ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 1253

คำพูดนี้ของเขาหมายถึง คือกำลังเตือนสติเธอ ว่าคิดมากไปหรือเปล่า?

แต่ผู้หญิงคนนี้กลับส่ายหน้า

“จริงๆนะ เขาคิดหาวิธีการที่จะได้เข้าใกล้พี่สาวอยู่ตลอด ในตอนที่อยู่ที่วัดวรสานส์ ตอนนั้น เขายังไม่รู้ว่าฉันได้ค้นพบแล้วว่าเขาไม่ใช่ม็อกโก ดังนั้น มีหลายครั้ง เขาแสดงออกกับพี่สาวอย่างสนิทสนมแบบนั้นเกินไป”

“……”

ตอนนี้หยุดลงจริงๆแล้วไม่ได้ทานต่อแล้ว

ใบหน้าหล่อเหลาของแสนรักดูไม่ดีขึ้นมาแล้ว เริ่มถามออกมาหนึ่งประโยค：“แสงดาวไม่รู้ตัวเลยเหรอ?”

เส้นหมี่ถอนหายใจออกมา：“ไม่รู้น่ะสิ พี่สาวของคุณคนนี้ก็ไม่ใช่ว่าคุณไม่รู้ เธอบ้าๆบอๆมาโดยตลอด แต่ว่า ท่าทางที่เธอมีต่อภาสดรก็ชัดเจนดี ตอนนั้น เพียงแค่ฉันไม่อยู่ เธอก็จะรักษาระยะห่างกับเขา”

“……”

“ยังมีม็อกโก ฉันมองดูแล้วเขาก็ค่อนข้างเชื่อใจภาสดรคนนี้ พวกคุณไปช่วยชีวิตฉัน ในช่วงเวลานี้ เขากลับให้ภาสดรคนนี้ดูแลพี่สาวสองแม่ลูกอยู่ที่เดอะวิวซีมาโดยตลอด คุณพูดสิว่านี่มัน……”

คำพูดด้านหลัง เส้นหมี่ไม่ได้พูดอะไรออกไปอีกแล้ว

แต่ว่าความหมายชัดเจนดี ถ้าม็อกโกทำแบบนี้ต่อไปละก็ แม้แต่ภรรยาถูกช้อนไปตอนไหนก็ยังไม่รู้เลย

ในที่สุดใบหน้าของแสนรักอันนี้ก็อึมครึมลงไปแล้ว

เขาหยิบมีดกับซ้อมขึ้นมาตัดสเต๊กอีกครั้ง น้ำเสียงเย็นชา：“เข้าใจแล้ว เรื่องนี้ผมจะจัดการเอง คุณไม่ต้องเป็นกังวล”

“โอเค！”

ได้ยินคำพูดนี้แล้ว ดวงใจดวงนี้ของเส้นหมี่ก็วางลงได้แล้ว

คืนนี้ หลังจากแขกเหรื่อทั้งหมดออกจากตระกูลเทวเทพไปแล้ว ภาสดรที่ยังคิดหาวิธีการที่จะอยู่ที่นี่ต่อ ทันใดนั้นก็ถูกเรียกเข้าไปที่ห้องหนังสือแล้ว พูดว่าคุณชายเล็กของตระกูลเทวเทพต้องการพบเขา

คุณชายเล็ก?

นั่นก็คือแสนรักไม่ใช่เหรอ?

ภาสดรได้ยินว่าเป็นคนคนนี้ ไม่ทันไรภายในใจก็รู้สึกใจหายใจคว่ำขึ้นมา

แต่สุดท้ายแล้ว เพราะว่าอีกฝ่ายเป็นเจ้านาย เขาก็ยังต้องไปพบ

ปรากฏว่า ในคืนวันนี้ เส้นหมี่ที่อยู่เก็บกวาดกับเหล่าคนรับใช้ในห้องโถง พบว่าผู้ชายที่ชื่อว่าภาสดรคนนี้ ในตอนที่ออกมาจากห้องหนังสือ แล้วออกจากเดอะวิวซีไปนั้น

สีหน้าของเขาดูไม่ดีเป็นอย่างมาก

ใบหน้าของเขาซีดขาว ทั้งสีหน้าของเขาเผยออกมาถึงความน่าอดสูที่ถูกคนรู้ทัน

จนเขาออกจากเดอะวิวซีไปแล้ว เส้นหมี่พบว่าเขาไม่กล้าแม้แต่จะเหลือบมองมา เดินออกไปอย่างรวดเร็วเหมือนกับสุนัขไร้บ้านตัวหนึ่ง

มองดูแล้ว คงจะถูกจัดการแล้ว

ภายในใจของเส้นหมี่รู้สึกดีอย่างมาก

หลังจากนั้นไม่กี่นาที ม็อกโกก็ถูกเรียกมาที่ห้องหนังสือ

“แสนรัก ได้ยินว่าคุณต้องการพบผม?”

“อืม ผมอยากจะรู้ว่าภาสดรคนนี้ คุณจะจัดการอย่างไร?”

แสนรักที่นั่งอยู่ในห้องหนังสือ ไม่ได้อ้อมค้อมอะไร ถามออกมาตรงๆ

กลับกันคนที่อยู่ด้านข้างม็อกโก แสงดาวที่กำลังกล่อมลูกนอนได้ยินแล้ว ก็เงยหน้าขึ้นมาทันที

“ไม่ใช่ว่าฟ้าจะไม่สว่าง ทำไมคุณต้องโทรหาเขาตอนนี้ด้วย ต่างรบกวนการนอนของลูก รีบวางสายเดี๋ยวนี้”

“ได้ครับ คุณภรรยา”

ผู้ชายที่กำลังคุยโทรศัพท์ ปรากฏว่าพูดออกมาหนึ่งประโยค

ไม่นาน เขาก็วางสายโทรศัพท์ลงแล้ว

ภาสดรถือโทรศัพท์อันนี้อยู่ในความมืด เขามองไปในสวนนี้ที่อยู่เบื้องล่างฝ่าเท้าอันนี้แสนอ้างว้างและเงียบสงัด ยังมีวิลล่าด้านหลังหลังนั้นที่โดดเดี่ยวเดียวดายมองไม่เห็นแม้แต่คนคนเดียว

มีบางอย่างที่อยู่ในสายตาของเขาได้สูญสลายลงไปแล้ว

เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา นำเอาเบอร์โทรศัพท์เหล่านั้นต่างบล็อกเอาไปแล้ว

ภาสดรก็ออกจากเมืองหลวงไปภายในคืนนี้เลย

    ——

เวลาผ่านไปเร็วมาก แวบเดียวก็ผ่านไปครึ่งเดือนแล้ว หลังจากนั้นเมืองหลวงก็กลับมาเจริญรุ่งเรืองอย่างวันวานอีกทั้งยังครึกครื้นอย่างมาก

ตระกูลเทวเทพก็ยังคงสงบดี

เส้นหมี่ได้เห็นสถานการณ์แล้ว วางแผนเอาไว้ว่าจะไปหาลูกๆที่มัลดีฟส์

 “พี่ชาย ฉันคิดถึงพวกเขามากจริงๆ ฉันสามารถไปหาพวกเขาได้หรือเปล่า? คุณวางใจ ฉันไม่มีทางพาพวกเขากลับมา ไอ้แก่คนนั้นยังไม่ทันจับตัวได้ ฉันไม่มีทางให้พวกเขามาเสี่ยงอันตรายหรอก”