หลังจากนั้น ทั้งสองคนก็ค้นหาอยู่ประมาณชั่วโมงกว่าๆ ในคฤหาสน์หลังนี้ทั้งนอกทั้งในรื้อค้นอีกรอบหนึ่ง ก็ยังไม่เห็นบันทึกลำดับวงศ์ตระกูลอันนั้น
“แปลกมาก หรือว่าจะมีคนหยิบออกไปแล้ว?”
ม็อกโกนึกขึ้นมาได้คฤหาสน์หลังเก่าหลังนี้เคยทำเป็นสถานที่พำนักของผู้นำระดับประเทศ เปิดสู่ภายนอก เริ่มถามออกมาอย่างสงสัยแล้ว
แต่แสนรักกลับส่ายหน้า
“ไม่หรอก เป็นถึงการสั่งความก่อนตายของชนะธิต สิ่งของอันนั้นไม่ใช่ว่าใครก็สามารถเอาไปได้อย่างง่ายดาย พวกเราหาไม่เจอ สิ่งเดียวที่เป็นไปได้ ก็คือถูกเขาในตอนนั้นแอบซ่อนเอาไว้แล้ว”
“……”
ถอดหายใจออกมา
ทำได้เพียงหาต่อไป
ยังดี ครั้งนี้ ในตอนที่พวกเขากำลังค้นหา บนแผ่นป้ายที่หน้าประตูใหญ่ของคฤหาสน์หลังเก่าหลังนี้ ในที่สุดแสนรักก็ค้นพบอะไรบางอย่างแล้ว
ม็อกโกเห็นแล้ว จึงรีบปืนขึ้นไป หลังจากนั้นนำมันลงมาแล้ว
ปรากฏว่า นั่นเป็นบันทึกลำดับวงศ์ตระกูลของตระกูลอุดมฐี!
แสนรักหยิบมันมาแล้วหาเก้าอี้ตัวหนึ่งนั่งลง หลังจากนั้นจึงเริ่มเปิดขึ้นมาอ่านแล้ว
ม็อกโกไม่กล้ารบกวนเขา จึงมองอยู่ที่ด้านข้าง
“ใคร?”
ทันใดนั้น ที่บริเวณหางตาของเขา กลับมองเห็นเงาของคนคนหนึ่งผ่านไป
แสนรักเงยหน้าขึ้นมาทันที กลับพบว่าผู้ชายที่เมื่อสักครู่ยังยืนอยู่ที่ด้านข้าง เหมือนกับเสือชีตาห์ที่แข็งแกร่งยังไงอย่างงั้น พุ่งเข้าไปดึงตัวคนคนนั้นเอาไว้
“คุณเป็นใคร? ทำไมถึงได้อยู่ที่นี่?”
ม็อกโกบิดแขนของคนคนนี้ กดเขาเอาไว้กับพื้นแล้ว ถามออกมาเสียงดัง
คนคนนี้เป็นคนที่พวกเขาไม่เคยเจอมาก่อน อายุยังน้อย แต่ว่า สิ่งที่ทำให้พวกเขาประหลาดใจคือ เขากลับสะอาดหมดจด มือทั้งสองข้างที่ถูกม็อกโกบิดและกดเอาไว้ เล็บยังถูกตัดอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อยมาก
แสนรักเข้ามาแล้ว
เขาไม่ได้ถาม ก็คือยืนอยู่ที่ด้านหน้าของคนคนนี้สำรวจดูสักพัก ทันใดนั้น เขาก็ชี้ไปที่นิ้วมือของเขา:“คุณดมดูที่นิ้วมือของเขา”
หา?
ม็อกโกมองไปที่เขาอย่างไม่เข้าใจแวบหนึ่ง วินาทีนี้ ถึงได้ยินเสียงของคนคนนี้ร้องโอดครวญอย่างกับหมูถูกฆ่า นำมือของเขายกขึ้นมาดมดูแล้ว
“กลิ่นของน้ำยาฆ่าเชื้อ?”
เขาประหลาดใจอย่างมาก
แสนรักพยักหน้า :“อืม คุณให้คนปิดล้อมโรงพยาบาลใหญ่เอาไว้ หลังจากนั้นเรียกให้ไพบูลย์ตรวจสอบแพทย์ในโรงพยาบาลใหญ่ทุกคน ถ้าผมทายไม่ผิดละก็ คนที่อยู่เคียงข้างไอ้แก่คนนั้นที่ทำการวิจัยและพัฒนาอาวุธนิวเคลียร์ ก็คือแพทย์คนหนึ่ง!”
“……”
เดิมทีม็อกโกฟังไม่เข้าใจ
เขาก็เป็นผู้บัญชาการระดับสูง แต่ว่าเมื่อออกมากับคนคนนี้ เขามักจะมีความรู้สึกว่าสติปัญญาจะถูกเสียดสีและถูกบดขยี้ในทุกๆวินาที
แพทย์?
เขาค้นพบจากไหนกัน? ก็แค่ตอนนี้จับคนคนนี้ได้งั้นเหรอ?
ทำไมถึงได้เป็นแบบนี้?
ไอ้แก่คนนั้นดีเหรอ? เธอถึงได้เป็นหมารับใช้ของเขา!
แต่แพทย์หญิงคนนี้สงบมาก อีกทั้ง สีหน้าของเธอ ต่างคาดเดาเอาไว้ตั้งนานแล้วว่าวันนี้จะมาถึง
“นี่ก็ไม่ได้มีอะไร ก็เป็นเพียงทางเลือกของแต่ละบุคคลเท่านั้น ข้าราชบริพารก็แปรเปลี่ยนไปตามกาล ก็เหมือนกับคุณ ตอนนี้ที่ติดตามตระกูลเทวเทพ แต่ถ้าวันใดวันหนึ่ง ผู้นำของพวกเรากลับเข้าสู่ไวท์ พาเลซอีกครั้ง คุณก็เหมือนกัน ก็จะกลายเป็นผู้แพ้!”
กลับกลายเป็นว่าเธอไม่ได้สำนึกสักนิด
ยังนึกว่า นี่เป็นการแก่งแย่งบัลลังก์ เป็นเรื่องปกติธรรมดาทั่วไป
ทันใดนั้นไพบูลย์โมโหจนสั่นไปทั้งร่างแล้ว
แต่แสนรักที่อยู่ด้านข้างที่ไม่ได้ส่งเสียงอะไรเลย ได้เห็นฉากนี้แล้ว เขาจึงเปิดปากออกมา:“คุณจงรักภักดีต่อเขาขนาดนี้ ในตอนที่แย่งชิงตำแหน่งมาได้สำเร็จแล้วเข้าไปอยู่ในไวท์ พาเลซแล้ว เขาคิดจะพาคุณเข้าไปด้วยหรือเปล่า?”
“……”
สีหน้าของแพทย์หญิงคนนี้ ได้เปลี่ยนไปแล้ว
แสนรักพูดต่อ :“ไม่ละสิ เขาคงเคยรับปากว่าจะให้ลูกชายของคุณกลายเป็นคนสำคัญของเขา แต่ความจริงแล้ว ก็เป็นเพียงหมากตัวหนึ่งที่พลีชีพให้กับเขา เขายังรับปากว่าจะทำให้ตระกูลพิชญเดชาของพวกคุณมีเจริญรุ่งเรืองหน้ามีตาในสังคม ปรากฏว่าตอนนี้ก็ได้ตายกันหมดแล้วเหลือแค่คุณ ใช่ไหมล่ะ?”
เขาพูดออกมาเบาๆ สีหน้าเหนื่อยหน่ายทว่าเรียบง่ายอันนั้น เหมือนกับว่าก็เพียงแค่พูดแทรกออกมาหนึ่งประโยคเท่านั้น
ตระกูลพิชญเดชา?
ทุกคนต่างมองมาที่เขาอย่างตกใจอย่างมาก
รวมทั้งแพทย์หญิงคนนี้ ก็หันหน้ามามองเขาในทันที สีหน้าของเธอ ด้วยตาเนื้อที่สามารถมองเห็นได้ ได้สูญเสียความสงบไปอย่างรวดเร็วแล้ว กลายเป็นความโกรธและซีดขาวอะไรประมาณนั้น ยังมีความกระวนกระวาย!
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ยัยหมอวายร้ายที่รัก