ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 1249

วันรุ่งขึ้น

หลังจากที่แสนรักตื่นขึ้นมาแล้ว สติสัมปชัญญะทั่วทั้งร่างกายก็ดีขึ้นมากแล้ว

“พี่ชาย พวกเราหาเวลาไปที่โรงพยาบาลเพื่อปลดแผ่นเหล็กแผ่นนั้นในร่างกายพี่ออกมากันเถอะ เมื่อวานผู้อำนวยการไพบูลย์มาที่นี่ พวกเราปรึกษากันแล้ว สามารถปลดออกได้แล้ว”

หลังจากที่เส้นหมี่เห็นว่าเขาฟื้นแล้ว ก็รีบเอ่ยถึงปัญหาเรื่องนี้ทันที

สำหรับเรื่องนี้ เมื่อคืนนี้ หลังจากที่ม็อกโกกลับมาแล้วเธอยังลงไปสอบถามเรื่องนี้ให้ชัดเจน

แสนรักเม้มริมฝีปาก สักพัก เขาเผยให้เห็นถึงความรู้สึกผิดและพยักหน้า: “ได้ คุณจัดการได้เลย”

สองสามีภรรยาลงมาจากชั้นบน

ที่ชั้นล่าง

ในปราสาทที่เต็มไปด้วยกลิ่นอายของฤดูร้อน ในช่วงเช้าตรู่ก็มีแสงแดดเปรี้ยงจ้าแล้ว ในสวนดอกไม้ที่เขียวชอุ่ม ดอกไม้นานาชนิดที่แฝงด้วยน้ำค้างยามเช้าต่างกำลังพากันเบ่งบานสะพรั่ง ดูมีชีวิตชีวาไปทั่วทั้งสวน

วันนี้ม็อกโกไม่ได้ไปที่ค่ายทหาร กำลังพาหนูดาราลูกสาวของเขาเดินเล่นอยู่ในสวนดอกไม้

“เร็วเร็วเร็ว ดารา เรียกปะป๊า”

ผู้ชายที่สวมเสื้อผ้าลายพราง หลังจากที่วางเด็กทารกผู้หญิงตัวอ้วนกลมลงบนโต๊ะหินในสวนดอกไม้แล้ว ในขณะที่ถือลูกอมเกลี้ยกล่อมอยู่ ก็ยังหวังรอให้เธอเรียกตัวเองว่าปะป๊าไปด้วย

ปัญญาอ่อนจริงๆ !

เด็กเพิ่งจะอายุเท่าไหร่เอง จะให้เรียกปะป๊าแล้ว?

ในตอนนี้แสงดาวที่เพิ่งจะซักและตากเสื้อผ้าของลูกเสร็จ

ตอนที่เดินมาหาสองพ่อลูกนี้ ก็ได้เห็นฉากฉากนี้ เธอมีความดูแคลนเล็กน้อย

“คุณโง่เหรอ? เธอเพิ่งจะอายุเท่าไหร่เอง จะให้เรียกคุณว่าปะป๊าแล้ว?”

“……”

“ปา.......ปาปา......”

ใครก็ไม่คาดคิดว่า เด็กทารกที่อายุแค่แปดเดือน กลับนั่งอยู่ตรงนั้นแล้วเรียกสองเสียงนี้ออกมาอย่างคลุมเครือ

“ดูสิ! คุณดูสิเธอเรียกแล้ว!! เธอเรียกปะป๊าแล้ว!!!”

ทันใดนั้น ม็อกโกก็กระโดดขึ้นมาด้วยความตื่นเต้น

เขาดีใจมากจนทำท่าทางโอ้อวดใส่ภรรยาที่อยู่ด้านข้าง คนที่เป็นผู้นำกองทัพนับพันในกองทัพทหาร แต่ในเวลานี้ เขาตื่นเต้นดีใจเหมือนกับเด็กคนหนึ่ง

แสงดาวโมโหนิดหน่อย

ไร้เหตุผลสิ้นดี ทั้งๆ ที่เธอเป็นคนเลี้ยงดูสาวน้อยคนนี้มาโดยตลอด แต่คนแรกที่เธอเรียนรู้แล้วเรียกนั้นไม่ใช่แม่ แต่เป็นปะป๊า!

เธอเสียใจและน้อยใจมาก

แต่ไม่นานนัก เมื่อเธอเห็นสองพ่อลูกที่หัวเราะอย่างมีความสุขอยู่ท่ามกลางแสงแดดแล้ว อารมณ์เหล่านั้นของเธอก็หายไปหมดสิ้น และก็เผยรอยยิ้มออกมา

ใช่สิ จะมีอะไรสำคัญไปกว่าคนครอบครัวเดียวกันใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุขล่ะ

“พี่สาว พี่ชายใหญ่ พวกพี่ก็อยู่กันที่นี่เหรอ?”

ในเวลานี้เส้นหมี่กับแสนรักทั้งสองคนก็ลงมาพอดี

หลังจากที่พวกเขาเห็นสามคนพ่อแม่ลูกกำลังมีความสุขกันอยู่ในสวนดอกไม้ จึงเดินเข้าไปหาพร้อมด้วยรอยยิ้ม

“อืม เตรียมตัวกินอาหารเช้า ฉันไปเรียกพวกเขา พวกเธอเรียบร้อยหรือยัง? กินด้วยกันไหม?” แสงดาวเห็นสองคนนี้เดินมาหา

เส้นหมี่ไม่พูดอะไร

ม็อกโกเองก็ไปที่ค่ายทหาร

ดังนั้น หลังจากที่นายผู้ชายทั้งสองคนของบ้านออกไปแล้ว ก็เหลือเพียงแค่เส้นหมี่กับพี่สะใภ้แสงดาว และแสงดาวก็คือเลี้ยงลูกเป็นหลัก

ส่วนเส้นหมี่ นำพวกคนใช้ไปเริ่มจัดเตรียมห้อง เพื่อต้อนรับการกลับมาของไชยันต์

“ปิ๊ดปิ๊ด--”

ทุกคนต่างกำลังยุ่งกันอยู่ ทันใดนั้น ด้านนอกก็มีเสียงรถยนต์ดังปิ๊ดปิ๊ดขึ้นมา

น้าแจ๋วได้ยินแล้ว เดินออกมาดู

“คุณชายภาสดรเองหรอคะ วันนี้มาแต่เช้าเลยนะคะ?”

“ทำไม? คุณชายใหญ่ของพวกเธอกลับมาแล้ว ก็ไม่ต้อนรับผมแล้วงั้นเหรอ? แม้แต่ประตูก็ไม่ให้เข้าแล้วเหรอ?”

ภาสดรลงมาจากในรถ

เขาสวมแว่นกันแดด เสื้อผ้าบนร่างกายก็ยิ่งเป็นสไตล์ต้นฉบับเฉพาะแบบของคุณชายเจ้าสำราญ พอเขาได้ยินประโยคที่น้าแจ๋วถามแล้ว เผยให้เห็นสีหน้าไม่พอใจมากนัก

น้าแจ๋วเห็นเช่นนั้น ก็ไม่กล้าที่พูดอะไรอีก

“ไม่ใช่ไม่ใช่ค่ะ คุณชายภาสดร คุณเข้าใจผิดแล้วค่ะ ฉันก็แค่เห็นว่าคุณเหนื่อยอยู่ที่นี่มาหลายวันแล้ว เลยเข้าใจว่าวันนี้คุณจะพักผ่อนอยู่ที่บ้านค่ะ”

“พักผ่อนกับผีอ่ะสิ วันนี้คุณท่านบ้านพวกเธอกลับมาไม่ใช่เหรอ? ฉันจะมาช่วย”

จากนั้น เขาปิดประตูรถ แล้วคนก็เดินควงกุญแจรถและผิวปากเดินเข้าไปข้างใน

เร็วมากจนน้าแจ๋วยังไม่ทันที่จะบอกเขาว่า คุณชายม็อกโกออกไปตั้งนานแล้ว

ภาสดรเข้ามาแล้ว พอถึงห้องโถง เป็นไปตามคาด เขาก็ได้เห็นหนูดาราที่นั่งอยู่ในรถหัดเดินกำลังวิ่งไปทั่วพื้นอยู่ตรงนั้น