ยัยหมอวายร้ายที่รัก นิยาย บท 1267

ความหมายของสายเลือด ความจริงแล้วก็คือรากเหง้าของตระกูลอุดมฐี

คืนนี้แสนรักอยู่ที่วัดวรสานส์ต่อ

“ที่รัก คุณจะกลับไปเมื่อไหร่?”

เขาเหนื่อยมาทั้งวัน นอนอยู่บนเตียงอย่างอ่อนล้า ยังได้ยินเสียงน้ำไหลเล็ก ๆ น้อย ๆจากด้านนอก จากนั้นก็ชะโงกหน้าขึ้นมาเล็กน้อย ถามหนึ่งประโยค

เส้นหมี่ที่ซักผ้าขนหนูอยู่ที่ด้านนอก ได้ยินประโยคนี้แล้ว นิ้วมือที่อยู่ในกะละมังก็งอเข้ามาเล็กน้อย

เธออยากจะกลับไป

แต่ว่า ในเวลาสำคัญแบบนี้ เดิมทีเธอไม่สามารถกลับไปได้

เธอบิดผ้าขนหนูจนหมาด หลังจากนั้นได้ตักซุปบำรุงกำลังวังชาที่กำลังเดือดปุดๆในหม้อดินมาหนึ่งถ้วย เธอยกเข้ามาแล้ว

“ฉันยังอยากจะอยู่ที่นี่สักพัก คุณไม่ค่อยจะอยู่บ้านไม่ใช่เหรอ? งั้นคุณก็ไม่อยู่ ฉันกลับไปก็ไม่ได้มีความหมายอะไร พักอยู่ที่นี่สืบค้นเรื่องราวของตาแก่คนนั้นไม่ดีกว่าเหรอ”

เธอเพื่อจะไม่กลับไป สุดท้ายยังงอแงกับผู้ชายคนนี้ขึ้นมาแล้ว

ชายหนุ่มที่นอนอยู่บนเตียง ปรากฏว่าติดเบ็ดแล้ว อยู่บนเตียงเงยหน้าขึ้นมาเล็กน้อย มองดูผู้หญิงคนนี้ที่ไม่ได้เจอตั้งนานแล้ว เขาใจอ่อนยวบลงแล้ว มือใหญ่ของช้อนเข้ามาแล้ว

“อ๊าย——”

เส้นหมี่ที่ถือซุปเอาไว้ รีบกระวนกระวายหลบทันใด

“คุณทำอะไร? ในมือของฉันยังถือถ้วยซุปอยู่นะ”

“เหรอ……”ชายหนุ่มนำเอาถ้วยซุปที่อยู่ในมือเธอยกออกไปวางไว้ที่ด้านข้าง

“ไม่ดื่ม ผมต้องการคุณ ตอนนี้โอเคแล้วใช่ไหม? ตั้งสี่เดือนแล้วนะ”

ในสายตาของเขาขุ่นเคืองลง มือคู่นั้นเริ่มลูบคลำเข้ามาหาหญิงสาวแล้ว

อดกลั้นมาตั้งนานแล้วจริงๆ ตั้งแต่ตั้งครรภ์ หลังจากนั้นพวกเขาทั้งสองก็ไม่เคยแนบชิดกันอีกเลย ถึงแม้ว่าเมื่อก่อนจะนอนบนเตียงเดียวกัน แต่ก็ทำได้เพียงโอบกอด ไม่สามารถแตะต้องได้

แสนรักรู้สึกเพียงว่าตรงส่วนท้องน้อยตรงนั้นได้ร้อนรุ่มทรมานขึ้นมาแล้ว เขาอดใจไม่แล้วอยากจะนำตัวหญิงสาวที่เป็นของเขาโดยเฉพาะคนนี้กดลงที่ใต้ร่างของเขาแล้ว

แต่ว่า เมื่อเขาลากตัวเธอลงมานอนลงบนเตียง คาดไม่ถึง ทันใดในสมองของเขาก็มีอาการวิงเวียนขึ้นมาแล้ว มือทั้งสองข้างต่างอ่อนยวบลงแล้ว

“พี่ชาย? คุณไม่เป็นอะไรใช่ไหม?”

“……ไม่เป็นไร”

เขาสะบัดหัว หลังจากชัดเจนขึ้นมา ก็มองไปที่ผู้หญิงคนนี้อีกครั้ง

เป็นไปว่าเหนื่อยเกินไปแล้ว

เขาคิดแบบนี้

แต่ความจริงแล้วต่อมา เขาโอบผู้หญิงคนนี้แล้ว กลับพบว่าทั้งร่างกายไร้เรี่ยวแรงขึ้นมา แม้แต่ไฟรักเร่าร้อนที่อยู่ในร่างกายในเมื่อสักครู่ ก็หายไปอย่างหมดจดแล้ว

หรือว่า สาเหตุเป็นเพราะว่าเขาได้ไปที่เรือดำน้ำนิวเคลียร์?

งั้นถ้าเป็นแบบนี้ละก็ จะเป็นอันตรายกับลูกหรือเปล่า?

เขาคิดถึงสิ่งนี้ ทันใดนั้น ไม่กล้าทำอะไรอีกแล้ว

“พี่ชาย?”

“ไม่เป็นไร ก็แค่รู้สึกเหนื่อยอย่างกะทันหัน คุณไม่ต้องเป็นห่วงหรอก พักผ่อนเถอะ” เขากลับลงไปนอนแล้ว กลัวว่าผู้หญิงคนนี้จะเป็นห่วง ยังตั้งใจปลอบใจเธอโดยเฉพาะหนึ่งประโยค

ดวงใจของเส้นหมี่ที่แขวนอยู่นี้ นี่ถึงได้วางใจลงได้แล้ว

แต่ว่า เธอยืนอยู่บนยอดเขาที่นี่ มองไปยังรถที่กำลังขับลงจากเขาไป กลับไม่ได้เป็นกังวลอย่างเมื่อก่อนแล้ว เมฆดำที่ปกคลุมอยู่บนเหนือศีรษะของพวกเขา ไม่ได้กดดันลงมาจนหายใจแทบจะไม่ออกแล้ว

เหมือนกับว่า ในที่สุดก็มองเห็นแสงสว่างแล้วยังไงอย่างงั้น

หลังจากนั้นสองชั่วโมง หอวิไลลักษณ์

แสนรักได้ก้าวเดินเข้ามาในคฤหาสน์หลังเก่าหลังนี้แล้ว ทว่าม็อกโกก็ก้าวเดินตามเขามาด้วยติดๆ

ไอ้แก่คนนั้นโหดเหี้ยมชั่วร้ายมาก ใครก็ไม่อาจรู้ได้ว่าเขาแอบซ่อนเบาะแสอะไรเอาไว้ที่นี่

“เหมือนกับว่าจะไม่มีอะไร คุณลุงพูดว่าสายเลือด คุณคิดว่าน่าจะเป็นอะไร?”

หลังจากสำรวจโดยรอบแล้วรอบหนึ่ง หาสิ่งที่พวกเขาต้องการไม่เจอ ม็อกโกที่อยู่ด้านหลังเริ่มจะแสดงความหงุดหงิดออกมาบ้างแล้ว

ครั้งนี้พวกเขา ได้ปล่อยวางทางทะเลด้านโน้นลง เข้ามาที่นี่โดยเฉพาะ ถ้าพวกเขากลับไปมือเปล่าละก็ งั้นคงจะได้ไม่คุ้มเสียจริงๆ

ต้องรู้ด้วยว่า ทางทะเลด้านโน้นทุกวันสถานการณ์เป็นไปอย่างยากลำบากมาก ทุกๆวินาทีต่างต้องจับตาเอาไว้

“น่าจะเกี่ยวกับความสัมพันธ์ในเครือญาติของตระกูลอุดมฐี ค้นหาบันทึกลำดับวงศ์ตระกูลของพวกเขาก็น่าจะได้แล้ว”

แสนรักยังคงแสดงออกมาอย่างใจเย็นมาก

บันทึกลำดับวงศ์ตระกูล?

ม็อกโกตะลึงงันแล้ว

ก็จนถึงเวลานี้แล้ว เขาถึงนึกขึ้นมาได้ พวกเขาวนอยู่ที่นี่ตั้งนาน เหมือนกับว่าก็ไม่เห็นเจ้าสิ่งนี้จริงๆ

 ในที่สุดม็อกโกก็ค้นหาต่อไปแล้ว