้นายก็มีเหตุผลที่จะอธิบายให้กับตัวเอง นายไม่ได้รังเกียจเธอ ไม่ต้องการเธอเพียงเพราะเธอนามสกุลหิรัญชา แต่เป็นเพราะเธอมันงี่เง่าเกินไป นิสัยเสียจนเกินกว่าที่นายจะรับได้！”

“นาย——”

“แต่อันที่จริงแล้ว ในใจของนายยังมีความคิดที่ไม่สามารถบอกใครได้ ยังคงเป็นเพราะเธอนามสกุลหิรัญชา！ตั้งแต่ต้นจนจบนายยังคงไม่สามารถก้าวผ่านจุดนี้ไปได้ ม็อกโก นายรู้ไหมว่าตอนนี้นายเหมือนใครมากที่สุด? ความเสแสร้งของนาย ความหน้าด้านของนายไม่ต่างอะไรจากแม่คนนั้นของนายเลย”

“เปรี๊ยะ——！”

ในที่สุด ผู้ชายที่โกรธจนตัวสั่น ง้างมือขึ้นแล้วตบลงไปหนึ่งฉาด！

ทันใดนั้น หลังจากที่มีเสียงตบหน้าที่ดังฟังชัด แสนรักถูกตบจนใบหน้านี้หันเอียงไปอีกด้านหนึ่ง ในทางเดินแห่งนี้เงียบสงัดมากถึงขนาดที่ว่าเข็มเล่มหนึ่งหล่นลงบนพื้นก็ยังได้ยิน

นี่คือโกรธจากความอับอายแล้ว?

ถูกเขาพูดแทงใจดำในจุดที่ไม่สามารถให้คนรู้ได้?

แสนรักเลียมุมปากที่ถูกตบจนแตก สักพัก เขาหัวเราะเยาะ ก้าวเท้าแล้วเดินไป

ม็อกโก ： “.........”

และในวินาทีนั้น เขายื่นมือคิดอยากจะคว้าเขาไว้

แต่มือข้างนั้นที่ตบเขายังคงสั่นอยู่เล็กน้อย กลับไม่มีแรงที่จะยกขึ้นเลยแม้แต่น้อย จนกระทั่งตอนสุดท้าย เขาทำได้เพียงมองดูเขาเดินจากไปท่ามกลางแสงสีเทาขาวอันว่างเปล่า

เขาไม่เคยย่ำแย่หมดสภาพแบบนี้มาก่อนเลยจริงๆ

เขาคนนี้มีความโดดเด่นมาจนเคยชินแล้ว เป็นแบบอย่างของลูกที่ดีมาตั้งแต่เล็ก พอโตแล้วก็ยังคงเป็นตัวอย่างเยาวชนดีเด่น มีความงดงามเด่นสง่าต่อหน้าผู้คนมาโดยตลอด

เขาหันหลังแล้วเดินจากไปอย่างเงียบๆ

ช่างเถอะ ปล่อยให้เธอเล่นสนุกต่อไป ดีเหมือนกันเขาก็ไปจัดการกับหน้าของเขา เพื่อไม่ให้เธอมองเห็นแล้วเป็นห่วงอีก

แสนรักจึงออกไปจากที่นี่

แต่พอเขาออกไป ในห้องพักผู้ป่วยก็มีเสียงกรีดร้องโหยหวนจนทำให้คนขนลุกดังแว่วออกมาอีก สมาชิกสองคนด้านนอกได้ยินแล้วถึงกับเหงื่อตก รีบหันไปมองอีกด้านหนึ่งโดยทันที

“คิดดีแล้วหรือยัง? จะบอกฉันไหมว่านิษาตายยังไงกันแน่?”

ในห้องพักผู้ป่วย เส้นหมี่เปิดเครื่องบันทึกเสียงในโทรศัพท์มือถือไป ในขณะเดียวกันก็ยืนกอดอกก้มมองผู้หญิงที่ดิ้นทุรนทุรายอยู่ใต้ฝ่าเท้าของเธอ

เธอยังไม่อยากได้ชีวิตของเธอ

เพียงแต่ใช้เข็มเงินฝังจุดที่เลือดไหลเวียนตามร่างกายส่วนล่างไม่กี่จุดของเธอให้ชาลง

ดังนั้น คนสารเลวในเวลานี้ ก็ได้เพียงแค่คลานอยู่บนพื้นเหมือนกับหมา อีกทั้งเธอคลานไม่ถึงหนึ่งก้าว ขาท่อนล่างที่เหน็บชาบวกกับความเจ็บปวดอย่างรุนแรง ทำให้เธอทุกข์ทรมานแบบตายทั้งเป็น

“ฮือ.........แกมันคนชั่ว.......คนชั่ว........”

“……”

เธอยังกล้าแกล้งบ้าอยู่อีก

ในที่สุดความอดทนสุดท้ายของเส้นหมี่ก็หมดลงแล้ว ทันใดนั้นเธอใช้เท้าเหยียบลงไป หลังจากเหยียบขาที่กำลังทุรนทุรายทั้งสองข้างไว้แล้ว ก็หยิบเข็มในมือทิ่มแทงลงไปในจุดที่เชื่อมต่อขาขาดข้างนั้นลงไปอย่างรุนแรงอีกครั้ง