ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 125

เส้นหมี่เงียบไป....

ก็ได้ ถ้าอย่างนั้นเธอก็จะไสหัวลงไป

จากนั้นเธอก็ลงมาจากรถเรียบร้อยแล้ว ผลปรากฏว่า พอประตูปิดลง ผู้ชายเลวๆคนนั้นก็รีบเหยียบคันเร่งไปเลยเช่นกัน แล้วรถคันนี้ก็ขับออกไปเหมือนกับจรวด

ชิ!

เส้นหมี่เห็นแล้ว ถึงได้รีบหยิบเอาโทรศัพท์มือถือมากดโทรออกหาเบอร์ที่ส่งข้อความมา

“ฮัลโหล? คิวคิว?”

“หม่ามี๊ ใช่ครับ ผมคิวคิว หม่ามี๊ได้รับข้อความผมแล้วใช่ไหมครับ?”

ความจริงแล้วคิวคิวใช้แท็บเล็ตเข้าสู่ระบบซอฟท์แวร์แฮกเกอร์ในการติดต่อหม่ามี๊ ในที่สุดก็ได้ยินเสียงหม่ามี๊แล้ว สองพี่น้องรู้สึกดีใจเป็นอย่างมาก

แต่ว่าที่ทำให้พวกเขาแปลกใจก็คือ หลังจากที่หม่ามี๊ได้ยินเสียงพวกเขาแล้ว กลับไม่ได้ดีใจเหมือนกับที่พวกเขาคิดเอาไว้

“คิวคิว ทำไมพวกเราถึงทำแบบนี้ล่ะลูก? พวกหนูรู้ไหมว่าแบบนี้จะทำให้หม่ามี๊กับแด๊ดดี้เป็นห่วงขนาดไหน? เมื่อกี้นี้เขาทิ้งทุกอย่างในมือก็เพื่อจะไปหาพวกหนูนะลูก”

“แต่ว่าหม่ามี๊ พวกเราทำเพื่อช่วยหม่ามี๊นะครับ”

เด็กทั้งสองคนเมื่อได้ยินคำพูดแบบนี้ของหม่ามี๊แล้ว ใบหน้ากลมๆก็รู้สึกน้อยใจขึ้นมาทันที

เส้นหมี่ : “………”

ช่างเถอะ เวลานี้ยังไม่ต้องว่าพวกเขาก่อนแล้วกัน รอให้เจอตัวก่อนแล้วค่อยพูด

เส้นหมี่จึงเอ่ยถามเด็กทั้งสองคนอย่างละเอียด แน่ใจแล้วว่าตอนนี้พวกเขาอยู่ที่โรงแรมแห่งหนึ่งใกล้ๆสนามบิน เธอก็รีบโบกแท็กซี่ไปทันที

หลังจากนั้นก็รีบตามไป

เด็กๆทั้งสองคนทำแบบนี้ ทำให้เธอทั้งรู้สึกซาบซึ้งทั้งตกตะลึงมากจริงๆ

ซึ้งใจก็เป็นตอนที่พวกลูกๆนึกถึงตัวเองไม่ว่าจะเป็นเมื่อไหร่ก็คิดที่จะปกป้องหม่ามี๊ ออกโรงแทนหม่ามี๊

ส่วนที่ตกตะลึงล่ะ?

ก็เป็นเพราะว่าพวกเขาคิดออกมาได้แม้แต่ความคิดแบบนี้เพื่อเธอ

ใจกล้ามากจริงๆและยังอันตรายมากเกินไปอีกด้วย!

เส้นหมี่รู้สึกร้อนใจมากมาตลอดทาง ในที่สุดหลังจากนั้นยี่สิบกว่านาที ก็มาถึงยังโรงแรมที่เด็กๆบอก

“คิวคิว ชินชิน.....”

ตอนที่ประตูเปิดออก เส้นหมี่ก็เห็นลูกตัวน้อยของเธอเปิดประตูให้เอง ก็ร้องขึ้นด้วยความเซอร์ไพรส์

แต่คิวคิวที่เปิดประตูให้กลับไม่สนใจเธอ เขายืนอยู่ตรงหน้าประตูมองเธอด้วยความน้อยใจ ทำหน้าบึ้งแล้วเดินเข้าไป

เส้นหมี่ : “………”

แล้วมองไปยังด้านข้าง แล้วพบลูกชายคนโตที่เดินออกมาในขณะเดียวกัน ถึงแม้จะไม่ได้มีการแสดงออกเหมือนกับน้องชาย

แต่เขาเองก็ไม่ได้เอ่ยพูดออกมาเช่นกัน

“ชินชิน?”

ในใจของเส้นหมี่รู้สึกผิด เดินเข้ามา เธอนั่งยองๆลงตรงหน้าของลูกชายคนโต : “ขอโทษนะลูก ชินชิน คิวคิว เป็นความผิดของหม่ามี๊เอง หม่ามี๊ไม่ควรว่าพวกหนู”

ชินจังเม้มปากเล็กๆ

หลังจากนั้น เขาตัวเล็กๆ มองหม่ามี๊ด้วยดวงตาคู่สวยนิ่งๆแล้วเอ่ยขึ้นมา : “ไม่เป็นไรครับ”

ระหว่างที่ที่เส้นหมี่เดินทางมา เธอคิดแบบนี้อยู่จริงๆ ว่าครั้งนี้ถึงแม้ว่าลูกทั้งสองคนนี้ของเธอจะใช้วิธีผิด แต่เธอเองก็จะต้องพาพวกเขากลับบ้านไปอย่างแน่นอน

เนื่องจากว่า เธอไม่สามารถที่จะทำให้ทรยศต่อความหวังดีนี้ของพวกเขาได้

คิวคิวได้ยินแล้ว ในที่สุดใบหน้าเล็กๆก็มีรอยยิ้มขึ้นมาอีกครั้ง

“ชินจัง นายดูสิ หม่ามี๊ยินยอมพาพวกเรากลับไปเมืองเคลียร์ด้วยกันแล้ว” เด็กน้อยมองไปทางพี่ชายตัวเองด้วยความดีใจ

ชินจังเหลือบมองสีหน้าท่าทางของหม่ามี๊ แล้วไม่ได้ส่งเสียงออกมา

และเป็นอย่างที่คิด ไม่นานนักเส้นหมี่ก็เอ่ยขึ้นมาอีกครั้ง : “ลูกรัก หนูเข้าใจผิดแล้วล่ะ หม่ามี๊ไม่ได้จะพาพวกหนูกลับไปเมืองเคลียร์ แต่จะพาพวกหนูกลับไปบ้านที่พวกเราเช่ากันอยู่หลังนั้น”

“ทำไมครับ?!”

คิวคิวตกใจ!

เส้นหมี่เห็นแล้ว ก็รีบอธิบายขึ้นอีกครั้ง : “เพราะว่าพวกเราทำแบบนี้ไม่ได้ไงครับ คิวคิว ถึงแม้ว่าแด๊ดดี้จะทำไม่ถูก แต่ถึงยังไงเขาก็เป็นแด๊ดดี้ของพวกหนู เขาเป็นห่วงพวกหนู รักพวกหนู ถ้าหากพวกเราหายตัวไปแบบนี้ เขาจะเป็นกังวลและเสียใจมาก”

“และอีกอย่างพวกเราทำแบบนี้ ก็เป็นการกระทำที่ไม่มีความรับผิดชอบมากๆด้วยเหมือนกันนะครับ”

เส้นหมี่พยายามอธิบายอย่างละเอียดกับลูกชายให้ชัดเจน

สิ้นเสียงแล้ว ลูกชายทั้งสองคนก็ล้วนแต่รู้สึกตกตะลึงไป

หม่ามี๊คิดแบบนี้อย่างนั้นเหรอ?

เด็กๆทั้งสองคนคิดไม่ถึงว่าหม่ามี๊ที่ถูกรังแกจนเป็นแบบนี้ สุดท้ายแล้วยังสามารถพูดแบบนี้ออกมาได้

และใช่ ถึงแม้ว่าแสนรักจะอยู่ที่นี่ในเวลานี้ เขาเองก็คงคิดไม่ถึงเช่นกัน